INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu 17 października 2011 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy paliwa żeglugowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2011 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy paliwa żeglugowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka wytwarza paliwo żeglugowe na terenie swojego składu podatkowego, które jest następnie wydawane ze składu podatkowego w celu dostarczenia, za pośrednictwem barki - bunkierki, do jednostek pływających uprawnionych do odbioru paliw żeglugowych korzystających ze zwolnienia od akcyzy, odbierających paliwa na wodzie.

W okresie od marca do maja 2009 r., Spółka dokumentowała dostawy paliwa żeglugowego za pomocą: dokumentów dostawy wystawianych na przemieszczane paliwa ze składu podatkowego na barkę Wnioskodawcy, w których w polu „Odbiorca” wpisywano Spółkę, a w polu „Adres miejsca odbioru” - nazwę barki oraz miejsce jej cumowania, tj. nabrzeże Spółki przy Martwej Wiśle oraz kwitów bunkrowych dla dostawy paliwa z barki na jednostkę pływającą, które zawierały wszystkie dane wskazane we wzorze dokumentu dostawy określonym w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie dokumentu dostawy wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, ewidencji tych wyrobów oraz wykazu środków skażających alkohol etylowy służącego do stosowania zwolnień od akcyzy (Dz. U. Nr 32, poz. 251 ze zm.).

W czerwcu 2010 r. w Spółce została rozpoczęta przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej kontrola, której zakresem była kontrola rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku akcyzowego za okres od marca do sierpnia 2009 r. W trakcie postępowania kontrolnego, kontrolujący uznali sposób dokumentowania dostaw paliwa żeglugowego za nieprawidłowy i narusza art. 32 ustawy o podatku akcyzowym oraz przepisy rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, gdyż podmiotami upoważnionymi do odbioru wyrobów zwolnionych od akcyzy były podmioty faktycznie zużywające wyroby zwolnione, tj. jednostki odbierające paliwo żeglugowe, a nie Spółka. Po zakończeniu kontroli UKS, która zakwestionowała prawo Spółki do zwolnienia z akcyzy paliwa żeglugowego dostarczanego ze składu podatkowego Spółki na jednostki pływające ze względu na niewłaściwe udokumentowanie dostaw, Spółka złożyła korekty deklaracji podatkowych dla podatku akcyzowego na całość ustaleń poczynionych w protokole kontroli i wpłaciła akcyzę od dostaw paliwa żeglugowego dokonanych w okresie od marca do maja 2009 r.

W lutym 2009 r. Spółka złożyła do Ministerstwa Finansów wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów podatkowych dotyczącej art. 32 ustawy o podatku akcyzowym w zakresie skutków podatkowych dostaw paliwa żeglugowego za pośrednictwem barek. Wniosek nie był złożony na urzędowym formularzu ORD-IN, i nie był opłacony, niemniej zawierał jednak przedstawienie stanu faktycznego oraz stanowisko Spółki. Wniosek ten nie został jednak rozpatrzony przez Ministerstwo Finansów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż udokumentowanie przez Spółkę w okresie od marca do maja 2009 r. dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego Spółki na uprawnioną jednostkę pływającą dwoma dokumentami przewidzianymi przepisami ustawy o podatku akcyzowym (tj dokumentem dostawy, a następnie kwitem bunkrowym pełniącym rolę kolejnego dokumentu dostawy), w przypadku dostaw, w których - ze względu na specyfikę dostawy - niezbędny jest przeładunek paliwa, nie można uznać za naruszenie warunków formalnych zwolnienia z akcyzy, przewidzianego w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, skutkujące utratą prawa do tego zwolnienia ...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż udokumentowanie przez Spółkę w okresie od marca do maja 2009 r. dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego Spółki na uprawnioną jednostkę pływającą dwoma dokumentami przewidzianymi przepisami ustawy o podatku akcyzowym (tj dokumentem dostawy, a następnie kwitem bunkrowym pełniącym rolę kolejnego dokumentu dostawy), w przypadku dostaw, w których - ze względu na specyfikę dostawy - niezbędny jest przeładunek paliwa, nie można uznać za naruszenie warunków formalnych zwolnienia z akcyzy, przewidzianego w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, skutkujące utratą prawa do tego zwolnienia. Spółka jest zdania, iż nawet gdyby uznać za nieprawidłowe wskazanie w dokumencie dostawy jako odbiorcy Spółki, to biorąc pod uwagę to, iż drugi dokument (kwit bunkrowy) był potwierdzeniem faktycznej dostawy paliwa do podmiotu uprawnionego, zastosowana konfiguracja formalna nie może skutkować utratą prawa do zwolnienia z akcyzy. W ocenie Spółki, skoro w rzeczywistości dokonano dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego do podmiotu zużywającego, a wyroby te zostały faktycznie przeznaczone do zużycia na cele podlegające zwolnieniu z akcyzy, to Spółka miała prawo korzystać ze zwolnienia. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w przepisach wspólnotowych i orzecznictwie TSUE. Przepisy dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE. L 2003 Nr 283, str. 51 ze zm.), w art. 14 wprowadzają m.in. bezwzględny obowiązek zwolnienia z akcyzy produktów energetycznych wykorzystywanych jako paliwo żeglugowe, co przez polskiego ustawodawcę zostało zaimplementowane w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym. Państwa członkowskie mają prawo do wprowadzenia warunków stosowania tych zwolnień, które „ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom”. Warunki stosowania zwolnienia z akcyzy mają zatem za zadanie realizację celu głównego wymienionej dyrektywy, jakim jest zwolnienie z akcyzy paliwa żeglugowego. Warunki formalne nie mogą więc ograniczać prawa do stosowania zwolnienia, a w tym być sprzeczne z celem tego przepisu polskie przepisy podatkowe odnoszące się do warunków stosowania zwolnienia z akcyzy paliwa żeglugowego nie uwzględniały w okresie marzec - maj 2009 r. zmiany środka transportu, choć w tym przypadku zmiana taka jest konieczna, gdyż dostawa paliwa do podmiotu uprawnionego (zużywającego) odbywa się na morzu, a więc musi być poprzedzona przeładunkiem paliwa ze środka transportu lądowego na środek transportu wodnego. Zastosowanie przez Spółkę, zamiast jednego, dwóch dokumentów potwierdzających faktyczną dostawę paliwa żeglugowego do podmiotu zużywającego, z których każdy był przewidziany w przepisach ustawy o podatku akcyzowym i zawierał wszystkie informacje wymagane przepisami podatkowymi, należy więc uznać, z punktu widzenia celu głównego regulacji wskazanej dyrektywy, tj. ochrony przed nadużyciami, za działanie pożądane a nie skutkujące utratą prawa do zwolnienia. Należy zaznaczyć, iż TSUE wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, iż jakiekolwiek naruszenie warunków formalnych nałożonych przez państwa członkowskie nie mogą powodować utraty uprawnień wynikających z systemowych przepisów wspólnotowych, a do takich niewątpliwie należy art. 14 dyrektywy Rady 2003/96/WE. Należy wskazać, iż dokumenty dostawy i kwity bunkrowe w sposób bezsprzeczny potwierdzały, czego nie za¬kwestionowali też pracownicy UKS kontrujący Spółkę, iż paliwo zostało dostarczone do uprawnionych podmiotów zużywających. Należy zaznaczyć, iż Spółka dołożyła wszelkich niezbędnych starań, aby na gruncie obowiązujących przepisów podatkowych zrealizować systemowe uprawnienie do stosowania zwolnienia. W tej sytuacji utrata prawa do zwolnienia stanowiłaby ewidentne naruszenie zasady proporcjonalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 i pkt 23 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11), dalej zwanej ustawą, podmiot zużywający – to podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia, a w przypadku wyrobów energetycznych zwolnionych od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1 i 2, również podmiot niemający miejsca zamieszkania, siedziby lub miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, posiadający statek powietrzny lub jednostkę pływającą, który nabywa te wyroby energetyczne - jeżeli rozpoczęcie użycia tych wyrobów energetycznych do eksploatacji tego statku powietrznego lub tej jednostki pływającej następuje na terytorium kraju; z kolei podmiot pośredniczący – to podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, inny niż podmiot prowadzący skład podatkowy, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie działalności polegającej na dostarczaniu wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego, a w przypadku wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 32 ust. 1, pochodzących również z importu.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również dostarczenie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, jeżeli odbyło się ono bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia od akcyzy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 2 ustawy, w przypadku zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, podatnik jest obowiązany, bez wezwania organu podatkowego:

1. składać właściwemu naczelnikowi urzędu celnego deklaracje podatkowe, według ustalonego wzoru,
2. obliczać i wpłacać akcyzę na rachunek właściwej izby celnej

• za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło zakończenie procedury zawieszenia poboru akcyzy skutkujące powstaniem zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od akcyzy ze względu na przeznaczenie używane do celów żeglugi, włączając rejsy rybackie, oleje smarowe oznaczone kodem CN 2710 19 81, oleje napędowe lub oleje opałowe - w przypadkach, o których mowa w ust. 3, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w ust. 5-13, oraz jeżeli, w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 1, 3-5, 7 lub 8, podmiot zużywający je posiada jednostkę pływającą.

Powyższego zwolnienia nie stosuje się w przypadku prywatnych rejsów i prywatnych lotów o charakterze rekreacyjnym, za które uważa się użycie statku lub statku powietrznego przez jego właściciela lub inną osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, które korzystają z niego na podstawie umowy najmu lub umowy o podobnym charakterze, w celach innych niż gospodarcze, w szczególności innych niż przewóz pasażerów lub towarów albo świadczenie usług za wynagrodzeniem lub usług na rzecz organów publicznych (art. 32 ust. 2 ustawy).

Ustęp 3 wymienionego artykułu stanowi, iż zwolnienie od akcyzy przedmiotowych wyrobów stosuje się wyłącznie w przypadku ich:

1. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego lub
2. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu pośredniczącego, lub
3. dostarczenia od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego, lub
4. nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego handlowca w celu zużycia przez niego jako podmiot zużywający, lub
5. nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego handlowca w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego, lub
6. importu przez podmiot pośredniczący, lub
7. importu przez podmiot zużywający, lub
8. zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający.

Zgodnie z art. 32 ust. 5 pkt 2 ustawy, warunkiem zwolnień od akcyzy wyrobów akcyzowych ze względu na ich przeznaczenie jest również, między innymi, dołączenie do przemieszczanych wyrobów akcyzowych dokumentu dostawy wyrobów objętych zwolnieniem od akcyzy, zwanego dalej „dokumentem dostawy”.

W przypadku zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zakończenia tej procedury, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej (art. 45 ust. 1 ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Spółka produkuje paliwo żeglugowe na terenie swojego składu podatkowego, które następnie dostarcza za pośrednictwem własnej barki-bunkierki do jednostek pływających odbierających paliwa na wodzie. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii utraty prawa do zwolnienia od akcyzy w przypadku, gdy paliwo żeglugowe dostarczano ze składu podatkowego Spółki na barkę, gdzie odbywał się przeładunek, a następnie wyroby te przekazywano z barki na jednostkę pływającą na wodzie. Spółka wskazuje przy tym, iż paliwo żeglugowe dostarczano na barkę za pomocą dokumentu dostawy, z kolei z barki na jednostkę pływają za pomocą kwitu bunkrowego pełniącego rolę kolejnego dokumentu dostawy.

Na wstępie wskazać należy, iż ogólne zwolnienia od akcyzy są regulowane w dyrektywie Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG. Ponadto w prawie unijnym występują w tzw. dyrektywach strukturalnych dwa rodzaje zwolnień: zwolnienia obligatoryjne (takie, które państwa członkowskie muszą wprowadzić) i zwolnienia fakultatywne (takie, które państwa członkowskie mogą, ale nie muszą wprowadzać). Zwolnienia obligatoryjne zostały wdrożone całościowo do unormowań ustawy o podatku akcyzowym.

W zakresie paliw żeglugowych, w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokonano implementacji rozwiązań artykułu 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej. Wymieniony przepis prawa unijnego stanowi, iż państwa członkowskie zwalniają produkty energetyczne dostarczane w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Unii Europejskiej (włącznie z połowami), z wyłączeniem prywatnej żeglugi niehandlowej i energii elektrycznej produkowanej na statku na warunkach, które ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom. Ustęp 2 ww. artykułu stanowi, że państwa członkowskie mogą dodatkowo ograniczyć zakres niniejszego zwolnienia do transportu międzynarodowego i wewnątrzwspólnotowego.

We wskazanym przepisie dyrektywy przewidziano szczególny rodzaj zwolnienia od akcyzy dla paliw żeglugowych. Zwolnienie ma zastosowanie w przypadku wyrobów przeznaczonych wyłącznie do celów żeglugi oraz przy wypełnieniu warunków zwolnienia określonych przez dane państwo członkowskie.

Podkreślić w tym miejscu należy, że obowiązek zapewnienia prawidłowego stosowania takich zwolnień wynika z orzeczeń TSUE. W wyroku z dnia 24 stycznia 2004 r. w sprawie C-185/00 Komisja przeciwko Finlandii, Trybunał wskazał, iż państwa członkowskie stosując zwolnienia od podatku akcyzowego, zobowiązane są do wprowadzenia takich regulacji, które skutecznie zapobiegać będą nadużywaniu przez podatników przyznanego zwolnienia (por. Akcyza w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, pod red. A. Kalinowskiej, Sz. Parulskiego, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2006, s. 101-110).

Wskazać zatem należy, iż państwo polskie było nie tylko zobowiązane do wdrożenia do krajowego porządku prawnego zwolnienia od akcyzy paliw żeglugowych. Implementacji bowiem, zgodnie z wymogami dyrektywy, powinno towarzyszyć stworzenie kompleksowego systemu kontroli uniemożliwiającego dokonywanie oszustw podatkowych, unikaniu lub nadużyciom podatkowym.

Kwestia zwolnienia od akcyzy paliw żeglugowych została zatem uregulowana w przepisach art. 32 ustawy, w którym określono przesłanki i warunki zwolnienia od akcyzy tych paliw. We wskazanym unormowaniu określono, iż zwolnienie będzie miało zastosowanie w przypadku:

• dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego lub
• dostarczenia od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego, lub
• nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego handlowca w celu zużycia przez niego jako podmiot zużywający, lub
• nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego handlowca w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego, lub
• importu przez podmiot zużywający, lub
• zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający.

Zatem, w przedstawionej we wniosku sytuacji Spółka mogłaby skorzystać ze zwolnienia w przypadku, gdyby paliwo żeglugowe dostarczano bezpośrednio ze składu podatkowego do podmiotu zużywającego (uprawnionej jednostki pływającej). Zwolnienie przysługiwałoby także gdyby barka w opisanym obrocie występowała jako podmiot pośredniczący posiadający stosowne zezwolenie. Z tym, co należy podkreślić, iż w stanie prawnym obowiązującym w okresie przedstawionego stanu faktycznego, podmiot prowadzący skład podatkowy, zgodnie z treścią art. 2 pkt 23 ustawy, nie mógł być jednocześnie podmiotem pośredniczącym.

Mając na uwadze pytanie Wnioskodawcy, należy zauważyć, iż zwolnienie z podatku akcyzowego w powyższym przypadku przysługuje wyłącznie z tytułu dostarczenia paliwa żeglugowego ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego. Należy podkreślić, iż w zakresie powyższego zwolnienia ustawodawca nie przewidział możliwości przeładunku wyrobów akcyzowych lub dowolnego przemieszczania wyrobów akcyzowych korzystających ze zwolnienia. Takie przemieszczenie mogłoby odbywać się na warunkach i w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy. Z kolei, wyprowadzenie wyrobów akcyzowych poza procedurę zawieszenia poboru akcyzy, co do zasady, skutkuje powstaniem zobowiązania podatkowego w akcyzie i tym samym obowiązkiem złożenia deklaracji podatkowej.

Należy podkreślić, iż jednym z warunków zwolnienia i podstawą dokumentowania obrotu zwolnionym od akcyzy paliwem żeglugowym jest zastosowanie dokumentu dostawy. Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie dokumentu dostawy wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, ewidencji tych wyrobów oraz wykazu środków skażających alkohol etylowy służącego do stosowania zwolnień od akcyzy (Dz. U. Nr 32, poz. 251) dokument dostawy jest wystawiany przez:

1. podmiot prowadzący skład podatkowy - w przypadku dostarczania wyrobów zwolnionych z jego składu podatkowego do podmiotu pośredniczącego lub podmiotu zużywającego;
2. podmiot pośredniczący - w przypadku importu przez niego wyrobów zwolnionych oraz w przypadku dostarczania od niego wyrobów zwolnionych do podmiotu zużywającego;
3. zarejestrowanego handlowca - w przypadku dostarczania od niego wyrobów zwolnionych nabytych wewnątrzwspólnotowo do podmiotu zużywającego;
4. podmiot zużywający - w przypadku importu przez niego wyrobów zwolnionych.

Zatem, w przedstawionej we wniosku sytuacji Spółka powinna wystawić jeden dokument dostawy dotyczący przemieszczenia paliwa żeglugowego ze składu podatkowego na jednostkę pływającą.

Wobec powyższego z uwagi na fakt, że Spółka nie wypełniła określonych warunków przewidzianych w przepisach prawa dla dostaw przedmiotowych paliw, nie mogła tym samym korzystać ze zwolnienia od akcyzy, gdyż przedmiotowe paliwo nie zostało bezpośrednio dostarczane za pomocą dokumentu dostawy ze składu podatkowego Spółki do podmiotu zużywającego - jednostek pływających. Należy podkreślić w tym miejscu, że interpretacja przepisów inna niż prezentowana przez tutejszy organ godziłaby w zasadę równości wobec prawa, w szczególności w prawa podmiotów respektujących wskazane wyżej wymogi i dostarczających paliwo żeglugowe np. ze składów podatkowych zlokalizowanych przy nabrzeżach portowych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy także podkreślić, że w przypadku zwolnień organ podatkowy jest zobowiązany do stosowania przede wszystkim wykładni językowej i interpretacji ścisłej, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych oraz TSUE (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998 nr 5 poz. 142), wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 czerwca 2007 r. o sygn. akt I SA/Wr 210/07, wyrok TSUE z 29 marca 2007 r. w sprawie C 97/06 Navicon SA przeciwko Administracion del Estado).

Końcowo wskazać należy, że przepisy prawa krajowego, regulujące kwestię zwolnienia od akcyzy paliwa żeglugowego nie naruszają zasady proporcjonalności. Powyższe wynika z faktu, iż państwo polskie zastosowało się do wskazanej zasady poprzez realizację celów i implementację odpowiednich przepisów dyrektywy 2003/96/WE, a ponadto wskazać należy, że korzyść społeczna zastosowanych uregulowań prawnych z zakresu zwolnień jest większa niż ewentualne straty dla praw i interesów Spółki.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa - art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.