Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-46/16-4/AK
z 18 kwietnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2016 r. (według daty wpływu), uzupełnionym w dniach 2 lutego 2016 r. oraz 6 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania pomocy de minimis – jest:

  • prawidłowe – w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2,
  • nieprawidłowe – w odniesieniu do pytań oznaczonych nr 1 i 3.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania pomocy de minimis.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dnia 2 grudnia 2015 roku zawarł umowę z Powiatowym Urzędem Pracy w A. , której przedmiotem było przyznanie Wnioskodawcy, jako bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej. Wnioskodawcy zostały przyznane fundusze ze środków Funduszu Pracy z rezerwy Ministra Pracy i Polityki Społecznej w ramach programu „Wsparcie dla osób w szczególnej sytuacji na rynku pracy”. Środki te zostały przyznane w celu podjęcia działalności gospodarczej – usługi prawnicze – kancelaria adwokacka. Wnioskodawca sporządził szczegółową specyfikację wydatkowania środków, jakie otrzymał na podjęcie działalności gospodarczej. Wśród wydatków Wnioskodawca wskazał, między innymi kwotę 7.580,00 złotych na licencję programu prawniczego na okres 36 miesięcy, 3.000,00 złotych na komputer przenośny, oraz 2.460,00 złotych za wykonanie strony internetowej, utworzenie i uruchomienie jej w sieci (wszystkie powyżej wskazane kwoty to kwoty brutto). Wnioskodawca dnia 2 stycznia 2016 roku rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej – działalności prawniczej. Po otrzymaniu na rachunek bankowy środków z Powiatowego Urzędu Pracy w ramach zawarcia umowy – Wnioskodawca nabył środek trwały w postaci przenośnego komputera za kwotę 2.998,00 złotych brutto, wartość prawną w postaci licencji na program prawniczy na okres 36 miesięcy za kwotę 7.581,00 złotych brutto oraz zawarł umowę, której przedmiotem było wykonanie strony internetowej za kwotę 2.460,00 złotych. Zgodnie z umową zawartą z Powiatowym Urzędem Pracy w A. w przypadku odliczenia lub uzyskania zwrotu podatku naliczonego dotyczącego zakupionych towarów i usług (VAT) w ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwrotu równowartości odliczonego lub uzyskanego zwrotu podatku naliczonego na rzecz Powiatowego Urzędu Pracy w A. Wobec powyższego Wnioskodawca nie będzie odliczał, oraz nie będzie ubiegał się o zwrot podatku naliczonego dotyczącego zakupionych towarów i usług w ramach przyznanego dofinansowania. Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a zaliczki wpłaca w formie miesięcznej. Dla działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi dokumentację rachunkową w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek poprzez wskazanie, że środki finansowe jakie otrzymał z Powiatu B. – Powiatowego Urzędu Pracy w A. w ramach pomocy de minimis, zostały udzielone na podstawie art. 46 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – jak wynika z zaświadczenia o pomocy de minimis wydanego przez Powiatowy Urząd Pracy w A. z dnia 26 lutego 2016 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy przy obliczaniu podatku dochodowego, Wnioskodawca może pomniejszyć dochód uzyskany z pozarolniczej działalności gospodarczej o koszt nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych o wartości początkowej każdego z nich nieprzekraczającej 3.500,00 złotych brutto, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych z Powiatowego Urzędu Pracy w A. – w ramach pomocy de minimis?
  2. Czy Wnioskodawca może dokonać amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej o wartości początkowej powyżej 3.500,00 złotych, która została sfinansowana ze środków uzyskanych z Powiatowego Urzędu Pracy w A. w ramach pomocy de minimis?
  3. Jeżeli odpowiedź na jedno z powyższych pytań jest twierdząca – czy Wnioskodawca wobec nieodliczania i nieubiegania się o zwrot podatku naliczonego od wyżej wskazanych środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, może dokonać odliczenia od dochodu ceny brutto, czy netto, która została zapłacona za nabyte środki trwałe i środki niematerialne?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika nabyte kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania przedmioty, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Ustawa nie rozróżnia przy dokonywaniu odpisu kosztu uzyskania przychodu, sytuacji zależnie od źródeł z jakich nabyto środki trwałe. Zatem zasadnym jest twierdzenie, że Wnioskodawca może dokonać odpisu kosztu uzyskania przychodu, tj. poniesionego kosztu nabycia środka trwałego (tj. między innymi komputera przenośnego) od dochodu uzyskanego z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisu amortyzacyjnego od składnika majątku, którego wartość początkowa nie przekroczyła 3.500,00 złotych. Wydatki poniesione na ich nabycie, stanowią wówczas koszt uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do używania. Dlatego też Wnioskodawca nie musi dokonywać odpisu amortyzacyjnego od składników majątku nabytych za kwotę niższą niż 3.500,00 złotych, w przedmiotowej sprawie to będzie między innymi komputer przenośny (środek trwały) i wykonanie strony internetowej (jako wartości niematerialne i prawne). Przy czym nabyty przez Wnioskodawcę komputer będzie wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok, został nabyty kompletny i był zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym przewidziano dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla wartości niematerialnych i prawnych. Również i w tym przypadku, ustawodawca nie wyłączył możliwości do dokonania odpisu amortyzacyjnego, w sytuacji sfinansowania wydatku na zakup wartości niematerialnych i prawnych z uzyskanej pomocy de minimis. Ponieważ wartość nabytej licencji przewyższa kwotę 3.500,00 złotych Wnioskodawca może dokonać odpisu amortyzacji zgodnie z art. 22b ust. 1 w zw. z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do kategorii wskazanej w art. 22b ust. 1 należy zaliczyć również wykonanie strony internetowej. Licencja programu prawniczego będzie wykorzystywana na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, tak jak wykonana strona internetowa, a przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok. Zatem Wnioskodawca może dokonać odpisu amortyzacyjnego licencji na program komputerowych z zachowaniem art. 22m ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz odpisu kosztu nabycia strony internetowej.

Wnioskodawca z mocy ustawy jest czynnym płatnikiem VAT. Ponieważ Wnioskodawca nie będzie dokonywał odpisów i dochodził zwrotu podatku naliczonego od towarów nabytych z funduszu uzyskanego z Powiatowego Urzędu Pracy zasadnym jest uznanie, że przy obliczaniu podatku dochodowego Wnioskodawca może odliczyć jako koszt uzyskania przychodu wydatek poniesiony na nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w kwocie brutto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

  • prawidłowe – w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2,
  • nieprawidłowe – w odniesieniu do pytań oznaczonych nr 1 i 3.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku o dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2015, poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
  • być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

  • dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  • ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149, z późn. zm.).

Powołany przepis ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi m.in., że Starosta może ze środków Funduszu Pracy przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca dniu 2 grudnia 2015 roku zawarł umowę z Powiatowym Urzędem Pracy w A., której przedmiotem było przyznanie Wnioskodawcy, jako bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej. Wnioskodawcy zostały przyznane fundusze ze środków Funduszu Pracy z rezerwy Ministra Pracy i Polityki Społecznej w ramach programu „Wsparcie dla osób w szczególnej sytuacji na rynku pracy”. Środki te zostały przyznane w celu podjęcia działalności gospodarczej – usługi prawnicze – kancelaria adwokacka. Środki te zostały przeznaczone na zakup środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) przez środki trwałe należy rozumieć środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Z kolei pod pojęciem wartości niematerialnych i prawnych w myśl § 3 pkt 9 cyt. rozporządzenia – należy rozumieć wartości niematerialne i prawne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast definicja wartości niematerialnych i prawych została zawarta w art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

  1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
  2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  5. licencje,
  6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
  7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Co do zasady, zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23, co wynika z art. 22 ust. 8 ww. ustawy.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stwierdzić należy, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Tut. Organ zauważa, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze, może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego – w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie czy też wytworzenie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po trzecie, podatnicy mogą amortyzować składniki majątkowe, o których mowa, na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe czy też wartości niematerialne i prawne.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w odniesieniu do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł, Wnioskodawca może – zgodnie z art. 22d ust. 1 powoływanej ustawy – zaliczyć wydatki poniesione na ich nabycie do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Tut. Organ zwraca uwagę, że zadane przez Wnioskodawcę pytanie oznaczone nr 1 dotyczy możliwości pomniejszenia dochodu o koszt nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Z powyższego wynika, że o koszty uzyskania przychodów pomniejsza się przychód, a nie dochód. Dochód stanowi bowiem różnicę między przychodami a kosztami ich uzyskania.

W związku z tym należy wskazać, że przy obliczaniu podatku dochodowego, Wnioskodawca może pomniejszyć przychód (a nie tak jak wskazuje – dochód) uzyskany z pozarolniczej działalności gospodarczej o koszt nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych o wartości początkowej każdego z nich nieprzekraczającej 3.500,00 złotych brutto, których zakup został sfinansowany ze środków uzyskanych z Powiatowego Urzędu Pracy – w ramach pomocy de minimis.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego nr 1 jest nieprawidłowe.

W kwestii dotyczącej pytania oznaczonego nr 2 tut. Organ zauważa, że zgodnie z zacytowanym wyżej art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki::

  • zostały nabyte,
  • nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania przekracza rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalno-ścią gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (subli-cencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku do-chodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 22c cyt. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

  • grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  • budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  • dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
  • wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
  • składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Tut. Organ zauważa, że w niniejszej sprawie nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca dokonał amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej, której wartość początkowa przekracza 3.500,00 złotych, i której zakup został sfinansowany ze środków uzyskanych z Powiatowego Urzędu Pracy w ramach pomocy de minimis.

Należy jednak odróżnić możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od możliwości ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów. Fakt, że ww. wartość niematerialna i prawna podlega amortyzacji nie jest równoznaczny z tym, że odpisy amortyzacyjne podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Na podstawie tego przepisu odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości niematerialnych i prawnych (licencja na program prawniczy), których zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on dokonać amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej o wartości początkowej powyżej 3.500,00 złotych, której zakup został sfinansowany ze środków uzyskanych z Powiatowego Urzędu Pracy w A. w ramach pomocy de minimis. W związku z tym odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2 jest prawidłowa.

Należy jednak zastrzec, że odpisy te nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii będącej przedmiotem pytania oznaczonego nr 3, wskazać należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

  • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z powyższego wynika, że podatek VAT może stanowić koszt uzyskania przychodów wyłącznie w sytuacji, gdy podatnikowi nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego. Zatem przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a cytowanej ustawy nie znajdzie zastosowania w sytuacji, gdy podatnikowi takie prawo przysługuje, lecz podatnik z niego nie korzysta (podatnik zrezygnował z prawa odliczenia podatku naliczonego). W przepisie tym ustawodawca posłużył się sformułowaniem „nie przysługuje obniżenie kwoty (…) podatku od towarów i usług” – w związku z tym nie można uznać, że niekorzystanie z prawa obniżenia podatku jest równoznaczne z nieprzysługiwaniem prawa do obniżenia podatku. W konsekwencji podatnik nie ma swobodnego wyboru między możliwością odliczenia podatku VAT a możliwością zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z umową zawartą z Powiatowym Urzędem Pracy w A. w przypadku odliczenia lub uzyskania zwrotu podatku naliczonego (VAT) w ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwrotu równowartości odliczonego lub uzyskanego zwrotu podatku naliczonego na rzecz Powiatowego Urzędu Pracy w A. Wobec powyższego Wnioskodawca nie będzie odliczał, oraz nie będzie ubiegał się o zwrot podatku naliczonego w ramach przyznanego dofinansowania.

Mając na uwadze powyższe wybór Wnioskodawcy nie może wpłynąć na możliwość zaliczenia podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów. Jak bowiem wskazano zaliczenie podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest wyłącznie w przypadkach określonych w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a cytowanej ustawy. Jednakże nie obejmują one sytuacji, gdy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, ale samodzielnie z niego rezygnuje.

Zatem nie można zgodzić się z tym, że ponieważ Wnioskodawca nie będzie dokonywał odpisów i dochodził zwrotu podatku naliczonego, to zasadnym jest uznanie, że przy obliczaniu podatku dochodowego Wnioskodawca może odliczyć jako koszt uzyskania przychodu wydatek poniesiony na nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w kwocie brutto.

Tym samym w przypadku składników majątku, których dotyczy pytanie oznaczone nr 1, Wnioskodawca będzie mógł odliczyć od przychodu (a nie jak wskazał Wnioskodawca – od dochodu) z działalności gospodarczej cenę netto, która została zapłacona za nabyty środek trwały oraz wartość niematerialną i prawną. Natomiast w odniesieniu do wartości niematerialnej i prawnej, której dotyczy pytanie oznaczone nr 2, wydatek na jej nabycie w ogóle nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, o który mógłby być pomniejszony przychód Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego nr 3 jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj