2016.11.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.567.2016.1.AG
z 25 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych oraz zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji (nawet do poziomu 0%) – jest prawidłowe;

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych oraz zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji (nawet do poziomu 0%), a także możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1 stycznia 2015 r. największe i najważniejsze spółki grupy kapitałowej X oraz spółki celowe zostały skupione w podatkowej grupie kapitałowej zarejestrowanej pod nazwą Podatkowa Grupa Kapitałowa PGK X (dalej: „PGK”, „Wnioskodawca”). PGK jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółką dominującą jest X A S.A. Głównym przedmiotem działalności PGK jest wytwarzanie, obrót oraz dystrybucja energii elektrycznej.

Spółki wchodzące w skład PGK dokonują odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (dalej: Wykaz), stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 j.t. z późn. zm., dalej: updop). W trakcie każdego roku podatkowego Spółki dokonują nabycia oraz likwidacji (również z tytułu sprzedaży) środków trwałych, w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro.

Spółki zamierzają obniżać stawki amortyzacji dla celów podatkowych poniżej maksymalnego poziomu stawek określonego w Wykazie dla wybranych środków trwałych (w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro już wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz do nowo nabytych w przyszłości).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy na podstawie art. 16i ust. 5 updop możliwe jest obniżenie stosowanych obecnie stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych (w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro) do dowolnej wysokości (w tym nawet do 0%) nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego oraz czy możliwe jest zastosowanie obniżonej stawki amortyzacyjnej (w tym nawet 0%) dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego?
Czy przy sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały (w tym o wartości początkowej powyżej 20.000 euro), kosztami uzyskania przychodu ze sprzedaży są wydatki na jego nabycie, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w 16h ust. 1 pkt 1 updop (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1) liczonych od pełnej wartości początkowej samochodu (bez uwzględniania limitu 20.000 euro)?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że możliwe jest na podstawie art. 16i ust. 5 updop obniżenie stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, od których dokonuje odpisów przy zastosowaniu tzw. metody liniowej (w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro). Obniżenie stawki amortyzacyjnej środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego, natomiast dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji obniżenie stawki amortyzacyjnej może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Stawki amortyzacyjne dotyczące tych środków mogą być obniżone nawet do poziomu 0%.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w updop, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a updop. Zgodnie z tym przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Brzmienie powyższego przepisu wskazuje, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przedstawione wyżej przepisy stanowią o tym, jakie składniki majątku podatnika i na jakich warunkach podlegają amortyzacji. Ponadto zapis art. 16h ust. 2 updop, dotyczący wyboru pomiędzy określonymi w artykułach 16i-16k metodami wskazuje, że ustawodawca przewidział następujące metody amortyzacji środków trwałych:

przy zastosowaniu stawek określonych w załączniku do ustawy, w tym stawek podwyższonych i obniżonych (art. 16i) – tzw. metodę liniową,
przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie (art. 16j),
przy zastosowaniu metody degresywnej (art. 16k ust. 1),
metodę tzw. jednorazowej amortyzacji dla małych podatników oraz podatników rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej (art. 16k ust. 7).

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest metoda liniowa, której zasady dokonywania zostały określone w art. 16i updop.

W myśl art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji obniżenie stawki amortyzacyjnej może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Podobnie, możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Co istotne, możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że stosownie do art. 16i ust. 5 updop, Wnioskodawca może których dokonuje odpisów przy zastosowaniu tzw. metody liniowej (w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro). Obniżenie stawki amortyzacyjnej środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego, natomiast dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji obniżenie stawki amortyzacyjnej może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Stawki amortyzacyjne dotyczące tych środków mogą być obniżone nawet do poziomu 0%, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przy sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały (w tym o wartości początkowej powyżej 20.000 euro), kosztami uzyskania przychodu ze sprzedaży są wydatki na jego nabycie, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w 16h ust. 1 pkt 1 updop (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1) liczonych od pełnej wartości początkowej samochodu (bez uwzględniania limitu 20.000 euro).

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Powołany w tym przepisie art. 16h ust. 1 pkt 1 updop stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że updop zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4 updop). Jednakże wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu należy uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) updop). Na sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 updop).

W myśl przytoczonych wyżej przepisów, przy sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały (w tym o wartości początkowej powyżej 20.000 euro), kosztami uzyskania przychodu ze sprzedaży są wydatki na jego nabycie, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1) liczonych od pełnej wartości początkowej samochodu (bez uwzględniania limitu 20.000 euro).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie:

możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych oraz zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji (nawet do poziomu 0%) – jest prawidłowe;

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana – jest prawidłowe.

Ad. 1

Zasady dotyczące dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Stosownie do art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

maszyny, urządzenia i środki transportu,

inne przedmioty

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą również obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepis ten nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany – począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo, że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy.

Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Z wniosku wynika, że Spółki wchodzące w skład Podatkowej Grupy Kapitałowej dokonują odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W trakcie każdego roku podatkowego Spółki dokonują nabycia oraz likwidacji (również z tytułu sprzedaży) środków trwałych, w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro. Spółki zamierzają obniżać stawki amortyzacji dla celów podatkowych poniżej maksymalnego poziomu stawek określonego w Wykazie dla wybranych środków trwałych (w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro już wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz do nowo nabytych w przyszłości).

Na podstawie powyższego, w odpowiedzi na przedstawione pytanie nr 1 stwierdzić należy, że Wnioskodawca może obniżyć stosowane obecnie stawki amortyzacyjne w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych (w tym samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 euro) do dowolnej wysokości (w tym nawet do 0%) nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego oraz może zastosować obniżone stawki amortyzacyjne (w tym nawet 0%) dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Ad. 2

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 15 ust. 1 tej ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro.

Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy). Zatem, w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej wyższej niż równowartość 20.000 euro, jego część niezamortyzowana stanowi koszt podatkowy.

Mając na uwadze powyższe, w odpowiedzi na zadane przez Wnioskodawcę pytanie nr 2 należy stwierdzić, że przy sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały (w tym o wartości początkowej powyżej 20.000 euro), kosztami uzyskania przychodu ze sprzedaży są wydatki na jego nabycie, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1) liczonych od pełnej wartości początkowej samochodu (bez uwzględniania limitu 20.000 euro).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

możliwości obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych oraz zastosowania obniżonej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji (nawet do poziomu 0%) – jest prawidłowe;

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej samochodów osobowych, która nie została do dnia sprzedaży zamortyzowana – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin