Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-527/15-4/AKu
z 10 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2015 r. (data wpływu 25 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanej rekompensaty w ramach Programu Dobrowolnych Odejść – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2015 r. złożony został wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanej rekompensaty w ramach Programu Dobrowolnych Odejść.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym pismem z dnia 10 listopada 2015 r.,

Nr IPTPB2/4511-527/15-2/AKu, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 10 listopada 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 17 listopada 2015 r.). W dniu 25 listopada 2015 r. (nadano w dniu 24 listopada 2015 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Do dnia (…) stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni była pracownikiem PKP (…).

W dniu (…) stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni podpisała rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy, z przyczyn nieleżących po stronie pracownika. Zgodnie z § 2 pkt 2 Porozumienia rozwiązującego umowę o pracę w dniu (…) lutego 2015 r. została Wnioskodawczyni wypłacona rekompensata pieniężna z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść.

Od wypłaconej rekompensaty pracodawca pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku stwierdzono, że Wnioskodawczyni zawarła umowę o pracę w dniu (…) 1982 r., wówczas była to W. D. O. Kolei Państwowych w L. – Lokomotywownia Pozaklasowa w S.. W wyniku przekształceń i reorganizacji obecna nazwa pracodawcy to: PKP (…) w K., gdzie Wnioskodawczyni pracowała do (…) stycznia 2015 r. W dniu (…) stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni podpisała „Porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę” i została objęta Programem Dobrowolnych Odejść w PKP (…) Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem (…) stycznia 2015 r., na mocy porozumienia stron na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy z przyczyn nieleżących po stronie pracownika.

W związku z wprowadzeniem Programu Dobrowolnych Odejść i rozwiązaniem umowy o pracę Wnioskodawczyni przysługiwała odprawa pieniężna i dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne (rekompensata) - § 4 ust. 2 Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść Dla Pracowników PKP (…) z dnia (…) listopada 2014 r. Pracodawca w § 4 ust. 8 ww. Regulaminu zobowiązał się do wypłaty ww. świadczeń wraz z wypłatą wynagrodzenia za ostatni miesiąc pracy na rzecz pracodawcy.

Wysokość i zasady ustalania rekompensaty wynikały wprost z Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść Dla Pracowników PKP (…) z dnia (…) listopada 2014 r. i były określone w § 4 ust. 4, który brzmiał: „Wysokość rekompensaty jest uzależniona od rodzaju posiadanego przez pracownika na dzień 31 stycznia 2015 r. uprawnienia wynikającego z gwarancji zatrudnienia (dalej „Gwarancja Zatrudnienia”) przysługującej pracownikowi na podstawie § 3 Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r.”.

Wysokość i zasady ustalania świadczenia pieniężnego (rekompensaty) określał wprost Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść, w oparciu o inne przepisy prawa pracy, tj. Pakt Gwarancji Pracowniczych i wynikały wprost z postanowień układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

Rekompensata, o której mowa we wniosku nie jest określonym w prawie pracy odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, ponieważ umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron.

Zawarte Porozumienie w związku z rozwiązaniem z pracodawcą umowy o pracę z dniem (…) stycznia 2015 r. nie zostało zawarte w ramach ugody sądowej.

Program Dobrowolnych Odejść i jego Regulamin stanowią regulację prawną stosowaną w zakładzie pracy (u pracodawcy), wynikającą wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (Dz. U. 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

Uzyskana rekompensata od pracodawcy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść stanowiła odszkodowanie za utracone korzyści i straty, a mianowicie: wynagrodzenie za pracę do momentu przejścia na emeryturę, nagrody jubileuszowe, premie, premie okolicznościowe, odprawę emerytalną, co gwarantował Pakt Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r. zapewniający ochronę zatrudnienia przez okres 10 lat.

Wysokość świadczenia została ustalona na podstawie Regulaminu Dobrowolnych Odejść i była uzależniona od rodzaju posiadanego uprawnienia wynikającego z gwarancji zatrudnienia, przysługującego na podstawie Paktu Gwarancji Pracowniczych – w przypadku Wnioskodawczyni były to 33-krotności wynagrodzenia za pracę, ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy ze względu na 10-letnią Gwarancję Zatrudnienia.

Porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę, które Wnioskodawczyni podpisała w dniu (…) stycznia 2015 r. w § 2 ust. 1 stanowiło: „W związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn, o których mowa ww. ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. 2003 r., Nr 90, poz. 844) – pracownikowi przysługiwać będzie jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości 3-krotności (słownie: trzech) wynagrodzenia, ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczeniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, z zastrzeżeniem art. 8 ust. 4 ww. ustawy”.

Świadczenia zawarte w Porozumieniu, tj. odprawę i rekompensatę Wnioskodawczyni otrzymała w dniu (…) lutego 2015 r. wraz z wynagrodzeniem za ostatni miesiąc pracy na rzecz pracodawcy (zgodnie z postanowieniami Regulaminu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy wypłacona rekompensata ustalona na podstawie Regulaminu Dobrowolnych Odejść § 4 ust. 5 korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, rekompensata, która została Jej wypłacona zgodnie z § 4 pkt 5 Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść Dla Pracowników PKP (…) jest wolna od podatku od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ była zadośćuczynieniem za straty w związku z brakiem możliwości osiągania wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy, tj. PKP (…) Ponadto rekompensata jest wynikiem Porozumienia Zbiorowego, jakie zostało zawarte pomiędzy PKP (…) a związkami zawodowymi.

Do dnia (…) stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni była pracownikiem PKP (…) Południowy Zakład Spółki w K.. W dniu (…) stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni podpisała „Porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę” i została objęta Programem Dobrowolnych Odejść w PKP (…) Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem (…) stycznia 2015 r. na mocy porozumienia stron na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy z przyczyn nieleżących po stronie pracownika.

W związku z wprowadzeniem Programu Dobrowolnych Odejść i rozwiązaniem umowy o pracę Wnioskodawczyni przysługiwała odprawa pieniężna i dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne (rekompensata).

Wysokość i zasady ustalania rekompensaty wynikały wprost z Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść Dla Pracowników PKP (…) z dnia (…) listopada 2014 r. i były uzależnione od rodzaju posiadanego uprawnienia wynikającego z gwarancji zatrudnienia przysługującego na podstawie Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r.

Wysokość i zasady wypłaty rekompensaty wynikały wprost z regulaminu, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Rekompensata nie była określonym w prawie pracy odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, ponieważ umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron z przyczyn nie leżących po stronie pracownika.

Zawarte Porozumienie w związku z rozwiązaniem z pracodawcą umowy o pracę z dniem (…) stycznia 2015 r. nie zostało zawarte w ramach ugody sądowej.

Uzyskana rekompensata, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść stanowiła odszkodowanie za utracone korzyści i straty, a mianowicie: wynagrodzenie za pracę do momentu przejścia na emeryturę, nagrody jubileuszowe, premie, premie okolicznościowe, odprawę emerytalną, co gwarantował Pakt Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r., zapewniający gwarancje zatrudnienia przez okres 10 lat.

W ocenie Wnioskodawczyni wypłacone świadczenie – rekompensata korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość i zasady wypłaty rekompensaty wynikały wprost z regulaminu, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu Pracy. Rekompensata nie była świadczeniem wypłaconym z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, nie stanowiła odprawy pieniężnej wypłaconej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, nie była również świadczeniem wynikającym z zawartych umów lub ugód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (Dz.U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) ilekroć w Kodeksie jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu Pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu (…) stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni podpisała rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy, z przyczyn nie leżących po stronie pracownika. Zgodnie z § 2 pkt 2 Porozumienia rozwiązującego umowę o pracę w dniu (…) lutego 2015 r. została Wnioskodawczyni wypłacona rekompensata pieniężna z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść. Od wypłaconej rekompensaty pracodawca pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wysokość i zasady ustalania rekompensaty określał wprost Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść w oparciu o Pakt Gwarancji Pracowniczych i wynikały one z postanowień układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 – Kodeksu Pracy.

Uzyskana rekompensata stanowiła odszkodowanie za utracone korzyści i straty, a mianowicie: wynagrodzenie za pracę do momentu przejścia na emeryturę, nagrody jubileuszowe, premie, premie okolicznościowe, odprawę emerytalną, co gwarantował Pakt Gwarancji Pracowniczych z dnia (…) września 2013 r. zapewniający ochronę zatrudnienia przez okres 10 lat. Rekompensata, o której mowa we wniosku nie jest określonym w prawie pracy odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, ponieważ umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron. Zawarte Porozumienie w związku z rozwiązaniem z pracodawcą umowy o pracę z dniem (…) stycznia 2015 r. nie zostało zawarte w ramach ugody sądowej.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

W świetle powyższego należy zauważyć, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a)-b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zostało wypłacone dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne (rekompensata) zgodnie z zapisem § 4 ust. 2 Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść Dla Pracowników PKP (…)., z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika.

Należy zaznaczyć, że przytoczony wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawęża zwolnienie z opodatkowania do otrzymanego odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Wymaga podkreślenia, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia, opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Reasumując, przedmiotowym zwolnieniem nie będzie zatem objęte wymienione we wniosku jednorazowe świadczenie pieniężne – rekompensata, pomimo że jej wysokość, zasady ustalania i wypłata wynikają z porozumienia zbiorowego w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Należy jeszcze raz podkreślić, że zwolnieniu powyższemu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia – co wynika wprost z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Taki zapis ma na celu podkreślenie, żeby rekompensat, czy innych świadczeń nie utożsamiać z odszkodowaniem (co często mylnie jest czynione), jako że te kategorie świadczeń występują często obok siebie. Bezdyskusyjnym jednak jest, że nie są to świadczenia o takim samym charakterze. w związku z powyższym, wypłacona Wnioskodawczyni rekompensata stanowi dla Wnioskodawczyni przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przestawiony stan faktyczny, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.