Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-616/16-4/JF
z 20 września 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym w dniu 6 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 30 sierpnia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 2 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 23 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wniosek uzupełniony został w dniu 6 września 2016 r. w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 30 sierpnia 2016 r.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:


D. GmbH (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest międzynarodową spółką prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce, również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.


Działalność Spółki skoncentrowana jest na branży produkcji paneli, płyt drewnopodobnych i kompozytów oraz świadczeniu usług związanych z recyclingiem.


W skład asortymentu Spółki wchodzą instalacje (maszyny) do produkcji płyt MDF Medium-Density Fibreboard (pol. płyta pilśniowa o średniej gęstości), płyt wiórowych, płyt wykończeniowych OSB Oriented Strand Boards (pol. płyta o ukierunkowanych włóknach/ wiórach płaskich), płyt LVL Lamìnated Veneer Lumber (pol. drewno klejone warstwowo z fornirów), płyt izolacyjnych z włókien drzewnych, zawierających system energetyczny będący w stanie zaopatrzyć instalację do produkcji materiałów drewnopodobnych w energię cieplną oraz elektryczną.


PROJEKT W POLSCE


Wnioskodawca zawarł umowę z polską spółką O. sp. z o.o. mającą siedzibę w Polsce (dalej: Klient). Przedmiotem umowy jest dostarczenie instalacji (maszyny) umożliwiającej ciągłą produkcję płyt wykończeniowych OSB Oriented Strand Boards (pol. płyta o ukierunkowanych włóknach/wiórach płaskich), (dalej: projekt). W ramach przedmiotowej umowy Spółka świadczy również usługi montażu tejże maszyny oraz nadzoru nad montażem.


Klient jest zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem VAT.


Spółka oraz Klient nie są podmiotami od siebie zależnymi.


Spółka jest głównym wykonawcą prac na miejscu budowy w Polsce. Niemniej mogą wystąpić również sytuacje, w których Klient zatrudni dodatkowych wykonawców, aby dokonali oni montażu mniej skomplikowanych części na miejscu budowy.


Tym samym na miejscu budowy mogą znajdować się jednocześnie oprócz Spółki również inni wykonawcy - współpracujący ze Spółką bądź działający niezależnie od niej, bezpośrednio na rzecz Klienta.


STAŁOŚĆ I NIEZALEŻNOŚĆ W RAMACH PROJEKTU W POLSCE


Odbiór techniczny wykonanych prac odbył się wstępnie w grudniu 2015 r., przy czym w związku z trwającą dyskusją z Klientem nie zostały formalnie podpisane finalne dokumenty odbioru.


Spółka w ramach udzielonej gwarancji ponosi odpowiedzialność za prace wykonane do określonego momentu, po którego upływie wszelkie kwestie nieprzynależące do projektu, zwłaszcza związane z utrzymaniem i konserwacją instalacji, pozostają w ramach odpowiedzialności Klienta.


Szczegółowe instrukcje montażu maszyny i optymalizacji prac na budowie zostały przygotowane przez pracowników Spółki w Niemczech. W przypadku gdyby w toku prac wymagana była zmiana wcześniejszych instrukcji bądź ich dostosowanie do nowych warunków, w każdym przypadku wymagana byłaby współpraca i uzyskanie pozwolenia na zmianę/dostosowanie z siedziby Spółki w Niemczech. Tylko decyzje mniejszej wagi, w tym decyzje dotyczące mniej skomplikowanych napraw, mogą zapadać bezpośrednio na placu budowy w Polsce. W każdym jednak przypadku do siedziby Spółki w Niemczech musi zostać przesłane krótkie podsumowanie prac przeprowadzonych w ramach naprawy czy też innej decyzji zapadłej na placu budowy. Ma to na celu zapewnienie pełnej harmonizacji kwestii technologicznych i handlowych.


Decyzje związane z bieżącym zarządzeniem projektem podejmowane są w Polsce.


Wszelkie decyzje o charakterze zarządczym podejmowane są w siedzibie Spółki w Niemczech. Ponadto kluczowe dla projektu umowy są negocjowane i podpisywane w Niemczech (siedziba Spółki) oraz w Austrii (miejsce działalności Grupy K.).


Spółka nie jest zaangażowana w żaden inny projekt zlokalizowany w Polsce, który zakresem prac i strukturą przypominałby projekt realizowany na rzecz Klienta.


ZASOBY LUDZKIE ZAANGAŻOWANE W PROJEKT W POLSCE


W ramach realizacji projektu Spółka oddelegowała do pracy w Polsce około 50 swoich pracowników zatrudnionych w Niemczech, których zadaniem jest koordynacja montażu oraz sprawowanie nadzoru nad instalacją maszyny.


Niektórzy spośród oddelegowanych pracowników Spółki są zaangażowani w prace na miejscu budowy tylko przez kilka dni, podczas gdy inni pracownicy wykonują pracę przez kilka dni, opuszczają miejsce budowy, a następnie wracają po pewnym czasie w celu kontynuowania prac przez kolejnych kilka dni.


Pracownikami Spółki przebywającymi najdłużej na placu budowy są kierownik budowy oraz technologowie. Kierownik budowy odpowiedzialny jest za całość realizacji projektu, natomiast technologowie są specjalistami w ramach wydzielonej części projektu, tzw. podsekcji projektu.


Całodzienny nadzór nad przebiegiem prac na budowie sprawują nadzorcy. Funkcja nadzorcy jest rotacyjna i sprawowana przez różnych pracowników Spółki, w zależności od przynależności do konkretnej podsekcji projektu.


Najliczniejszą grupę pracowników Spółki stanowią pracownicy produkcyjni (monterzy), którzy są odpowiedzialni za montaż maszyny.


Pracownicy Spółki w ciągu dnia przebywają na budowie, natomiast noce spędzają w hotelach lub innych miejscach zakwaterowania zlokalizowanych w Polsce.


Spółka nie zatrudniła ani nie wynajęła polskich pracowników.


Na miejscu budowy w Polsce znajdują się również pracownicy innych podwykonawców, zatrudnieni przez Klienta.


ZASOBY TECHNICZNE ZAANGAŻOWANE W PROJEKT W POLSCE


Spółka nie jest właścicielem i nie ma prawa do dysponowania jak właściciel żadną powierzchnią zlokalizowaną na terytorium Polski, wyposażeniem, ani innymi zasobami technicznymi zlokalizowanymi w Polsce.


Spółka dysponuje własnymi narzędziami, ponieważ pracownicy Spółki są zobowiązani używać konkretnego oprzyrządowania, w związku z czym część sprzętu została przewieziona z terytorium Niemiec do Polski.


Na miejscu budowy znajdują się również narzędzia będące własnością Klienta, które mogą być używane przez pracowników Spółki. Wynika to z faktu, iż Klient zapewnił dostęp do podstawowych narzędzi swoim wykonawcom. Narzędzia Klienta używane przez pracowników Spółki gromadzone są i przetrzymywane na miejscu budowy, albo w innych do tego specjalnie wyznaczonych miejscach, pod nadzorem pracowników Spółki przynależnych do zespołu montażowego Spółki.


Spółka nie wynajmuje w Polsce biura oraz magazynu.


Spółka wynajmuje w Polsce wyłącznie baraki (kontenery) dla celów mieszkalnych pracowników Spółki.


W kompetencji Klienta pozostaje utrzymanie niezbędnej powierzchni na potrzeby realizacji instalacji. Klient zarządza również budynkiem oraz piwnicą, zlokalizowanymi na miejscu budowy.


Spółka nie ponosi odpowiedzialności za ochronę przeciwpożarową oraz zapewnienie bezpieczeństwa na miejscu budowy. Przedmiotowe kwestie należą do kompetencji Klienta.


Spółka nie ponosi odpowiedzialności za uzyskanie oficjalnego pozwolenia na budowę. Przedmiotowa kwestia należy do kompetencji Klienta.


Pracownicy Spółki zobowiązani są do bezwzględnego przestrzegania obowiązujących na placu budowy zasad, ustanowionych przez Klienta, a dotyczących m.in. zakazu palenia papierosów w obrębie miejsca budowy, obowiązku noszenia kart identyfikacyjnych czy zakazu wstępu na tzw. obszary niedozwolone. Naruszenie obowiązujących zasad jest karane. Klient ma prawo wydalić z placu budowy pracowników Spółki nieprzestrzegających ustanowionych reguł.

Dział logistyki Spółki zlokalizowany w Niemczech jest odpowiedzialny za realizację na terytorium Polski dostaw komponentów niezbędnych do przeprowadzenia montażu maszyny z miejsc produkcji zlokalizowanych w różnych krajach. Kierownik budowy ze strony Spółki jest odpowiedzialny za sprawdzenie kompletności dostarczonych do Polski komponentów.


Kierownik budowy ze strony Spółki jest odpowiedzialny za rozmieszczenie komponentów oraz przyporządkowanie pracowników produkcyjnych Spółki (monterów) do poszczególnych zadań na miejscu budowy.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego?


Zdaniem Wnioskodawcy:


W zaprezentowanym stanie faktycznym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego.


W zakresie przedstawionego pytania Wnioskodawca dąży do ustalenia, czy jego działalność w Polsce związana z projektem, przedstawiona w stanie faktycznym, powoduje powstanie jego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zgodnie z przepisami regulującymi podatek VAT.

Zasadniczym punktem odniesienia przy ustalaniu podmiotu opodatkowanego oraz w konsekwencji miejsca opodatkowania jest zlokalizowanie jego siedziby. Dopiero w przypadku, gdy odniesienie do miejsca siedziby prowadzi do rozbieżności między krajami członkowskimi Unii Europejskiej lub powoduje ustalenie nieracjonalnych konkluzji, wówczas należy sięgnąć do koncepcji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającej z zasady racjonalnego rezultatu wskazanej przez Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał) w wyroku w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, pkt 17. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej pełni zatem dla celów VAT funkcję pomocniczą względem określenia miejsca siedziby.

Na gruncie polskiej ustawy o VAT, zgodnie z prawem unijnym (art. 44 i 192a Dyrektywy VAT), stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z brzmieniem art. 17 ust. 1 pkt 4 może determinować osobę podatnika VAT, a co za tym idzie również miejsce opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 28b ust. 2. Brak jest jednak w krajowych regulacjach definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to należy zatem analizować w oparciu o regulację zawartą w Rozporządzeniu wykonawczym.


Art. 11 (na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT) oraz art. 53 (na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy VAT) Rozporządzenia wykonawczego traktują o pojęciu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Obydwa te przepisy wskazują, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to miejsce, które nie jest miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika, przy czym charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by:

  • zgodnie z art. 11 Rozporządzenia wykonawczego umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub umożliwić mu świadczenie określonych usług, które wykonuje;
  • na postawie art. 53 Rozporządzenia wykonawczego umożliwić podatnikowi dokonanie dostawy towarów oraz świadczenie usług, w których uczestniczy.


Ponadto art. 11 Rozporządzenia wykonawczego w ustępie 3 zaznacza, że posiadanie numeru identyfikacyjnego VAT w danym kraju samo w sobie nie statuuje stałego miejsca prowadzania działalności gospodarczej.

Przytoczone powyżej kryteria, które nakreślają pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajdują również swoje potwierdzenie i rozwinięcie w orzecznictwie TSUE (przykładowo w sprawach: C-168/84, Gunter Berkholz; C-231/94, Faaborg-Gelting Linien; C-190/95, ARO Lease BV).

Dzięki wyżej przedstawionej regulacji uzupełnionej o dorobek orzeczniczy, wskazać można, iż posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w innym państwie niż państwo siedziby podatnika zachodzi wyłącznie, gdy w odniesieniu do danej działalności gospodarczej kumulatywnie spełnione zostaną następujące warunki:

  • charakteryzuje się ono odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego,
  • posiada ono odpowiednie wyposażenie techniczne (infrastrukturę),
  • działalność nosi znamiona stałości oraz jest samodzielna w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach podejmowanie decyzji dotyczących dostaw realizowanych z tego miejsca/dla potrzeb tego miejsca.


Brak spełnienia któregokolwiek z powyższych warunków powoduje brak powstania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.


Należy zatem przeanalizować, czy działalność Spółki charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, technicznego oraz odpowiednim poziomem stałości i samodzielności, aby mogła zostać uznana za powodującą powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w Polsce.


(i) Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego


Wymóg posiadania struktury w zakresie zaplecza personalnego, która powinna być „odpowiednia” zawęża ramy pojmowania pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do takich przypadków, w których podmiot niemający swojej siedziby w danym kraju - przykładowo w Polsce, dysponuje w tym kraju zasobami ludzkimi w stopniu wystarczającym do wykonywania działalności gospodarczej w danej branży.


W stanie faktycznym objętym pytaniem Spółka pozostaje dysponentem zaplecza osobowego w Polsce w postaci pracowników zatrudnionych w Niemczech, oddelegowanych do pracy przy projekcie.


W ramach realizacji projektu, Spółka oddelegowała do pracy w Polsce około 50 pracowników w celu koordynowania montażu maszyny oraz sprawowania nadzoru nad instalacją. Spółka nie zatrudniła ani nie wynajęła polskich pracowników.


Pracownicy Spółki zaangażowani są w prace na budowie w różnym wymiarze czasu. Pracownikami Spółki przebywającymi najdłużej na placu budowy są: kierownik budowy odpowiedzialny za całość realizacji projektu oraz technologowie będący specjalistami w ramach wydzielonej części projektu tzw. podsekcji projektu. Dodatkowo nadzorcy, których funkcja jest sprawowana przez różnych pracowników sprawują całodzienny nadzór nad przebiegiem prac na budowie. Najliczniejszą grupę pracowników Spółki zaangażowanych w projekt stanowią pracownicy produkcyjni (monterzy), którzy są odpowiedzialni za montaż instalacji.


Należy wskazać, że Spółka jest stroną umów z pracownikami, dzięki którym może ona określać zakres obowiązków osób, kierować ich pracami oraz je kontrolować. Dodatkowo Spółka ponosi koszty ekonomicznego ciężaru zatrudnienia osób oddelegowanych do prac na terytorium Polski.


Jednocześnie Spółka jest podmiotem uprawnionym do rozporządzenia rezultatami pracy pracowników, jak też ponosi wyłączną odpowiedzialność za ich ewentualne błędy. Zarówno zatem formalnie, jak i funkcjonalnie pracownicy Spółki są jej podporządkowani.


Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1146/14-5/JŻ), argumentując spełnienie przesłanek dla uznania, że spółka posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej „Spółka w ramach współpracy przy budowie linii produkcyjnych zaangażuje niewielkie, lecz wystarczające zasoby osobowe (zespół inżynierów i techników oraz menadżerów Spółki) oraz techniczne (wynajem kontenerów i biur) na czas określonego projektu, w którym będą zawierane umowy i negocjowane warunki zamówień”.

Należy wskazać, że w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, Spółka zaangażuje wystarczające zasoby osobowe, niezbędne do prawidłowego przeprowadzenia projektu budowy instalacji do produkcji płyt. Jak wynika ze stanowiska organów podatkowych wyrażonego w powyższej interpretacji, bez znaczenia pozostaje fakt, że pracownicy zostali oddelegowani do pracy w Polsce na czas określonego projektu.

Jak wskazano w Sprawozdaniu z 11. spotkania VAT Expert Group z 11 września 2015 r. (taxud.c.1(2015)3987442) - EN), w ślad za opinią rzecznika generalnego AG Kokott, przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w jednym z państw członkowskich może zostać spełniona również w przypadku korzystania z pracowników, którzy nie są zatrudnieni przez tą spółkę. Niemniej jednak spółka powinna posiadać nad nimi „porównywalną kontrolę”, aby można mówić, że spełniona jest przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w danym państwie członkowskim. Taka porównywalna kontrola oznacza poziom kontroli porównywalny z tym, jaki spółka posiada nad swoimi pracownikami.

Jak wspomniano powyżej, Spółka sprawuje bezpośrednią kontrolę nad pracownikami zaangażowanymi w Projekt, jako że są to jej pracownicy zatrudnieni przez nią na postawie umów zawartych w Niemczech i oddelegowani do pracy w Polsce na rzecz projektu. Są więc oni bezpośrednio kontrolowani przez Spółkę w zakresie wykonywania przez nich zadań w ramach projektu.

Zatem pierwszy z warunków kumulatywnie statuujących zaistnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest spełniony, jako że w świadczenie usługi w ramach projektu są bezpośrednio zaangażowani pracownicy, którzy pozostają w bezpośredniej zależności od Wnioskodawcy, a dodatkowo zasoby osobowe w postaci pracowników są wystarczające do prawidłowego przeprowadzenia projektu budowy instalacji do produkcji płyt.


(ii) Odpowiednie wyposażenie techniczne (infrastruktura)


Podmiot, aby mógł posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce musi, prócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli wykonywać działalność gospodarczą w danej branży.


Podobnie, jak w przypadku zaplecza personalnego, Wnioskodawca we wskazanym modelu dysponuje zasobami technicznymi w Polsce, pozwalającymi jej na prowadzenie działalności na terytorium Polski.


Jak wskazano w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, Spółka nie jest właścicielem i nie ma prawa do dysponowania jak właściciel żadną powierzchnią zlokalizowaną na terytorium Polski, wyposażeniem, ani innymi zasobami technicznymi zlokalizowanymi w Polsce. Nie wynajmuje również w Polsce biura ani magazynu. Spółka wynajmuje w Polsce wyłącznie baraki (kontenery) dla celów mieszkalnych swoich pracowników. Utrzymanie niezbędnej powierzchni na potrzeby realizacji instalacji pozostaje w kompetencji Klienta. Klient zarządza również budynkiem oraz piwnicą zlokalizowanymi na miejscu budowy.

Jakkolwiek w kompetencji Klienta pozostaje utrzymanie niezbędnej powierzchni na potrzeby realizacji instalacji maszyny i to Klient ponosi odpowiedzialność za ochronę przeciwpożarową i zapewnienie bezpieczeństwa na miejscu budowy oraz uzyskanie oficjalnego pozwolenia na budowę. Spółka może swobodnie korzystać z przestrzeni miejsca budowy, przestrzegając zasad ustanowionych przez Klienta.

Pracownicy Spółki zobowiązani są do bezwzględnego przestrzegania obowiązujących na placu budowy zasad, ustanowionych przez Klienta, a dotyczących m.in. zakazu palenia papierosów w obrębie miejsca budowy, obowiązku noszenia kart identyfikacyjnych czy zakazu wstępu na tzw. obszary niedozwolone. Naruszenie obowiązujących zasad jest karane. Klient ma prawo wydalić z placu budowy pracowników Spółki nieprzestrzegających ustanowionych reguł.

Spółka dysponuje własnymi narzędziami, ponieważ pracownicy Spółki są zobowiązani używać konkretnego oprzyrządowania, w związku z czym część sprzętu została przewieziona z terytorium Niemiec do Polski. Na miejscu budowy znajdują się również narzędzia będące własnością Klienta, które mogą być używane przez pracowników Spółki. Wynika to z faktu, iż Klient zapewnił dostęp do podstawowych narzędzi swoim wykonawcom. Narzędzia Klienta używane przez pracowników Spółki gromadzone są i przetrzymywane na miejscu budowy, albo w innych do tego specjalnie wyznaczonych miejscach, pod nadzorem pracowników Spółki przynależnych do zespołu montażowego Spółki.

Na potrzeby realizacji projektu w Polsce, Spółka sprowadza do Polski komponenty niezbędne do realizacji montażu instalacji z miejsc produkcji zlokalizowanych w różnych krajach. Za realizację dostaw do Polski odpowiedzialny jest dział logistyki Spółki zlokalizowany w Niemczech. Na miejscu w Polsce kierownik budowy odpowiada wyłącznie za sprawdzenie kompletności dostarczonych do Polski komponentów oraz jest odpowiedzialny za rozmieszczenie komponentów oraz przyporządkowanie pracowników produkcyjnych Spółki (monterów) do poszczególnych zadań na miejscu budowy.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r. sygn. akt. I FSK 2004/13, że dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne były własnością tego podmiotu. Niemniej jednak w ocenie Sądu istotne jest, aby podmiot ten miał nad tymi środkami faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu usług, bądź przy ich świadczeniu. Argument ten znajdzie zastosowanie w sytuacji objętej niniejszym wnioskiem.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka poza tym, że dysponuje własnymi narzędziami przywiezionymi z Niemiec do Polski, ponieważ pracownicy Spółki są zobowiązani używać konkretnego oprzyrządowania, to również pracownicy Spółki korzystają z podstawowych narzędzi będących własnością Klienta, a znajdujących się na miejscu budowy.

Należy więc podkreślić, że również drugi z warunków kumulatywnie statuujących zaistnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej został spełniony w analizowanym przypadku. Wnioskodawca we wskazanym modelu dysponuje bowiem zasobami technicznymi umożliwiającymi prowadzenie działalności w Polsce.


(iii) Stałość prowadzonej działalności oraz jej samodzielność w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach podejmowanie decyzji dotyczących dostaw realizowanych z tego miejsca/dla potrzeb tego miejsca.


Pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. Jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odnosi się również do konieczności utworzenia określonego stopnia zaangażowania środków osobowych i technicznych, by nie było wątpliwości czy ma ona charakter przemijający czy nie.

Jak zauważył TSUE w pkt 54 wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sàrl v. Bundeszentraiamt fur Steuern: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Ree. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie 0190/95 ARO Lease, Ree. Str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16).”

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w powoływanej już interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1146/14-5/JŻ), argumentując spełnienie przesłanek dla uznania, że spółka posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej „(...) Działalność Wnioskodawcy będzie prowadzona w sposób ciągły (stały) i bez znaczenia pozostaje okoliczność, że nie wszystkie czynności związane z prowadzoną działalnością gospodarczą wykonywane będą na terenie Polski oraz również to, jak często przedstawiciele Spółki będą odwiedzać budowę linii produkcyjnej oraz ile zamówień do negocjowania i zawarcia zostanie powierzonych przedstawicielom tej Spółki. Zatem, intensywność i częstotliwość podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie może być czynnikiem rozstrzygającym w określeniu stałego miejsca prowadzenia tej działalności. Kluczowym dla uznania, że Spółka na terytorium Polski będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności jest zapewnienie dla potrzeb prowadzonej działalności fachowego personelu, który ma możliwość negocjacji i zamówień w związku z projektem oraz posiadanie w Polsce minimalnych środków technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, w tym najem kontenerów i biur”.

W świetle powyższego należy wskazać, że dla uznania, iż Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności bez znaczenia pozostaje fakt, że Spółka nie jest zaangażowana w żaden inny projekt zlokalizowany w Polsce, który zakresem prac i strukturą przypominałby projekt realizowany na rzecz Klienta.


Dodatkowo decyzje mniejszej wagi, w tym decyzje dotyczące mniej skomplikowanych napraw, jak również decyzje związane z bieżącym zarządzaniem projektem, podejmowane są w Polsce.


W każdym jednak przypadku do siedziby Spółki w Niemczech musi zostać przesłane krótkie podsumowanie prac przeprowadzonych w ramach naprawy czy też innej decyzji zapadłej na placu budowy. Ma to na celu zapewnienie pełnej harmonizacji kwestii technologicznych i handlowych.


Jak wskazał TSUE, stałość wiąże się również z niezależnością w tym znaczeniu, że zorganizowane trwale zaplecze personalne i techniczne jest w stanie niezależnie funkcjonować w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.


Istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Powstała struktura musi być wyposażona zatem w zdolność do samodzielnego realizowania i „konsumowania” świadczeń.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2016 r. sygn. IPPP3/4512-23/16-2/JŻ, „(...) bez znaczenia pozostaje okoliczność, że wszelkie decyzje odnośnie działalności w Polsce, będą podejmowane w siedzibie Spółki, która znajduje się w Danii. W szczególności w siedzibie Spółki zawierane będą umowy dotyczące zakupów oraz sprzedaży towarów, składane będą zamówienia na dostawy towarów itp. Umowy handlowe będą negocjowane i podpisywane przez pracowników Spółki w Danii. Spółka nie wyznaczy w Polsce jakichkolwiek osób do obsługi jej działalności handlowej, które związane byłyby ze Spółką stosunkiem zależności. Za budowę sieci dystrybucji w tym podtrzymywanie kontaktów handlowych ze swoimi klientami oraz pozyskiwanie nowych klientów odpowiedzialni będą pracownicy Spółki w Danii, którzy prowadzą intensywne działania marketingowe, w tym m.in. uczestniczą w specjalistycznych targach, zamieszczają reklamy w prasie branżowej, rozprowadzają broszury reklamowe, itp. Stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można bowiem utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie będą podejmowane przez osobę obecną w kraju.”

W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, wszelkie decyzje o charakterze zarządczym podejmowane są w siedzibie Spółki w Niemczech. Ponadto kluczowe dla projektu umowy są negocjowane i podpisywane w Niemczech (siedziba Spółki) oraz w Austrii (miejsce działalności Grupy K.). Niemniej jednak, jak wynika z powyższej interpretacji, pozostaje to bez znaczenia dla uznania, że działalność Spółki w Polsce prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia.


W konsekwencji w sytuacji objętej wnioskiem, działalność Spółki w Polsce wypełnia również przesłankę stałości oraz niezależności.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj