Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-904/14-2/KC
z 23 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2014 r. (data wpływu 7 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z VAT dla świadczonych usług płatniczych świadczonych w charakterze inkasenta – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z VAT dla świadczonych usług płatniczych świadczonych w charakterze inkasenta.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: „Spółka”, „Podatnik”) jest dostawcą usług płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. 2011 r. nr 199 poz. 1175 ze zm., dalej „ustawa o usługach płatniczych”). W ramach działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy o inkaso podatków stanowiących dochód budżetu jednostek samorządu terytorialnego (np. podatku od nieruchomości, podatku rolnego od osób fizycznych, opłat skarbowych). Na ich podstawie Spółka przyjmuje do wykonania w formie inkasa czynności, takie jak przyjmowanie poszczególnych podatków i otrzymuje wynagrodzenie stanowiące procent sumy zainkasowanych kwot.

Spółka zobowiązuje do przekazywania podatku na rachunek organu podatkowego na podstawie blankietów przekazu. Spółka zobowiązuje się nie pobierać opłat za przekaz od osób wpłacających podatek za jej pośrednictwem. Przekazane przez klientów kwoty nie są przechowywane przez Spółkę do terminu płatności podatku, lecz przekazywane na konto organów podatkowych bezzwłocznie, na zasadach przewidzianych w obowiązujących przepisach (w szczególności w ustawie o usługach płatniczych). Spółka nie windykuje należności podatkowych.

Przedmiotowe umowy zawierane są w celu wykonania postanowień aktów prawa miejscowego - uchwał rady miasta i gminy - w których zarządzono o poborze podatków lokalnych w drodze inkasa (zgodnie z art. 19 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) i określono inkasentów.

Uchwały te wymieniają P. S.A. jako wyznaczonego inkasenta i określają wysokość wynagrodzenia inkasentów jako procent sumy zainkasowanych kwot. Na skutek powyższego, Spółkę łączy z danym organem podatkowym stosunek cywilnoprawny i administracyjnoprawny.

W praktyce, Spółka wykonuje nałożone na nią obowiązki inkasenta w ramach świadczenia usług płatniczych. W szczególności, czynności podejmowane przez Spółkę są następujące:

• Spółka przyjmuje wpłaty podatku na podstawie blankietu przekazu wypełnionego w określony sposób, zawierającego dane wskazane we wzorze blankietu przewidzianego w treści rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie wzoru formularza wpłaty gotówkowej oraz polecenia przelewu na rachunek organu podatkowego;
  

• Spółka nie traktuje odmiennie przekazów adresowanych do organów podatkowych, z którymi nie łączy jej żaden stosunek cywilnoprawny lub administracyjnoprawny i tych, z którymi zawarła umowy o inkaso, z tą różnicą, że od tych ostatnich Spółka nie pobiera od klienta opłaty za dokonanie przelewu. Spółka otrzymuje w tym zakresie wynagrodzenie od jednostki samorządu terytorialnego, należne jej za każdą wpłaconą przez klienta kwotę, bez względu na to czy przekaz dotyczył podatku zapłaconego w całości lub podatku zapłaconego w terminie czy też nie;
  

• Spółka przekazuje kwoty pobranych podatków na rachunek ich odbiorcy przy wykorzystaniu systemu rozliczeń właściwego dla dostawców usług płatniczych, tego samego dnia, lecz nie później niż w drugim dniu roboczym po przyjęciu wpłaty (zgodnie z art. 54 ust. 1 w zw. z art. 55 ustawy o usługach płatniczych);
  

• Spółka może, lecz nie musi, zobowiązać się do okresowego przesyłania do organu podatkowego odcinków blankietów wpłat lub zestawień wpłat.
  
  
  

W przypadku, gdy dana gmina nie wyznaczy Spółki jako inkasenta i nie zawrze ze Spółką umowy o inkaso podatków, Spółka przekazuje podatek na rachunek organu podatkowego na podstawie blankietów przekazu na zlecenie podatnika i, co do zasady, na jego koszt. Zapłata podatku przez podatnika następuje wtedy w trybie art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przedstawione we wniosku usługi świadczone przez dostawcę usług płatniczych, który został wyznaczony inkasentem, stanowią usługi w zakresie „wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawy VAT), inne niż „czynności ściągania długów, w tym factoring”, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Podatnika, przedstawione we wniosku usługi świadczone przez dostawcę usług płatniczych, który został wyznaczony inkasentem, stanowią usługi w zakresie „wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT, inne niż „czynności ściągania długów, w tym factoring”, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT.

Na wstępie należy wskazać, że działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych może być wykonywana wyłącznie przez dostawców usług płatniczych a P. S.A. jest dostawcą usług płatniczych w zakresie, w jakim odrębne przepisy upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych (art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o usługach płatniczych).

Tymi odrębnymi przepisami jest w szczególności ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „P.” (Dz.U. z 2008 r. nr 180 poz. 1109), która przewiduje, że przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest m. in. „świadczenie usług finansowych i wykonywanie czynności z nimi związanych”, w ramach których mieści się również „świadczenie usług związanych z transferem środków pieniężnych w obrocie krajowym i z zagranicą” (art. 12 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 13 ust. 1 tej ustawy). Świadczone przez Spółkę usługi powinny być zatem analizowane przez pryzmat tych regulacji.

Dokonywane przez Spółkę czynności spełniają definicję usługi przekazu pieniężnego w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, tj. stanowią usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika (tu: klienta / podatnika), polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy (tu: banku, w którym rachunek ma organ podatkowy) środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Jednocześnie, w obowiązujących przepisach nie znajdziemy definicji legalnej inkasa czy usługi inkasa. Z przepisów Ordynacji podatkowej można wywieść jedynie, że czynności inkasenta polegają w pierwszej kolejności na pobraniu, przechowaniu oraz późniejszej dokonanej w terminie płatności podatku wpłacie podatku na właściwy rachunek organu, w kasie urzędu lub u dostawcy usług płatniczych (o czym świadczy treść art. 60 § 2 oraz art. 47 § 4a Ordynacji podatkowej). Nie ulega przy tym wątpliwości, że alternatywą do poboru podatku w formie inkasa jest zapłata przez podatników podatków i opłat (i) gotówką w kasie organu podatkowego lub (ii) bezgotówkowo na rachunek tego organu (a więc za pośrednictwem dostawcy usług płatniczych np. banku lub Poczty Polskiej) [por. A. Sędkowska, A.Talik, Przedmiot inkasa opłaty skarbowej w uchwałach jednostek samorządu terytorialnego, Finanse Komunalne 2007, nr 3, s. 37].

W związku z tym należy przyjąć, że czynności dokonywane przez Spółkę nie kwalifikują się do tak rozumianych usług inkasa w odniesieniu do podatków i opłat, bowiem te ostatnie Spółka świadczy w ramach nałożonych na nią obowiązków operatora placówki pocztowej oraz dostawcy usług płatniczych.

Z powyższego wynika zatem, że świadczona przez Spółkę usługa ma przede wszystkim charakter usługi przekazu pieniężnego, a zatem mieści się w katalogu usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT.

Jednocześnie należy zauważyć, że na gruncie art. 5 ust. 1 ustawy VAT opodatkowaniu podlega „odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE „świadczenie usług dokonywane odpłatnie”, w rozumieniu art. 24-29 Dyrektywy 2006/112, wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok w sprawie C-40/09 Astra Zeneca UK, pkt 27). Związek ten powinien charakteryzować się tym, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego, w którym dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych (wyroki w sprawach: C-102/86 Apple and Pear Development Council, pkt 11, 12 i 16, C-16/93 Tolsma, pkt 14, C-174/00 Kennemer Golf, pkt 39, C-210/04 ECE Bank, pkt 34), a świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy (wyrok w sprawie C-305/01 MKG Kraftfahrzeuge Factoring, pkt 47).

Przy tym, w związku z treścią art. 29a ust. 1 ustawy VAT (a przed 1 stycznia 2014 r. - art. 29 ust. 1 ustawy VAT), nie ma obowiązku by wynagrodzenie zostało zapłacone w całości lub w części przez podmiot, na rzecz którego usługa jest świadczona (obrotem jest bowiem wszystko co usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej). Jeżeli natomiast czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez jakiegokolwiek bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT (wyrok w sprawie C-246/08 Komisja przeciwko Finlandii, pkt 43).

W ocenie Spółki, w opisanym przypadku świadczeniem Spółki (usługą) jest wykonywanie czynności przekazów pieniężnych, a za usługobiorcę należałoby uznać klienta (podatnika). Świadczenie wzajemne (wynagrodzenie za usługę) nie jest jednak uiszczane przez klienta (podatnika) lecz przez gminę. Wskazana koncepcja uwzględnia okoliczność, że to klient, a nie Spółka, jest faktycznym usługobiorcą czynności dokonywanych przez Spółkę. W przypadku, gdyby nie doszło do wyznaczenia Spółki jako inkasenta i do zawarcia umowy o inkaso, Spółka byłaby nadal zobowiązana do przyjmowania przekazów podatkowych na podstawie art. 54 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych, również ponosząc przy tym odpowiedzialność za nieprzekazanie podatku (odpowiedzialność quasi-inkasenta), lecz wynagrodzenie z tytułu złożenia dyspozycji przekazu uiściłby klient / podatnik. Zapłata wynagrodzenia za usługę przez gminę skutkuje zmniejszeniem obciążeń klienta / podatnika i zachęca go do bieżącego regulowania zobowiązań podatkowych. Jednocześnie, ta sama zapłata w relacji do Spółki nie sprawia, że Spółka uzyska wynagrodzenie za dodatkowe czynności o charakterze inkasa, inne niż przyjęcie od klienta dyspozycji wykonania przekazu i przekazanie podatku na rachunek organu podatkowego.

Jednocześnie, zdaniem Spółki, nie jest uzasadnione przyjęcie odmiennej koncepcji świadczenia usług, np. takiej, że głównym świadczeniem Spółki jest wykonywanie czynności inkasa, których usługobiorcą jest organ podatkowy, a świadczeniem wzajemnym jest zapłata wynagrodzenia przez ten organ.

Przede wszystkim Spółka nie podejmuje na rzecz organu podatkowego żadnych działań poza wykonaniem zlecenia płatniczego - nie zbiera podatku działając aktywnie, nie przechowuje go na własne ryzyko do terminu płatności podatku (o czym mowa jest w art. 47 § 4a Ordynacji podatkowej), nie wpłaca do organu podatkowego w kasie organu, w placówce pocztowej lub za pośrednictwem dostawcy usług płatniczych (o czym mowa jest w art. 60 § 2 w zw. z art. 60 § 1 Ordynacji podatkowej i co wymagałoby dokonania wewnętrznej czynności Spółki z samym sobą).

Faktycznie, jedyne istotne czynności wykonywane w interesie organu podatkowego (czyli przyjęcie i transfer podatku), Spółka wykonuje w każdym przypadku zapłaty podatku za jej pośrednictwem, gdyż ma taki obowiązek jako placówka pocztowa i jako dostawca usług płatniczych. Należy bowiem zaznaczyć, że Spółka jako dostawca usług płatniczych przekazałaby należny podatek do organu podatkowego na podstawie art. 54 ust 1 ustawy o usługach płatniczych, ponosząc przy tym odpowiedzialność za jego nieprzekazanie (odpowiedzialność quasi-inkasenta, o której mowa w art. 55 ust. 2 i 3 ustawy o usługach płatniczych). Ponadto, przyjęcie takiej koncepcji świadczenia usług nie uwzględnia też w żadnym razie stosunku powstałego pomiędzy Spółką a jej klientem (podatnikiem) - w relacji tej nie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, mimo że to klient jest faktycznym odbiorcą przekazu (klient przedstawia blankiet przekazu do wykonania i nie ma obowiązku uiszczenia zapłaty za przekaz na rzecz organu podatkowego, z którym Spółka pozostaje w związku o charakterze cywilnoprawnym lub administracyjnoprawnym, podczas, gdy taką zapłatę musiałby uiścić za podobne przekazy do innych organów podatkowych). Co więcej, odpłatność na rzecz Spółki nie wynika z wykonania czynności inkasa za wynagrodzeniem, lecz w związku z przyjęciem od klienta (podatnika) przekazu i jego transferze do odbiorcy.

Wreszcie, poddanie usług Spółki opodatkowaniu naruszyłoby zasadę neutralności, która sprzeciwia się temu, by towary lub usługi podobne, które są konkurencyjne wobec siebie, były traktowane odmiennie z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-259/10 i C-260/10 The Rank Group, pkt 32). Z uwagi na poniesienie kosztu przez podmiot trzeci (gminę) a nie klienta (podatnika), doszłoby do odmiennego traktowania wynagrodzenia za przyjęcie i wykonanie przekazu dotyczącego takich samych podatków wpłacanych na rzecz różnych organów podatkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że usługi świadczone przez Spółkę jako dostawcę usług płatniczych, który został wyznaczony inkasentem, należy ocenić całościowo i jednolicie uznać za usługi w zakresie „wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT, inne niż „czynności ściągania długów, w tym factoring”, o których mowa w art. 43 ust. 1 5 pkt 1 ustawy VAT.

Interpretacja taka znajduje uzasadnienie również na gruncie art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112, przewidującego zwolnienie dla „transakcji, łącznie z pośrednictwem, dotyczących rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności”. Według utrwalonego orzecznictwa TSUE, zwolnienia przewidziane w art. 135 Dyrektywy 2006/112 (i wcześniej w art. 13 szóstej dyrektywy) stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a zatem powinny być definiowane wyłącznie z punktu widzenia prawa wspólnotowego (wyroki w sprawach: C-358/97 Komisja przeciwko Irlandii, pkt 51, C-275/01 Sinclair Collis, pkt 22). Co istotne, przepis art. 135 Dyrektywy 2006/112 nie odsyła do jakichkolwiek definicji czy klasyfikacji przyjętych przez ustawodawstwa Państw Członkowskich (wyrok w sprawie C-326/99 Goed Wonen, pkt 44).

Spółka wskazuje, że transakcjami dotyczącymi płatności i przelewów, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112 (ang. transactions concerning (,,,) payments, transfers) powinny być czynności, o których mówi ustawa o usługach płatniczych, bazująca na przepisach Dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie usług płatniczych z dnia 13 listopada 2007 r. Zgodnie z przepisami Dyrektywy, „transakcja płatnicza” (payment transaction) oznacza „działanie zainicjowane przez płatnika tub odbiorcę, polegające na lokowaniu, transferze lub wycofaniu środków, niezależnie od rodzaju pierwotnych zobowiązań między płatnikiem a odbiorcą”. W ocenie Spółki, powyższe obejmuje również świadczenie usług przekazu pieniężnego w okolicznościach wskazanych na wstępie.

Jednocześnie, świadczone przez Spółkę usługi nie stanowią wyłączonych ze zwolnienia „czynności ściągania długów, w tym factoringu/windykacji należności”. W zakres ten mogą co prawda wchodzić usługi inkasa rozumianego jako ściąganie wierzytelności wymagalnych czy faktoringu (wyrok w sprawie C-175/09 AXA UK plc, pkt 34) niemniej jednak, dla zastosowania wskazanego wyłączenia ze zwolnienia wymagane jest abyśmy mieli do czynienia czymś więcej niż jedynie z przyjmowaniem należności od osób zobowiązanych do zapłaty. Już samo użycie w treści przepisu słowa „ściąganie” lub „windykacja” wymaga zaistnienia po stronie usługodawcy dodatkowych czynności, które odróżnią tę czynność od zwolnionych z VAT „transakcji, łącznie z pośrednictwem, dotyczących płatności”. Jeżeli czynności wykonywane przez Spółkę mieszczą się w zakresie działania dostawcy usług płatniczych, nie można ich uznawać za ściąganie długów / windykację należności.

Biorąc powyższe pod uwagę, usługi świadczone przez Spółkę jako operatora pocztowego będącego dostawcą usług płatniczych, który jednocześnie został wyznaczony inkasentem, należy uznać za usługi w zakresie „wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT, inne niż „czynności ściągania długów, w tym factoring”, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jednak jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności, jest m.in. dostawcą usług płatniczych w rozmienieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. W ramach tej działalności zawiera umowy o inkaso podatków stanowiących dochód jednostek samorządu terytorialnego (np. podatku od nieruchomości, podatku rolnego od osób fizycznych, opłat skarbowych). Wnioskodawca zobowiązuje się do przekazywania podatku na rachunek organu podatkowego na podstawie blankietów przekazu, nie pobiera opłat za przekaz od osób wpłacających podatek za jej pośrednictwem a przekazane przez klientów kwoty nie są przechowywane do terminu płatności podatku, lecz przekazywane na konto organów podatkowych bezzwłocznie, na zasadach przewidzianych w obowiązującej ustawie o usługach płatniczych. Wnioskodawca nie windykuje należności podatkowych.

Przedmiotowe umowy z jednostką samorządu terytorialnego zawierane są w celu wykonania postanowień aktów prawa miejscowego - uchwał rady miasta i gminy - w których zarządzono o poborze podatków lokalnych w drodze inkasa, zgodnie z art. 19 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Uchwały te wymieniają Wnioskodawcę jako wyznaczonego inkasenta i określają wysokość wynagrodzenia jako procent sumy zainkasowanych kwot.

Czynności podejmowane przez Wnioskodawcę są następujące:

• przyjmuje wpłaty podatku na podstawie blankietu przekazu wypełnionego w określony sposób, zawierającego dane wskazane we wzorze blankietu przewidzianego w treści rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie wzoru formularza wpłaty gotówkowej oraz polecenia przelewu na rachunek organu podatkowego;
  

• nie traktuje odmiennie przekazów adresowanych do organów podatkowych, z którymi nie łączy jej żaden stosunek cywilnoprawny lub administracyjnoprawny i tych, z którymi zawarła umowy o inkaso, z tą różnicą, że od tych ostatnich nie pobiera od klienta opłaty za dokonanie przelewu. Wnioskodawca otrzymuje w tym zakresie wynagrodzenie od jednostki samorządu terytorialnego, należne jej za każdą wpłaconą przez klienta kwotę, bez względu na to czy przekaz dotyczył podatku zapłaconego w całości lub podatku zapłaconego w terminie czy też nie;
  

• przekazuje kwoty pobranych podatków na rachunek ich odbiorcy przy wykorzystaniu systemu rozliczeń właściwego dla dostawców usług płatniczych, tego samego dnia, lecz nie później niż w drugim dniu roboczym po przyjęciu wpłaty.
  
  
  

W przypadku, gdy dana gmina nie wyznaczy Wnioskodawcy jako inkasenta i nie zawrze z nim umowy o inkaso podatków, Wnioskodawca przekazuje podatek na rachunek organu podatkowego na podstawie blankietów przekazu na zlecenie podatnika i, co do zasady, na jego koszt. Zapłata podatku przez podatnika następuje wtedy w trybie art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej.

W związku z tak przedstawionym stanem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z uznaniem, czy przedstawione we wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako inkasenta, stanowią usługi zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, inne niż „czynności ściągania długów, w tym factoring”, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Zgodnie zaś z ust. 15 art. 43 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży, co wyłącza takie usługi ze zwolnienia a ich świadczenie podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych.

Zatem, skoro usługa tego typu polega na swego rodzaju „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu, a Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że nie dokonuje windykacji należności podatkowych, tym samym tego rodzaju usługi płatnicze nie zawierają się katalogu art. 43 ust. 15 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W tym celu należy się odwołać do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz.U. z 2014 r. poz. 873).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na:

1. przyjmowaniu wpłat gotówki i dokonywaniu wypłat gotówki z rachunku płatniczego oraz wszelkie działania niezbędne do prowadzenia rachunku;
   
2. wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:
   
3. przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,
   
4. przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego,
   
5. przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;
   
6. wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego - kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3;
   
7. wydawaniu instrumentów płatniczych;
   
8. umożliwianiu wykonania transakcji płatniczych, zainicjowanych przez akceptanta lub za jego pośrednictwem, instrumentem płatniczym płatnika, w szczególności na obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy karty płatniczej lub systemów płatności zleceń płatniczych płatnika lub akceptanta, mających na celu przekazanie akceptantowi należnych mu środków, z wyłączeniem czynności polegających na jej rozliczaniu i rozrachunku w ramach systemu płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring);
   
9. świadczeniu usługi przekazu pieniężnego;
   
10. wykonywaniu transakcji płatniczych, w przypadku których zgoda płatnika na wykonanie transakcji udzielana jest przy użyciu urządzenia telekomunikacyjnego, cyfrowego lub informatycznego, a płatność przekazywana jest dostawcy usług telekomunikacyjnych, cyfrowych lub informatycznych, działającemu jedynie jako pośrednik pomiędzy użytkownikiem zlecającym transakcję płatniczą a odbiorcą.
    
    

W świetle art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Z kolei działalność w zakresie świadczenia usług płatniczych może być wykonywana wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, zwanych dalej „dostawcami” (art. 4 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 2 cyt. ustawy dostawcą może być wyłącznie:

1. bank krajowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo bankowe;
   
2. oddział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy - Prawo bankowe;
   
3. instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy - Prawo bankowe i odpowiednio oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18 ustawy - Prawo bankowe;
   
4. instytucja pieniądza elektronicznego;
   
5. oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze, uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do świadczenia usług płatniczych oraz P. Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim odrębne przepisy upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych;
   
6. instytucja płatnicza;
   
7. Europejski Bank Centralny, Narodowy Bank Polski, zwany dalej „NBP”, oraz bank centralny innego państwa członkowskiego - gdy nie działają w charakterze władz monetarnych lub organów administracji publicznej;
   
8. organ administracji publicznej;
   
9. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 5 listopada 2009r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 2012 r. poz. 855), zwanej dalej "ustawą o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych" - w zakresie, w jakim odrębne przepisy uprawniają je do świadczenia usług płatniczych, zwane dalej "kasą oszczędnościowo-kredytową";".
   
10. biuro usług płatniczych.
    
    

Z powyższych przepisów wynika, że świadczenie usługi przekazu pieniężnego należy do usług płatniczych wymienionych w art. 3 ustawy o usługach płatniczych, natomiast świadczenie takich usług może być wykonywane wyłącznie przez dostawców usług płatniczych, wśród których wymieniony jest Wnioskodawca (art. 4 ust. 2 pkt 5 ustawy).

Wnioskodawca wskazuje, że na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „P.” (Dz.U. z 2008 r. nr 180 poz. 1109), przedmiotem jego działalności gospodarczej jest:

1. prowadzenie działalności polegającej na świadczeniu usług pocztowych;
2. emisja, wprowadzanie i wycofywanie z obiegu znaczków pocztowych, kartek pocztowych oraz kopert z nadrukowanym znakiem opłaty pocztowej;
3. wykonywanie innych usług przy wykorzystaniu potencjału technicznego i kadrowego Spółki, w tym w zakresie prenumeraty prasy, kolportażu prasy i wydawnictw, filatelistyki;
4. świadczenie usług finansowych i wykonywanie czynności z nimi związanych;
5. pośrednictwo w wykonywaniu usług finansowych, w tym czynności bankowych;

Z kolei, odnosząc się do działań wykonywanych przez Wnioskodawcę jako inkasenta, należy przywołać art. 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), gdzie stwierdza się, że inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej, rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może ustalić wynagrodzenie dla płatników lub inkasentów z tytułu poboru podatków stanowiących dochody, odpowiednio, budżetu gminy, powiatu lub województwa.

Wynagrodzenie płatników i inkasentów pobierających podatki stanowiące dochody jednostek samorządu terytorialnego jest, w świetle art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej fakultatywne.

Ustalenie takiego wynagrodzenia odbywa się w drodze uchwały rady gminy, rady powiatu lub sejmiku województwa. Jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują możliwość lub obowiązek określenia wynagrodzenia w drodze uchwały organu stanowiącego, ten właśnie organ jest wyłącznie właściwy do określenia wynagrodzenia za podatki wpłacone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Wnioskodawca jako podmiot uprawniony odrębnymi przepisami, świadczy usługi finansowe, natomiast działając jako inkasent, wyznaczony na podstawie uchwały rady miasta i gminy, który przekazuje kwoty pobranych podatków na rzecz organu podatkowego, wykonuje usługę przekazu płatniczego, w rozumieniu ustawy o usługach płatniczych.

Analiza przywołanych regulacji na tle stanu sprawy, pozwala stwierdzić, że Wnioskodawca jako inkasent podatków na rzecz organu podatkowego, świadczy usługi pocztowe przekazu pocztowego, które stanowią usługi mieszczące się w zakresie pojęciowym zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, czyli usługi zwolnione z VAT.

Podsumowując, opisane we wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę, będącego dostawcą usług płatniczych, który został wyznaczony inkasentem, stanowią usługi zwolnione z VAT, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy i nie są usługami ściągania długów, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy.

Ponadto należy w tym miejscu wyjaśnić, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i sformułowanego do niego pytania, natomiast pozostałe kwestie poruszone we wniosku nie były przedmiotem analizy i oceny przez tut. Organ.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz .U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.