Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1275/14-2/MT
z 27 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm. ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r., Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2014 r. (data wpływu 17 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 09.01.2014 r. w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynie działalności gospodarczej firma Wnioskodawczyni zakupiła środek trwały w postaci samochodu osobowego marki OPEL od dealera samochodów tej marki – firmy D..

Wyżej wspomniany samochód był zarejestrowany pierwszy raz dnia 26.02.2013 r. (kopia dowodu rejestracyjnego) i używany następnie przez sprzedającego jako samochód demonstracyjny oraz przeznaczony do testów.

Samochód w firmie Wnioskodawczyni jest środkiem trwałym z przeznaczeniem na wynajem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest skorzystanie z podwyższonej stawki amortyzacji w wysokości 40% (na podstawie art. 22j ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Zdaniem Wnioskodawczyni samochód, który w firmie Wnioskodawczyni stanowi środek trwały uznaje się za używany, ponieważ był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 6 miesięcy – na liczniku w dniu zakupu przez Wnioskodawczynię miał ponad 20 tyś. kilometrów. Dalej w firmie Wnioskodawczyni będzie wykorzystywany m.in. na wynajem, więc będzie używany w znacznym stopniu. Wnioskując wobec powyższego nie ma przeszkód do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej i wymieniony samochód można zaliczyć do używanych i zastosować stawkę 40% amortyzacji rocznej.

Powyższe stanowisko było już rozpatrywane, uznane za słuszne i prawidłowe w interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2013 r. sygn. IPTPB1/415-780/12-2/AG przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej. Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Co do zasady samochód stanowiący środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki te mogą być podwyższane lub obniżane, co wynika z art. 22i ust. 2-7 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, niż 30 miesięcy.

W myśl art. 22j ust. 2 wymienionej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 2, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Treść powyższych przepisów wskazuje, iż zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków transportu będących środkami trwałymi po raz pierwszy wprowadzonymi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ww. ewidencji uległy ulepszeniu, a wydatki na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej środka trwałego.

Przy czym przez „używanie” należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody, np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji przebiegu pojazdu, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie. Obowiązek udowodnienia, że przed nabyciem środek transportu był wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy, ciąży na podatniku.

Zauważyć przy tym należy, iż wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków transportu jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupiła w dniu 9 stycznia 2014 r. samochód osobowy, który przez poprzedniego właściciela używany był od dnia 26 lutego 2013 r. jako demonstracyjny oraz do testów. Samochód ten w firmie Wnioskodawcy jest środkiem trwałym.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy i przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż skoro przed dniem zakupu samochód osobowy używany był przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 6 miesięcy, to Wnioskodawczyni może do celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną. Ponieważ minimalny okres amortyzacji w takim przypadku nie może być krótszy niż 30 miesięcy, to maksymalna indywidualna stawka amortyzacyjna dla samochodu osobowego używanego wynosi 40%. Przy czym należy tu mieć na uwadze, iż indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być stosowane tylko przy amortyzacji liniowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.