Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB2.4515.186.2016.1.JG1
z 27 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2016 r. (data wpływu 20 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest obywatelem polskim stale zamieszkującym w Polsce.
W dniu 17 marca 2016 r. zmarł wuj Wnioskodawczyni, który był obywatelem Australii. Zmarły pozostawił testament, w którym swój majątek zapisał określonym osobom (9 spadkobierców), w tym Wnioskodawczyni. W skład masy spadkowej wchodzi nieruchomość (która zgodnie z testamentem zmarłego może być zamieszkiwana przez rok od jego śmierci przez jednego ze spadkobierców, po czym ma zostać sprzedana, a środki finansowe uzyskane ze sprzedaży mają zostać podzielone pomiędzy część spadkobierców, m.in. Wnioskodawczynię) oraz aktywa finansowe zgromadzone na rachunkach bankowych.

Wnioskodawczyni o fakcie śmierci wuja została formalnie powiadomiona przez podmiot z Australii, który jest zarządcą majątku spadkowego i wykonawcą testamentu.

W dniu 12 sierpnia 2016 r. Sąd Najwyższy Nowej Południowej Walii, zgodnie z przepisami australijskiego prawa spadkowego potwierdził autentyczność testamentu, co umożliwiło podzielenie aktywów finansowych zgromadzonych na kontach zmarłego pomiędzy wskazanych spadkobierców.

W dniu 15 września 2016 r. na rachunku bankowym wnioskodawczyni została zaksięgowana pierwsza transza w wysokości 140 000 AUS (sto czterdzieści tysięcy dolarów australijskich), która to kwota wynika bezpośrednio z rozliczeń na podstawie testamentu zmarłego.

Zgodnie z australijskim prawem spadkowym, spadkobiercy nie są dysponentami prawnymi masy spadkowej w Australii, gdyż formalnym właścicielem (dysponentem) takiej masy spadkowej jest zarządca spadku. Obowiązkiem zarządcy jest rozdystrybuowanie masy spadkowej pomiędzy spadkobierców, którzy otrzymują środki pieniężne z tego tytułu. Tym samym tytuł prawny zarządcy spadku trwa do czasu pełnego rozdysponowania masy spadkowej.

Ponadto należy zwrócić uwagę na istotną rozbieżność w przepisach spadkowych w Polsce oraz w Australii. W australijskim prawie nie ma konstrukcji odpowiadających formule przyjęcia spadku lub postanowienia o nabyciu spadku, gdyż spadkobiercy nabywają prawo do spadku z chwilą przekazania im z masy spadkowej konkretnego majątku przez zarządcę spadku. W świetle powyższego, na obecną chwilę Wnioskodawczyni nie jest formalnym spadkobiercą. Zgodnie z praktyką obowiązującą w Australii zarządca spadku przekazuje spadkobiercom spieniężoną masę spadkową po zmarłym, ratami (w transzach) przeważnie w drodze przelewów pieniężnych na rachunki bankowe.

W testamencie pozostawionym przez zmarłego wuja Wnioskodawczyni jest mowa głównie o nieruchomości oraz o aktywach finansowych. Aktywa wchodzące w skład masy spadkowej w myśl przepisów australijskich wymagają wyceny wg określonych zasad i sprzedaży przez zarządcę, a następnie przekazania z ich upłynnienia środków pieniężnych bezpośrednio do spadkobierców. Ponadto z uwagi na fakt niepewnej sytuacji na rynku nieruchomości w Australii, oraz zapis w testamencie pozwalający jednemu ze spadkobierców na zamieszkiwanie w nieruchomości przez jeden rok od śmierci spadkodawcy, na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić kiedy i w jakiej wysokości otrzyma następną transzę środków pieniężnych ze spadku, a tym samym, kiedy zarządca rozdysponuje całą masą spadkową i przekaże środki pieniężne w pełnej wysokości dla wszystkich spadkobierców, w tym Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy – w nawiązaniu do przedstawionego powyżej stanu faktycznego – powstaje obowiązek podatkowy w podatku od spadków, tj, kiedy spadkobierca powinien zapłacić podatek od spadków i z tego tytułu złożyć stosowną deklarację podatkową; w istocie czy w związku z powyższym spadkobraniem obowiązek podatkowy spadkobiercy z tytułu uzyskania środków ze spieniężonego spadku powstaje w momencie wpływu poszczególnych transz środków pieniężnych na rachunek bankowy spadkobiercy, czy dopiero z momentem rozdysponowania przez zarządcę całej masy spadkowej, tzn. wpływu na rachunek bankowy ostatniej transzy środków pieniężnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, po analizie kilkunastu indywidualnych interpretacji w sprawach o analogicznym stanie faktycznym, bezsprzecznym jest, że w przypadku przedstawionego spadkobrania z Australii powstanie obowiązek zapłaty podatku od spadków w Polsce.

Jednakże obowiązek ten powstanie dopiero z momentem uzyskania przez podatnika – spadkobiercę pełnej kwoty spadku. Nastąpi to po skutecznej realizacji ostatniego przelewu pieniężnego (transzy) na rachunek bankowy na podstawie, którego podatnikowi (spadkobiercy) przekazany zostanie należny mu udział w spadku, przez australijskiego zarządcę spadku. Dopiero w tym momencie skonkretyzuje się obowiązek podatkowy co do całej masy spadkowej znajdującej się za granicą i tym samym dopiero od tego momentu podatnik – spadkobierca będzie zobowiązany złożyć w ustawowym – miesięcznym terminie stosowną deklarację o podatku od spadków i darowizn, składając zeznanie SD-Z2 Zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych oraz – mając na uwadze stopień pokrewieństwa spadkodawcy i Wnioskodawczyni – uiści podatek należny dla osób znajdujących się w drugiej grupie podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016r., poz. 205), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Stosownie do art. 2 ww. ustawy nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z powyższym, w sytuacji nabycia w spadku przedmiotów lub praw majątkowych znajdujących się lub wykonywanych za granicą, czynnikiem decydującym o podleganiu ustawie o podatku od spadków i darowizn jest posiadanie przez spadkobiercę obywatelstwa polskiego lub stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili otwarcia spadku. Zatem spadkobierca, który w chwili otwarciu spadku był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn od nabytej własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz od nabytej własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą.

Na podstawie art. 5 ww. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Natomiast stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, przy nabyciu w drodze dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku. Jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt nabycia (art. 6 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9. ust. 1 ustawy Opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1. 9.637 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;
2. 7.276 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;
3. 4.902 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
   
   

Jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Od podatku obliczonego od łącznej wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych potrąca się podatek przypadający od opodatkowanych poprzednio nabytych rzeczy i praw majątkowych. Wynikająca z obliczenia nadwyżka podatku nie podlega ani zaliczeniu na poczet innych podatków, ani zwrotowi. Nabywcy obowiązani są w zeznaniu podatkowym wymienić rzeczy i prawa majątkowe nabyte w podanym wyżej okresie (art. 9 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 17a ust. 1 ustawy podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

W myśl przepisu art. 922 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.) przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Określenie spadku następuje w drodze zastosowania czterech kryteriów: prawa i obowiązki mają charakter cywilnoprawny, majątkowy, nie są ściśle związane z osobą zmarłego, nie przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy osoby te są spadkobiercami.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem podlegającym przepisom prawa spadkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 17 marca 2016 r. zmarł wuj Wnioskodawczyni, który był obywatelem Australii. Zmarły pozostawił testament, w którym swój majątek zapisał określonym osobom (9 spadkobierców), w tym Wnioskodawczyni, będącej obywatelem polskim stale zamieszkującym w Polsce. W skład masy spadkowej wchodzi nieruchomość (która zgodnie z testamentem zmarłego może być zamieszkiwana przez rok od jego śmierci przez jednego ze spadkobierców, po czym ma zostać sprzedana, a środki finansowe uzyskane ze sprzedaży mają zostać podzielone pomiędzy część spadkobierców, m.in. Wnioskodawczynię) oraz aktywa finansowe zgromadzone na rachunkach bankowych. Wnioskodawczyni o fakcie śmierci wuja została formalnie powiadomiona przez podmiot z Australii, który jest zarządcą majątku spadkowego i wykonawcą testamentu. W dniu 12 sierpnia 2016 r. Sąd Najwyższy Nowej Południowej Walii, zgodnie z przepisami australijskiego prawa spadkowego potwierdził autentyczność testamentu, co umożliwiło podzielenie aktywów finansowych zgromadzonych na kontach zmarłego pomiędzy wskazanych spadkobierców. W dniu 15 września 2016 r. na rachunku bankowym wnioskodawczyni została zaksięgowana pierwsza transza w wysokości 140 000 AUS (sto czterdzieści tysięcy dolarów australijskich), która to kwota wynika bezpośrednio z rozliczeń na podstawie testamentu zmarłego. W testamencie pozostawionym przez zmarłego wuja Wnioskodawczyni jest mowa głównie o nieruchomości oraz o aktywach finansowych. Aktywa wchodzące w skład masy spadkowej w myśl przepisów australijskich wymagają wyceny wg określonych zasad i sprzedaży przez zarządcę, a następnie przekazania z ich upłynnienia środków pieniężnych bezpośrednio do spadkobierców. Ponadto z uwagi na fakt niepewnej sytuacji na rynku nieruchomości w Australii, oraz zapis w testamencie pozwalający jednemu ze spadkobierców na zamieszkiwanie w nieruchomości przez jeden rok od śmierci spadkodawcy, na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić kiedy i w jakiej wysokości otrzyma następną transzę środków pieniężnych ze spadku, a tym samym, kiedy zarządca rozdysponuje całą masą spadkową i przekaże środki pieniężne w pełnej wysokości dla wszystkich spadkobierców, w tym Wnioskodawczyni.

Z uwagi na fakt, że w australijskim prawie nie ma konstrukcji odpowiadających formule przyjęcia spadku lub postanowienia o nabyciu spadku, a spadkobiercy nabywają prawo do spadku z chwilą przekazania im konkretnego majątku przez zarządcę, wskazać należy, że obowiązek w podatku od spadków i darowizn powstanie w przedmiotowym przypadku z chwilą otrzymania przez Wnioskodawczynię całości masy spadkowej wraz z tytułem prawnym do spadku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.