Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/4511-374/15/ZK
z 3 lipca 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 marca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 30 marca 2015 r.), uzupełnionym 19 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanych we wniosku budynków i budowli – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanych we wniosku budynków i budowli. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 czerwca 2015 r. Znak: IBPBI/1/4511-374/15/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 19 czerwca 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, opodatkowaną 19% „podatkiem liniowym”, a zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Przedmiotem działalności są przede wszystkim usługi sklasyfikowane wg następujących kodów PKD:

  • 46.14.Z Działalność agentów zajmujących się sprzedażą maszyn, urządzeń przemysłowych, statków i samolotów,
  • 25.62.Z Obróbka mechaniczna elementów metalowych,
  • 33.12.Z Naprawa i konserwacja maszyn,
  • 33.14.Z Naprawa i konserwacja urządzeń elektrycznych,
  • 33.20.Z Instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia,
  • 46.15.Z Działalność agentów zajmujących się sprzedażą mebli, artykułów gospodarstwa domowego i drobnych wyrobów metalowych.

Wnioskodawca zamierza zakupić nieruchomość zabudowaną:

  • budynkiem handlowo-magazynowym wybudowanym w 1975 r., remontowanym i modernizowanym w 2010 r.,
  • budynkiem handlowo-administracyjnym wybudowanym w 1975 r., remontowanym i modernizowanym w 2010 r,.
  • wiatą stalową magazynową wybudowaną w 1975 r.,
  • wiatą magazynową wybudowaną w 1975 r.,
  • budynkiem portierni.

W skład nieruchomości wchodzi plac utwardzony płytami betonowymi (miejsca parkingowe, droga dojazdowa, plac manewrowy), całość jest ogrodzona. Nieruchomość przewidziana do zakupu jest użytkowana ponad 5 lat przez właściciela i zostanie po zakupie po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Środki trwałe, tj. budynki, wiaty spełniają kryteria używanego środka trwałego i do dnia dzisiejszego są wynajmowane na cele prowadzonej w nich działalności gospodarczej. Po zakupie budynek handlowo-administracyjny zostanie przeznaczony na prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność usługową (warsztat) oraz pomieszczenia biurowe. Pozostałe budynki zostaną przeznaczone do wynajmu. Budynek handlowo-magazynowy będzie wynajęty na działalność handlową, w związku z tym spełnia kryteria lokalu handlowo-usługowego i zostanie zaliczany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek handlowo-administracyjny zostanie zakwalifikowany do rodzaju 101 Klasyfikacji Środków Trwałych, jako budynek przemysłowy. Wiaty zostaną zakwalifikowane do rodzaju 291 Klasyfikacji Środków Trwałych, jako pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, natomiast budynek portierni do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, jako pozostałe budynki niemieszkalne. Budynki są trwale związane z gruntem. Plac na terenie nieruchomości został utwardzony płytami betonowymi. Elementami składowymi placu są drogi dojazdowe, miejsca parkingowe oraz plac manewrowy, które obsługują wszystkie budynki na terenie nieruchomości. Kwalifikuje się on do grupy 2 KŚT, pod pozycją 220, jako autostrady, drogi ekspresowe, ulice i drogi pozostałe.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 17 czerwca 2015 r., wskazano m.in., że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 05 maja 2003 r. W dniu 25 marca 2015 r. została zakupiona nieruchomość zabudowana w skład, której wchodzą:

  • budynek handlowo-usługowy,
  • budynek warsztatowo-administracyjny,
  • wiata magazynowa,
  • budynek warsztatu betoniarskiego,
  • budynek murowany,
  • plac utwardzony,
  • ogrodzenie,
  • grunt.

Na dzień nabycia wszystkie składniki spełniały kryteria środka trwałego, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). Składniki zostały zakwalifikowane do następujących grup KŚT:

  • budynek handlowo-usługowy - 103,
  • budynek warsztatowo-administracyjny - 101,
  • wiata magazynowa – 104,
  • budynek warsztatu betoniarskiego – 101,
  • budynek murowany – 109,
  • plac utwardzony – 220,
  • ogrodzenie – 291,
  • grunt – 032.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy dla budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych mogę zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 33,33%, tak by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Czy dla pozostałych budynków mogę zastosować indywidualna stawkę amortyzacji nie wyższą niż 10%?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1 i 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji dla używanego budynku zakwalifikowanego, jako handlowo-usługowy sklasyfikowanego w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, nie wyższą niż 33,33% tak, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy, powołuje się na Klasyfikację Środków Trwałych, która w rodzaju 103 wymienia budynki handlowo-usługowe. Ta z kolei dla rodzaju 103 określa podstawową stawkę amortyzacyjnej w wysokości 10%, a więc nie 2,5% (co grupowałoby budynek w punkcie 4 ust. 1 art. 22j ww. ustawy). Wnioskodawca uważa, że może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości nie wyższej niż 33,33% rocznie, tak by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, ponieważ opis w Załączniku nr 1, przy rodzaju 103 Klasyfikacji - wskazującej Kioski towarowe o kubaturze 500 m3 - jest błędem ustawodawcy, gdyż jest niezgodny z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy oraz grupowaniem Klasyfikacji Środków Trwałych i nie może wpływać na zastosowanie prawidłowej indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków handlowo-usługowych, wynikającej z art. 22j pkt 3 w związku z literą a tej ustawy. Dodatkowym potwierdzeniem rodzaju obiektów sklasyfikowanych w rodzaju 103 jest odniesienie w Klasyfikacji Środków Trwałych do klasyfikacji PKOB, gdzie również w PKOB znajdujemy opis dla rodzaju 123 Budynki handlowo-usługowe (a nie kioski, które błędnie wpisano w załączniku nr 1 ustawy).

Budynek handlowo-usługowy wchodzący w skład zakupionej przez Wnioskodawcę nieruchomości przed jego nabyciem, był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela dłużej niż 60 miesięcy i budynek ten spełnia definicję „używanego środka trwałego”, o której mowa w art. 22j ust. 3 ww. ustawy. Ponadto, skoro budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to tym samym spełniona została druga z przesłanek pozwalających na ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla tego budynku, na podstawie art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynek handlowo-administracyjny oraz wiaty, jako używane, trwale związane z gruntem, mogą być amortyzowane przez 10 lat. Stosownie do art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy. Przedmiotowe nieruchomości (zaliczane do rodzaju 101 i 291 Klasyfikacji Środków) będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków firmy. Mogą być, więc amortyzowane wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej przez okres nie krótszy niż 10 lat. Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

  • tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
  • tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W myśl bowiem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość gruntową zabudowaną budynkami i budowlami, zaliczonymi do rodzaju KŚT: budynkiem handlowo-usługowym - 103, budynkiem warsztatowo-administracyjnym i budynkiem warsztatu betoniarskiego - 101, wiatą magazynową - 104, budynkiem murowanym - 109.

W dniu nabycia wszystkie składniki majątku spełniały kryteria środka trwałego, o których mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieruchomość przewidziana do zakupu była użytkowana ponad 5 lat przez właściciela i zostanie po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynki i budowle spełniają kryteria używanego środka trwałego i były wynajmowane na cele prowadzonej w nich działalności gospodarczej. Budynek warsztatowo-administracyjny zostanie przeznaczony na prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność usługową (warsztat) oraz pomieszczenia biurowe. Pozostałe budynki zostaną przeznaczone do wynajmu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie ww. budynek handlowo-usługowy został prawidłowo zaliczony do rodzaju 103 KŚT Budynki handlowo-usługowe, to Wnioskodawca może dla tego środka trwałego, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 36 miesięcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy. Zauważyć przy tym, należy, że wbrew sugestii Wnioskodawcy w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy brak jest „błędu ustawodawcy”. Co do zasady bowiem dla środków trwałych zaliczanych do rodzaju 103 mieszczącego się w podgrupie 10 KŚT, stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%. Wyjątkiem są wyłącznie należące do rodzaju 103 – Kioski towarowe o kubaturze powyżej 500 m3 - trwale związane z gruntem dla których ustawodawca przewidział stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Budynek murowany, który jak wskazano należy do rodzaju 109 KŚT (o ile klasyfikacja ta jest prawidłowa i nie jest to budynek zastępczy - trwale związany z gruntem dla którego w ww. wykazie przewidziano 10% stawkę amortyzacyjną), jako środek trwały wymieniony w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy, również może zostać zamortyzowany przez okres nie krótszy niż 3 lata. Oznacza to tym samym, że Wnioskodawca może zastosować 10% stawkę do amortyzacji tego środka trwałego.

Natomiast do budynków i budowli zaliczonych do rodzaju 101 i 104 (jeżeli zostały prawidłowo zaliczone do określonych rodzajów KŚT) zastosowanie może znaleźć cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy (a nie jak błędnie wskazano we wniosku art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy) przewidujący dla budynków i budowli niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile właściwą stawką amortyzacyjną dla tych budynków i budowli jest stawka 2,5%.

W ww. przypadku okres amortyzacji wskazanych we wniosku budynków i budowli użytkowych nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Przy czym, ustalając pełną liczbę lat, o których mowa w ww. przepisie, należy brać pod uwagę ilość kolejnych, pełnych 12-miesięcznych okresów, jakie upłynęły od dnia oddania do używania środka trwałego do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika (a nie lata kalendarzowe). Jeżeli zatem w istocie jak wynika z wniosku nieruchomości te zostały wybudowane w 1975 r. i zostały oddane do używania to okres ich amortyzacji może wynosić 10 lat.

Zaznaczyć przy tym należy, że w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania wskazanych we wniosku budynków i budowli do określonego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 3-6 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj