2014.12.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-939/14/ICz
z 22 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 września 2014r. (data wpływu 23 września 2014r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu wypłaty dywidendy w postaci rzeczowej oraz w zakresie opodatkowania wypłaty ww. dywidendy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2014r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu wypłaty dywidendy w postaci rzeczowej oraz w zakresie opodatkowania wypłaty ww. dywidendy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, której 100% akcji posiada spółka akcyjna z siedzibą w Polsce (Akcjonariusz). Zarówno Spółka jak i Akcjonariusz są czynnymi podatnikami VAT. Na grudzień 2014 r. zostało zwołane Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Spółki z porządkiem obrad przewidującym podjęcie uchwały w przedmiocie wypłaty dywidendy na rzecz Akcjonariusza.

Spółka zamierza wypłacić dywidendę Akcjonariuszowi w formie niepieniężnej - szeregu składników majątku produkcyjnego Spółki, a mianowicie:

Środek trwały - centrum obróbcze – urządzenie (...) (rok produkcji 2000) wraz z stołem obrotowym oraz opcją Data (...),
Certyfikaty, wyniki badań potwierdzające zgodność wyrobu z wymaganiami przepisów i norm wymienionych na certyfikatach,
dokumentację techniczną opracowaną przez Spółkę konieczną do uzyskania certyfikatów typu (...) w formie elektronicznej, na którą składają się rysunki konstrukcyjne i instrukcje odbioru jakościowego,
dokumentację technologiczną, przyrządy i oprogramowanie konieczne do produkcji głowic z użyciem centrum obróbczego wskazanego w punkcie a).

Spółce przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia następujących towarów lub ich części składowych wchodzących w skład przedmiotu dywidendy.

Przekazanie nastąpi na rzecz osoby prawnej - spółki akcyjnej prowadzącej działalność gospodarczą, czynnego podatnika VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, jakim jest wypłata dywidendy niepieniężnej oraz w świetle przepisu art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy VAT Spółka będzie podatnikiem podatku VAT w zakresie tego zdarzenia?

Stanowisko Wnioskodawcy

W ocenie Spółki, w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, jakim jest wypłata dywidendy niepieniężnej w świetle przepisu art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy VAT Spółka nie będzie podatnikiem podatku VAT w zakresie tego zdarzenia.

W ocenie Spółki, wypłata na rzecz udziałowca dywidendy w postaci składników majątku Spółki, analogicznie jak w przypadku wypłaty dywidendy w formie pieniężnej nie rodzi skutków w podatku VAT. Wskazać należy, iż wypłata dywidendy w formie pieniężnej nie wywołuje żadnych skutków w VAT. Wypłata dywidendy w formie niepieniężnej również nie powinna rodzić skutków w podatku VAT. Bez względu bowiem na formę jest to ta sama operacja gospodarcza.

Co prawda z opisanego wyżej zdarzenia przyszłego można by wywnioskować, iż w efekcie wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej nastąpi:

dla składników opisanych w punkcie a) oraz przyrządów wskazanych w punkcie d) opisu zdarzenia przyszłego przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel czyli nieodpłatna dostawa towaru w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1) Ustawy VAT).
dla składników majątku opisanych w punktach b), c) i d) (z wyłączeniem przyrządów) - nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2) Ustawy VAT.

Jednakże, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 25 stycznia 2011r., sygn. akt III SA/Wa 3068/10 (orzeczenie prawomocne) czynność taka nie podlega VAT. Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania przysporzenia przez udziałowca nie jest umowa cywilnoprawna, ale uchwała walnego zgromadzenia udziałowców. Jest to czynność wyraźnie uregulowana w K.s.h. i nie mają do niej zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące sprzedaży lub zamiany. Ponadto sąd uznał, że decyzja o wypłacie dywidendy jest podejmowana przez zgromadzenie akcjonariuszy, na decyzję którego spółka (reprezentowana przez zarząd, który prowadzi bieżące sprawy spółki) nie ma wpływu. Czynność polegająca na wypłacie dywidendy nie jest zatem czynnością polegającą na dysponowaniu przez spółkę własnym majątkiem, lecz raczej jest to czynność będąca wykonaniem określonej dyspozycji udziałowców. Zdaniem WSA, wypłata dywidendy nie powinna być klasyfikowana jak zwykła czynność dyspozycji majątkiem spółki polegająca na jego sprzedaży lub zbyciu w inny sposób i w konsekwencji opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Podobne stanowisko w sprawie opodatkowania podatkiem VAT zaprezentował w wyroku z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt I FSK 1010/11 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie. Powołując się na orzecznictwo ETS NSA wskazał, iż nawet w przypadku gdy czynność jest dokonywana przez podmiot mający status podatnika VAT, to podlega ona opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy zostanie dokonana w okolicznościach pozwalających na przypisanie jej cech działalności gospodarczej, a zatem jeśli będzie miała ona charakter profesjonalny i ciągły. Cytowane orzeczenie dotyczyło co prawda umorzenia udziałów, a nie wypłaty dywidendy rzeczowej, jednakże istnieje analogia obu tych instytucji z punktu widzenia ich oceny pod kątem podatku VAT. Zarówno bowiem dokonywane przez spółkę umorzenie udziałów jak i wypłata dywidendy nie stanowią same w sobie działalności profesjonalnej spółki. Nadto dochodzi do nich na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia/Zgromadzenia Wspólników - tj. organu Spółki, który jednak nie jest powołany do prowadzenia spraw Spółki.

W konsekwencji, w przypadku wyżej opisanego zdarzenia przyszłego wypłata dywidendy rzeczowej nie będzie stanowić:

nieodpłatnej dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT) dla składników majątku opisanych w punkcie a) opisu zdarzenia przyszłego oraz przyrządów wskazanych w punkcie d) opisu zdarzenia przyszłego.
nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy VAT dla składników wskazanych w punktach b), c) i d) (z wyłączeniem przyrządów) opisu zdarzenia przyszłego.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Wskazać należy, że opodatkowaniu, co do zasady, podlegają czynności odpłatne, przy czym odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług nie musi mieć postaci pieniężnej. Odpłatność, jako świadczenie wzajemne, może również przybrać postać rzeczową, np. zapłata w innym towarze lub usłudze, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, w wyroku z dnia 8 marca 1988r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council Trybunał stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Zatem pod pojęciem „odpłatności dostawy towarów” lub „odpłatności świadczenia usług” rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towaru lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej, zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z uregulowań art. 7 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane.

Interpretując z kolei przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu w całości lub w części prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Jednakże samo stwierdzenie, iż podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług.

Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy/świadczenia usług, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Przyjęcie, że dany podmiot dokonując dostawy towarów lub świadcząc usługę działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą jako dostawca czy usługodawca wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wypłacić dywidendę Akcjonariuszowi w formie niepieniężnej - szeregu składników majątku produkcyjnego Spółki, a mianowicie:

Środek trwały - centrum obróbcze - urządzenie (...) (rok produkcji 2000) wraz z stołem obrotowym oraz opcją Data (...),
Certyfikaty, wyniki badań potwierdzające zgodność wyrobu z wymaganiami przepisów i norm wymienionych na certyfikatach,
dokumentację techniczną opracowaną przez Spółkę konieczną do uzyskania certyfikatów typu (...) w formie elektronicznej, na którą składają się rysunki konstrukcyjne i instrukcje odbioru jakościowego,
dokumentację technologiczną, przyrządy i oprogramowanie konieczne do produkcji głowic z użyciem centrum obróbczego wskazanego w punkcie a).

Ustawa o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „dywidenda”. Zatem, w celu jego zdefiniowania należy odwołać się do słownika języka polskiego. Zgodnie z definicją słownikową, zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006 r., słowo dywidenda oznacza „część zysku spółki akcyjnej za dany rok, przeznaczona do podziału między akcjonariuszy”.

Zasady dotyczące wypłaty dywidendy przez spółkę akcyjną zostały uregulowane w art. 347 – 353 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1030 ze zm.) – (zwanej dalej K.s.h.).

Jak stanowi art. 347 § 1 K.s. h., akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom.

Zgodnie z § 2 ww. przepisu, zysk rozdziela się w stosunku do liczby akcji. Jeżeli akcje nie są całkowicie pokryte, zysk rozdziela się w stosunku do dokonanych wpłat na akcje.

Stosownie do § 3 cyt. przepisu, statut może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem art. 348, art. 349, art. 351 § 4 oraz art. 353.

W myśl art. 348 § 1-4 K.s.h, kwota przeznaczona do podziału między akcjonariuszy nie może przekraczać zysku za ostatni rok obrotowy, powiększonego o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwoty przeniesione z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowych, które mogą być przeznaczone na wypłatę dywidendy. Kwotę tę należy pomniejszyć o niepokryte straty, akcje własne oraz o kwoty, które zgodnie z ustawą lub statutem powinny być przeznaczone z zysku za ostatni rok obrotowy na kapitały zapasowy lub rezerwowe. Uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są akcjonariusze, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy nie może być wyznaczony później niż w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 347 § 1. Uchwałę o przesunięciu dnia dywidendy podejmuje się na zwyczajnym walnym zgromadzeniu.

Zwyczajne walne zgromadzenie spółki publicznej ustala dzień dywidendy oraz termin wypłaty dywidendy. Dzień dywidendy może być wyznaczony na dzień powzięcia uchwały albo w okresie kolejnych trzech miesięcy, licząc od tego dnia. Dywidendę wypłaca się w dniu określonym w uchwale walnego zgromadzenia. Jeżeli uchwała walnego zgromadzenia takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana w dniu określonym przez radę nadzorczą.

Z powyższych przepisów wynika, iż dywidenda jest formą partycypowania przez akcjonariusza w zysku rocznym spółki. Akcjonariusz ma prawo do udziału w zyskach spółki, której akcji jest posiadaczem, pod warunkiem przeznaczenia go uchwałą walnego zgromadzenia do wypłaty. Wypłata dywidendy jest jednostronnym świadczeniem spółki na rzecz akcjonariusza.

Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają formy wypłaty dywidendy. W praktyce obrotu gospodarczego najpopularniejszą formą wypłaty dywidendy jest świadczenie pieniężne. Jednak dozwolona jest także wypłata dywidendy w postaci wartości niematerialnych i prawnych np. akcji lub w naturze, np. w formie rzeczy oznaczonych co do gatunku lub w towarze (dywidenda rzeczowa). Ta forma wypłaty dywidendy jest możliwa tylko wówczas, gdy statut spółki wprost ją przewiduje.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza wypłacić akcjonariuszowi spółki dywidendę w formie niepieniężnej, w postaci środka trwałego - centrum obróbcze - urządzenie wraz z stołem obrotowym, certyfikaty, wyniki badań potwierdzające zgodność wyrobu z wymaganiami przepisów i norm wymienionych na certyfikatach, dokumentację techniczną opracowaną przez Spółkę konieczną do uzyskania certyfikatów, dokumentację technologiczną, przyrządy i oprogramowanie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej. Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania przysporzenia przez akcjonariusza spółki nie jest umowa cywilnoprawna, ale uchwała walnego zgromadzenia (akt o charakterze właścicielskim) w oparciu o odpowiednie zapisy umowy spółki. Jest to czynność wyraźnie uregulowana w Kodeksie spółek handlowych i nie mają do niej zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące sprzedaży lub zamiany.

Mając na uwadze powyższe przepisy w zakresie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż dostawę towarów stanowią co do zasady tylko czynności mające za przedmiot towar, natomiast usługę stanowią te wszystkie czynności podatnika wykonywane w ramach działalności gospodarczej, których nie można zaklasyfikować jako dostawy towarów.

Natomiast opodatkowanie dywidendy jest zgodne z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT wyrażającej się tym, że określone transakcje podlegają temu podatkowi niezależnie od formy, w której zostały dokonane.

Koniecznym jest zatem dokonanie analizy, czy w świetle art. 7 ust. 2 oraz 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług zostaną spełnione warunki do uznania przedmiotowych czynności: za nieodpłatną dostawę towarów zrównaną z odpłatną dostawą oraz nieodpłatne świadczenie usług zrównane z odpłatnym świadczeniem usług, o których mowa we wskazanych przepisach.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że zostaną spełnione warunki do uznania wskazanej czynności tj. wypłaty dywidendy rzeczowej w postaci środka trwałego (centrum obróbcze) wraz z przyrządami za nieodpłatną dostawę towarów zrównaną z odpłatną dostawą, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podmiot posiadający status podatnika podatku od towarów i usług, dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do transakcji wypłaty dywidendy a jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Przekazane przez Wnioskodawcę towary w ramach wypłaty dywidendy należą do jego przedsiębiorstwa, przekazanie następuje na rzecz akcjonariusza zaś przedmiotem nieodpłatnego przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tego towaru lub jego części składowych.

W odniesieniu natomiast do czynności wypłaty dywidendy w postaci nieodpłatnego świadczenia usług w zakresie przeniesienia praw do certyfikatów, wyników badań, dokumentacji technicznej opracowanej przez Spółkę, dokumentacji technologicznej i oprogramowania również zostaną spełnione warunki do uznania wskazanej czynności za nieodpłatne świadczenie usług zrównane z odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Bowiem w przedmiotowej sprawie nieodpłatnego świadczenia usług dokonuje podatnik podatku od towarów i usług na rzecz akcjonariusza, natomiast świadczenia tego dokonuje do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W tym miejscu należy także podkreślić, że wypłata dywidendy w innej postaci niż pieniężna nie jest tożsamym świadczeniem w stosunku do wypłaty dywidendy w postaci pieniężnej. Przedmiot transakcji jest bowiem inny (w tym przypadku nie jest to pieniądz). Zatem nie można się zgodzić, że jest to ta sama transakcja. Przepisy prawa podatkowego są odrębną gałęzią prawa i w każdym przypadku należy określić jakie skutki na gruncie przepisów wywiera dana transakcja.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, że Wnioskodawca dokonując wypłaty dywidendy niepieniężnej będzie działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że dokonywanie takich czynności jak wypłata dywidendy wpisuje się w charakter działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę jako producenta, handlowca, usługodawcy. Czynność wypłaty dywidendy będzie stanowić odpłatna dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, a w konsekwencji będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będą stanowiły działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca, w związku z planowaną wypłatą dywidendy niepieniężnej będzie wypełniał przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W tym miejscu tut. organ pragnie podkreślić, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów Administracyjnych, bowiem są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy zauważyć, iż Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawy będące przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć Sądów Administracyjnych, które powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie, co należy podkreślić, indywidualnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin