Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1069/14-2/AS
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 249, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży kart telefonicznych i starterów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży kart telefonicznych i starterów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka podpisała umowy z operatorami sieci komórkowej na sprzedaż kart telefonicznych i starterów. Nabyte od operatorów sieci komórkowej karty telefoniczne i startery Spółka sprzedaje swoim kontrahentom poprzez sieć Zakładów Sprzedaży i własnych Przedstawicieli handlowych. Spółka nie jest operatorem sieci komórkowej, lecz dystrybutorem zakupionych kart i starterów.

Spółka ustala obowiązek VAT przy sprzedaży kart telefonicznych i starterów zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 oraz art. 19a ust. 7 Ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz.1054 ze zmianami tj. w dacie wystawienia faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo ustala obowiązek VAT przy sprzedaży kart telefonicznych i starterów kontrahentom Spółki zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4b oraz art. 19a ust. 7 Ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zmianami, tj. w dacie wystawienia faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż kart telefonicznych i starterów przez Spółkę dla jej kontrahentów stanowi odsprzedaż usług telekomunikacyjnych, dla której obowiązek VAT wyznaczono w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4b oraz art. 19a ust. 7 Ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054. ze zmianami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka podpisała umowy z operatorami sieci komórkowej na sprzedaż kart telefonicznych i starterów. Nabyte od operatorów sieci komórkowej karty telefoniczne i startery Spółka sprzedaje swoim klientom poprzez sieć Zakładów Sprzedaży i własnych przedstawicieli handlowych. Spółka nie jest operatorem sieci komórkowej, lecz dystrybutorem zakupionych kart i starterów.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia momentu określenia obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży kart telefonicznych i starterów.

W niniejszej sprawie kluczowym dla rozstrzygnięcia momentu powstania obowiązku podatkowego jest ustalenie, czy przedmiotem sprzedaży dokonywanej przez Wnioskodawcę są usługi telekomunikacyjne.

W tym celu należy powołać przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347 str. 1 z późn. zm.), a mianowicie art. 24 ust. 2 gdzie zawarto definicję „usługi telekomunikacyjnej” zgodnie z którą usługi te oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych.

Z definicji usługi telekomunikacyjnej wynika, że usługa ta obejmuje nie tylko transmisję sygnałów i dźwięków jako taką, lecz również wszystkie usługi „polegające” na takiej transmisji oraz odnośne przeniesienie praw do używania środków dla zapewnienia takiej transmisji. Sprzedaż jednostek uprawniających do skorzystania z usług telekomunikacyjnych (niezależnie od miejsca podmiotu sprzedającego w łańcuchu dystrybucji usług telekomunikacyjnych) należy uznać za świadczenie usługi telekomunikacyjnej. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie C-530/10 Lebara Ltd przeciwko Commissioners for Her Majestys Revenue and Customs.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca nabywając karty i startery do telefonów od operatorów sieci komórkowych, a następnie odsprzedając je innym podmiotom, działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Przy czym należy podkreślić, że w związku z nabyciem karty telefonicznej, tzw. pre-paid, nabywane jest prawo do korzystania z infrastruktury w celu wykonywania połączeń telefonicznych, co mieści się w wyżej powołanej definicji usługi telekomunikacyjnej. Należy zauważyć, że nie ma możliwości skorzystania z karty telefonicznej bez konieczności skorzystania z systemu telekomunikacyjnego operatora sieci komórkowej. A zatem odsprzedaż kart telefonicznych i starterów stanowi świadczenie usługi telekomunikacyjnej.

Co do zasady, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 19a ust. 8 ww. ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W stosunku do niektórych usług ustawa przewiduje szczególny moment powstania obowiązku podatkowego. I tak, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych i radio-komunikacyjnych.

Na podstawie art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Stosownie do art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na podstawie art. 106i ust. 7 ustawy faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informacje, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 19a ust. 8 ustawy).

Łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych uzależniony został od terminu wystawienia faktury lub też upływu terminu płatności.

Oznacza to, że o tym kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu świadczonych przez Spółkę usług decydować będzie moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym terminem będzie termin płatności ustalony pomiędzy stronami transakcji.

W konsekwencji obowiązek podatkowy w zdarzeniu opisanym we wniosku powstanie na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4b w zw. 19a ust. 7 ustawy, z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych lub też w przypadku gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.