Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-400/16-2/EN
z 29 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 7 lipca 2016 r.) uzupełnionym 12 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do jego amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku lokalu oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do jego amortyzacji.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 sierpnia 2016 r., Znak: IBPB-1-1/4511-400/16-1/EN wezwano do jego uzupełnienia, co nastąpiło 12 września 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni 29 lutego 2016 r., zakupiła na firmę w celu uzyskiwania przychodów z wynajmu na cele mieszkaniowe, lokal mieszkalny użytkowany powyżej 60 miesięcy, do którego przysługiwał tytuł prawny w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Na przełomie marca i kwietnia został wykonany remont lokalu. Aktem notarialnym 29 kwietnia 2016 r. ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego oraz przeniesiono własność lokalu na rzecz członka spółdzielni - Wnioskodawczynię.

Ww. mieszkanie było użytkowane tylko w postaci własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, a dopiero po zakupie przekształcono je w odrębną własność.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 8 września 2016 r., Wnioskodawczyni wskazała że:

• prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży opakowań, materiałów biurowych, opakowań dla rolników itp.,
• prowadzona działalność gospodarcza jest opodatkowana na „zasadach ogólnych”,
• nabycie nieruchomości nastąpiło przez nią na cele prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej,
• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało zakupione od małżonków (osób fizycznych). Posiadali oni ww. prawo na podstawie przydziału lokalu mieszkalnego Spółdzielni Mieszkaniowej od maja 1981 r.,
• ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało nabyte w formie aktu notarialnego w lutym 2016 r. W miesiącach marcu oraz kwietniu 2016 r. został przeprowadzany remont mieszkania, natomiast 29 kwietnia 2016 r. aktem notarialnym ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego oraz przeniesiono własność lokalu na rzecz członka spółdzielni tj. Wnioskodawczynię.
  
  
  

W księdze wieczystej występowało już wyodrębnienie lokali mieszkalnych wraz z udziałem we wspólnej nieruchomości. Wnioskodawczyni nie wprowadziła mieszkania do ewidencji środków trwałych ani do wartości niematerialnych i prawnych ze względu na brak pewności co do prawidłowego sklasyfikowania,

• prawo do lokalu mieszkalnego zostało nabyte w lutym 2016 r., a przekształcenie na własność nastąpiło 29 kwietnia 2016 r.
• wydatki na nabycie prawa do lokalu mieszkalnego nie zostały jeszcze zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawczyni, nastąpi to w formie amortyzacji (w przyszłości),
• prace remontowe polegały na wyszpachlowaniu oraz wymalowaniu ścian, wymianie drzwi oraz klamek, umeblowaniu mieszkania, zakupie sprzętu AGD do kuchni. Koszty związane z remontem nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych tylko podwyższą wartość początkową środka trwałego,
• remont nastąpił przed oddaniem mieszkania pod wynajem,
• zamierza wynajmować mieszkanie dłużej niż rok.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wobec zaistniałego stanu faktycznego można po dacie 29 kwietnia 2016 r. wprowadzić do ewidencji środków trwałych to mieszkanie, którego wartością początkową byłaby cena zakupu powiększona o podatek od czynności cywilnoprawnych, koszty dwóch aktów notarialnych, opłaty sądowe, usługę pośrednictwa, koszty remontu brutto (wraz z podatkiem VAT, gdyż wynajem na cele mieszkaniowe jest ze stawką zw.) i zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla mieszkań używanych w wysokości 10%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 22j ww. ustawy można zastosować zamiast stawki podstawowej w wysokości 1,5% dla lokali mieszkalnych stawkę indywidualną w wysokości 10%. Warunek, aby stawkę indywidualną zastosować to fakt, aby mieszkanie było użytkowane dłużej niż 60 miesięcy. Wnioskodawczyni uważa, że warunek ten został spełniony.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartością początkową ww. mieszkania byłaby cena zakupu powiększona o podatek od czynności cywilnoprawnych, koszty dwóch aktów notarialnych, opłaty sądowe, usługę pośrednictwa, koszty remontu brutto (wraz z podatkiem VAT, gdyż wynajem na cele mieszkaniowe jest ze stawką zw.).

Wnioskodawczyni uważa, że może zastosować indywidualna stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla lokali mieszkalnych użytkowanych dłużej niż 60 miesięcy na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przed wprowadzeniem do środków trwałych całkowita wartość nieruchomości zostanie ustalona jako wartość zakupów wraz z kosztami związanym z nabyciem oraz koszty poniesione w związku z remontem, ponieważ został wykonany przed wprowadzeniem do EŚT.

Lokal mieszkalny od chwili oddania do używania był wykorzystywany tylko na cele mieszkaniowe. Lokal mieszkalny w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego posiadał wykupiony w gruncie udział, nie zostało tylko formalnie przed notariuszem dokonane ustanowienie odrębnej własności.

Zdaniem Wnioskodawczyni, formalność, która została dokonana 29 kwietnia 2016 r. nie zmieniła przeznaczenia nieruchomości i można uznać, iż lokal był użytkowany powyżej 60 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia,
• w razie wytworzenia we własnym zakresie, koszt wytworzenia.

Przy czym, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 ww. ustawy). Natomiast za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni 29 lutego 2016 r., zakupiła na firmę w celu uzyskiwania przychodów z wynajmu na cele mieszkaniowe, lokal mieszkalny użytkowany powyżej 60 miesięcy, do którego przysługiwał tytuł prawny w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Na przełomie marca i kwietnia został wykonany remont lokalu. Aktem notarialnym 29 kwietnia 2016 r. ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego oraz przeniesiono własność lokalu na rzecz członka spółdzielni - Wnioskodawczynię. Ww. mieszkanie było użytkowane tylko w postaci własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, a dopiero po zakupie przekształcono je w odrębną własność. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży opakowań, materiałów biurowych, opakowań dla rolników itp., opodatkowaną na zasadach ogólnych. Nabycie nieruchomości nastąpiło przez Wnioskodawczynię na cele prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało zakupione od małżonków (osób fizycznych). Posiadali oni ww. prawo na podstawie przydziału lokalu mieszkalnego Spółdzielni Mieszkaniowej od maja 1981 r. Wnioskodawczyni nie wprowadziła mieszkania do ewidencji środków trwałych ani do wartości niematerialnych i prawnych. Wydatki na nabycie prawa do lokalu mieszkalnego nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych. Wskazane we wniosku prace remontowe polegały na wyszpachlowaniu oraz wymalowaniu ścian, wymianie drzwi oraz klamek, umeblowaniu mieszkania, zakupie sprzętu AGD do kuchni. Koszty związane z remontem nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych tylko podwyższą wartość początkową środka trwałego. Wykonanie remontu nastąpiło przed oddaniem mieszkania pod wynajem. Wnioskodawczyni zamierza wynajmować mieszkanie dłużej niż rok.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, że jeżeli przedmiotowy lokal w dniu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie spełniał wszystkie warunki uznania go za środek trwały, o których mowa w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, a przede wszystkim będzie kompletny i zdatny do użytku, to Wnioskodawczyni będzie mogła uznać go za składnik majątku trwałego prowadzonej działalności gospodarczej i ustalić jego wartość początkową, jako sumę:

• ceny zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego jego zakup, powiększoną o koszty związane z zakupem tego lokalu, tj. podatek od czynności cywilnoprawnych, koszty aktu notarialnego, opłat sądowych, usług pośrednictwa, jak również kosztów przekształcenia ww. prawa w odrębną własność,
• udokumentowanej wartości nakładów poniesionych na remont ww. lokalu.

Przy czym, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami (tj. przepisami ustawy o podatku od towarów i usług) Wnioskodawczyni w związku z poniesieniem ww. wydatków nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia, albo zwrotu podatku VAT naliczonego, to wydatki te winny zostać uwzględnione w wartości brutto. Zauważyć przy tym należy, że kwestia dot. rozliczeń w ww. zakresie na gruncie podatku od towarów i usług nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się natomiast do kwestii dot. możliwości zastosowania indywidulnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji lokalu, o którym mowa we wniosku wskazać należy, że stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Mając zatem na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że dla amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynoszącej maksymalnie 10% rocznie, co oznacza, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jak wynika bowiem z wniosku lokal ten zostanie po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.