Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-643/16-2/JP
z 20 września 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lipca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura – 8 lipca 2016 r.), uzupełnionym 12 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonywane odpisy amortyzacyjne w związku z użytkowaniem budynku niemieszkalnego będącego inwestycją na dzierżawionym gruncie podlegają indywidualnej stawce amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonywane odpisy amortyzacyjne w związku z użytkowaniem budynku niemieszkalnego będącego inwestycją na dzierżawionym gruncie podlegają indywidualnej stawce amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie.

Z uwagi na braki formalne wniosku wezwano do jego uzupełnienia pismem z 2 września 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-643/16-1/JP. Wniosek został uzupełniony 12 września 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka – wybudowała budynek użytkowy na wydzierżawionej nieruchomości gruntowej. Budynek jest wykorzystywany na potrzeby własnej działalności gospodarczej: biuro, magazyn, garaże. Umowa dzierżawy została zawarta na okres 10 lat, a wydzierżawiający wyraził w niej zgodę na wybudowanie budynku mieszkalno-usługowego wraz z garażami. Po zakończeniu umowy dzierżawy dzierżawca zobowiązuje się zwrócić wydzierżawiającemu przedmiot dzierżawy (teren) wraz z budynkami budowlami oraz ich częściami składowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonywane odpisy amortyzacyjne, w związku z użytkowaniem budynku niemieszkalnego – trwale związanego z gruntem, będącego inwestycją na dzierżawionym (obcym) gruncie, a więc w obcym środku trwałym, mieszczą się w katalogu normy prawnej sygnowanej artykułem 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i skutkować będą możliwością zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy.


Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  • być właściwie udokumentowany.


Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 18a -16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei przepis art. 16a ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

  1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
  2. budynki i budowie wybudowane na cudzym gruncie,
  3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

–zwane także środkami trwałymi (...).


Zatem w świetle powyższych przepisów użytkowanie budynku niemieszkalnego będącego inwestycją w obcym środku trwałym skutkuje możliwością zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % rocznie.

Do takiej konkluzji obliguje analiza zapisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a normy prawne zawarte w Rozdziale 3 powołanej ustawy umożliwiają zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji w przypadku określonym artykułem w 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o pdop. Konkluzję taką należy wywieść z zapisów ustawowych przewidujących możliwość indywidualnego ustalenia przez podatnika stawki amortyzacji dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. W takim przypadku okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, tym samym stawka amortyzacji w wysokości 10% rocznie wyczerpuje okres dziesięciu lat.

Zapis ustawowy wskazanej normy prawnej wskazuje wszakże, iż przyjęte do używania inwestycje w obcym środku trwałym mogą być objęte indywidualną stawką amortyzacji z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach, interpretacja prawa podatkowego umożliwia jednakże zastosowanie wykładni per analogiam. W takim rozumieniu wskazanej konstrukcji normatywnej należy przyjąć, iż inwestycja w obcych środkach trwałych to również inwestycja na nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem umowy dzierżawy o wskazanym okresie trwania. Takie stanowisko jest logiczną konsekwencją ochrony interesów podatnika będącego inwestorem, zaproponowaną przez ustawodawcę.

Intencją ustawodawcy było bowiem wprowadzenie przepisu prawa podatkowego, stanowiącego w swej istocie niejako funkcję ochrony praw inwestora, gdyż okres amortyzacji stawką 2,5% w okresie 40 lat byłby w oczywistej sprzeczności z możliwością amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, gdzie standardowe umowy dzierżawy przewidują z reguły okres ich używania na maksimum 30 lat.

Należy podkreślić, iż nowe budynki wybudowane na cudzym gruncie są specyficznym środkiem trwałym. Jest to spowodowane brzmieniem art. 48 i art. 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny, zgodnie z którymi Wnioskodawca pomimo, iż wybudował budynek na cudzym gruncie, nie posiada prawa własności, zgodnie z zasadą, że wszystko co trwale stoi na gruncie jest własnością właściciela gruntu.

Jak już wskazano, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dopuszczają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zastosowanie innej niż 10% stawki amortyzacyjnej spowoduje wirtualne wskazanie zyskowności działań gospodarczych Wnioskodawcy, co może doprowadzić do utraty płynności finansowej przewidzianej dla działania gospodarczego i ewentualne rozwiązanie umowy z winy Wnioskodawcy. Budżet Państwa nie straci należnych podatków ponieważ po zakończeniu umowy nastąpi protokolarny zwrot przedmiotu Umowy bez konieczności jego rozbiórki lub ryzyka wypowiedzenia umowy z winy Dzierżawcy.

Konstrukcja art. 16j ust. 4 pkt 2 ustawy o pdop – wprowadza także możliwość określenia stawek amortyzacyjnych indywidualnych w okresach wskazanych w ust. 1 pkt 1 i 2 tego artykułu. Zabieg ustawodawcy wprowadzający niejako enumeratywny katalog takich okresów amortyzacji dla innych niż wymienione w ust. 4 pkt 1 art. 16 (winno być ust. 4 pkt 1 art. 16j) uzasadnia tezę, iż przyjęcie i zastosowanie stawki 10% rocznie (umożliwia całkowitą amortyzację w okresie nie krótszym niż 10 lat) dla inwestycji przyjętej do używania w obcym środku trwałym będącym nieruchomością gruntową – jest w pełni zasadne.

W świetle wskazanego w opisie stanu faktycznego oraz powyższych przepisów Wnioskodawca ma prawo zastosowania w odniesieniu do ww. środka trwałego – pawilonu handlowego 10% stawkę amortyzacyjną, a okres amortyzacji wyniesie 10 lat. 

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. v

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.

Tak więc, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się on w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty),
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie został wymieniony w art. 16 updop.

W myśl art. 15 ust. 6 updop, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Natomiast, w myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

  1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
  2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, (…)

- zwane także środkami trwałymi.

Jak wynika z powyżej zacytowanych przepisów, updop jako odrębne grupy składników majątku podlegające amortyzacji (odrębne kategorie środków trwałych) ustanawia tzw. inwestycje w obcym środku trwałym oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka wybudowała budynek użytkowy na wydzierżawionej nieruchomości gruntowej. Budynek jest wykorzystywany na potrzeby własnej działalności gospodarczej: biuro, magazyn, garaże. Umowa dzierżawy została zawarta na okres 10 lat, a wydzierżawiający wyraził w niej zgodę na wybudowanie budynku mieszkalno-usługowego wraz z garażami. Po zakończeniu umowy dzierżawy dzierżawca zobowiązuje się zwrócić wydzierżawiającemu przedmiot dzierżawy (teren) wraz z budynkami, budowlami oraz ich częściami składowymi.

Na tle zaprezentowanego stanu faktycznego sprawy i obowiązujących przepisów należy wyjaśnić, że przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycje w obcych środkach trwałych”. Definiują natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 updop, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm., dalej: „urach”). Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 urach, środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały w myśl updop musi spełniać następujące warunki:

  • stanowi własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
  • winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (decyduje zamiar podatnika).

Spełnienie łącznie wszystkich ww. przesłanek skutkuje tym, że określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego, który może podlegać amortyzacji dla celów updop. Przy czym uznaje się, ze składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość jego faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu.

Odnosząc się z kolei do kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca może zastosować indywidualną 10% stawkę amortyzacyjną należy wskazać, że zgodnie z art. 16j ust. 4 updop, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

  1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
  2. inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

Stosownie do art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl natomiast art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Należy zauważyć w świetle wskazanych regulacji, że budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odrębny środek trwały (art. 16a ust. 2 pkt 2 updop). Jest to odrębnie wyszczególniona kategoria środków trwałych w opozycji do tzw. inwestycji w obcy środkach trwałych. Wobec tego należy przyjąć, że czym innym jest kategoria środków trwałych pod nazwą „inwestycja w obcych środkach trwałych”, a czym innym kategoria środków trwałych pod nazwą „budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie”. Zakresy tych pojęć zostały ustawowo rozłączone. Oznacza to, że budowle i budynki wybudowane na cudzym gruncie (jak to ma miejsce w omawianej sytuacji) nie mogą być uznane za inwestycje w obcym środku trwałym. Zatem, w odniesieniu do budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie nie można zastosować indywidualnych stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 16j ust. 4 updop, ponieważ nie jest to inwestycja w obcym środku trwałym. W konsekwencji, Wnioskodawca po spełnieniu warunków do uznania wybudowanych obiektów za środek trwały, będzie mógł je amortyzować na podstawie art. 16i ust. 1 updop. Zgodnie z tym przepisem do budynków i budowli mają zastosowanie stawki określone w Wykazie stawek (załącznik nr 1 do updop). Właściwą do zastosowania będzie stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5% rocznie, bowiem jak wykazano powyżej indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% mogłaby mieć zastosowanie tylko w przypadku uznania danego przedsięwzięcia za tzw. inwestycję w obcym środku trwałym, co nie ma miejsca w omawianym przypadku.


Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj