2015.06.01 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-81/11/15-S/MM
z 1 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 października 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 695/11 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w spotkaniach okazjonalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w spotkaniach okazjonalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest urzędem realizującym zadania organów powiatu, w tym Zarządu Powiatu i Rady Powiatu na podstawie art. 33 ustawy o samorządzie powiatowym. Tradycyjnie organizowane są przez niego okazjonalne spotkania (np. z okazji dożynek powiatowych, Święta Niepodległości, Nowego Roku), na które zapraszani są przedstawiciele organów samorządu terytorialnego z terenu powiatu i województwa, przedstawiciele organizacji, partii politycznych, kościoła, przedsiębiorców oraz osób znanych i zasłużonych dla społeczności lokalnej. Nie są to zatem przypadkowe osoby, ale które - co do zasady - są zaangażowane w budowanie, rozwój i podtrzymywanie prawidłowych relacji służących rozwojowi powiatu.

Spotkania te mają na celu, oprócz uczczenia danej rocznicy czy święta, również wyrażanie uznania dla poczynań i działań zaproszonych osób oraz integracji społeczeństwa lokalnego. Lista osób zaproszonych jest znaczna i znajduje się na niej od kilkudziesięciu do kilkuset osób. Natomiast Wnioskodawca nie prowadzi listy osób faktycznie uczestniczących w spotkaniach. Poza danymi widocznymi na zaproszeniu organizator nie posiada innych danych osób zapraszanych.

Na spotkaniach tych, po części oficjalnej i artystycznej, organizuje się zwyczajowy poczęstunek dla uczestników, którego koszt pokrywa Wnioskodawca lub współorganizatorzy, tj. Wnioskodawca wraz z urzędami poszczególnych gmin powiatu. Część uczestników opuszcza spotkanie po części oficjalnej lub artystycznej.

Wśród zaproszonych gości są również pracownicy Wnioskodawcy i kierownicy powiatowych jednostek organizacyjnych.

Na poczęstunek - w zależności od charakteru spotkania - składa się np. tradycyjna zupa wraz z chlebem upieczonym z tegorocznych zbiorów albo inne dania konsumpcyjne i ciasta. Poczęstunek ten nie ma charakteru okazałości i należy do powszechnie obowiązujących kanonów kultury.

Uczestnictwo w spotkaniach jest dla jednych uczestników związane z pełnioną funkcją w organach samorządowych, partiach politycznych czy stowarzyszeniach, a dla innych jest formą uznania dla ich działalności społecznej, czy oświatowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wartość poczęstunku podczas spotkań okazjonalnych jest przychodem dla osób w nich uczestniczących?
Jeżeli powyższe wydatki stanowią przychód opodatkowany u osób uczestniczących w tych spotkaniach, to czy w konsekwencji na Wnioskodawcy (który jest organizatorem lub współorganizatorem spotkania) ciąży obowiązek sporządzenia informacji o wysokości przychodów z innych źródeł?

Zdaniem Wnioskodawcy – z definicji określonej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że w przypadku świadczeń w naturze warunkiem koniecznym powstania przychodu jest rzeczywiste otrzymanie świadczenia przez podatnika. Brzmienie przepisu wskazuje, że przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia powstaje wyłącznie w takiej sytuacji, w której jest możliwe indywidualizowanie świadczenia i jego wartości pieniężnej oraz możliwości przyporządkowania go do konkretnej osoby – podatnika.

W przedstawionym stanie faktycznym nie sposób stwierdzić, czy podatnik ze świadczenia w naturze skorzystał, ani też ustalić jaka była ich wartość.

W ocenie Wnioskodawcy, opisane zdarzenia nie wypełniają cech wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 9, w związku z art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z powodu braku możliwości zidentyfikowania uczestników, jak również braku możliwości ustalenia wartości świadczenia pochodzącego ze wskazanego wyżej źródła oraz braku znajomości wszystkich danych osobowych niezbędnych do sporządzenia imiennych informacji o wysokości przychodu.

Wnioskodawca uważa zatem, że opisane świadczenia nie stanowią przychodu uczestników spotkań okazjonalnych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 27 kwietnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-81/11/MM stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. jest nieprawidłowe. Uznał bowiem, że udział ww. osób w okazjonalnym spotkaniu przez niego zorganizowanym spowoduje powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika – uczestnika spotkania - stanowi przychód ze stosunku pracy, który płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast świadczenie, które uzyskał uczestnik nie będący pracownikiem Wnioskodawcy należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego - na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na Wnioskodawcy ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C tym osobom. Ww. informacje Wnioskodawca ma obowiązek przekazać podatnikom, oraz właściwym organom podatkowym, w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego.

W dniu 16 maja 2011 r. złożone zostało wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 13 czerwca 2011 r. znak ITPB2/415W-44/11/RS.

W skardze z dnia 30 czerwca 2011 r. na ww. interpretację, Wnioskodawca zarzucił, że została wydana z naruszeniem: art. 11 ust. 1, 2 i 2a, w związku z art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według Wnioskodawcy, tutejszy organ zrównał w skutkach podatkowych zaproszenie okazjonalne z faktycznym uczestnictwem w części nieoficjalnej stanowiącej poczęstunek. Stanowisko organu z którego wynika, że w przedstawionej sytuacji opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń bez względu na to czy podatnik z nich skorzystał stanowi naruszenie art. 11 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca stwierdził, że zarzut naruszenia prawa znajduje poparcie w powszechnie przyjętym poglądzie wyrażanym w orzecznictwie ostatniego okresu wskazującym, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Zatem o przychodzie można mówić, gdy podatnik korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń a ponadto możliwe było ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 862/09, WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1326/08 i z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1197/10). W ocenie Wnioskodawcy zaprezentowanej linii orzecznictwa organ interpretujący w ogóle nie wziął pod uwagę przy wydawaniu interpretacji indywidualnej.

Wyrokiem z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 695/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił zaskarżoną interpretację. Stwierdził bowiem, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika lub, gdy opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika lub osoby niebędącej pracownikiem, kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik lub inna osoba rzeczywiście otrzymała owe świadczenie i jaka jest jego wartość.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3401/14 oddalił skargę kasacyjną tutejszego organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Równocześnie stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2012 r. - za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak wynika z powyższego przepisu katalog przychodów zaliczanych do tzw. przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym. Tym samym do tegoż źródła należy zaliczyć wszystkie inne przychody, które nie mogą być zakwalifikowane do pozostałych kategorii źródeł, szczegółowo wymienionych w treści art. 10 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest urzędem realizującym zadania organów powiatu, w tym Zarządu Powiatu i Rady Powiatu na podstawie art. 33 ustawy o samorządzie powiatowym. Tradycyjnie organizowane są przez niego okazjonalne spotkania (np. z okazji dożynek powiatowych, Święta Niepodległości, Nowego Roku), na które zapraszani są przedstawiciele organów samorządu terytorialnego z terenu powiatu i województwa, przedstawiciele organizacji, partii politycznych, kościoła, przedsiębiorców oraz osób znanych i zasłużonych dla społeczności lokalnej. Nie są to zatem przypadkowe osoby, ale które - co do zasady - są zaangażowane w budowanie, rozwój i podtrzymywanie prawidłowych relacji służących rozwojowi powiatu.

Na spotkaniach tych, po części oficjalnej i artystycznej, organizuje się zwyczajowy poczęstunek dla uczestników, którego koszt pokrywa Wnioskodawca lub współorganizatorzy, tj. Starostwo wraz z urzędami poszczególnych gmin powiatu. Część uczestników opuszcza spotkanie po części oficjalnej lub artystycznej.

Wśród zaproszonych gości są również pracownicy Wnioskodawcy i kierownicy powiatowych jednostek organizacyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 695/11 wyjaśnił, że sposób obliczania wartości dla każdej z kategorii świadczeń wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został określony odmiennie, czemu ustawodawca dał wyraz w art. 12 ust. 2 i 3 oraz w art. 11 ust. 2, ust. 2a i ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w art. 20 ust. 1 tej ustawy konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczania jego wartości, z tym zastrzeżeniem, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalenia wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeżeli zatem nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Równie ważną w stanie faktycznym przedstawionym przez stronę skarżącą kwestią – jak stwierdził – jest możliwość ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia uzyskanego przez pracownika w kontekście charakteru ponoszonych przez stronę skarżącą wydatków. Konieczne jest więc sięgnięcie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z powyższą regulacją, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez stronę skarżącą wynika, iż serwuje poczęstunek zarówno pracownikom jak i innym osobom niebędącym pracownikami, jednak nie jest w stanie wskazać, w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy okazjonalnych spotkań z serwowanych poczęstunków korzystali i, czy w ogóle korzystali. Zatem – w ocenie Sądu – serwowane poczęstunki są postawione do dyspozycji pracowników i innych osób niebędących pracownikami, lecz brak jest ustaleń, czy konkretna osoba z tego świadczenia skorzystała i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że nie każdy pracownik lub osoba nie będąca pracownikiem ze świadczenia skorzysta i z jakich przyczyn.

Według Sądu art. 11 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). O przychodzie pracowników oraz osób niebędących pracownikami można by mówić, gdyby korzystali oni z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tych świadczeń, według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, czego w stanie faktycznym przedstawionym przez stronę nie da się ustalić.

Reasumując, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika lub, gdy opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika lub osoby niebędącej pracownikiem, kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizacji imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik lub ta inna osoba rzeczywiście otrzyma owe świadczenia i jaka jest jego wysokość.

Uwzględniając stanowisko WSA w Szczecinie wyrażone w wyroku z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 695/11 stwierdzić należy, że w sytuacji gdy serwowane poczęstunki zostały postawione do dyspozycji pracowników i innych osób niebędących pracownikami, lecz nie jest możliwe ustalenie, czy konkretna osoba z tego świadczenia skorzystała i w jakim zakresie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika lub osoby niebędącej pracownikiem, kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez Wnioskodawcę kosztów organizacji imprez.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin