Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/4511-122/15/MMa
z 27 kwietnia 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 22 stycznia 2015 r. (data otrzymania 27 stycznia 2015 r.), uzupełnionym 2 i 24 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla wynajmowanych lokali handlowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla wynajmowanych lokali handlowych.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismami z 25 marca 2015 r. oraz 9 kwietnia 2015 r. Znak: IBPBII/2/4511-122/15/MMa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 2 i 24 kwietnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą trzy lokale handlowe. Do chwili obecnej rozlicza się z tytułu najmu ww. lokali w formie ryczałtu, ale planuje zmianę formy opodatkowania z ryczałtu na zasady ogólne według skali podatkowej.

Wnioskodawca trzy ww. lokale handlowe odziedziczył w spadku po rodzinie. Lokale znajdują się w starej kamienicy. Do chwili obecnej nie były amortyzowane. Wnioskodawca wskazał, że każdy z trzech lokali handlowych był wykorzystywany na cele handlowe przez wcześniejszych właścicieli przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Do 1989 r. lokale użytkowało Państwo, od 1989 r. do 2004 r. na zasadach współwłasności Wnioskodawca był jednym ze współwłaścicieli a po 2004 r. (po podziale fizycznym) do chwili obecnej są własnością Wnioskodawcy. W związku ze zmianą formy opodatkowania Wnioskodawca ma zamiar amortyzację tych lokali zaliczyć do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania.

Czy w związku ze zmianą formy opodatkowania Wnioskodawca jest zmuszony założyć jednoosobową działalność? Jaką stawkę amortyzacji powinien przyjąć?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – Wnioskodawca nie jest zmuszony do założenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uważa, że na podstawie art. 22j ust. l pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje mu prawo do amortyzowania lokali handlowych przez okres 10 lat, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% w skali roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przychodami – w myśl art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia wyżej przywołanego art. 11 tejże ustawy.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.) – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej przywołanym art. 11 ust. 1 ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 przywołanej ustawy.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy – podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy – za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 przywołanej ustawy – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych – stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – budynki niemieszkalne oraz lokale niemieszkalne (grupa 1, podgrupa 10 i 121) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 2,5%.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak zgodnie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem 3 lokali handlowych, które wynajmuje a przychody z najmu rozlicza na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Obecnie Wnioskodawca planuje zmianę formy rozliczania przychodów z najmu na zasady ogólne. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość dalszego zaliczenia przychodów z najmu do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie w oparciu o przywołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że sama zmiana formy opodatkowania przychodów z najmu na zasady ogólne według skali podatkowej i podjęcie decyzji o amortyzacji wynajmowanych lokali nie przesądza o obowiązku rozpoczęcia działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią przywołanego art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – amortyzacji mogą podlegać środki trwałe wykorzystywane zarówno w działalności gospodarczej podatnika jak i oddane przez niego do użytkowania na podstawie umowy najmu. A zatem prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych mają nie tylko osoby prowadzące działalność gospodarczą, ale także te, które uzyskują przychody z najmu składnika majątku, od którego mają być dokonywane odpisy amortyzacyjne. Jeśli zatem wynajmowanie lokali nie realizuje przesłanek definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawca może amortyzować lokale również uzyskując przychody z ich najmu. Jeżeli te lokale handlowe zostają wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, to nie ma przeszkód do zastosowania w jego przypadku indywidualnej stawki amortyzacji. Wnioskodawca winien ją ustalić w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Z przepisu tego wynika, że indywidualna stawka amortyzacji może zostać określona w przedziale od 2,5% do 10%. Oznacza to, że maksymalny czas przez jaki każdy z trzech lokali handlowych może być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji nie może być dłuższy niż 40 lat. To w jakiej wysokości zostanie ona ustalona zależy od liczby pełnych lat jakie upłynęły od dnia oddania każdego z trzech lokali handlowych po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia każdego z nich do ewidencji środków trwałych. Z powyższych wyjaśnień wynika, że jeżeli liczba pełnych lat obliczona w sposób przedstawiony powyżej tj. od dnia oddania każdego z trzech lokali handlowych po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych wynosi 30 pełnych lat, to Wnioskodawca będzie mógł zastosować w swoim przypadku indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10%. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że 10% stawka amortyzacji jest maksymalnie dopuszczoną indywidualną stawką amortyzacji gdyż z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy wynika, że amortyzować w oparciu o indywidualną stawkę amortyzacji można nie krócej niż 10 lat. Innymi słowy nawet jeżeli od dnia oddania każdego z trzech lokali handlowych po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia każdego z nich do ewidencji środków trwałych upłynie więcej niż 30 pełnych lat, Wnioskodawcy będzie przysługiwała maksymalnie 10% indywidualna stawka amortyzacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj