Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-9/16/WRz
z 21 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r, poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 4 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem:

• wyegzekwowanych w wyniku postępowania sądowego należności z tytułu wykonanych przez Wnioskodawcę robót budowlanych– jest prawidłowe,
• odsetek ustawowych od ww. należności zasądzonych wyrokiem sądu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem wyegzekwowanych w wyniku postępowania sądowego należności z tytułu wykonanych przez Wnioskodawcę robót budowlanych oraz odsetek ustawowych od ww. należności zasądzonych wyrokiem sądu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych związanych z wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W dniu 23 marca 1999 r. zawarł umowę o roboty budowlane z Kontrahentem. Po wystawieniu faktury z tytułu realizacji umowy Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za wykonane roboty budowlane, potwierdzone fakturami z 15 listopada 1999 r. i 14 maja 2000 r. Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług i podatku dochodowego za 1999 r. z tytułu wystawienia faktur VAT z podatkiem należnym do zapłaty oraz z tytułu przychodu należnego.

W momencie powstania zobowiązania podatkowego Wnioskodawca nie uregulował tych zobowiązań i zaistniała zaległość podatkowa. W dniu 27 lutego 2005 r. Wnioskodawca złożył wniosek o umorzenie zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r. oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. i odsetek za zwłokę od tych zaległości. Przedmiotowe postępowanie zostało ostatecznie zakończone w postępowaniu sądowo - administracyjnym. Brak zapłaty za świadczone przez Wnioskodawcę usługi budowlane spowodował, że Wnioskodawca nie był w stanie uiścić należnego podatku VAT i podatku dochodowego i znalazł się jako przedsiębiorca w sytuacji krytycznej. Do przedmiotowych należności prowadzone były postępowania egzekucyjne na podstawie wystawionych tytułów wykonawczych. Organy egzekucyjne wyegzekwowały część należności tytułem powstałych zaległości podatkowych wraz z odsetkami. Ponadto z uwagi na przedawnienie zobowiązania podatkowego organy podatkowe umorzyły pozostałą część zaległości podatkowych. W związku z powyższym, Wnioskodawca zapłacił podatek dochodowy i podatek VAT z wystawionych faktur w części na skutek egzekucji, reszta należności została umorzona.

Równocześnie, Wnioskodawca wniósł o zasądzenie od Kontrahenta do sądu powszechnego na jego rzecz kwoty 283.076,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 25 maja 2000 r. do dnia zapłaty. Jako podstawę faktyczną roszczenia wskazał okoliczność, że Wnioskodawca wykonał roboty budowlane, za które Kontrahent częściowo mu nie zapłacił. Brak zapłaty dotyczył faktury z 15 listopada 1999 r. i faktury z 14 maja 2000 r. o łącznej wartości 283.076,31 złotych brutto.

Sądy w trakcie postępowania powołały biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wartości wykonanych robót na podstawie umowy o roboty budowlane z 23 marca 1999 r.

Po przeprowadzeniu postępowania sądowego Sąd Okręgowy wyrokiem z 29 maja 2014 r., zasądził od Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy kwotę 283.076,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 maja 2000 roku do dnia zapłaty. Sąd Apelacyjny wyrokiem z 21 października 2015 r. oddalił apelację Kontrahenta i podtrzymał wyrok sądu pierwszej instancji w całości. Kontrahent na mocy wyroku został zobowiązany do zapłaty pozostałej (niezapłaconej) należności wynikających z wykonanych robót budowlanych przez Wnioskodawcę na mocy umowy z 23 marca 1999 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zwrot należności głównej przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy na postawie wyroku sądu powszechnego z 2015 r. należy do kategorii źródeł przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku gdy przedmiotowe świadczenie na mocy zawartej umowy o roboty budowalne było należne w 1999 r., a obowiązek podatkowy powstał w 1999 r., i w konsekwencji Wnioskodawca uiścił część należnego podatku dochodowego od osób fizycznych a pozostała część decyzją organów podatkowych została umorzona jako przedawniona?
2. Czy zasądzenie ustawowych odsetek za okres od wymagalności roszczenia do dnia zapłaty należności głównej należy opodatkować na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata należności przez Kontrahenta w związku z wyrokiem zasądzającym na rzecz Wnioskodawcy, ww. kwoty należności która została już wcześniej zaliczona do przychodów podatkowych, nie skutkuje ponownym rozpoznaniem przychodu z tego tytułu. Zatem jeżeli zapłata za zarachowany uprzednio przychód nastąpiła w 2015 r., to nie powinno być to traktowane jako oddzielne źródło przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzenie ustawowych odsetek od należności głównej nie powinno być opodatkowane na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojęcie przychodu jest uregulowane w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawy PIT”). Przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Co do zasady za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Zatem w przypadku przychodów z działalności gospodarczej za przychody uważa się kwoty należne, choćby nie zostały otrzymane. Wynika to z art. 14 ust. 1 Ustawy o PIT, zgodnie z którym za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c Ustawy o PIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1h-1j, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z wykładni językowej przepisu wynika, że przychód powstaje w dacie zaistnienia najwcześniejszego z wymienionych poniżej zdarzeń:

1. wykonania albo częściowego wykonania usługi,
2. wystawienia faktury,
3. uregulowania należności.
   
   

Data powstania przychodu podatkowego wyznaczana jest zatem przez zdarzenie, które wystąpi najwcześniej: wykonanie usługi, częściowe wykonanie usługi, wystawienie faktury lub uregulowanie należności. Jeżeli zatem wystawienie faktury bądź uregulowanie należności nastąpi wcześniej, niż wykonanie bądź częściowe wykonanie usługi, przychód podatkowy będzie powstawał odpowiednio w dacie wystawienia faktury bądź uregulowania należności. W 1999 r. art. 14 ust. 1 Ustawy o PIT stanowił także, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Podstawowe zatem znaczenie dla momentu powstania obowiązku podatkowego ma ustalenie znaczenia sformułowania „przychody należne”. Realizując zatem założenia prymatu wykładni językowej, wskazać należy na rozumienie znaczeniowe pojęcia (według Słownika języka polskiego pod. redakcją prof. Szymczaka – Wydawnictwo Naukowe PWN – 1998 r. wyd. I tom II str. 253) „należny - jako „przysługujący, należący się komuś lub czemuś”. Tak więc „przychód należny” oznacza przychód przysługujący, który się należy i nie ma znaczenia, że nie został otrzymany. W okolicznościach niniejszej sprawy przychód stał się należny w dacie wystawienia faktur przez Wnioskodawcę, co potwierdza fakt częściowego uiszczenia należności podatkowych i wszczęcia egzekucji w tym przedmiocie. Otrzymanie w 2015 r. zapłaty po wyroku zasądzającym za usługi budowlane wykonane w 1999 roku nie rodzi skutków w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1049/11, który w analogicznej sprawie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych podtrzymał legalność stanowiska przedstawionego przez sąd pierwszej instancji, wskazując, że z definicji przychodu wynika w sposób jednoznaczny że przychód powstawał w momencie, w którym wierzytelność stawała się należna, czyli w momencie zajścia zdarzenia, które dawało wierzycielowi uprawnienie do żądania świadczenia (chociażby nie było ono jeszcze wymagalne). Tym samym wykonanie prac budowlanych, za które zostało określone wynagrodzenie, dawało podstawę do żądania zapłaty, a co za tym idzie wniesienie powództwa do sądu powszechnego o zapłatę, jak również uznanie, że należność (wierzytelność), której wysokość stanowiła przedmiot sporu, stanowi przychód należny, który podlega opodatkowaniu na mocy art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Przychody należne są szczególnym rodzajem przychodów z działalności gospodarczej zdefiniowanych w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. Możliwość skutecznego żądania przez Spółkę w 1998 r. należności wynikającej z umowy potwierdził Sąd Okręgowy w wyroku wydanym w 2009 r. Wyrok Sądu Okręgowego nie kreował nowego stosunku prawnego, z którego wynikałaby należność mająca znaczenie z punktu widzenia obowiązku podatkowego. Orzeczenie to potwierdza jedynie, że między skarżącą Spółką a zleceniodawcą robót budowlanych doszło do zawarcia umowy, za którą skarżącej Spółce przysługiwało wynagrodzenie. Tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że stosownie do art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. sporna należność, wynikająca z umowy opisanej w stanie faktycznym, powinna stanowić przychód Spółki w 1998 r. Sąd podkreślił też, że art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. nie przewidywał nowacji obowiązku podatkowego w związku z orzeczeniem sądu cywilnego uwzględniającym powództwo o zapłatę. Na tej podstawie zasadne jest przyjęcie, że przychód należny, opisany we wniosku o interpretację indywidualną - wbrew stanowisku Ministra Finansów - Spółka powinna opodatkować w 1998 r., a nie w 2009 r., kiedy zapadło orzeczenie Sadu potwierdzające, że zdarzenie rodzące obowiązek podatkowy miało miejsce w 1998 r. W konsekwencji nieprawidłowe było zastosowanie przez Ministra Finansów do przychodu należnego, który powinien być zaliczony przez Spółkę do przychodów 1998 r. przepisu art. 12 ust 3a i ust. 3e u.p.d.o.p., w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. Z okoliczności w skazanych w stanie faktycznym wynika jednoznacznie, że przychód był należny w 1998 r., na mocy art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. Niedopuszczalne jest jednocześnie przyjęcie, że w związku z ww. wyrokiem sądu powszechnego w przedmiocie zapłaty doszłoby do odnowienia obowiązku podatkowego, w zakresie chwili jego powstania, która jest początkiem biegu terminu przedawnienia, określonego w art. 70 O.p. Skoro wiec przychód z tytułu wykonanej przez Spółkę umowy ustnej stał się należny na mocy art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. i powinien być zapłacony przez jej kontrahenta w 1998 r., należało przyjąć, że obowiązek podatkowy powstał w 1998 r. Termin płatności podatku dochodowego od osób prawnych za 1998r. upłynął w 1999r. Stosownie zatem do art. 70 O.p. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym za 1998 r. uległo przedawnieniu z końcem 2004 r. NSA podkreślił, że przychód powstaje tylko raz.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 20 marca 2014 r. Znak: ITPB3/423-624/13/PS, Minister Finansów rozpatrywał sprawę, gdzie Spółka sprzedając towar swojemu klientowi wykazała przychód należny wynikający z wystawionych na kontrahenta faktur, a później w związku z wystąpieniem sytuacji objętej zawartą umową ubezpieczenia, uzyskała odszkodowanie; faktyczne otrzymanie środków pieniężnych od ubezpieczyciela nie powodowało powstania w Spółce ponownie przychodu do opodatkowania. Potwierdzono, że sama wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela w celu zaspokojenia wierzytelności Spółki do wysokości tej wierzytelności powinna być potraktowana jako zapłata należności. Innymi słowy, moment uzyskania odszkodowania przez Spółkę wpłynie jedynie na datę uznania należności za zapłaconą w wysokości uzyskanego odszkodowania. Nie można uznać, iż otrzymanie odszkodowania z powyższego tytułu spowoduje powstanie przychodu stosowanie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem późniejsza zapłata należności przez ubezpieczyciela na rzecz Spółki, która została już wcześniej zaliczona do przychodów podatkowych, nie może skutkować ponownym rozpoznaniem przychodu z tego tytułu. Jeżeli podatnik kwotę należności wynikającą z danej transakcji zaliczył do przychodów należnych, uregulowanie tej należności przez ubezpieczyciela zgodnie z warunkami umowy, nie spowoduje obowiązku wykazania otrzymanego z tego tytułu odszkodowania jako przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Powyższa interpretacja wskazuje, że przyjęcie przeciwnego stanowiska, zgodnie z którym wypłacone odszkodowanie stanowiłoby przychód Spółki, doprowadziłoby w konsekwencji do opodatkowania po raz drugi należności przysługującej Spółce od dłużnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że podstawową zasadą wykładni systemowej w podatku dochodowym powinno być założenie, że ta sama wartość nie może być dwukrotnie opodatkowana na imię tej samej osoby. Dwukrotne opodatkowanie przychodu jest niezgodne z Konstytucją. Ponadto, zgodnie z art. 70 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W konsekwencji otrzymanie zapłaty za usługi budowlane wykonane w 1999 r. dopiero w 2015 r., czyli już po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, nie rodzi skutków w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do zasądzonej kwoty głównej, jako przychodu należnego w 1999 r. Odnosząc się do kwestii zasądzonych odsetek należy zwrócić uwagę, że odsetki mają charakter akcesoryjny, są ściśle powiązane z należnością główną w ten sposób, że ich istnienie jest uzależnione od istnienia należności głównej. Charakter akcesoryjny świadczenia z tytułu odsetek nie pozwala na oderwanie go od należności dopóki ona istnieje, istnieją również odsetki od niej. Podstawą określenia odsetek jest m.in. wysokość zaległości podatkowej. Należy zwrócić uwagę, iż zobowiązanie podatkowe wygasa przez zapłatę jak i przez upływ terminu przedawnienia (art. 59 Ordynacji podatkowej). Zatem zasądzenie kwoty odsetek od należności głównej, które wynika z zobowiązania podatkowego z 1999 r. oraz 2000 r. nie jest źródłem przychodów w 2015 r. Ponadto bezspornym jest, że Wnioskodawca uiścił część odsetek od zaległości podatkowych w trakcie prowadzonych wobec Wnioskodawcy postępowań egzekucyjnych. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, kwota (zarówno w zakresie należności głównej jak i odsetek) otrzymana w 2015 r. na mocy wyroku sądowego nie jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na to, że przychód z tego tytułu został opodatkowany w 1999 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są zatem wszelkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalności, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 ww. ustawy.

Jednocześnie cyt. art. 14 ust. 1 ww. ustawy, statuuje ujmowanie dla celów podatkowych przychodów, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo dochodzenia spełnienia tego świadczenia a dłużnik obowiązek jego realizacji. Zatem nawet brak zapłaty w przewidzianym przez strony terminie rodzi obowiązek podatkowy i zobowiązanie podatkowe w zakresie sumy należnej za wykonane świadczenie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z kolei w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych związanych z wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W dniu 23 marca 1999 r. Wnioskodawca zawarł z kontrahentem umowę o roboty budowlane. Z tytułu realizacji ww. umowy Wnioskodawca wystawił faktury. Jednakże za wystawione 15 listopada 1999 r. i 14 maja 2000 r. faktury nie otrzymał zapłaty. W związku z powstaniem przychodu należnego z tytułu wystawionych faktur Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego za 1999 r. jednakże go nie uregulował i zaistniała zaległość podatkowa. W dniu 27 lutego 2005 r. Wnioskodawca złożył wniosek o umorzenie zaległości podatkowej za 1999 r. w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz odsetek za zwłokę od tych zaległości. Organ egzekucyjny wyegzekwował część należności tytułem powstałych zaległości podatkowych wraz z odsetkami, a pozostałą część umorzył z uwagi na przedawnienie zobowiązania podatkowego. Równocześnie Wnioskodawca wniósł powództwo do sądu powszechnego o zasadzenie od kontrahenta na jego rzecz kwoty 283.076,31 zł wynikającej z wystawionych mu faktur z 15 listopada 1999 r. i z 14 maja 2000 r., których kontrahent nie zapłacił Wnioskodawcy za wykonane przez niego roboty budowlane, wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 21 października 2015 r., podtrzymującym wyrok Sądu Okręgowego z 29 maja 2014 r. sąd zasądził od kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy kwotę 283.076,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro jak wskazano we wniosku kwota wynikająca z wystawionych przez Wnioskodawcę w 1999 r. i 2000 r. faktur stanowiła przychód należny Wnioskodawcy, podlegający opodatkowaniu w ww. latach, to późniejsze jej wyegzekwowanie (otrzymanie) w 2015 r. od kontrahenta na skutek postępowania sądowego nie generuje przychodu podatkowego. Otrzymanie ww. kwoty stanowi bowiem uregulowanie świadczenia należnego Wnioskodawcy za lata 1999 -2000 i ujętego w tych latach jako przychód należny.

Odnosząc się natomiast do skutków podatkowych otrzymania zasądzonych przez sąd ustawowych odsetek od należności głównej, o której mowa we wniosku, zauważyć należy, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym w 2015 r.).

Należy przy tym wskazać, że odsetki są świadczeniem ubocznym, pozostającym w ścisłym związku z należnością główną, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Zauważyć jednak należy, że w sposób szczególny ustawodawca uregulował kwestie związane z uzyskiwaniem przychodu z tytułu odsetek należnych podatnikowi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W myśl art. 14 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, wskazał bowiem, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek.

Przychodem z działalności gospodarczej są zatem wyłącznie faktycznie otrzymane odsetki od należności, nie zaś odsetki należne, naliczone, lecz fizycznie nieotrzymane. W konsekwencji należne podatnikowi w związku z prowadzoną działalności gospodarczą odsetki - pod względem określenia momentu rozpoznawania przychodu z tytułu ich uzyskania - podlegają odmiennym regulacjom niż wierzytelności, z którymi są one związane. Odsetki te stanowią bowiem przychód podatkowy w momencie otrzymania.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odsetki ustawowe będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w momencie ich faktycznego otrzymania. Tym samym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że zasądzone ustawowe odsetki od należności głównej nie powinny być opodatkowane na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymaniem:

• wyegzekwowanych w wyniku postępowania sądowego należności z tytułu wykonanych przez Wnioskodawcę robót budowlanych - jest prawidłowe
• odsetek ustawowych od ww. należności zasądzonych wyrokiem sądu - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.