Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-135/15/LSz
z 29 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 lutego 2015 r. (data wpływu 17 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z 12 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności wystawiania faktur do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności wystawiania faktur do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu.

Wniosek został uzupełniony pismem z 12 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-135/15/LSz z 30 kwietnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem galerii handlowej. Wynajmował lokal użytkowy oznaczonemu najemcy na podstawie umowy najmu zawartej w 2011 roku na czas określony - 5 lat. Z tytułu tejże umowy najemca zobowiązał się do zapłaty czynszu najmu oraz innych opłat związanych z lokalem, w tym opłat eksploatacyjnych. W 2014 roku najemca złożył Wnioskodawcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, które to oświadczenie Wnioskodawca uważa za bezskuteczne, oraz zaprzestał płacić czynsz najmu, najemca zaprzestał również prowadzenia w lokalu jakiejkolwiek działalności, zwolnił pracowników, fizycznie opuścił lokal oraz odesłał wynajmującemu klucze. Wnioskodawca sądzi, że pomimo opuszczenia lokalu najemca zobowiązany jest uiszczać czynsz najmu do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu. Najemca odesłał jednak fakturę VAT obejmującą należność za czynsz i opłatę eksploatacyjną należną za okres po opuszczeniu przez najemcę lokalu z pismem przewodnim, w którym najemca stwierdza, że faktura została wystawiona bezpodstawnie i odsyła ją bez księgowania. Obydwie strony są zarejestrowanymi płatnikami VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że:

1.Wnioskodawca i najemca są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi.

2-4.Umowa najmu została zawarta na czas określony 5 lat. Umowa przewidywała możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy przez najemcę w następujących sytuacjach, tj.:

1. W przypadku, gdy Wynajmujący nie przekaże Najemcy zawiadomienia o Dniu Wydania Lokalu w terminie do (...);
2. Jeżeli Wynajmujący nie wypełni zobowiązań dotyczących stopnia komercjalizacji galerii handlowej w dniu otwarcia galerii handlowej i stan taki będzie się utrzymywał przez okres dłuższy niż 3 miesiące;
3. W przypadku, gdy okres, w którym mniej niż 75% (siedemdziesiąt procent) powierzchni Centrum przeznaczonej pod najem (z wyłączeniem Przedmiotu Najmu, hipermarketu, supermarketu typu DYI oraz powierzchni przeznaczonej na działalność rozrywkową oraz biurową) jest wykorzystywane do prowadzenia działalności przez najemców trwa dłużej niż 6 miesięcy.

Wypowiedzenie umowy najmu przez Wnioskodawcę było możliwe w następujących okolicznościach:

1. Naruszenie zapisu umowy dot. prowadzenia działalności handlowej przez Najemcę pod określoną nazwą handlową, która nie mogła zostać zmieniona bez uprzedniej zgody Wynajmującego. Powyższe ograniczenie i obowiązek uzyskania zgody Wynajmującego nie dotyczy zmiany nazwy handlowej w stosunku do całej sieci sklepów Najemcy;
2. Zmiana przeznaczenia Lokalu przez najemcę, nawet częściowa lub tymczasowa;
3. Brak zapłaty opłat tytułem otwarcia galerii;
4. Niedopełnienie przez Najemcę obowiązku w postaci nie przedstawienia Wynajmującemu łącznego oświadczenia o obrotach uzyskanych w Lokalu, sporządzonego na piśmie, podpisanego przez głównego księgowego lub dyrektora finansowego Najemcy, pomimo pisemnego upomnienia Najemcy przez Wynajmującego;
5. Opóźnienie z zapłatą Czynszu Podstawowego za okres dwóch miesięcy;
6. Dokonanie cesji praw wynikających z umowy, podnajmowania Lokalu, oddawania go w całości lub w części osobie trzeciej do bezpłatnego używania bez pisemnej zgody Wynajmującego;
7. Wykonywanie przez Najemcę prac wykończeniowych lub jakichkolwiek innych prac budowlanych lub podobnego rodzaju prac w sposób sprzeczny z dokumentacją techniczną, planami, lub innymi projektami zatwierdzonymi przez Wynajmującego lub zgodą udzieloną przez Wynajmującego.

W tym miejscu wskazać należy, iż Strony nie umówiły się na możliwość rozwiązania umowy za obopólną zgodą stron.

5.Najemca złożył Wnioskodawcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu w dniu 12 września 2014 r. ze skutkiem na dzień 24 października 2014 r. i zaprzestał płacenia czynszu w listopadzie 2014 roku.

6-9.Najemca w wypowiedzeniu umowy najmu z dnia 12 września 2014 r. nie wskazał powodów wypowiedzenia. Wnioskodawca uważa ww. oświadczenie za bezskuteczne, albowiem wypowiedzenie umowy było pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Tym samym Wnioskodawca wystawił fakturę za miesięczny czynsz najmu. Przedmiotowa faktura wystawiona przez Wnioskodawcę podaje kwoty zgodne z rzeczywistością tytułem miesięcznego czynszu najmu.

10.Najemca nie zaakceptował faktur wystawionych przez Wnioskodawcę, albowiem utrzymuje, iż umowa najmu została skutecznie rozwiązana. W związku z powyższym, Najemca sukcesywnie dokonywał zwrotu faktur.

11.Wnioskodawca złożył deklaracje za dane okresy rozliczeniowe, w których powstał obowiązek podatkowy z tytułu wystawionych faktur dla najemcy. Wnioskodawca dokonał wpłat należnego podatku. Tym samym podatek został przez Wnioskodawcę uregulowany.

12-17.Wnioskodawca wystąpił na drogę sądową z powództwem o zapłatę kwot z tytułu czynszu najmu i innych należności wynikających z umowy najmu, za okresy w których Wnioskodawca wystawił faktury VAT. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawcy nie zostały wypłacone jakiekolwiek należności. Wnioskodawca poniósł szkodę w związku z samowolnym opuszczeniem lokalu przez najemcę. Z uwagi na spór co do tego czy umowa najmu wiąże strony, najemca nie uiszcza czynszu najmu i innych należności wynikających z umowy oraz nie prowadzi działalności handlowej, do jakiej zobowiązał się w umowie najmu. Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania lokalu, reguluje zobowiązania podatkowe związane z lokalem. Tym samym, po stronie najemcy powstały korzyści, albowiem najemca od czasu samowolnego opuszczenia lokalu zaprzestał regulowania czynszu najmu lokalu oraz innych należności wynikających z umowy najmu. Ponadto, najemca nie prowadzi działalności handlowej, a zatem nie ponosi kosztów związanych z zatrudnieniem pracowników, zapewnieniem stosownego asortymentu w palcówce handlowej i wszelkich innych kosztów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w lokalu.

Ponadto, nieprowadzenie działalności handlowej przez najemcę ma negatywny wpływ na wizerunek galerii handlowej oraz może być powodem wyartykułowania roszczeń odszkodowawczych wobec Wnioskodawcy przez innych najemców z powodu rzekomo obniżonego stopnia komercjalizacji. Od momentu opuszczenia lokalu przez najemcę przedmiotowy lokal pozostaje bowiem do dnia dzisiejszego niewynajęty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca powinien nadal wystawiać faktury VAT do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu pomimo tego, że usługa najmu nie jest już przez Wnioskodawcę świadczona?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 12 maja 2015 r.), Wnioskodawca podjął działania w celu odzyskania kwot za okres, kiedy lokal nie był faktycznie zajmowany przez najemcę. Wnioskodawca, w lutym 2015 roku, wystąpił na drogę sądową z powództwem o zapłatę kwot z tytułu czynszu najmu i innych należności wynikających z umowy najmu, za okresy w których Wnioskodawca wystawił faktury VAT, tj. za listopad i grudzień 2014 r. Postępowanie sądowe jest w toku. W tym miejscu wskazać należy, iż między stronami istnieje spór co do obowiązywania umowy najmu i dopiero sąd w prawomocnym wyroku ustali czy umowa najmu wiąże strony i czy Wnioskodawcy należy się z tego tytułu czynsz najmu oraz inne należności wynikające z umowy najmu. Według Wnioskodawcy, z chwilą opuszczenia lokalu przez najemcę, zakończył on świadczenie usługi najmu przedmiotowego lokalu.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy wystawianie faktur VAT dokumentujących tą usługę przez kolejne miesiące, tj. do upływu okresu 5 lat od daty zawarcia umowy najmu, jest bezzasadne, gdyż takie faktury nie dokumentowałyby żadnego zdarzenia gospodarczego. Wymaga podkreślenia, iż lokal do dnia dzisiejszego pozostaje niewynajęty.

Do dnia dzisiejszego Wnioskodawcy nie otrzymał żadnych kwot tytułem odszkodowania za przedwczesne rozwiązanie umowy najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Od powyższej ogólnej zasady, ustawodawca określił w sposób odmienny, szczególne momenty powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług:

• telekomunikacyjnych,
• wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
• najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
• ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
• stałej obsługi prawnej i biurowej,
• dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego

-z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług,

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

W kontekście wskazanego opisu sprawy stwierdzić należy, że w przypadku świadczenia usług najmu obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie zagadnieniem wymagającym interpretacji jest ustalenie czy Wnioskodawca powinien wystawiać faktury VAT do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 106a ustawy przepisy Działu XI, Rozdział 1 – Faktury, stosuje się do:

1.sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;

2.dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

W przepisie art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, ustawodawca wskazał elementy, które faktura powinna zawierać.

Jak stanowi art. 106g ust. 1 ustawy o VAT, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Na mocy art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jednocześnie w myśl art. 106i ust. 7 ww. ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 106i ust. 8 ustawy o VAT).

Mając na uwadze okoliczności sprawy i obowiązujące przepisy, należy stwierdzić, że podatnicy podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy towarów, bądź świadczenia usług, zobowiązani są do wystawienia faktury VAT dokumentującej dokonane czynności. Jak wynika z przytoczonych przepisów ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej czynności gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów lub usług bądź wpłacenia zaliczki.

Ww. przepisy określają również terminy, w jakich faktury powinny zostać wystawione.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W myśl art. 99 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r.), skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.), skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty, z zastrzeżeniem § 3

Zgodnie z art. 81 § 3ustawy o VAT, obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., skorygowanie deklaracji, o których mowa w art. 130c i art. 133 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), nie wymaga dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji, z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Skorygowana deklaracja zastępuje deklarację złożoną uprzednio.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wynajmował lokal użytkowy na podstawie umowy najmu zawartej w 2011 roku na czas określony - 5 lat. W dniu 12 września 2014 r. najemca złożył Wnioskodawcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu ze skutkiem na dzień 24 października 2014 r. i zaprzestał płacenia czynszu w listopadzie 2014 roku. Najemca w wypowiedzeniu umowy najmu nie wskazał powodów wypowiedzenia. Wnioskodawca uważa ww. oświadczenie za bezskuteczne, albowiem wypowiedzenie umowy było pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Tym samym Wnioskodawca wystawił faktury za miesięczny czynsz najmu, których Najemca nie zaakceptował bowiem utrzymuje, że umowa najmu została skutecznie rozwiązana. Wnioskodawca wystąpił na drogę sądową z powództwem o zapłatę kwot z tytułu czynszu najmu i innych należności wynikających z umowy najmu, za okresy w których Wnioskodawca wystawił faktury VAT. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawcy nie zostały wypłacone jakiekolwiek należności.

Z powyższego opisu sprawy wynika, że skoro Wnioskodawca uznał wypowiedzenie umowy za bezskuteczne i nie ma mowy o rozwiązaniu umowy to Wnioskodawca nadal świadczy usługę na rzecz najemcy. Fakt, że ze strony najemcy nie ma odbioru tej usługi, tj. nie korzysta z niej, nie jest równoznaczne z tym, że ustała więź zobowiązaniowa.

Na mocy umowy zawartej w 2011 r. pomiędzy Wnioskodawcą a najemcą istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Najemca wprawdzie poprzez złożenie Wnioskodawcy w dniu 12 września 2014 r. oświadczenia o wypowiedzeniu umowy najmu ze skutkiem na dzień 24 października 2014 r. i zaprzestania regulowania czynszu od listopada 2014 r. utrzymuje, że umowa najmu została skutecznie rozwiązana, jednak najemca nie wskazał powodów wypowiedzenia i Wnioskodawca uważa ww. oświadczenie za bezskuteczne, gdyż jak twierdzi Wnioskodawca, wypowiedzenie umowy było pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych.

Postępowanie Najemcy, który jedynie fizycznie opuścił lokal, zwolnił pracowników i odesłał klucze Wnioskodawcy oraz zaprzestał prowadzenia w lokalu jakiejkolwiek działalności a tym samym zaprzestał płacenia określonego wynagrodzenia Wnioskodawcy z tytułu najmu lokalu nie przesądza bowiem o tym, że umowę najmu skutecznie zakończono tym bardziej, że wypowiedzenie tej umowy przez Najemcę, jak twierdzi Wnioskodawca, było pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Dlatego też Wnioskodawca wystąpił na drogę sądową z powództwem o zapłatę kwot czynszu najmu i innych należności wynikających z umowy najmu za okresy, w których Wnioskodawca wystawił faktury.

Zatem z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w przedmiotowej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą nadal istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o VAT wypełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca uznał bowiem oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu za bezskuteczne gdyż pozbawione było jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych i sądzi, że pomimo opuszczenia lokalu najemca zobowiązany jest uiszczać czynsz najmu do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu. Fakt, że Wnioskodawca nie otrzymał należnego czynszu po opuszczeniu lokalu przez Najemcę nie przesądza, że świadczenie usług zostało zakończone.

Z uwagi, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy usługę najmu zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT to tym samym jest zobowiązany do wystawienia faktur za poszczególne okresy wynajmu lokalu do końca okresu obowiązywania umowy. Jak bowiem wskazano wyżej podatnicy podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy towarów, bądź świadczenia usług, zobowiązani są do wystawienia faktury VAT dokumentującej dokonane czynności (świadczenia usług bądź dostawy towarów).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że wystawianie faktur VAT dokumentujących tą usługę przez kolejne miesiące, tj. do upływu okresu 5 lat od daty zawarcia umowy najmu jest bezzasadne, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena skuteczności rozwiązania umowy najmu przez najemcę. Tut. organ wydając interpretację oparł się na przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że Wnioskodawca uważa oświadczenie najemcy o wypowiedzeniu umowy za bezskuteczne i pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Tym samym przyjęto, że zawarta w 2011 r. na 5 lat umowa najmu trwa nadal do końca okresu na jaki została zawarta.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.