Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/443-647/14-4/MH
z 17 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia z dnia 09 września 2014 r. (data wpływu 11 września 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 02 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wniosek uzupełniono w dniu 02 grudnia 2014 r. w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego oraz o własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 09 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (tj. – Dz. U. z 14 maja 2014 r., poz. 613) złoża wód leczniczych, termalnych i solanek są objęte własnością górniczą. Prawo własności górniczej przysługuje Skarbowi Państwa. W związku z tym Skarb Państwa może rozporządzać prawem do nich, poprzez ustanowienie użytkowania górniczego, a jego uprawnienia w tym zakresie wykonują organy koncesyjne – w tym przypadku Marszałek Województwa.

Za ustanowienie użytkowania górniczego ustala się wynagrodzenie, które jest dochodem budżetu państwa. Wysokość wynagrodzenia oraz termin i sposób jego zapłaty ustala się w umowie o ustanowienie użytkowania górniczego, która jest dwustronną umową cywilno-prawną zawartą pomiędzy Przedsiębiorcą, którym jest Sp. z o.o. a Skarbem Państwa reprezentowanym przez Marszałka Województwa.

Zgodnie z art. 17 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, w sprawach nieuregulowanych ustawą do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

W związku z odmiennymi interpretacjami Izb Skarbowych w …. i ….. dotyczącymi stosowania podatku VAT przy pobieraniu zapłaty za użytkowanie górnicze od przedsiębiorców wytworzyła się sytuacja polegająca na tym, że część z nich reguluje zapłatę z tytułu użytkowania górniczego obciążoną podatkiem VAT, naliczanym zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, a część nie jest do tego zobowiązana.

Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, wykonuje zadania administracji publicznej jako zadania własne, zgodnie z art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ustawy z dnia 05 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa. Z tytułu wykonywania swojej działalności Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, działając w oparciu o art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Od 01 stycznia 2012 r. Wnioskodawca przejął zadania należące wcześniej do organów Państwa polegające m.in. na wydawaniu koncesji na eksploatację złóż wód leczniczych, termalnych i solanek objętych własnością górniczą.

Na podstawie art. 13 ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 163 poz. 981 ze zm.) za ustanowienie użytkowania górniczego ustala się wynagrodzenie, które stanowi dochód budżetu państwa. Wysokość wynagrodzenia oraz termin i sposób jego zapłaty ustala się w umowie. Z dniem 27 czerwca 2012r. weszły w życie zasady ustalania wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego dla wód leczniczych, wód termalnych i solanek wydane przez Ministerstwo Środowiska Departament Geologii i Koncesji Geologicznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego wynikające z cywilnoprawnej umowy o ustanowienie użytkowania górniczego powinno być obciążone podatkiem VAT na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, czy podlega ono zwolnieniu zgodnie z przepisami cytowanej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku), wierzyciel prezentuje pogląd, że wynagrodzenie za użytkowanie górnicze nie powinno być obciążone podatkiem VAT, gdyż jest to dochód należny Skarbowi Państwa i przekazywany jedynie za pośrednictwem Marszałka Województwa. Taki sposób poboru należności wynika z przepisów ustawy Prawo geologiczne i górnicze.

Wynagrodzenie za użytkowanie górnicze podlega zwolnieniu z opłat podatkiem od towarów i usług VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Co do zasady wynagrodzenie należne z cywilnoprawnej umowy jest dochodem przysługującym Skarbowi Państwa, a nie dochodem budżetu województwa. Skarb Państwa jest ostatecznym świadczeniobiorcą nieprowadzącym działalności gospodarczej niebędącym również podatnikiem podatku VAT. Marszałek Województwa zawierając umowy o ustanowienie użytkowania górniczego w odniesieniu do wydobywania wód leczniczych, termalnych i solanek reprezentuje Skarb Państwa, podejmuje działania w imieniu i na rzecz tegoż Skarbu Państwa, a nie w swoim własnym imieniu.

W świetle powyżej określonej konstrukcji prawnej zawieranych umów o użytkowanie górnicze, w której z jednej strony występuje podmiot prowadzący działalność gospodarczą (podatnik VAT) z drugiej strony Skarb Państwa nieprowadzący działalności gospodarczej i niebędący podatnikiem podatku VAT, czynność prawna wynikająca z przedmiotowych umów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 tej ustawy, ilekroć w jej dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez świadczenie usług – według art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Na mocy art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2013r., poz. 596 z późn. zm.), organy samorządu województwa działają na podstawie i w granicach określonych przez ustawy. Do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

Przepis art. 14 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa stanowi, że ustawy mogą określać sprawy należące do zakresu działania województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez zarząd województwa.

Zatem Województwo wykonując zadania z zakresu administracji rządowej, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z realizacją tych zadań, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 i 2 ww. ustawy, organami samorządu województwa są sejmik województwa i zarząd województwa – art. 15 ustawy o samorządzie województwa. Zarząd województwa jest organem wykonawczym województwa. W skład zarządu województwa, liczącego 5 osób, wchodzi marszałek województwa jako jego przewodniczący, wicemarszałek lub 2 wicemarszałków i pozostali członkowie.

Marszałek województwa organizuje pracę zarządu województwa i urzędu marszałkowskiego, kieruje bieżącymi sprawami oraz reprezentuje województwo na zewnątrz (art. 43 ust. 1 ww. ustawy). Zarząd województwa wykonuje zadania województwa przy pomocy urzędu marszałkowskiego i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych lub wojewódzkich osób prawnych – art. 45 ust. 1 ww. ustawy.

Z opisu sprawy wynika, iż na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy Prawo geologiczne i górnicze złoża wód leczniczych, termalnych i solanek są objęte własnością górniczą. Prawo własności górniczej przysługuje Skarbowi Państwa. W związku z tym Skarb Państwa może rozporządzać prawem do nich, poprzez ustanowienie użytkowania górniczego, a jego uprawnienia w tym zakresie wykonują organy koncesyjne – w tym przypadku Marszałek Województwa. Za ustanowienie użytkowania górniczego ustala się wynagrodzenie, które jest dochodem budżetu państwa. Wysokość wynagrodzenia oraz termin i sposób jego zapłaty ustala się w umowie o ustanowienie użytkowania górniczego, która jest dwustronną umową cywilno–prawną zawartą pomiędzy Przedsiębiorcą, którym jest Sp. z o.o. a Skarbem Państwa reprezentowanym przez Marszalka Województwa. Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, wykonuje zadania administracji publicznej jako zadania własne, zgodnie z art. 11 ust. 2 oraz art. 14 ustawy o samorządzie województwa. Z tytułu wykonywania swojej działalności Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, działając w oparciu o art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Od 01 stycznia 2012 r. Wnioskodawca przejął zadania należące wcześniej do organów Państwa polegające m.in. na wydawaniu koncesji na eksploatację złóż wód leczniczych, termalnych i solanek objętych własnością górniczą. Wysokość wynagrodzenia oraz termin i sposób jego zapłaty ustala się w umowie. Z dniem 27 czerwca 2012r. weszły w życie zasady ustalania wynagrodzenia z tytułu użytkowania górniczego dla wód leczniczych, wód termalnych i solanek.

Zgodnie z przepisem art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2014 r., poz. 121), osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną.

W myśl art. 34 ww. ustawy, Skarb Państwa jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia państwowego nienależącego do innych państwowych osób prawnych.

Wyjaśnić należy, iż Skarb Państwa stanowi osobę prawną „sui generis” (uważany jest). Do niego odnosi się zasada specjalnej zdolności prawnej (Kodeks cywilny. Księga Pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Wydawnictwo Zakamycze 2003, Komentarz do art. 34). W obrocie Skarb Państwa (fiskus) bierze udział przez tzw. stationes fisci, będące określonymi jednostkami organizacyjnymi. W konsekwencji, w każdej sprawie przeciwko Skarbowi Państwa zachodzi potrzeba ustalenia właściwego statio fisci. Ponadto, Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych jest podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia państwowego nie należącego do innych osób prawnych, zatem każda czynność cywilnoprawna państwowej jednostki organizacyjnej jest de iure civili czynnością Skarbu Państwa. Jednostki te działają na rachunek Skarbu Państwa, a przysporzenie majątkowe może nastąpić tylko na rzecz Skarbu Państwa. Jednostka organizacyjna Skarbu Państwa ma jedynie zdolność cząstkową, jej funkcją jest reprezentowanie interesów Skarbu Państwa i podejmowanie za niego czynności.

W tym miejscu wskazać należy, iż podatnikiem podatku od towarów i usług nie może być Skarb Państwa, z tej przede wszystkim przyczyny, że nie jest on podmiotem samodzielnie prowadzącym działalność gospodarczą. Nigdy Skarb Państwa nie działa na własny rachunek i na własną odpowiedzialność, już chociażby z tego powodu, że nie jest – ze względu na brak wyodrębnienia – jednostką organizacyjną.

Kwestia własności górniczej, użytkowania górniczego oraz innych uprawnień górniczych uregulowana jest w Dziale II ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2014 r., poz. 613 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, przepisy ustawy, z wyjątkiem działu III, stosuje się odpowiednio do:

1. budowy, rozbudowy oraz utrzymywania systemów odwadniania zlikwidowanych zakładów górniczych;
2. robót prowadzonych w wyrobiskach zlikwidowanych podziemnych zakładów górniczych, wymienionych w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, w celach innych niż określone ustawą, w szczególności turystycznych, leczniczych i rekreacyjnych;
3. robót podziemnych prowadzonych w celach naukowych, badawczych, doświadczalnych i szkoleniowych na potrzeby geologii i górnictwa;
4. drążenia tuneli z zastosowaniem techniki górniczej;
5. likwidacji obiektów, urządzeń oraz instalacji, o których mowa w pkt 1-4.
   
   

Jak stanowi art. 10 ust. 1 ww. ustawy, złoża węglowodorów, węgla kamiennego, metanu występującego jako kopalina towarzysząca, węgla brunatnego, rud metali z wyjątkiem darniowych rud żelaza, metali w stanie rodzimym, rud pierwiastków promieniotwórczych, siarki rodzimej, soli kamiennej, soli potasowej, soli potasowo-magnezowej, gipsu i anhydrytu, kamieni szlachetnych, bez względu na miejsce ich występowania, są objęte własnością górniczą.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ww. ustawy, własnością górniczą są objęte także złoża wód leczniczych, wód termalnych i solanek. W świetle art. 10 ust. 5 ww. ustawy, prawo własności górniczej przysługuje Skarbowi Państwa.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, w granicach określonych przez ustawy Skarb Państwa, z wyłączeniem innych osób, może korzystać z przedmiotu własności górniczej albo rozporządzać swoim prawem wyłącznie przez ustanowienie użytkowania górniczego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 ww. ustawy, uprawnienia Skarbu Państwa w zakresie wynikającym z własności górniczej w odniesieniu do działalności:

1. która wymaga koncesji, wykonują właściwe organy koncesyjne;
2. o której mowa w art. 2 ust. 1, wykonują zarządy województw.
   
   

W myśl art. 13 ust. 1 ww. ustawy, ustanowienie użytkowania górniczego następuje w drodze umowy zawartej na piśmie pod rygorem nieważności.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ww. ustawy, umowę, o której mowa w ust. 1, zawiera się na czas oznaczony, nie dłuższy niż 50 lat.

W umowie, o której mowa w ust. 1, określa się wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego i sposób jego zapłaty (art. 13 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 4 ww. ustawy, wynagrodzenie z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego stanowi dochód budżetu państwa.

Ponadto z treści art. 17 ww. ustawy wynika, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące dzierżawy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że ustanowienie użytkowania górniczego dokonywane jest na podstawie zawartej na piśmie umowy cywilnoprawnej i w sprawach nieuregulowanych w ustawie Prawo geologiczne i górnicze mają do niego odpowiednio zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) dotyczące dzierżawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że ustanowienie użytkowania górniczego dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu, tj. Sp. z o.o., który ubiega się o ustanowienie tego użytkowania górniczego, w odniesieniu do wydobywania wód leczniczych, wód termalnych i solanek, należy do kategorii spraw cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Należy jednak zaznaczyć, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W związku z powyższym, ustanowienie przez Wnioskodawcę prawa użytkowania górniczego na rzecz podmiotu, który ubiega się o ustanowienie tego użytkowania górniczego, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, określa się wynagrodzenie i sposób jego zapłaty, stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane jest przez podmiot mający status podatnika.

W przedmiotowej sprawie, z tytułu ustanowienia użytkowania górniczego dokonanego na podstawie umowy cywilnoprawnej, Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku VAT, gdyż wykonuje działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i nie będzie do niego miało zastosowania wyłączenie z grona podatników określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, ustanowienie prawa użytkowania górniczego, dokonane na podstawie umowy cywilnoprawnej, przez czynnego podatnika VAT, za które zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy Prawo geologiczne i górnicze przysługuje wynagrodzenie, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż wynagrodzenie z tytułu użytkowania górniczego wynikające z cywilnoprawnej umowy o ustanowienie użytkowania górniczego, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, wynagrodzenie za użytkowanie górnicze podlega zwolnieniu z opłat podatkiem od towarów i usług VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie dokumentów stanowiących załączniki do wniosku, tutejszy Organ wyjaśnia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.