Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-109/16-3/KF
z 8 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Cywilnej przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 3 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z zapewnieniem pracownikom delegowanym do pracy we Francji bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z zapewnieniem pracownikom delegowanym do pracy we Francji bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem.

W związku z wnioskiem Spółki o doręczenie za pomocą środków komunikacji elektronicznej, pismem z dnia 14 marca 2016 r. nr ILPB1/4511-1-109/16-2/KF, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 155 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – poprzez wskazanie adresu elektronicznego na platformie ePUAP w celu doręczenia rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Wezwanie wysłano w dniu 14 marca 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 16 marca 2016 r., jednakże Wnioskodawca nie uzupełnił wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka cywilna (dalej „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność jako wykonująca montaże urządzeń i konstrukcji przemysłowych, w ramach swojej działalności Spółka będzie oddelegowywała pracowników do pracy we Francji. Kontrakty we Francji realizowane przez Spółkę są bardzo zróżnicowane pod względem długości oraz lokalizacji. Pracownikom delegowanym do pracy we Francji Spółka będzie pokrywała koszty przejazdów do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, na czas wykonywania kontraktów. Ustalenie dokładnego czasu trwania poszczególnych wyjazdów jest uzależnione od wielu czynników obiektywnych, na które nie ma wpływu Spółka – np. rezygnacja z pracownika pracodawcy użytkownika, zaistnienie warunków atmosferycznych czasowo uniemożliwiających kontynuację prac nad danym projektem itp. Również liczba pracowników nie jest możliwa do ustalenia z wyprzedzeniem ze względu na zmienne zapotrzebowanie na usługi w konkretnych lokalizacjach. W związku z powyższym, aby zapewnić możliwość efektywnej realizacji danego kontraktu, jeszcze przed podjęciem pracy, Spółka szacunkowo określa, ilu pracowników na danym etapie może być zaangażowanych w realizacje konkretnego projektu w ramach oddelegowania i na podstawie szacunku, co do potrzebnej liczby delegowanych pracowników będzie dokonywała rezerwacji biletów, środków transportu dla swoich pracowników.

Skorzystanie ze świadczenia w postaci kosztów przejazdu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść, nie stanowi zatem jego przychodu i nie powoduje powstania obowiązku zapłaty zaliczki na UPDOF po stronie Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po stronie Wnioskodawcy, jako płatnika UPDOF będzie istniał obowiązek odprowadzania stosownych zaliczek z tytułu postawienia do dyspozycji pracowników Spółki delegowanych do pracy bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności, wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jednocześnie art. 11 ww. ustawy określa, iż przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3 cyt. ustawy) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z powyższych przepisów jasno wynika, iż aby wartość konkretnego świadczenia w naturze mogła zostać zakwalifikowana jako przychód pracownika, takie świadczenie powinno zostać przez pracownika faktycznie otrzymane, a nie jedynie postawione do jego dyspozycji (udostępnione do korzystania), jak ma to miejsce w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych.

Rozróżnienie wprowadzone przez ustawodawcę, dotyczące definicji przychodów pieniężnych (które, aby zostały uznane za przychód, muszą być jedynie postawione do dyspozycji podatnika) oraz świadczeń w naturze (które, aby zostały uznane za przychód, muszą zostać faktycznie otrzymane), znajduje bardzo istotne uzasadnienie – w przypadku wartości pieniężnych, choćby tylko postawionych do dyspozycji podatnika, ewidentnie mamy do czynienia z przysporzeniem po jego stronie (takie środki w sposób obiektywny powiększają wartość majątku podatnika, niezależnie od faktycznego ich wykorzystania). Jeśli zaś chodzi o świadczenia w naturze, czysto teoretyczna możliwość skorzystania z danego świadczenia nie powiększa masy majątkowej podatnika ani też w żaden sposób nie może być rozpatrywana w kategoriach przysporzenia majątkowego, występującego po stronie podatnika.

Dopiero faktyczne skorzystanie z danego świadczenia (np. oferowanego przez pracodawcę), sprawia, że można mówić o jakimkolwiek przysporzeniu występującym po stronie podatnika. W tym miejscu podkreślić należy fundamentalną semantyczną różnicę pomiędzy pojęciem „postawione do dyspozycji” a pojęciem „otrzymane”. Zgodnie ze słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo PWN, Warszawa 1998, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka), termin „otrzymywać” (nawet w formie niedokonanej) oznacza „stać się odbiorcą czegoś, dostać coś w zamian za coś lub w darze (...) otrzymać miesięczną pensję, otrzymać od kogoś kwiaty, czekoladki, otrzymać list, paczkę”. Z cytowanej definicji w sposób niebudzący wątpliwości wynika, iż aby można było mówić o otrzymaniu świadczenia, powinno ono zostać przez osobę otrzymującą wykorzystane, musi nastąpić faktyczna konsumpcja tego świadczenia – w przeciwnym razie warunek otrzymania świadczenia nie jest spełniony, a świadczenie, dopóki ktoś z niego nie skorzysta, należy uważać za postawione do dyspozycji, oferowane, udostępnione – jednak nie otrzymane. A zatem, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku świadczeń rzeczowych po stronie pracownika nie materializuje się przychód podlegający opodatkowaniu dopóki postawione do dyspozycji świadczenie nie zostanie faktycznie otrzymane.

Istotnym z punktu widzenia zasadności uznania kosztów przejazdu pracowników jako ich przychodu jest analiza przesłanek kwalifikujących koszty przejazdów jako przychód zatrudnionego pracownika. Koszt przejazdu pracownika do miejsca pracy we Francji nie jest środkiem do uzyskania korzyści przez pracownika lecz przez pracodawcę, który przez pokrycie kosztów przejazdu może realizować kontrakty z pracodawcami użytkownikami oddelegowując pracowników. Świadczenie to nie jest dodatkową gratyfikacją dla pracownika, nie podlega negocjacji z pracownikiem, ani indywidualnym ustaleniom. Jedynym kryterium nabywania przez Spółkę biletów autobusowych, lotniczych i wynajmu środków transportu jest kryterium logistyczne pozwalające optymalizować koszty przejazdów. Tym samym pracownik ma jedynie zapewnione warunki do wykonywania pracy w sytuacji oddelegowania do Francji. Przejazd pracowników do miejsca wykonywania pracy we Francji stanowi element niezbędny do wykonania kontraktu, który powinno się traktować podobnie jak inne narzędzia, w które pracodawca jest zobowiązany zaopatrzyć pracownika. Zapewnienie pokrycia kosztów przejazdu przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Nie zachodzi tutaj również zasada dobrowolności skorzystania ze świadczenia – skorzystanie z przejazdu jest konieczne, niezbędne dla realizacji kontraktu.

Podobne stanowisko prezentowane jest w najnowszym orzecznictwie NSA przedstawionym w wyroku z dnia 19 września 2014 r. (sygnatura: II FSK 2280/12) zgodnie z którym, należy istotną uwagę przyłożyć do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (K 7/13), w którym Trybunał uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b UPDOF są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Przyjmując, że powyższy wyrok interpretacyjny określa prokonstytucyjną (zgodną z Konstytucją) wykładnię wymienionych w nim przepisów UPDOF, dokonując takiej właśnie ich wykładni w kontekście stanu faktycznego przedstawionego w interpretacji i stanowiącego podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku należy zatem stwierdzić, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci pokrycia kosztów przejazdu do miejsca wykonywania pracy we Francji wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Jak już wcześniej wspomniano, pokrycie kosztów przejazdu pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich przejazdów. W związku z powyższym koszty przejazdu do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem nie stanowią przychodu pracowników w rozumieniu UPDOF.

Wnioskodawca uważa, że nie będzie istniał obowiązek odprowadzania stosownych zaliczek z tytułu postawienia do dyspozycji pracowników Spółki delegowanych do pracy bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem. Udostępnienie bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, w związku z powyższym koszty przejazdów nie stanowią przychodu pracowników w rozumieniu UPDOF, ale stanowią koszty uzyskania przychodu przez spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 31 cytowanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – co do zasady – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w ramach swojej działalności będzie oddelegowywała pracowników do pracy we Francji. Pracownikom delegowanym do pracy we Francji Wnioskodawca będzie pokrywał koszty przejazdów do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, na czas wykonywania kontraktów. Aby zapewnić możliwość efektywnej realizacji danego kontraktu, jeszcze przed podjęciem pracy, Spółka szacunkowo określa, ilu pracowników na danym etapie może być zaangażowanych w realizację konkretnego projektu w ramach oddelegowania i na podstawie szacunku, co do potrzebnej liczby delegowanych pracowników będzie dokonywała rezerwacji biletów, środków transportu dla swoich pracowników.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy po stronie Wnioskodawcy – jako płatnika – będzie istniał obowiązek odprowadzenia stosownych zaliczek z tytułu postawienia do dyspozycji pracowników Spółki delegowanych do pracy bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

W konsekwencji, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Przyjąć zatem należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie ponoszenie przez Spółkę wydatków w celu zapewnienia pracownikom delegowanym do pracy we Francji bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny, jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę.

Należy zaznaczyć, że spełnienie świadczeń, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy oraz służą jej organizacji (a tym samym umożliwiają prawidłowe wykonanie pracy), leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Podsumowując, skorzystanie przez pracowników – w ramach oddelegowania – ze świadczenia w postaci zapewnienia przez Spółkę bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem niewątpliwie następować będzie za zgodą pracowników, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracowników, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikom korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść. Udostępnienie przedmiotowego świadczenia w ramach oddelegowania leżeć będzie wyłącznie w interesie Wnioskodawcy, a nie samych pracowników, którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych – nie mieliby powodu, żeby z niego korzystać.

Tym samym, postawienie do dyspozycji pracowników Spółki delegowanych do pracy bezpłatnych przejazdów do miejsca wykonywania pracy we Francji i z powrotem nie może zostać uznane za przychód pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie Wnioskodawcy – jako płatnika – nie będzie istniał obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.