UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 marca 2015 r. (data wpływu 10 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jest Pani wspólnikiem spółki jawnej, z tytułu udziału w której jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka buduje halę magazynową (194,30 m²) o konstrukcji stalowej z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce przez wytwórcę konstrukcji, przywiezionych na miejsce budowy i zamontowanych.

Hala nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów blachy) poprzez odkręcenie śrub i zamontowania jej w innym miejscu, gdyż hala jest przykręcona śrubami do stopy fundamentowej żelbetowej. Hala stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony, nieogrzewany, zasilany w energię elektryczną.

Zgodnie z zamówionym opisem do projektu budynku, obiekt składa się z:

1. części trwale związanej z gruntem (przygotowanie gruntu do zamocowania właściwej konstrukcji hali) obejmującej: monolityczne, betonowe, zbrojone stopy fundamentowe (pod słupy stalowe ścian zewnętrznych) oraz płytę żelbetową,
2. części nie związanej trwale z gruntem obejmującej właściwą konstrukcję hali magazynowej: słupy stalowe ścian zewnętrznych, stalowe wiązary kratowe oparte na słupach stalowych i przymocowane do nich za pomocą śrub, stalowe rygle ścienne podporowe obudowy ścian przykręcone do słupów za pomocą śrub, stalowe płatwie kratowe oparte na wiązarach kratowych i przymocowane do nich za pomocą śrub, płyty dachowe warstwowe, obudowę ścian z blachy trapezowej.

Wskazała Pani, że część budowanej hali magazynowej niezwiązaną trwale z gruntem należy sklasyfikować w podgrupie 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, do której stosuje się 10% stawkę amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką należy zastosować stawkę amortyzacji dla części nie związanej trwale z gruntem budowanej hali magazynowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, hala, pomimo mocowania prefabrykowanych elementów stalowych do fundamentów, z uwagi na możliwość jej demontażu (bez utraty wartości zdemontowanych elementów) i montażu w innym miejscu, spełnia kryteria samodzielnego wolnostojącego obiektu niezwiązanego w sposób trwały z gruntem. Hale magazynowe wykonane z elementów stalowych są dostarczane na miejsce montażu i przykręcane śrubami do elementów betonowych. W związku z powyższym, zdaniem Pani część budowanej hali magazynowej niezwiązaną trwale z gruntem należy sklasyfikować w podgrupie 806 KŚT do której stosuje się 10% stawkę amortyzacji. Z opisu rodzaju 806 KŚT wynika, że obejmuje on różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem np. kioski, budki, domki campingowe, zadaszenia ochronne za wyjątkiem kiosków sklasyfikowanych w rodzaju 103, zadaszeń ochronnych wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100m², sklasyfikowanych w podgrupie 29. W grupie 29 KŚT ujmuje się natomiast obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym, niesklasyfikowane jako budynki.

Analogiczne stanowisko prezentują interpretacje wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy dnia 5 marca 2010 r. interpretacja nr ITPB1/415-954/09/ PSZ,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dnia 5 listopada 2010 r. interpretacja nr ILPB1/415-1039/10-4/ AG,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej Warszawie z dnia 13 października 2011 r. interpretacja nr IPPB1/415-615/11-4/AM,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 lutego 2013 r. interpretacja nr ILPB1/415-1119/12-4/ IM.
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
   wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
   
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
   

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 242 poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 08 dla środków trwałych z rodzaju 806 „kioski, budki, baraki, domki kempingowe – niezwiązane trwale z gruntem”, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Jak wynika z treści wniosku jest Pani wspólnikiem spółki jawnej, z tytułu udziału w której jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka buduje halę magazynową o konstrukcji stalowej z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce przez wytwórcę konstrukcji, przywiezionych na miejsce budowy i zamontowanych. Hala nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów blachy) poprzez odkręcenie śrub i zamontowania jej w innym miejscu, gdyż hala jest przykręcona śrubami do stopy fundamentowej żelbetowej. Hala stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony, nieogrzewany, zasilany w energię elektryczną.

Część budowanej hali magazynowej niezwiązaną trwale z gruntem należy sklasyfikować w podgrupie 806 KŚT.

Jak wynika z przedstawionych uprzednio przepisów, podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z powyższym wykazem dla grupy 8, rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. stawka amortyzacji wynosi 10%.

Jednakże należy zwrócić uwagę, że do grupy 8, rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych nie należy zaliczać zadaszeń ochronnych wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m², ujętych w podgrupie 29. W sytuacji, gdyby przedmiotowa hala magazynowa błędnie zaliczona została przez Spółkę do grupy 8, rodzaj 806 Klasyfikacji, a jej cechy wskazywałby na to, że winna być zakwalifikowana w podgrupie 29 Klasyfikacji Środków Trwałych, wówczas stawka amortyzacji wynosiłaby 2,5%.

Podkreślenia wymaga, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez podatnika, jako że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższą halę. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego. Przy wydawaniu interpretacji organ oparł się na podanym przez Panią grupowaniu KŚT, do którego zaliczono przedmiotową halę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu
dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.