Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-552/15-4/JR
z 15 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2015 r. (data wpływu 1 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty rekompensat – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty rekompensat.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 listopada 2015 r., Nr IPTPB2/4511-552/15-2/JR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawcy o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 listopada 2015 r., natomiast w dniu 1 grudnia 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 30 listopada 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pracodawca uzgodnił z organizacjami związkowymi w dniu 30 października 2014 r. Program Racjonalizacji Zatrudnienia oraz Osłon Finansowych dla Pracowników na lata 2015-2016 („Program Racjonalizacji Zatrudnienia”), zgodnie z którym pracownicy mogą składać pracodawcy oferty rozwiązania ich umów o pracę (§ 4 ust. 3 Programu Racjonalizacji Zatrudnienia). W przypadku rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem, który złożył ofertę rozwiązania umowy o pracę, pracownik uprawniony jest do określonych w Programie Racjonalizacji Zatrudnienia świadczeń pieniężnych.

Rozwiązanie umowy o pracę następuje w drodze porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Umowę o pracę Wnioskodawca zawarł 20 listopada 1975 r. W dniu 14 kwietnia 2015 r., Wnioskodawca podpisał z Polską Spółką G. Porozumienie Stron, że z dniem 30 kwietnia 2015 r. umowa o pracę zawarta 20 listopada 1975 r. zostaje rozwiązana na mocy porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Podstawa prawna wypłacenia Wnioskodawcy odprawy została dokonana na podstawie Regulaminu w sprawie określenia zasad dobrowolnych odejść pracowników zatrudnionych w Polskiej Spółce G. Sp. z o.o.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę zostały wypłacone świadczenia pieniężne zgodnie z zapisami zawartymi w Regulaminie tj.:

1. odprawa na zasadach takich jak w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z § 5 ust. 2 i 5 Regulaminu w kwocie 12 842 zł 35 gr brutto;
2. rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę, uzależniona od stażu pracy u pracodawcy określona w § 5 ust. 3 Regulaminu w kwocie 34 400 zł brutto;
3. dodatkowa rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę obliczona zgodnie z § 5 ust. 4 Regulaminu w kwocie 36 090 zł brutto;
4. zadośćuczynienie za utracone prawo do nagrody jubileuszowej wyliczone zgodnie z § 5 ust. 6 Regulaminu w wysokości przewidzianej dla ww. nagrody wg zasad określonych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy Pracowników Polskiej Spółki G. Sp. z o.o., co stanowi kwotę 24 060 zł brutto.
   
   

W dniu 8 maja 2015 r. Wnioskodawca otrzymał rekompensatę i odprawę oraz zadośćuczynienie za utracone prawo do nagrody jubileuszowej, pomniejszoną o podatek dochodowy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Porozumienie nie zostało zawarte w ramach ugody sądowej. Umowę rozwiązano w ramach Programu Dobrowolnych Odejść. Rekompensaty z tytułu rozwiązania umowy o pracę uzależnione zostały od stażu pracy u pracodawcy.

Wnioskodawca nie otrzymał PIT-8C od pracodawcy. Świadczenie otrzymał wraz z ostatnią wypłatą tj. w dniu 8 maja 2015 r., wysokość wypłaty świadczenia została ustalona wg § 5 pkt 3c i 4c Regulaminu Dobrowolnych Odejść.

Oprócz rekompensaty Wnioskodawca otrzymał również zadośćuczynienie za utracone prawo do nagrody jubileuszowej zgodnie z § 5 ust. 6 Regulaminu wyliczonej wg zasad określonych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy Pracowników Polskiej Spółki G. Sp. z o.o. i odprawę na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r., (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.) w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia w dniu 8 maja 2015 r.

Program Dobrowolnych Odejść oraz program Racjonalizacji Zatrudnienia stanowią regulację odrębną od Układu Zbiorowego.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z Polską Spółką G. Sp. z o.o. otrzymał rekompensatę, która była uzależniona od stażu pracy. Ponieważ Wnioskodawca pracował w ww. Spółce 39 lat, wobec tego zgodnie z Regulaminem w sprawie określenia dobrowolnych odejść pracowników zatrudnionych w Polskiej Spółce G. Sp. z o.o., Wnioskodawca otrzymał rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę uzależnioną od stażu u pracodawcy, wynikającą z § 5 pkt 3c (34 400 zł dla pracowników, których staż pracy u pracodawcy wynosił ponad 20 lat) i dodatkową rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę wynikającą z § 5 pkt 4c (9 wynagrodzeń zasadniczych dla pracowników, których staż pracy u pracodawcy wynosił 20 lat i powyżej).

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę, Wnioskodawca był uprawniony do określonych w „Regulaminie w sprawie określenia zasad dobrowolnych odejść pracowników zatrudnionych w Polskiej Spółce G. Sp. z o.o.” świadczeń pieniężnych. Ze względu na ponad 20 letni staż pracy w tej firmie, Wnioskodawcy przysługiwała trzymiesięczna odprawa oraz rekompensata w wysokości 34 400 zł i dodatkowa rekompensata w wysokości 9 wynagrodzeń zasadniczych w kwocie 36 090 zł.

Program Racjonalizacji Zatrudnienia oraz Osłon Finansowych dla Pracowników Polskiej Spółki G. Sp. z o.o. na lata 2015-2016 oraz Regulamin w sprawie określenia zasad dobrowolnych odejść pracowników zatrudnionych w Polskiej Spółce G. Sp. z o.o. stanowią regulację prawną stosowaną w zakładzie pracy tj. w Polskiej Spółce G. Sp. z o.o., wynikającą wprost z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Program Racjonalizacji Zatrudnień i Regulamin, stanowią odrębną regulację od Układu Zbiorowego. Pracodawca uzgodnił z organizacjami związkowymi w dniu 30 października 2014 r. Program Racjonalizacji Zatrudnienia oraz Osłon Finansowych dla Pracowników Polskiej Spółki G. Sp. z o.o. na lata 2015-2016. Program ten należy do regulacji, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu Pracy.

Wypłacona rekompensata i dodatkowa rekompensata ma na celu zadośćuczynić Wnioskodawcy stratę w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy, trudnościami w zakresie zatrudnienia na rynku pracy. Ponadto, są to świadczenia, które umożliwią Wnioskodawcy zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji nagłej utraty źródła dochodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy wypłacone rekompensaty: z tytułu rozwiązania umowy o pracę uzależnione od stażu pracy u pracodawcy w wysokości 34 400 zł brutto oraz dodatkowa rekompensata w wysokości 9 wynagrodzeń zasadniczych, która wynosiła 36 090 zł brutto, wolne są od podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), rekompensata i dodatkowa rekompensata zostały wypłacone Wnioskodawcy na podstawie porozumienia zbiorowego. Art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w znowelizowanym brzmieniu, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. przewiduje możliwość zwolnienia z opodatkowania kwot odszkodowań (zadośćuczynień), których wysokość lub zasady ustalania wynikają m.in. z postanowień układów zbiorowych pracy, czy innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów regulowanych przez przepisy Kodeksu pracy w art. 9 § 1. Otrzymana rekompensata i dodatkowa rekompensata została Wnioskodawcy wypłacona na podstawie Programu Dobrowolnych Odejść, stosowanego przez pracodawcę i stanowiącego regulację prawną w zakładzie pracy.

Wartość rekompensaty wypłacanej Wnioskodawcy (wynikającej z porozumienia ze związkami zawodowymi) zawarta jest w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zadośćuczynienie wynikające wprost z porozumienia zbiorowego oraz z uwagi na brak na liście wyjątków wykluczenia takowego zadośćuczynienia – wartość tej rekompensaty, według Wnioskodawcy, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca twierdzi, że skoro wypłata rekompensat nastąpiła na podstawie zawartego porozumienia z organizacjami związkowymi, to w tym zakresie spełniona została przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, że obie rekompensaty naliczonej kwoty brutto dotyczą odejścia z pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, według Wnioskodawcy, powinny być potraktowane jako łączne odszkodowanie i zwolnione z podatku. Rekompensata i dodatkowa rekompensata są zadośćuczynieniem za rozwiązanie umowy o pracę, ale ujętym w dwóch pozycjach, co związane jest to ze sposobem naliczania. Wysokość rekompensaty jest zależna od stażu pracy, natomiast dodatkowa rekompensata jest zależna od stażu pracy i wysokości poborów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks Pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) ilekroć w Kodeksie jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu Pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 kwietnia 2015 r., Wnioskodawca podpisał z pracodawcą Porozumienie Stron, że z dniem 30 kwietnia 2015 r. umowa o pracę zawarta w dniu 20 listopada 1975 r. zostaje rozwiązana z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Ponieważ Wnioskodawca pracował w ww. spółce 39 lat, wobec tego zgodnie z Regulaminem w sprawie określenia dobrowolnych odejść pracowników, Wnioskodawca otrzymał rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę uzależnioną od stażu u pracodawcy, wynikającą z § 5 pkt 3c (34 400 zł dla pracowników, których staż pracy u pracodawcy wynosił ponad 20 lat) i dodatkową rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę wynikającą z § 5 pkt 4c (9 wynagrodzeń zasadniczych dla pracowników, których staż pracy u pracodawcy wynosił 20 lat i powyżej). Świadczenie otrzymał wraz z ostatnią wypłatą tj. w dniu 8 maja 2015 r., wysokość wypłaty świadczenia została ustalona wg § 5 pkt 3c i 4c Regulaminu Dobrowolnych Odejść.

Program Racjonalizacji Zatrudnień i Regulamin, stanowią odrębną regulację od Układu Zbiorowego. Program ten należy do regulacji, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu Pracy.

Wypłacona rekompensata i dodatkowa rekompensata ma na celu zadośćuczynić Wnioskodawcy stratę w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy i trudnościami w zakresie zatrudnienia na rynku pracy. Ponadto, są to świadczenia, które umożliwią Wnioskodawcy zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji nagłej utraty źródła dochodu.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

W świetle powyższego należy zauważyć, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Należy zaznaczyć, że przytoczony wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawęża zwolnienie z opodatkowania do otrzymanego odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Wymaga podkreślenia, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia, opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Reasumując, przedmiotowym zwolnieniem nie będzie zatem objęte wymieniona we wniosku rekompensata oraz dodatkowa rekompensata, pomimo że ich wysokość, zasady ustalania i wypłata wynikają z porozumienia zbiorowego w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Należy jeszcze raz podkreślić, że zwolnieniu powyższemu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia – co wynika wprost z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Taki zapis ma na celu podkreślenie, żeby rekompensat, czy innych świadczeń nie utożsamiać z odszkodowaniem (co często mylnie jest czynione), jako że te kategorie świadczeń występują często obok siebie. Bezdyskusyjnym jednak jest, że nie są to świadczenia o takim samym charakterze. W związku z powyższym, wypłacona Wnioskodawcy rekompensata oraz dodatkowa rekompensata stanowi dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przestawiony stan faktyczny, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.