Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1016/15/MR
z 4 grudnia 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2015 r. (data wpływu 8 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 8 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Poza Wnioskodawcą wspólnikami spółki komandytowej jest jeszcze osoba fizyczna (również komandytariusz) oraz osoba prawna – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (komplementariusz). Wnioskodawca jest jednocześnie członkiem zarządu komplementariusza uprawnionym do samodzielnej reprezentacji. Spółka komandytowa działa na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwoleń wydanych przez SSE. Spółka z o. o. z racji tego, że jest komplementariuszem uprawnionym do reprezentowania spółki komandytowej - zajmuje się prowadzeniem spraw spółki oraz całego biznesu (przedsiębiorstwa) spółki komandytowej. Wspólnicy dokonali zmiany umowy spółki komandytowej w ten sposób, ze w treści umowy spółki komandytowej zawarte zostanie sformułowanie, że zgodnie z umową spółki komplementariusz może otrzymywać wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki. Umowa spółki wyłącza stosowanie art. 46 kodeksu spółek handlowych (dalej KSH), który to przepis stosuje się do spółek komandytowych poprzez odesłanie do art. 103 KSH. W związku z powyższym z komplementariuszem - podpisana zostanie umowa o świadczenie usług zarządzania, na podstawie której ww. podmiot świadczyć będzie na rzecz spółki komandytowej usługi otrzymując w zamian za to wynagrodzenie. Zawarta umowa potwierdzać będzie fakt świadczenia usług zarządzania przez komplementariusza.


Zgodnie z umową zakres obowiązków Komplementariusza obejmować będzie w szczególności, choć nie wyłącznie:


  1. codzienne kierowanie działalnością Zleceniodawcy (Zleceniodawcą jest sp. z o.o. - spółka komandytowa), dbanie o należyte zabezpieczenie jego majątku oraz prawidłowy rozwój działalności,
  2. negocjowanie wszelkich umów handlowych i ich zawieranie w imieniu Zleceniodawcy,
  3. pozyskiwanie klientów oraz dostawców, oraz podtrzymywanie kontaktów z kluczowymi klientami i dostawcami,
  4. opracowywanie ogólnych koncepcji i nadzór nad kampaniami promocyjnymi Zleceniodawcy oraz prezentacją wyrobów Spółki na rynku krajowym i międzynarodowym,
  5. nadzór nad polityką kadrową Zleceniodawcy, uwzględniającej interesy i potrzeby Zleceniodawcy,
  6. nadzór i koordynowanie współpracy poszczególnych jednostek organizacyjnych w strukturze wielozakładowej Zleceniodawcy,
  7. nadzór nad rzetelnym prowadzeniem dokumentacji Zleceniodawcy, w tym rejestru spraw, umów, porozumień, uchwał, protokołów i ich archiwizowaniem,
  8. zarządzanie finansami Zleceniodawcy, w szczególności dbanie o utrzymanie właściwej płynności finansowej, zawieranie umów z bankami, w tym dotyczących rachunków bankowych, kredytów, a także z ubezpieczycielami, ogólny nadzór nad księgowością Zleceniodawcy,
  9. usuwanie zauważonych usterek i wadliwości w procesie, organizacji, porządku pracy, w organizacji stanowisk pracy, w funkcjonowaniu i działalności handlowej i marketingowej i wszelkiej innej działalności Zleceniodawcy,
  10. nadzór nad kształtowaniem u otoczenia - w tym przede wszystkim u potencjalnych klientów i w mediach - pozytywnego wizerunku Zleceniodawcy (public relations), jej dobrego imienia, w szczególności poprzez dobór odpowiednich specjalistów,
  11. zasięganie w przypadkach wymagających wiadomości specjalnych, ekspertyz, opinii i analiz konsultingowych, prawnych, programowych, ekonomicznych, technicznych, technologicznych, organizacyjnych w dziedzinach wchodzących w zakres działalności Zleceniodawcy,
  12. realizacja i nadzór nad prawidłowością wykonywania przez jednostki podległe zadań im powierzonych,
  13. reprezentacja Zleceniodawcy we wszelkich innych czynnościach - w szczególności: wobec sądów, urzędów, podpisywanie wszelkich pism, wniosków, deklaracji, itp.

Komplementariusz z racji tego, że jest spółką kapitałową to w jej imieniu zgodnie z art. 201 ustawy kodeks spółek handlowych uprawnionym do działania jest zarząd spółki w skład którego obecnie wchodzi Wnioskodawca. Zgodnie z ustalonym u Komplementariusza sposobem reprezentacji każdy członek zarządu uprawniony jest do samodzielnej reprezentacji.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy Wnioskodawca, jako wspólnik spółki komandytowej ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodu przypadającą na niego proporcjonalnie zgodnie z umownym udziałem w spółce, wartość wynagrodzenia wypłaconego przez spółkę komandytową - komplementariuszowi?


Zdaniem Wnioskodawcy, jako komandytariusz spółki ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodu przypadającą na niego, zgodnie z umownym rozdziałem zysków, wartość wynagrodzenia wypłaconego przez spółkę komandytową komplementariuszowi z tytułu umowy o świadczenie usług zarządzania. Powyższe stanowisko wynika z następującej argumentacji:

Zgodnie z art. 46 kodeksu spółek handlowych - za prowadzenie spraw spółki Wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. Przepis ten znajduje zastosowanie względem spółki komandytowej przez odesłanie z art. 103 KSH, który wskazuje, że w zakresie nieuregulowanym w rozdziale dotyczącym spółki komandytowej zastosowanie znajdą przepisy dotyczące spółki jawnej, przepis art. 46 znajduje się w rozdziale KSH dotyczącym, zasad funkcjonowania spółki jawnej. Stanowisko doktryny prawa handlowego powszechnie wskazuje że przepis ten ma charakter dyspozytywny i wspólnik ma prawo otrzymywać wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki, jeżeli umowa spółki stanowi odmiennie niż ww. przepisy kodeksu spółek handlowych, tak m.in. Mateusz Rodzynkiewicz, w Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Wyd. VI, LexisNexis (wyd. LEX on-line), który wskazuje:

„W razie wyraźnego postanowienia zawartego w umowie spółki jawnej wspólnikowi będzie należeć się wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki w wysokości i na zasadach wynikających z umowy spółki lub z mającej umocowanie w umowie uchwały wspólników. Umowa spółki nie musi tu być "sprawiedliwa", może np. przyznawać wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki tylko wybranemu wspólnikowi. Dopuszczalne jest także różnicowanie tego wynagrodzenia w zależności od osoby wspólnika i zakresu jego czynności albo wskazanie katalogu czynności z zakresu prowadzenia spraw spółki, za które należy się wspólnikowi wynagrodzenie, co oznacza, że za pozostałe czynności wynagrodzenie nie przysługuje”.

Podobnie: Jerzy Paweł Naworski, w Kodeks spółek handlowych. Komentarz. LexisNxis 2011 (wyd. LEX on-line), wskazujący, że:

„Umowa może zawierać odmienne postanowienia i przewidywać wynagrodzenie dla takiego wspólnika, albo jako stałe, albo jako specjalną gratyfikację z zysku (np. dawać temu wspólnikowi nieco wyższy udział w zyskach lub postanawiać o odliczeniu od zysku bilansowego pewnej kwoty dla tego wspólnika, a dopiero resztę dzielić pomiędzy wszystkich wspólników)”, jak również A. Kidyba w Komentarzu Kodeks spółek handlowych, wyd. LexisNexis 2015 (wyd. l-EX on-line):

„W związku z powyższym wspólnicy mogą - co jednak musi być wyraźnie zastrzeżone w umowie spółki - ustalić odmienne zasady dopuszczające wynagrodzenie za prowadzenie spraw. Może to być w szczególności wynagrodzenie miesięczne, prowizyjne, polegające na udziale w zyskach, czy też w końcu polegające na zwrocie poniesionych wydatków przy wykonywaniu czynności prowadzenia spraw (zwrot kosztu hotelu, benzyny, posiłków itp.). Wymienione powyżej formy wynagradzania mogą być stosowane łącznie i zamiennie”.

Również orzecznictwo sądów rejestrowych w tym zakresie jest zgodne, bowiem zmiana umowy spółki komandytowej w zakresie w jakim dotyczy uchylenia art. 46 KSH jest przyjmowana przez sądy. Po drugie odnosząc się do sytuacji Wnioskodawcy który jest wspólnikiem spółki komandytowej, wskazać należy spółka komandytowa zalicza się do spółek osobowych unormowanych w kodeksie spółek handlowych. Jest ona podmiotem praw zbliżonym do osoby prawnej, tzw. „ułomną osobą prawną”. Zgodnie z treścią art. 8 ksh spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W świetle natomiast art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. A zatem, o tym, że spółka komandytowa jest samodzielnym podmiotem podlegającym opodatkowaniu - decyduje konkretna ustawa podatkowa. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, spółka komandytowa nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. W myśl natomiast ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361) zwanej dalej ustawą o PIT wskazano, że obejmuje ona opodatkowaniem osoby fizyczne. Natomiast w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzono, że dochody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania źródła przychodów, opodatkowuje się osobno u każdej osoby w stosunku do jej udziału. W braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w dochodach są równe. Te zasady stosuje się odpowiednio do rozliczenia strat powstałych z tych źródeł. W związku z tym spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś tego podatku są wspólnicy, którzy zgodnie ze udziałem w zysku opodatkowują dochód uzyskiwany w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w ramach spółki komandytowej. Wobec tego, że ustawodawca nie opodatkował dochodu spółki komandytowej, opodatkował zaś dochód osiągany przez każdego ze wspólników to do ustalenia dochodu każdego ze wspólników należy stosować reguły przewidziane w ustawie o podatku dochodowym dla każdego wspólnika osobno, tak jak osobno opodatkowuje się dochód wspólników z udziału w spółce.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 10 cytowanej ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Skoro spółka komandytowa o czym wskazano powyżej nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, tylko jej Wspólnicy, to w konsekwencji Wspólnik, który otrzymuje wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy własnej na rzecz tej spółki nie będzie miał prawa zaliczyć w koszty uzyskania przychodu wartości wypłaconego mu wynagrodzenia.

Powyższe wyłączenie dotyczy bowiem tylko tego Wspólnika świadczącego prace, a nie pozostałych Wspólników, zatem wynagrodzenie wypłacone Komplementariuszowi będzie kosztem uzyskania przychodu dla pozostałych wspólników, w tym wypadku komandytariuszy spółki komandytowej. Wykładnia tegoż artykułu bowiem nie wyłącza generalnie wartości pracy Wspólnika, a tylko wartość pracy własnej podatnika.

Przyjęcie odmiennej wykładni art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, doprowadziłoby do rozszerzającej wykładni tego przepisu. Spółka komandytowa oraz komplementariusz - to dwa podmioty, posiadające zdolność prawną, a tym samym zdolność do zawierania umów w obrocie gospodarczym. Umowa zawarta pomiędzy spółką komandytową, a jej wspólnikiem jest umową ważną w obrocie cywilnoprawnym. Zakres usług objętych zawartą pomiędzy spółkami umową pokrywa się częściowo z zakresem czynności, które wiążą się z prowadzeniem spraw spółki, ale spora część wykonywanych zadań to również działalność profesjonalna, typowo handlowa, nastawiona na pozyskiwanie klientów, rozszerzanie kanałów dystrybucji itp. W zakresie umowy znajduje się również szereg zapisów, które mogłyby się znaleźć np. w umowie z handlowcem. W konsekwencji więc uznać należy, że z uwagi na fakt, iż charakter umowy jest mieszany komplementariusz otrzymuje wynagrodzenie częściowo za prowadzenie spraw spółki komandytowej, częściowo za działalność profesjonalną inną niż prowadzenie spraw spółki. W ocenie zatem Wnioskodawcy brak podstaw do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości pracy Komplementariusza w stosunku do pozostałych Wspólników.

Powyższe stanowisko potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPB/1/415-1155/BK z dnia 29 grudnia 2014 r. oraz wcześniejszy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Katowicach z dnia 18 lipca 2000 r. o sygn. akt I SA/Ka 341/99. W powyższym przypadku pozostaje również bez znaczenia fakt, że Wnioskodawca jest jednocześnie członkiem zarządu komplementariusza, bowiem spółka z ograniczoną odpowiedzialnością to odrębny podmiot, posiadający zdolność prawną, a tym samym zdolność do zawierania umów w obrocie gospodarczym. Wnioskodawca jest członkiem zarządu komplementariusza, ale skoro spółka kapitałowa posiada osobowość prawną, jest podmiotem odrębnym od spółki komandytowej jak i komandytariusza, wyłącznie na komplementariusza będą wystawiane faktury, to konsekwencji bez znaczenia w powyższej sprawie pozostaje fakt, że w jej imieniu działa członek zarządu będący jednocześnie komandytariuszem spółki komandytowej.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Stosownie do art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeksu spółek handlowych, (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn zm.) spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwo pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczeń (komplementariusz) a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Zgodnie z art. 46 ww. ustawy za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. Przepis ten znajduje zastosowanie względem spółki komandytowej przez odesłanie z art. 103 ww. Kodeksu, który wskazuje, że w zakresie nieuregulowanym w rozdziale dotyczącym spółki komandytowej zastosowanie znajdą przepisy dotyczące spółki jawnej. Jednakże z uwagi na art. 37 Kodeksu spółek handlowych, umowa spółki może stanowić inaczej i wówczas mają zastosowanie postanowienia zawarte w umowie. Tym samym przepisy Kodeksu spółek handlowych dopuszczają możliwość wypłaty wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki, jeśli zostanie to uregulowane w umowie spółki.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.


Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:


  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Z brzmienia tego przepisu wynika, że z kosztów uzyskania przychodu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki niebędącej osobą prawną (zatem także spółki komandytowej) wyłączona została wartość pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci oraz małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Nie została wyłączona natomiast wartość własnej pracy innego niż podatnik wspólnika spółki niebędącej osobą prawną.

W świetle powyższego nie można uznać, że wynagrodzenie wypłacane przez spółkę z o.o. spółkę komandytową na rzecz spółki sp. z o.o. (komplementariusza), w której Wnioskodawca pełni funkcję członka zarządu, stanowi wartość jego pracy własnej. Zauważyć należy, że zgodnie z umową – w zamian za stosowne wynagrodzenie – usługi zarządzania świadczy odrębny od Wnioskodawcy podmiot – sp. z o.o.

Odnosząc zatem wyżej wskazane przepisy do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wydatki na wynagrodzenie wypłacane przez spółkę komandytową na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania, zawartej ze spółką z o.o. nie są wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ust. 1 ustawy i jednocześnie są ponoszone w celu uzyskania przychodu i zabezpieczenia źródła przychodu. Wobec tego wypełniają przesłanki normy art. 22 ust. 1 omawianej ustawy podatkowej i tym samym – uwzględniając treść art. 8 ustawy – mogą stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku tej spółki.

Nawiązując do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej oraz wyroku zaznacza się, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Jeżeli więc opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj