Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-935/15-2/AP
z 23 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2015 r. (data wpływu 29 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynajęcia lokalu użytkowego przeznaczonego do odsprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynajęcia lokalu użytkowego przeznaczonego do odsprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2004 roku w zakresie wznoszenia budynków. Jest opodatkowany podatkiem liniowym w wysokości 19%.

W 2010 roku Wnioskodawca kupił od Gminy lokal użytkowy z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży (po drobnym remoncie i odświeżeniu) i dlatego zaliczył go do towarów w rozumieniu § 3 rozporządzenia MF w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz jest on wykazywany w spisach z natury na koniec roku.

Ponieważ sytuacja na rynku nieruchomości uległa znacznemu pogorszeniu, do tej pory Wnioskodawcy nie udało się go sprzedać, choć ponosi comiesięczne koszty utrzymania lokalu, które są dla niego realną stratą.

W związku z powyższą sytuacją Zainteresowany rozważa możliwość wynajęcia ww. lokalu, jednak poszukując dalej nabywcy, bo jego celem jest nadal sprzedać ten lokal. W potencjalnej umowie najmu zamierza zastrzec, że w przypadku znalezienia nabywcy okres wypowiedzenia umowy najmu ulegnie skróceniu do dwóch tygodni.

Zamiarem Wnioskodawcy jest zminimalizowanie strat spowodowanych kosztem utrzymania tej nieruchomości, którą i tak cały czas próbuje sprzedać. Zawierając potencjalną umowę najmu, nie potrafi określić, jak długo ona będzie trwała choćby z racji zastrzeżenia w umowie skróconego okresu wypowiedzenia, w przypadku znalezienia kupującego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji wynajęcie lokalu użytkowego przeznaczonego do odsprzedaży spowoduje przekwalifikowanie go z towaru w rozumieniu § 3 rozporządzenia MF w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów na środek trwały, czyli wyłączenie go z kosztów podatkowych i zaliczenie do środków trwałych podlegających amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajęcie lokalu użytkowego, będącego towarem przeznaczonym do sprzedaży, nie zmieni jego przeznaczenia (nadal będzie spełniał definicję towaru, zgodnie z powołanym rozporządzeniem MF) i nie spowoduje to obowiązku wyłączenia go z kosztów i zaliczenia do środków trwałych, ponieważ dalej będzie to towar przeznaczony do sprzedaży (Wnioskodawca nadal aktywnie będzie poszukiwał nabywcy), a jego potencjalne wynajęcie ma na celu tylko zminimalizowanie kosztów jego utrzymania, czego wyrazem będzie zastrzeżenie w umowie skróconego do dwóch tygodni okresu wypowiedzenia, w przypadku znalezienia nabywcy lokalu (Wnioskodawca nie może sobie pozwolić na sytuację, w której znalazł nabywcę na lokal, ale nie może go sprzedać, bo jest najemca).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wznoszenia budynków. W 2010 roku kupił lokal użytkowy z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży. Lokal ten wykazał jako towar handlowy i ujmował w spisach z natury na koniec roku. Z uwagi na ponoszone koszty utrzymania tego lokalu, Zainteresowany rozważa jego wynajęcie. Jak wskazał, nadal zamierza sprzedać ten lokal, a w ewentualnej umowie najmu chce zastrzec, że w przypadku znalezienia nabywcy okres wypowiedzenia umowy najmu ulegnie skróceniu do dwóch tygodni.

W związku z tym Zainteresowany powziął wątpliwość, czy wynajęcie lokalu użytkowego przeznaczonego do odsprzedaży spowoduje przekwalifikowanie go z towaru w rozumieniu rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów na środek trwały, czyli wyłączenie go z kosztów podatkowych i zaliczenie do środków trwałych podlegających amortyzacji.

W odniesieniu do powyższej kwestii tut. Organ zauważa, że w myśl § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037), pod pojęciem towary należy rozumieć towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki.

Jak stanowi § 3 pkt 1 lit. a) ww. rozporządzenia, towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Z definicji towarów handlowych zawartej w cyt. wyżej przepisie wynika, że towary handlowe, nabywane są z zamiarem ich sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Stanowią one składnik majątku obrotowego prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Natomiast środkami trwałymi są środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (§ 3 pkt 8 cyt. rozporządzenia).

Definicja środka trwałego zawarta jest w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Tut. Organ zauważa, że kwalifikacja składników majątku do środków trwałych bądź do towarów handlowych ma istotne znaczenie w kwestii dotyczącej zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów związanych z tymi składnikami majątku.

Ujęte w załączniku Nr 1 do rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują w jakich kolumnach należy wpisywać określone przychody i rozchody. I tak, przykładowo, do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu jest przeznaczona kolumna 10. Kolumna 11 jest przeznaczona do wpisywania kosztów ubocznych związanych z zakupem, natomiast kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. W kolumnie tej wpisuje się m.in. amortyzację środków trwałych.

W niniejszej sprawie należy podkreślić, że o kwalifikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub „środków obrotowych” powinien zdecydować sam podatnik. Decyzja w tym zakresie nie może mieć jednak charakteru dowolnego. Decydujące znaczenie dla kwalifikacji składników majątku ma ich przeznaczenie. Klasyfikowanie składnika zależy więc wyłącznie od zamierzonego przez podatnika sposobu wykorzystania tego składnika.

Jeżeli zatem Wnioskodawca zamierza lokal użytkowy w przyszłości faktycznie zbyć i z takim zamiarem go nabył, słusznie zakwalifikował ten lokal jako towar handlowy. Tymczasowe wynajęcie lokalu nie pozbawia tej nieruchomości statusu towaru handlowego. W dalszym ciągu – jak wskazał Wnioskodawca – jest on przeznaczony do odsprzedaży. Dlatego też, mimo decyzji o tymczasowym wynajmie lokalu, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do korygowania zapisów w prowadzonej księdze przychodów i rozchodów związanych ze zmianą kwalifikacji tego składnika majątku.

Podsumowując, w opisanej sytuacji wynajęcie lokalu użytkowego przeznaczonego do odsprzedaży nie będzie wymagało przekwalifikowania do z towaru w rozumieniu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów na środek trwały, czyli wyłączenia go z kosztów podatkowych i zaliczenia do środków trwałych podlegających amortyzacji.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.