Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4514.519.2016.1.MD
z 17 listopada 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 września 2016 r. (data wpływu do Biura – 14 września 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie zwolnienia z opodatkowania nabycia gospodarstwa rolnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie zwolnienia z opodatkowania nabycia gospodarstwa rolnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Umową przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu umowy warunkowej sprzedaży z 10 maja 2016 roku (zwaną dalej: „Umowa”) kupujący (zwany dalej: „podatnik”), którym w niniejszej sprawie są osoby pozostające w związku małżeńskim, w którym w chwili zawarcia umowy obowiązywał ustrój ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej) nabył własność niezabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o obszarze 109,85 ha (zwaną dalej: „Nieruchomość”). W ewidencji gruntów Nieruchomość posiada następujące rodzaje użytków: grunty orne (RIVb) – 13,3400 ha, grunty orne (RV) – 96,3000 ha, rowy (W-RV) – 0,0700 ha, nieużytki (N) – 0,1400 ha.

W umowie strony oświadczyły, iż nieruchomość stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy o podatku rolnym i jest zajęta na prowadzenie działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, a w wyniku zawarcia umowy zostanie powiększone prowadzone przez podatnika gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez podatnika przez okres co najmniej 5 (pięciu) lat od dnia nabycia. Nadto podatnik oświadczył, że do dnia zawarcia umowy nie korzystał z pomocy de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. U. UE. L.2013.352.9). Podatnik w umowie oświadczył, że powierzchnia nieruchomości wraz z powierzchnią nieruchomości rolnych wchodzących w skład prowadzonego przez podatnika gospodarstwa nie będzie przekraczać powierzchni 300,00 ha użytków rolnych ustalonych zgodnie z treścią ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Strony w umowie wskazały wartość nieużytków wchodzących w skład Nieruchomości i od wartości tej – jako niepodlegającej zwolnieniu z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych – został pobrany podatek od czynności cywilnoprawnych w stawce 2%. Odnośnie wartości rynkowej nieruchomości, w zakresie w jakim nieruchomość stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym – dalej ustawa o podatku rolnym – zastosowano zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016, poz. 223) – dalej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stan prawny:

W myśl art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku od czynności cywilnoprawnych sprzedaż własności gruntów, stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami, pod warunkiem że w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego utworzonego lub powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia; zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Konstrukcja tego przepisu wywołuje wątpliwości, albowiem w pierwszej jego części ustawodawca ustanawia warunki zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych, a następnie po średniku rozstrzyga, że „zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. U. UE.L.2013.352.9)”, nie określając żadnych zasad oraz trybu udzielania tego instrumentu pomocy publicznej.

Średnik, zgodnie z regułami języka polskiego, jest zamiennikiem kropki. Średnik jest znakiem oddzielającym i rozdziela tylko równorzędne zdania. Nieraz nazywa się go wewnętrzną kropką. Średnik służy rozdzieleniu poszczególnych członów informacji (tak – A. Dzigański – „Nowy słownik interpunkcyjny”, KWN Sp. j., Kraków 2009, s. 28-29). Zasady użycia średnika nie są ściśle określone, gdyż zwykle stawia się go pomiędzy zdaniami albo członami zdań równorzędnymi składniowo. Średnika używa się zazwyczaj pomiędzy dość samodzielnymi członami w rozbudowanych wypowiedzeniach złożonych, a wypowiedzenia te mają zazwyczaj charakter dwudzielny (por. A. Markowski red.: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, Warszawa 2004, s. 1584). W analizowanym przypadku użyte przez ustawodawcę po średniku zdanie w zasadzie może (powinno) być nową jednostkę redakcyjną tekstu, stanowi bowiem samodzielną całość. Niezależnie jednak od oceny, czy jest to jedno zdanie złożone, czy też dwa zdania, człony tego wypowiedzenia wydają się współrzędne, jednakowo ważne pod względem znaczeniowym, o dużym stopniu niezależności składniowej (por. A. Markowski red.: Wielki słownik op. cit., s. 1695). Jednakże zdanie wyrażone po średniku nie ustanawia kolejnego warunku prawnego. Nie jest to bowiem zastrzeżenie, które uzależnia powstanie lub ustanie skutków tej czynności od zdarzenia przyszłego i niepewnego a jedynie stwierdzenie, że zwolnienie przewidziane w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest pomocą de minimis.

Nie po raz pierwszy ustawodawca pokazuje przejaw „interpunkcyjnej nonszalancji” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2008 r., I KZP 9/08) oraz braku poszanowania zasad techniki prawodawczej określonej w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2016, poz. 283). Nie oznacza to jednak możliwości „naprawiania” błędów ustawodawcy przez organy stosujące prawo jak i sądy.

Warto zauważyć, że ustawodawca wprowadzając nowelizacją z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045) zmiany w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych miał na celu zapobieżenie rozdrobnieniu gospodarstw rolnych, dla jak najefektywniejszego wykorzystania istniejących w Polsce terenów rolniczych, zaś jego adresatami miały być osoby tworzące lub powiększające gospodarstwa rolne” (druk sejmowy nr 2656 sejm RP VII kadencji)”. Nie chodziło także o nowelizację podstaw prawnych stosowania pomocy de minimis w rolnictwie polegających na stosowaniu określonego instrumentu pomocy w związku z uchwaleniem przez Komisję nowego rozporządzenia nr 1408/2013 ani określenia zasad jej przyznawania na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Projektodawca proponował wręcz, by w ustawie z 2015 r. zrezygnować ze zwolnienia określonego w art. 9 pkt 2 omawianej ustawy z uwagi na negatywne skutki finansowe dla budżetów gmin oraz fakt, że zwolnienie nie jest wykorzystywane zgodnie z jego celem, zasadne jest jego wyeliminowanie z ustawy podatkowej. Dlatego wprowadzenie do art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych uznania zwolnienia od podatku za pomoc de minimis było dokonane w sposób nieprzemyślany i niekonsekwentny, tworząc sprzeczność w systemie prawa.

Z powyższych względów uznać należy, że warunkiem uzyskania z mocy ustawy zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych określonego w art. 9 pkt 2 jest ograniczenie zwolnienia tylko do: czynności sprzedaży (obecnie zwolnienie obejmuje sześć rodzajów czynności); gruntów stanowiących gospodarstwo rolne oraz niektórych tylko jego części składowych, tj. drzew i innych roślin (obecnie zwolnienie obejmuje wszelkie części składowe, z wyjątkiem budynków mieszkalnych lub ich części znajdujących się na obszarze miast) oraz sytuacji, w których w wyniku dokonania czynności gospodarstwo rolne utworzone lub powiększone miało nie mniej niż 11 ha i nie więcej niż 300 ha i było prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia.

Konstrukcja przepisu art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przesądza, że zwolnienie nim objęte jest pomocą de minimis w rolnictwie ex lege. Gdyby ustawodawca chciał, aby podatnik mógł korzystać ze zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych tylko w granicach limitów pomocy de minimis, to zawarłby to postanowienie w sposób, jaki czyni to w innych aktach prawnych np. że: „zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. U. UE.L 2013.352.9) pod warunkiem, że nie będzie przekraczać ustalonych w nim limitów pomocy publicznej z zastrzeżeniem możliwości kumulacji pomocy publicznej” albo na wzór określony w § 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 stycznia 2015 r. w sprawie szczegółowego zakresu i sposobów realizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. z 2015 r., poz. 187, ze zm.), tj. „Pomoc, o której mowa w ust. 1, ma charakter pomocy de minimis w rolnictwie i jest udzielana do wysokości równowartości 15.000 euro zgodnie z rozporządzeniem nr 1408/2013 oraz przepisami o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej”. Przykładów takich można powoływać wiele.

Interesujące argumenty z punktu widzenia niniejszego wniosku podniósł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 27 marca 2012 r., sygn. I SA/Gd 111/12 stwierdzając, że „Czym innym w sensie prawnym jest wydatkowanie środków uzyskanych ze zwolnienia od podatku od nieruchomości, czym innym zaś dopuszczalny limit pomocy de minimis. W kontekście powołanych przepisów nie może także budzić wątpliwości, że 3 letni limit ustalony dla obliczenia dopuszczalnej pomocy de minimis nie może być odnoszony do wydatkowania środków uzyskanych ze zwolnienia od podatku od nieruchomości. Żaden przepis regulujący ostatnio wymienioną materię takiego warunku nie ustanawia, jak również nie odsyła do odpowiedniego stosowania przepisów o pomocy de minimis. Natomiast treść § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie zfron prowadzi do wniosku, że pracodawca może wydatkować środki zgromadzone na zfron z całego okresu posiadania statusu zakładu pracy chronionej i korzystania ze zwolnień. Spośród tych wydatków, pomoc de minimis stanowią wydatki poczynione ze zwolnień, do których pracodawca uzyskał prawo po dniu 14 maja 2004 r. na cele stanowiące przysporzenie dla pracodawcy”.

Zwolenie przewidziane w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest jedynym rodzajem pomocy publicznej określonej w tej ustawie. Pamiętać należy, że ustawa ta od chwili jej uchwalenia podlegała licznym zmianom. Do roku 2006 r. przywidywała udzielanie pomocy publicznej w dwóch przypadkach: tj. wyłączenia obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych w sprawach udzielania pomocy na ratowanie i pomocy na restrukturyzację – art. 2 pkt 1 lit. i) ustawy oraz zwolnienia od podatku czynności cywilnoprawnych, których przedmiotem są rzeczy lub prawa majątkowe likwidowanej kopalni w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003-2006 (Dz. U. Nr 210, poz. 2037, z późn. zm.) – art. 9 pkt 14 ustawy. Na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r., nr 222, poz. 1629) uchylono powyższe przepisy. W uzasadnieniu do projektu ustawy wyraźnie określono, że „przewidziana w tych przepisach pomoc publiczna stanowi pomoc automatyczną. Kontrola prawidłowości wykorzystania przez przedsiębiorców pomocy udzielanej na podstawie przedmiotowej ustawy jest praktycznie niemożliwa. Beneficjenci pomocy nie mają bowiem obowiązku złożenia deklaracji podatkowej na okoliczność dokonania czynności cywilnoprawnych skutkujących uzyskaniem pomocy publicznej” (druk sejmowy 726).

Dla porównania tylko wskazać należy, że wcześniej obowiązywał też art. 9 pkt 10g, który stanowił, że zwolnienie od podatku od czynności cywilnoprawnej będzie przysługiwało w zakresie umów pożyczki na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej, ale pod warunkiem udokumentowania, że pieniądze będące przedmiotem pożyczki zostaną przeznaczone na pokrycie wydatków poniesionych na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy albo wykorzystania w tym okresie rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiących przedmiot pożyczki. Sposób udokumentowania określało Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy w zakresie niektórych ulg i zwolnień podatkowych w ramach pomocy de minimis (Dz. U. Nr 94, poz. 900).

Podkreślić należy, że zwolnienie ustawowe różni się od pomocy publicznej przyznawanej na wniosek. W myśl art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. z 2007 r., nr 59, poz. 404), podmiot ubiegający się o pomoc de minimis jest zobowiązany do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy, wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy: 1) wszystkich zaświadczeń o pomocy de minimis, jakie otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc, oraz w ciągu 2 poprzedzających go lat, albo oświadczenia o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenia o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie; 2) informacji niezbędnych do udzielenia pomocy de minimis, dotyczących w szczególności wnioskodawcy i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz wielkości i przeznaczenia pomocy publicznej otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na pokrycie których ma być przeznaczona pomoc de minimis.

Bez najmniejszych wątpliwości stwierdzić należy, że notariusza nie można uznać za podmiot udzielający pomocy. Pomoc publiczna wynikająca z ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest pomocą wynikającą wprost z aktu normatywnego. W związku z czym zwolnienie przewidziane w art. 9 pkt 2 cyt. ustawy nie jest uzależnione od przedkładania jakichkolwiek dokumentów przez korzystającego z tej formy pomocy.

Nowelizacja art. 9 pkt 2 ww. ustawy, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r., w ocenie Wnioskodawcy stanowi pomoc automatyczną. Ustawodawca nie udzielił bowiem żadnym organom administracji ani podmiotom kompetencji w zakresie przyznawania tego rodzaju instrumentu pomocy. Potwierdzeniem tego kierunku interpretacji jest z pewnością regulacja ustawowa zwolnienia od podatku rolnego przewidziana w art. 12 ust. 1 i 2 w zw. z art. 12 pkt 1) i 2) ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 617). Zwolnienie to uznaje się za zwolnienie ustawowe, a więc takie, co do których nie rozstrzyga organ podatkowy gminy (tak: P. Borezowski, K. Stelmaszyk, Komentarz do art. 12 ustawy o podatku rolnym, Lex) warto zatem przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 grudnia 1994 r. (III SA 799/94, OSS 1995, nr 2, poz. 53), w którym przyjęto, że: „artykuł 12 ustawy z 15 listopada 1984 r., o podatku rolnym (Dz. U. z 1993 r. Nr 94, poz 431) nie upoważnia organów administracyjnych ani do zwalniania, ani do odmawiania zwolnienia od podatku rolnego. Przepis ten przesądza, które grunty zwolnione są od podatku rolnego. Skoro więc zwolnienie następuje z mocy prawa, żaden organ administracyjny nie ma podstawy prawnej do orzekania w tym zakresie”. Pogląd ten w dalszym ciągu zachowuje aktualność, był wprawdzie prezentowany na gruncie innego brzmienia art. 12 pkt 1 i 2 ustawy o podatku rolnym, mianowicie: „Zwolnienie od podatku rolnego, o którym mowa w ust. 2 pkt 5a, stanowi pomoc de minimis, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006)”, to jednak obowiązująca dzisiaj konstrukcja prawna nie uległa zmianie. Obecnie przepis art. 12 pkt 1 i 2 ustawy o podatku rolnym stanowi, że „Zwolnienie i ulga, o których mowa w: 1) ust. 1 pkt 4-6 i ust 6, stanowią pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24,12.2013, str. 9); 2) ust. 2 pkt 5a, stanowi pomoc de minimis, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1).

Nie może także w kontekście treści art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ujść uwadze, że zasady pomocy publicznej de minimis dla sektora rolnego zostały określone nie tylko w rozporządzeniu, ale także w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1) w odniesieniu do przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą niezwiązaną z podstawową produkcją rolną. Chodzi tu o przetwarzanie produktów rolnych, oznaczające czynności wykonywane na produkcie rolnym, w wyniku których powstaje produkt będący również produktem rolnym, z wyjątkiem czynności wykonywanych w gospodarstwach, niezbędnych do przygotowania produktów zwierzęcych lub roślinnych do pierwszej sprzedaży oraz wprowadzanie do obrotu produktów rolnych, tj. posiadanie lub wystawianie produktu w celu sprzedaży, oferowanie go na sprzedaż, dostawę lub każdy inny sposób wprowadzania produktu na rynek, z wyjątkiem jego pierwszej sprzedaży przez producenta podstawowego na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem i czynności przygotowujących produkt do pierwszej sprzedaży; sprzedaż produktu przez producenta podstawowego konsumentowi końcowemu uznaje się za wprowadzanie do obrotu, jeśli następuje w odpowiednio wydzielonym do tego celu miejscu (szerzej: A Suchoń, Nowe zasady pomocy de minimis w rolnictwie – aspekty prawne i ekonomiczne, Zeszyty Naukowe Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego 2014, nr 107, s. 23).

Z rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 wynika bowiem, że pomoc publiczna udzielana na podstawie przepisów tego rozporządzenia może być łączona z pomocą przyznawana w oparciu o rozporządzenie Nr 1407/2013. Pomoc skumulowana nie może przekroczyć 200.000 Euro.

Brak określenia w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zasad udzielania tego rodzaju pomocy publicznej oraz wysokości udzielanej pomocy publicznej stanowi istotną lukę, którą może usunąć tylko ustawodawca. Różnorodność instrumentów udzielania pomocy publicznej oraz trybów w jakich następuje przysporzenie wymaga wyraźnej podstawy ustawowej i nie może opierać się na stosowaniu wykładni „uzasadniającej” błąd ustawodawcy.

Przepis ten w obecnym jego brzmieniu zezwala na przyznanie pomocy publicznej ponad kwotę 15.000 Euro. Przyjęcie rozwiązania, iż przyznana pomoc nie może przekraczać 15.000 Euro lub 200.000 Euro (w przypadku pomocy skumulowanej) jest sprzeczne z treścią przepisu i nie ma wyraźnej podstawy prawnej. Co więcej, notariusz pozbawiony jest możliwości weryfikacji oświadczeń złożonych przez beneficjenta pomocy, w związku z czym nie odpowiada za podatek niepobrany, z uwagi na brak winy w niepobraniu podatku (art. 10 ust. 3c ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych). Szczególnych obowiązków nie zawiera także rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie sposobu pobierania i zwrotu podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2015 r., Nr 1999). Notariusz nie podlega także obowiązkom wynikającym z o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Może jedynie pozyskać informacje z Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” o wysokości wykorzystanego krajowego limitu skumulowanej kwoty pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie. Uzyskanie przez notariusza od beneficjenta pomocy zaświadczenia o wysokości udzielonej przyznanej pomocy publicznej z Agencji Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa, urzędu skarbowego czy gminy, banku itp. nie eliminuje konsekwencji prawnych związanych z niepobraniem podatku od czynności cywilnoprawnych albo pobraniem go w zaniżonej wysokości.

Nowelizacja art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie analizowanym przez wnioskodawcę nie nałożyła żadnych kompetencji na organy publiczne w zakresie realizacji instrumentu pomocy publicznej przewidzianego w tym przepisie.

Sąd Najwyższy w wyroku z 22 października 1992 r., sygn. III ARN 50/92 (OSNC 1993, nr 10, poz. 18) wskazał, że fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, iż „zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca”. Wobec tego „postanowienia wszelkich aktów prawnych nie mogą być uzupełniane, rozszerzane bądź modyfikowane w drodze wykładni” (A Mariański, Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika, cz. II, „Przegląd Podatkowy” 2009/10/37-43; idem. Rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika. Zasada prawa podatkowego, Warszawa 2011, s. 98 i n.). Interpretacja nie może być również zawężająca. Minister Finansów w interpretacji ogólnej stwierdził bowiem, że jeśli organ podatkowy natrafi na wątpliwości co do znaczenia przepisu w konkretnej sytuacji faktycznej, a wątpliwości tych nie będzie można usunąć w trakcie prawidłowo prowadzonej wykładni przepisów prawa podatkowego, to wówczas, stosując art. 2a Ordynacji podatkowej, powinien przyjąć znaczenie przepisów korzystniejsze.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. zaczęła obowiązywać zasada, zgodnie z którą niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (in dubio pro tributario). Minister Finansów wydał w zw. z tym interpretację ogólną, w której omawia jak stosować tę zasadę. Jak wyjaśnia Minister, wyrażona w art. 2a Ordynacji podatkowej zasada dotyczy tylko wątpliwości co do treści przepisów prawa, a nie wątpliwości co do stanu faktycznego.

Bezpośrednim adresatem zasady in dubio pro tributario jest organ podatkowy rozstrzygający sprawę podatkową i w ramach tego rozstrzygania przyjmujący określone znaczenie przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie. Pośrednim adresatem tej normy może być także podatnik. Może on powoływać się na ten przepis i żądać jego zastosowania przez organ podatkowy w sytuacji, gdy – jego zdaniem – w sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości interpretacyjne, a organ podatkowy nie zastosował art. 2a Ordynacji podatkowej (Interpretacja ogólna Ministra Finansów z 29 grudnia 2015 r. PK4.8022.44.2015).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

  1. Czy przepis art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ustanawia warunek zastosowania zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych uzależniony od udzielenia/wykorzystania pomocy de minimis w rolnictwie na podstawie rozporządzenia Komisji nr 1408/2013?
  2. Czy zwolnienie od podatku od czynności cywilnoprawnych jest zwolnieniem ustawowym i może przewyższać kwotę 15.000 Euro? A w związku z tym, czy od opisanej powyżej sprzedaży nieruchomości podatnik (kupujący) powinien zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych?
  3. Czy notariusz jest podmiotem udzielającym pomocy publicznej wyposażonym w kompetencje do określania jej wysokości? A w związku z tym, w oparciu o jakie dokumenty notariusz może uznać, że sprzedającemu przysługuje zwolnienie wynikające z ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i w jaki sposób ma prawidłowo obliczyć podatek?
  4. Czy w opisanej sytuacji znajduje zastosowanie zasada „in dubio pro tributario”?

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stwierdza, po pierwsze, że przepis art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie ustanawia warunku w postaci uzależnienia zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych od udzielenia/wykorzystania pomocy de minimis w rolnictwie na podstawie rozporządzenia Komisji nr 1408/2013.

Po drugie, zwolnienie od podatku od czynności cywilnoprawnej jest pomocą publiczną przyznawaną w ramach zwolnienia ustawowego i może przewyższać kwotę 15.000 Euro. W opisanym stanie faktycznym kupujący nie ma obowiązku uiszczania podatku od czynności cywilnoprawnych. Zwolnienie o którym mowa w art. 9 pkt 2 omawianej ustawy jest zwolnieniem automatycznym, w ramach którego ustawodawca nie upoważnił organów administracyjnych ani do zwalniania, ani do odmawiania zwolnienia jak również do ustalania jego wysokości.

Po trzecie, notariusz nie jest podmiotem udzielającym pomocy publicznej wyposażonym w kompetencje do określania jej wysokości ani weryfikowania przedłożonych dokumentów. Notariusz może uznać, że sprzedającemu przysługuje zwolnienie wynikające z ustawy wyłącznie w oparciu o spełnienie warunków określonych w art. 9 pkt 2 zdanie 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Po czwarte, w opisanej sytuacji znajduje zastosowanie zasada „in dubio pro tributario”. Jest to bowiem jedyne i słuszne rozwiązanie do czasu nowelizacji ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 cyt. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy podstawę opodatkowania – przy umowie sprzedaży − stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego, którą określa się na zasadach wskazanych w art. 6 ust. 2. Stawka podatku od umowy sprzedaży m.in. nieruchomości wynosi 2% − art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, notariuszepłatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego. Płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

W związku z powołanymi powyżej przepisami należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) cyt. ustawy i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym, a w przypadku, gdy umowa sprzedaży jest dokonywana w formie aktu notarialnego obowiązkiem notariusza (jako płatnika) jest pobór tego podatku.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 9 pkt 2 powołanej ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż własności gruntów, stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami, pod warunkiem że w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego utworzonego lub powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia; zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Zwolnienie zawarte w powołanym powyżej art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter warunkowy. Oznacza to, że umowa sprzedaży będzie zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych tylko wtedy, gdy w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, w chwili dokonania czynności nabywca posiada już grunty rolne (użytki rolne), nabywany grunt będzie stanowił gospodarstwo rolne, a w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, którego powierzchnia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia.

Ostatnią przesłanką determinującą skorzystanie z omawianego zwolnienia od podatku jest spełnienie warunków do przyznania pomocy de minimis, a więc zawarcie się kwoty zwolnienia (ulgi podatkowej) w przysługującym podatnikowi limicie pomocy de minimis w rolnictwie.

W przypadku niedotrzymania któregokolwiek ze wskazanych w art. 9 pkt 2 ww. ustawy warunków zwolnienie od podatku nie może zostać zastosowane.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że umową przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu umowy warunkowej sprzedaży, kupujący nabył własność niezabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o obszarze 109,85 ha. W ewidencji gruntów Nieruchomość posiada następujące rodzaje użytków: grunty orne (RIVb) – 13,3400 ha, grunty orne (RV) – 96,3000 ha, rowy (W-RV) – 0,0700 ha, nieużytki (N) – 0,1400 ha. W umowie strony oświadczyły, iż nieruchomość stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy o podatku rolnym i jest zajęta na prowadzenie działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, a w wyniku zawarcia umowy zostanie powiększone prowadzone przez podatnika gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez podatnika przez okres co najmniej 5 (pięciu) lat od dnia nabycia. Nadto podatnik oświadczył, że do dnia zawarcia umowy nie korzystał z pomocy de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym. Podatnik w umowie oświadczył, że powierzchnia nieruchomości wraz z powierzchnią nieruchomości rolnych wchodzących w skład prowadzonego przez podatnika gospodarstwa nie będzie przekraczać powierzchni 300 ha użytków rolnych ustalonych zgodnie z treścią ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Strony w umowie wskazały wartość nieużytków wchodzących w skład Nieruchomości i od wartości tej – jako niepodlegającej zwolnieniu z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych – został pobrany podatek od czynności cywilnoprawnych w stawce 2%.

W analizowanym powyżej przepisie, określającym warunki zwolnienia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ustawodawca wyraźnie wskazał, że zwolnienie stanowi pomoc de minimis. Zatem warunkiem skorzystania z tego zwolnienia jest, aby omawiane zwolnienie zostało przyznane w ramach przysługującego kupującemu limitu pomocy de minimis w rolnictwie.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sformułowanie zawarte w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (po średniku), iż „zwolnienie stanowi pomoc de minimis w rolnictwie”, należy traktować wyłącznie informacyjnie dla organów stosujących pomoc de minimis. Jego zdaniem powyższy zwrot dotyczący pomocy de minimis stanowi samodzielną całość, którą trudno odnieść do początku przepisu art. 9 pkt 2 ww. ustawy. W opinii Wnioskodawcy z powyższego przepisu nie wynika, że wykorzystanie pomocy de minimis niweczy pozostałe warunki zwolnienia od podatku i powoduje obowiązek jego zapłaty po przekroczeniu limitu 15.000 Euro.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Należy zwrócić uwagę, że preferencje w postaci zwolnienia w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowią pomoc publiczną w rolnictwie. Kwotą pomocy przyznanej jest więc kwota ulgi podatkowej. Przy jej udzielaniu powinno się stosować przepisy rozporządzenia Komisji Unii Europejskiej nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Stosownie do art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 15 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych.

W myśl art. 3 ust. 3 ww. rozporządzenia, łączna kwota pomocy de minimis przyznanej w okresie trzech lat podatkowych przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych nie może przekroczyć górnego limitu krajowego określonego w załączniku, tj. 225.700.000 EUR. Pomoc de minimis uznaje się za przyznaną w dniu, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo otrzymania takiej pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym, niezależnie od terminu wypłacenia pomocy de minimis temu przedsiębiorstwu (art. 3 ust. 4 cyt. rozporządzenia).

Zgodnie z treścią pkt 8 preambuły do rozporządzenia Komisji, okres trzech lat brany pod uwagę do celów rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły. Zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.

Art. 3 ust. 7 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 stanowi – jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis pułap określony w ust. 2 lub górny limit krajowy, o którym mowa w ust. 3, zostałby przekroczony, nowa pomoc nie może być objęta przepisami niniejszego rozporządzenia.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że jeżeli w okresie dwóch poprzednich lat podatkowych oraz bieżącego roku podatkowego z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis danemu przedsiębiorstwu zostałby przekroczony pułap 15.000 Euro lub łączna kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom przekroczyłaby górny limitu krajowy określony w załączniku, pomocy nie udziela się.

Odnosząc się zatem do wywodów Wnioskodawcy, z których wynika, że zapis art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczący udzielenia pomocy de minimis nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie, należy stwierdzić, że w świetle powołanych powyżej przepisów są one bezpodstawne.

Skoro zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy stanowi pomoc de minimis, co wynika jasno z tego przepisu, to do skorzystania ze zwolnienia, koniecznym jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem Komisji nr 1408/2013. Zapis ten nie ma więc charakteru informacyjnego; stanowi on warunek, którego spełnienie jest niezbędne dla skorzystania z ww. zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych.

Tym samym należy wskazać, że jeżeli kupujący nie wykorzystał pomocy de minimis w latach poprzednich, to w sytuacji, gdy kwota podatku, która winna być naliczona od opisanej transakcji przekracza kwotę limitu pomocy określonej dla jednego beneficjenta – nie zostanie spełniony jeden z warunków determinujących skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W takiej sytuacji na Wnioskodawcy – jako płatniku podatku od czynności cywilnoprawnych – ciąży obowiązek pobrania podatku od czynności cywilnoprawnych od opisanej we wniosku umowy sprzedaży nieruchomości.

Jak już wskazano powyżej kwotą przyznanej pomocy de minimis w rolnictwie jest kwota ulgi podatkowej. Warunkiem koniecznym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest aby obliczony podatek mieścił się w ramach przysługującego podatnikowi limitu pomocy de minimis. Z powyższego wynika zatem, że jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis zostałby przekroczony w okresie 3 lat podatkowych limit, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lub art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, pomocy nie udziela się.

Zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Notariusz zatem jest płatnikiem, który stosowanie do przepisów Ordynacji podatkowej, jest zobowiązany do obliczenia, pobrania od podatnika i wpłacenia we właściwym terminie organowi podatkowemu podatku od czynności cywilnoprawnych należnego od określonych czynności cywilnoprawnych dokonywanym w formie aktu notarialnego.

Jeżeli na wysokość należnego podatku mają wpływ określone w przepisach prawa podatkowego wyłączenia albo zwolnienia od podatku, w celu ich zastosowania płatnik odbiera od podatnika oświadczenie o spełnieniu przesłanek określonych w przepisach prawa podatkowego.

W kontekście obowiązków wynikających z Ordynacji podatkowej notariusz jako płatnik nie jest zobowiązany i uprawniony do kwestionowania deklarowanych przez podatników okoliczności dokonywanych czynności.

Wnioskodawca w związku ze sporządzeniem aktu notarialnego jest natomiast obowiązany do pobrania od podatnika (strony sporządzanej umowy) stosownego oświadczenia o spełnianiu bądź też niespełnianiu warunków określonych w konkretnym zwolnieniu przedmiotowym. Tym samym zakres obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika podatku w omawianej sprawie jest uzależniony od okoliczności przedstawionych mu przez podatników.

W myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, pod pojęciem przepisów prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych, przy czym mianem ustaw podatkowych – w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej określa się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższego wynika, iż Organ interpretacyjny nie jest uprawniony do oceny, czy notariusz jest podmiotem udzielającym pomocy publicznej, gdyż nie wynika to z ustaw podatkowych, ani innych źródeł materialnego prawa podatkowego. Kompetencją Organu pozostaje jedynie wskazanie tych obowiązków notariusza, które jednoznacznie wynikają z przepisów prawa podatkowego.

Należy zaznaczyć, że organem podatkowym właściwym rzeczowo w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych jest naczelnik urzędu skarbowego i to on jest właściwy do zweryfikowania podstaw do udzielenia ulgi i wystawienia stosownego zaświadczenia w tym dotyczącego pomocy de minimis).

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy wskazać, że jeżeli kwota zobowiązania (podatku) z tytułu zawartej umowy sprzedaży przekracza wskazany limit pomocy, to opisana czynność nie korzysta ze zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie zostały bowiem spełnione wszystkie warunki niezbędne do skorzystania z tego zwolnienia. Obliczony podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu omawianej umowy sprzedaży nie będzie się bowiem mieścił w limicie pomocy de minimis w rolnictwie przysługującym kupującemu. Warunek niewykorzystania pomocy de minimis w rolnictwie jest warunkiem koniecznym do skorzystania z omawianego zwolnienia określonego w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Na Wnioskodawcy (notariuszu) jako płatniku podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży obowiązek badania spełnienia przez podatnika warunku dotyczącego pomocy de minimis. Do jego obowiązków w tym zakresie należy bowiem odebranie od podatnika oświadczenia o spełnieniu przesłanek określonych w przepisach prawa podatkowego, w tym oświadczenia o wykorzystanej pomocy de minimis.

Końcowo wskazać należy, iż wyrażona w art. 2a Ordynacji podatkowej zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika dotyczy tylko wątpliwości co do treści przepisów prawa, a nie wątpliwości co do stanu faktycznego. Z treści art. 2a Ordynacji podatkowej nie można jednak wyprowadzać twierdzenia, że w zakresie usuwania wątpliwości dotyczących stanu faktycznego obowiązuje norma odwrotna. W kontekście art. 2a Ordynacji podatkowej przez „korzyść podatnika” należy rozumieć optymalne dla niego rozwiązanie prawne spośród tych, które zarysowały się w trakcie wykładni przepisu. Wskazywana przez podatnika interpretacja przepisu i sposób jego zastosowania może zostać zakwestionowana przez organ podatkowy poprzez wykazanie, że treść przepisu nie budzi wątpliwości na tle tej konkretnej sprawy. Jak już Organ wykazał powyżej, nie zachodzą wątpliwości co do zakresu stosowania zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, również w zakresie, w jakim stanowi ono pomoc de minimis w rolnictwie.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj