Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-632/14/MK
z 31 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura – 6 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania zapomogi bezzwrotnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania zapomogi bezzwrotnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W kwietniu 2014 r. pracownica Wnioskodawcy złożyła wniosek o przyznanie świadczenia socjalnego z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Decyzją z maja 2014 r. Dyrektor przyznał zapomogę bezzwrotną w wysokości 300 zł.

Na tej podstawie wypłacono zapomogę, z której potrącono podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż uznano, że choroba jaką rozpoznano u pracownicy oraz jej dziecka „całoroczny alergiczny nieżyt nosa” nie jest długotrwałą ciężką chorobą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnie było w opisanym przypadku potrącenie podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji potrącono podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż uznano, że „całoroczny alergiczny nieżyt nosa” nie jest długotrwałą ciężką chorobą.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

Z przepisu powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia z podatku dochodowego korzystają jedynie zapomogi wypłacone w przypadkach wskazanych w tym przepisie, do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł w danym roku podatkowym. Dlatego też podmiot wypłacający zapomogę powinien każdorazowo oceniać, czy przesłanki do jej otrzymania przez podatnika mieszczą się w przesłankach wymienionych w tym przepisie oraz czy kwota zapomogi nie przekracza wskazanego limitu.

Ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia zapomogi, czy długotrwałej choroby. Uzasadnione jest zatem posługiwanie się w tym przypadku definicjami występującymi w słownikach języka polskiego.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego, „zapomoga” to bezzwrotna pomoc finansowa udzielana osobom fizycznym zwykle w związku ze zdarzeniem losowym.

Należy przy tym zauważyć, że cechą charakterystyczną zapomogi jest, że jest to świadczenie jednorazowe mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, a podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu wystąpienia określonego zdarzenia.

W przypadku braku należytego udokumentowania zdarzenia, zapomoga otrzymana przez pracownika podlega opodatkowaniu.

Ze zwolnienia korzystają jedynie zapomogi wypłacane w związku z określonymi w pkt 26 zdarzeniami. Nie korzystają z niego natomiast zapomogi wypłacane w związku z trudną sytuacją materialną odbiorcy zapomogi.

Przez długotrwałą chorobę należy rozumieć chorobę wymagającą długotrwałego leczenia w sposób stały lub przez długi okres, mającą długotrwały przebieg. Z pewnością do kategorii chorób długotrwałych zaliczyć należy wszelkiego rodzaju choroby przewlekłe, które z kolei określane są jako zaburzenia lub odchylenia od normy mające jedną lub więcej następujących cech: są trwałe, pozostawiają po sobie inwalidztwo, spowodowane są nieodwracalnymi zmianami patologicznymi i wymagają specjalnego postępowania rehabilitacyjnego.

Analizując, czy choroba jest długotrwała nie sposób odwołać się do konkretnych ram czasowych przesądzających o tym jak długo ma ona trwać, by możliwe było objęcie zapomogi wypłaconej w związku z tą chorobą zwolnieniem z opodatkowania.

Z powyższego wynika, że podmiot dokonujący wypłaty omawianego świadczenia zobowiązany jest do analizowania każdego przypadku indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest również zapisów określających sposób dokumentowania zdarzeń uprawniający do skorzystania z ww. zwolnienia od podatku. Skoro zatem ustawa nie wymaga szczególnego udokumentowania tych zdarzeń należy, kierując się przepisem art. 180 ustawy Ordynacja podatkowa, jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zasadność wypłaty zapomogi powinna być udokumentowana aktualnymi dowodami, potwierdzającymi stan faktyczny. W przypadku długotrwałej choroby fakt jej zaistnienia może być zatem udokumentowany np. zaświadczeniem lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę lub lekarza rodzinnego, jak i również orzeczeniem o niepełnosprawności.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż ze zwolnienia korzystać mogą tylko takie zapomogi, które zostały wypłacone w związku z długotrwałą chorobą pod warunkiem udokumentowania przez osobę starającą się o świadczenie podlegające zwolnieniu faktu długotrwałej choroby stosownymi dowodami, bowiem ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na osobie, która z niego wywodzi skutki prawne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w kwietniu 2014 r. pracownica Wnioskodawcy złożyła wniosek o przyznanie świadczenia socjalnego z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Decyzją z maja 2014 r. Dyrektor przyznał zapomogę bezzwrotną w wysokości 300 zł. Na tej podstawie wypłacono zapomogę, z której potrącono podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż uznano, że choroba jaką rozpoznano u pracownicy oraz jej dziecka – „całoroczny alergiczny nieżyt nosa” nie jest długotrwałą ciężką chorobą.

Należy zauważyć, że z wniosku wynika, iż choroba jaką rozpoznano u pracownicy oraz jej dziecka, tj. „całoroczny alergiczny nieżyt nosa” jest – pomimo stwierdzenia Wnioskodawcy, że „całoroczny alergiczny nieżyt nosa” nie jest długotrwałą ciężką chorobą – chorobą długotrwałą. Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 26 nie wynika aby długotrwała choroba miała być ciężką długotrwałą chorobą. Zatem bezzwrotna pomoc w kwocie 300 zł wypłacona pracownicy w związku z długotrwałą chorobą jej i jej dziecka ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zwolniona jest z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a to oznacza, że nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W związku z powyższym Wnioskodawca nieprawidłowo pobrał zaliczkę nas podatek dochodowy od ww. zapomogi (świadczenia).

Mając na uwadze powyższe należy stanowisko Wnioskodawcy uznać za nieprawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny dołączonych do wniosku dokumentów (ich weryfikacji). Organ podatkowy rozpatruje sprawę wyłącznie w ramach stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz jego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.