INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku złożonym w dniu 23.03.2012 r. (data wpływu 26.03.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie rozliczania ubytków paliw ciekłych powstających w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.03.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie rozliczania ubytków paliw ciekłych powstających w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka dokonuje tłoczeń paliw ciekłych oznaczonych następującymi kodami CN (dalej „paliwa”):

• 2710 11 45 - benzyny bezołowiowe oznaczone od 1 stycznia br. kodem CN 2710 12 45;
• 2710 19 41 - oleje napędowe oznaczone od 1 stycznia br. kodem CN 2710 19 43;
• 2710 19 45 - oleje napędowe oznaczone od 1 stycznia br. kodem CN 2710 19 47.
  
  

Paliwa stanowią własność Spółki. Tłoczenia odbywają się w sieci rurociągów przesyłowych dalekosiężnych stanowiących częściowo własność Spółki oraz spółki A. W dalszej części wniosku przedmiotowa sieć rurociągów stanowiąca techniczną i funkcjonalną całość będzie określana także jako „rurociąg dalekosiężny”.

Tłoczenia paliw, które są przedmiotem niniejszego wniosku, są dokonywane ze składów podatkowych położonych na terytorium kraju, należących do Spółki.

Odbiorcami przedmiotowych paliw, tłoczonych rurociągami, są zarówno składy podatkowe należące do Spółki, jak i składy podatkowe innych podmiotów, położone na terytorium kraju.

Poniższy schemat obrazuje sieć rurociągów dalekosiężnych, która jest przedmiotem niniejszego wniosku. W szczególności, przedmiotem niniejszego wniosku są tłoczenia dokonywane w sieci rurociągów dalekosiężnych w relacjach:

• P. – M.;
• P. – N.;
• P. – K.;
• P. – O.;
• O. – W.

- tj. tłoczenia dokonywane ze składów podatkowych prowadzonych przez Spółkę.

Tłoczenie (przemieszczanie) paliw, o których wyżej mowa, odbywa się z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy.

W trakcie tłoczeń paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym powstają różnice pomiędzy ilością wyrobów wysłanych ze składu podatkowego, a ilością otrzymanych wyrobów akcyzowych w składzie podatkowym odbierającym - wskazanym na dokumencie e-AD.

Różnice te czasami przekraczają dopuszczalne normy ubytków. Spółka jako wysyłający paliwa ze składu podatkowego w procedurze zawieszenia poboru akcyzy jest podatnikiem podatku akcyzowego z tytułu przedmiotowych ubytków ponadnormatywnych.

Ubytki ponadnormatywne, o których mowa powyżej, są rozliczane przez Spółkę zgodnie z cz. II ust. 2 i 3 załącznika nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 32, poz. 242; dalej: „Rozporządzenie w sprawie maksymalnych norm ubytków”), a więc narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw, z uwzględnieniem stwierdzonych nadwyżek.

Dotychczas Spółka rozliczała w taki sposób ubytki ponadnormatywne powstałe przy wysyłce paliw ciekłych ze składu podatkowego.

W lutym 2011 r. rozpoczęto tłoczenia oleju napędowego z terminala paliw w Ostrowie Wielkopolskim, który jest składem podatkowym należącym do Spółki. Tłoczenia te odbywają się za pomocą odnogi rurociągu przesyłowego dalekosiężnego należącej do Spółki. Składem podatkowym, który odbiera paliwa jest skład podatkowy, również należący do Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wy świetle przepisów § 5 Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków oraz cz. II ust. 2 i 3 załącznika nr 4 do tego rozporządzenia, rozliczanie ubytków paliw ciekłych powstających w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym powinno być dokonywane narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich paliw ciekłych wysłanych w tym okresie ze wszystkich składów podatkowych należących do Spółki, uwzględniając sumę stwierdzonych nadwyżek, bez względu na odbiorcę i rodzaj paliwa ciekłego...
2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie powyżej - czy w przypadku łącznego rozliczania ubytków powstających w rurociągu przesyłowym dalekosiężnym łącznie dla wszystkich paliw ciekłych wysłanych w tym okresie ze wszystkich składów podatkowych Spółki normą maksymalnych dopuszczalnych ubytków powinna być norma wydana przez naczelnika urzędu celnego właściwego dla siedziby Spółki (w tym przypadku Naczelnik Urzędu Celnego), pomimo, iż organem podatkowym właściwym dla ustalenia norm ubytków dla jednego ze składów podatkowych należących do Spółki jest naczelnik innego urzędu celnego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle § 5 Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków oraz cz. II ust. 2 i 3 załącznika nr 4 do tego rozporządzenia możliwe jest łączne rozliczanie ubytków ponadnormatywnych od wszystkich paliw ciekłych wysyłanych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym ze wszystkich składów podatkowych należących do tego samego podmiotu i na wszystkich kierunkach tłoczeń.

Przepis ust. 2 cz. II zał. nr 4 do Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków stanowi, że maksymalne normy dopuszczalnych ubytków powstające w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym wynoszą 0,06% od ilości wysłanej. Natomiast zgodnie z ust. 3 cz. II zał. nr 4 do Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków, ubytki „paliw ciekłych”, o których mowa w ust. 2, rozlicza się narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw ciekłych, uwzględniając sumę stwierdzonych nadwyżek, bez względu na odbiorcę i rodzaj paliwa ciekłego.

Ust. 3 cz. II zał. nr 4 do Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków określa więc szczególny sposób rozliczania ubytków powstałych w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym. Mianowicie, ubytki te rozlicza się narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw ciekłych, uwzględniając sumę stwierdzonych nadwyżek, bez względu na odbiorcę i rodzaj paliwa ciekłego. Tym samym, podmiot rozliczający ubytki powinien zsumować ilości wysłanych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym wszystkich rodzajów paliw (benzyn, olejów napędowych, olejów napędowych grzewczych) w ciągu roku, dokonać kompensacji ubytków z nadwyżkami, i tak wyliczony poziom ubytków porównać z normą maksymalnych ubytków określoną specjalnie dla transportu rurociągowego.

Zważywszy na fakt, że Spółka występuje jako jeden podmiot prowadzący składy podatkowe, tj. jeden podmiot wysyłający (wysyłane paliwa są wytłaczane ze składów podatkowych należących do Spółki, tj. ze składu podatkowego w P. i O.) to według Spółki ubytki ponadnormatywne powstałe podczas tłoczeń paliw ciekłych (bez względu na rodzaj paliwa) należy rozliczać za okresy roczne łącznie na wszystkich kierunkach tłoczeń, tj. trzeba brać łącznie pod uwagę tłoczenia: P. – M., P. – N., P. – K., P. – O., O. – W.

Sieć rurociągów dalekosiężnych, jaką Spółka wykorzystuje do wszystkich tłoczeń ze swoich składów podatkowych, jest techniczną i funkcjonalną całością. Rozliczanie ubytków osobno na poszczególnych kierunkach tłoczeń powodowałoby, że specyfika technologiczna tej sieci wypaczałaby kalkulację ubytków. Specyfika ta powoduje bowiem, że ubytki na jednym kierunku tłoczenia mogą skutkować nadwyżkami na innych kierunkach tłoczenia. Dotyczy to w szczególności kierunków tłoczeń: P. – O. oraz O. – W. Są to tłoczenia wykonywane na jednej odnodze rurociągu dalekosiężnego i w przypadku osobnego rozliczania tłoczeń na tych kierunkach (osobno P. – O. oraz osobno O. – W.) rozliczenie ubytków byłoby zafałszowane.

Właśnie w celu zracjonalizowania rozliczania ubytków powstających w trakcie tłoczeń paliw w rurociągu dalekosiężnym wprowadzono od 1 marca 2009 r. w Rozporządzeniu w sprawie maksymalnych norm ubytków specjalną regulację nakazującą rozliczanie ubytków łącznie dla wszystkich wysłanych w danym okresie paliw ciekłych. W uzasadnieniu do Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków stwierdzono: „W stosunku do obwiązujących przepisów, w projektowanej regulacji znalazły się także nowe rozwiązania, wychodzące naprzeciw oczekiwaniom przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie wyrobów akcyzowych. Ubytki paliw ciekłych powstające w czasie transportu rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym będzie można rozliczać narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw ciekłych, uwzględniając sumę stwierdzonych nadwyżek, bez względu na odbiorcę i rodzaj paliwa ciekłego. Przyjęcie takiego rozwiązania wynika ze szczególnych warunków w jakich przebiega tłoczenie różnych, pod względem właściwości paliw, tym samym rurociągiem.”

To, że ubytki na tłoczeniach rurociągowych należy rozliczać na wszystkich kierunkach tłoczeń łącznie, bez względu na to, że tłoczenia są rozpoczynane w różnych składach podatkowych, potwierdza także wykładania literalna ust. 3 cz. II zał. nr 4 do Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków. Opisany w tym przepisie sposób rozliczenia ubytków (tj. rozliczanie roczne łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw ciekłych) odnosi się do ubytków powstających w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym. Ustawodawca nie wspomina, że rozliczenie przedmiotowych ubytków powinno się odnosić tylko do paliwa wysłanego z określonego składu podatkowego. A zatem, przyjęcie stanowiska odmiennego niż zaprezentowane przez Spółkę w niniejszym wniosku prowadziłoby do wykładni rozszerzającej, nie znajdującej oparcia w treści przepisów.

Spółka podkreśla, że w stosunku do wszystkich tłoczeń, które odbywają się z różnych składów podatkowych Spółki, a które zgodnie ze stanowiskiem Spółki powinny być rozliczane łącznie, podatnikiem akcyzy od ubytków (podmiotem wysyłającym, który jest zobowiązany do złożenia zabezpieczenia akcyzowego) jest zawsze Spółka.

Zdaniem Spółki zasada ustalania norm maksymalnych ubytków dla poszczególnych składów podatkowych przez naczelników urzędów celnych właściwych miejscowo dla tych składów (zgodnie z art. 14 ust. 5 pkt 1 ustawy o akcyzie) nie oznacza, że podatnik (Spółka) nie ma podstawy do rozliczania tych ubytków w sposób opisany niniejszym wniosku (łącznie dla wszystkich paliw, na wszystkich kierunkach tłoczeń, bez względu na skład podatkowy wysyłki). W przypadku rozliczania tak specyficznego sposobu transportu paliw jak tłoczenia rurociągowe, powinny one zgodnie z przedstawioną wyżej argumentacją być rozliczane łącznie, zgodnie z jedną specjalną normą maksymalnych ubytków dla transportu rurociągowego ustaloną przez naczelnika urzędu celnego właściwego dla siedziby Spółki.

Jeżeli bowiem transport rurociągowy to techniczna i funkcjonalna całość (jedynie odbywająca się na różnych kierunkach), to także do takiego transportu winna mieć zastosowanie jedna szczególna norma maksymalnych ubytków. Jeżeli w przypadku tłoczeń paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym ubytki rozlicza się łącznie dla wszystkich składów podatkowych wysyłki, nie można stosować różnych norm dopuszczalnych ubytków wydawanych przez naczelników urzędów celnych właściwych dla składów wysyłki. Zastosowanie powinna znaleźć jedna norma - wydawana przez naczelnika urzędu celnego właściwego dla siedziby Spółki specjalnie na potrzeby rozliczania tłoczeń rurociągowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 ze zm.), zwanej dalej ustawą, przedmiotem opodatkowania akcyzą są również ubytki wyrobów akcyzowych lub całkowite zniszczenie wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20. Wyrób uważa się za całkowicie zniszczony, gdy nie może już zostać wykorzystany jako wyrób akcyzowy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają: ubytki wyrobów akcyzowych - wszelkie straty:

1. wyrobów akcyzowych, określonych w załączniku nr 2 do ustawy, objętych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji wyrobów energetycznych lub wyrobów tytoniowych,
2. objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na przeznaczenie
   • napojów alkoholowych,
   • wyrobów energetycznych przemieszczanych, a w przypadku podmiotu pośredniczącego, również magazynowanych,
3. wyrobów węglowych przemieszczanych lub magazynowanych przez pośredniczący podmiot węglowy.
   
   

Natomiast w myśl art. 30 ust. 4 ustawy, zwalnia się od akcyzy ubytki wyrobów akcyzowych do wysokości ustalonej dla danego podmiotu przez właściwego naczelnika urzędu celnego na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 albo ust. 2 pkt 1 lit. a.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 pkt 1 ustawy, właściwy naczelnik urzędu celnego ustala, w drodze decyzji, dla poszczególnych podmiotów, na ich wniosek:

1. normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych;
2. dopuszczalne normy zużycia napojów alkoholowych:
   1. objętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy, w przypadku ich użycia do produkcji innych wyrobów,
   2. których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 i 3, w przypadku ich użycia przez podmiot zużywający.
   
   
   

W myśl art. 85 ust. 3 ustawy, w przypadku posiadania przez podatnika więcej niż jednego zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego, normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych lub dopuszczalne normy zużycia wyrobów akcyzowych, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala się odrębnie dla każdego składu podatkowego.

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy, zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego wydaje właściwy naczelnik urzędu celnego na pisemny wniosek podmiotu.

Ponadto w myśl art. 50 ust. 1-2 ustawy, właściwy naczelnik urzędu celnego, wydając zezwolenie na prowadzenie pierwszego składu podatkowego, nadaje podmiotowi odrębną decyzją numer akcyzowy podmiotu prowadzącego skład podatkowy.

Dla każdego składu podatkowego wydaje się odrębne zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego oraz określa się odrębny numer akcyzowy składu podatkowego.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Spółka dokonuje tłoczeń paliw ciekłych, będących jej własnością, w sieci rurociągów przesyłowych dalekosiężnych stanowiących częściowo własność Spółki oraz spółki A. Tłoczenia paliw są dokonywane ze składów podatkowych położonych na terytorium kraju, należących do Spółki.

W szczególności, przedmiotem wniosku są tłoczenia dokonywane w sieci rurociągów dalekosiężnych w relacjach:

• P. – M.;
• P. – N.;
• P. – K.;
• P. – O.;
• O. – W.

- tj. tłoczenia dokonywane ze składów podatkowych prowadzonych przez Spółkę.

Tłoczenie (przemieszczanie) paliw, o których wyżej mowa, odbywa się z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy.

Wątpliwości Spółki odnoszą się do sposobu rozliczania ubytków ponadnormatywnych (przekraczających dopuszczalne normy) w opisanej sytuacji.

Dotychczas Spółka stosowała zapisy cz. II ust. 2 i 3 załącznika nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 32, poz. 242; dalej: „Rozporządzenie w sprawie maksymalnych norm ubytków”), a więc rozliczała ubytki narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw, z uwzględnieniem stwierdzonych nadwyżek, powstałe przy wysyłce paliw ciekłych ze składu podatkowego w Płocku.

W lutym 2011 r. Spółka rozpoczęła tłoczenia oleju napędowego (oprócz m.in. odnogi P. – O.) z terminala paliw w O., który jest składem podatkowym należącym do Spółki. Tłoczenia te odbywają się za pomocą odnogi rurociągu przesyłowego dalekosiężnego O. – W. należącej do Spółki. Składem podatkowym, który odbiera paliwa jest skład podatkowy we W., również należący do Spółki.

Zdaniem Spółki w zaistniałej sytuacji zarówno na kierunku tłoczenia P. – O., jak i O. – W., jako jednej odnodze rurociągu dalekosiężnego ma prawo łącznie rozliczać ubytki ponadnormatywne, tj. stosować ww. zapisy cz. II ust. 2 i 3 załącznika nr 4 do rozporządzenia w sprawie ubytków.

Z tym twierdzeniem nie sposób się zgodzić.

Z analizy ww. przepisów wnika bowiem, że podmiot prowadzący składy podatkowe otrzymuje odrębne zezwolenie na jego prowadzenie dla każdego z tych składów, a normy dopuszczalnych ubytków są ustalane odrębnie dla każdego z nich (są jakoby przypisane do tego składu); rozliczanie tych ubytków (przekraczających ww. normy), biorąc pod uwagę ww. uregulowania art. 8 ust. 3 i art. 30 ust. 4 ustawy (jako też mające odniesienie do tych norm) winno być zatem dokonywane oddzielnie dla każdego ze składów podatkowych.

Zatem uregulowania z części II.3 załącznika nr 4 (Maksymalne normy dopuszczalnych ubytków paliw ciekłych) do Rozporządzenia w sprawie maksymalnych norm ubytków, zgodnie z którym ubytki paliw ciekłych, o których mowa w ust. 2 (tj. w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym), rozlicza się narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw ciekłych, uwzględniając sumę stwierdzonych nadwyżek, bez względu na odbiorcę i rodzaj paliwa ciekłego, mogą być stosowane wyłącznie w zakresie rozliczeń tych ubytków z jednego składu podatkowego.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy, w sytuacjach:

1. ustalania norm dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych lub dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych,
2. przemieszczania wyrobów akcyzowych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy,
3. powiadamiania naczelnika urzędu celnego przez podmiot prowadzący skład podatkowy o zamiarze wyprowadzenia wyrobów akcyzowych ze składu podatkowego,

- właściwość miejscową ustala się ze względu na miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub występowania stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu akcyzą, z którymi związane są czynności, o których mowa w pkt 1-3.

Reasumując, Spółka winna rozliczać ubytki paliw ciekłych powstających w czasie transportu paliw ciekłych rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym, łącznie dla wszystkich wysłanych paliw ciekłych, ale odrębnie dla każdego ze składów podatkowych, a co za tym idzie stosować normy dopuszczalnych ubytków ustalone przez naczelnika właściwego urzędu celnego dla każdego składu podatkowego Spółki.

Ponadto należy zauważyć, iż w uzasadnieniu do projektu z dnia 13 stycznia 2009 r. do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych stwierdzono, iż „W stosunku do obwiązujących przepisów, w projektowanej regulacji znalazły się także nowe rozwiązania, wychodzące naprzeciw oczekiwaniom przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie wyrobów akcyzowych. Ubytki paliw ciekłych powstające w czasie transportu rurociągiem przesyłowym dalekosiężnym będzie można rozliczać narastająco za okresy roczne, łącznie dla wszystkich wysłanych w tym okresie paliw ciekłych, uwzględniając sumę stwierdzonych nadwyżek, bez względu na odbiorcę i rodzaj paliwa ciekłego. Przyjęcie takiego rozwiązania wynika ze szczególnych warunków w jakich przebiega tłoczenie różnych, pod względem właściwości paliw, tym samym rurociągiem.” Należy zauważyć, że projekt ten ostatecznie wszedł w życie w dniu 1 marca 2009 r. jako ww. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. z 27 lutego 2009 r. Nr 32, poz. 242) i zastąpił rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków niektórych wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, a także szczegółowych zasad i terminów ogłaszania norm dopuszczalnych ubytków oraz norm zużycia takich wyrobów (Dz. U. Nr 63, poz. 585 ze zm.). W przedmiotowym rozporządzeniu (z 2004 r.) rozliczanie ubytków paliw przy transporcie rurociągiem dalekosiężnym wynikało z brzmienia części II.1 pkt 3 Załącznika nr 4, zgodnie z którym ubytki paliw ciekłych, o których mowa w ust. 2, rozlicza się narastająco za okresy roczne. Zatem w poprzednim stanie prawnym ubytki były ustalane odrębnie dla każdego z tłoczonych rurociągiem paliw. Natomiast nowe rozwiązanie (wprowadzone ww. rozporządzeniem z 2009 r.) miało za zadanie ułatwienie rozliczania ubytków ponadnormatywnych poprzez możliwość ustalania ich łącznie dla wszystkich wysyłanych paliw, bez względu na jego rodzaj. Z uwagi na powyższe dodatkowo w ustawie o podatku akcyzowym pojawił się zapis art. 89 ust. 4 pkt 5, gdzie dla tak ustalonych ubytków (przekraczających normy dopuszczalne) ustala się stawkę akcyzy będącą średnią ważona stawek na wszystkie wyroby energetyczne wysłane w okresie rocznym do wszystkich odbiorców. Zatem, zdaniem tut. Organu, zmiana ta powinna być rozpatrywana wyłącznie w ww. kwestii (tj. możliwości rozliczenia powstałych ubytków dla różnych typów paliw łącznie, a nie oddzielnie dla każdego z nich), a nie w kwestii rozliczania tych ubytków łącznie na wszystkich kierunkach tłoczeń tego samego rurociągu (między różnym składami podatkowymi), bowiem jak wyżej stwierdzono, z pozostałych przepisów ustawy akcyzowej (dotyczących kwestii zezwoleń na prowadzenie składu podatkowego czy norm dopuszczalnych ubytków) wynika, że nie jest to możliwe.

Zatem stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.