Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-642/14-4/TW
z 9 października 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2014 r. (data wpływu 27 czerwca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 25 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Danii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Danii.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 września 2014 r. znak ILPB1/415-642/14-2/TW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 września 2014 r., a w dniu 25 września 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 22 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2010-2012 Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej były w przeważającej części usługi leśne polegające na sadzeniu drzew oraz ich pielęgnacji. Usługi te wykonywane były na terytorium Danii dla podmiotów gospodarczych z terenu Danii. Podatek VAT rozliczany był według miejsca świadczenia usługi, tj. w Danii, natomiast podatek dochodowy od osób fizycznych Zainteresowany rozliczał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od całości swoich dochodów według miejsca zamieszkania.

Urząd Skarbowy w Danii przeprowadził kontrolę działalności Wnioskodawcy i zakwestionował prawo do rozliczania dochodów z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce uznając, że jest rezydentem duńskim. W trakcie prowadzonych czynności kontrolnych Zainteresowany przekazał do Urzędu Skarbowego w Danii dokładne daty swoich przyjazdów i wyjazdów z Danii. Z danych tych wynika, że w 2010 r. Zainteresowany przebywał na terytorium Polski 186 dni w roku kalendarzowym, w 2011 r. 186 dni i w 2012 r. 186 dni. W Danii posiadał wynajęte mieszkanie, w którym przebywał wyłącznie w okresie świadczenia usług leśnych na terytorium Danii.

Wnioskodawca wyjaśnia, że od 4 stycznia 1985 r. jest zameldowany i zamieszkuje w miejscowości G. wraz z żoną i 18-letnim synem, który uczęszczał w latach 2010-2011 do drugiej klasy Gimnazjum, w latach 2012-2013 do pierwszej klasy Technikum.

Centrum interesów życiowych Zainteresowanego znajdowało się i znajduje na terytorium Polski. Niepełnoletni syn uczęszczał do szkoły na terytorium Polski, żona przebywała na terytorium Polski. Wnioskodawca posiadał w Polsce zaciągnięty kredyt konsumencki i dokonywał jego spłaty, opłacał w Polsce rachunki za telefon stacjonarny, za wodę, posiadał gospodarstwo rolne o powierzchni 10 ha, za które opłacał podatek rolny.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, że skutki podatkowe pytania „Czy w przedstawionym stanie faktycznym uznać należy, że jestem rezydentem polskim w trybie przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy też rezydentem duńskim?” dotyczą kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę na terytorium Danii.

Ponadto Zainteresowany podał, że na terytorium Danii nie posiadał zakładu w rozumieniu przepisów art. 5 ust. 1 i 2 Konwencji z dnia 6 października 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43 poz. 368 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy osiągając dochody na terytorium Danii z prowadzonej tam działalności gospodarczej i zamieszkując faktycznie na terytorium Polski i tam posiadając centrum interesów życiowych Wnioskodawca powinien płacić podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce czy w Danii? (pytanie wynika z uzupełnienia wniosku).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy.

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  • posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  • przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Wnioskodawca posiada miejsce zamieszania w Polsce, dziecko uczęszcza w Polsce do szkoły, żona zamieszkuje w Polsce.

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy). W świetle postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody z działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce (a taką osobą jest wnioskodawca), podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w innym państwie tylko wtedy, gdy działalność ta jest wykonywana poprzez położony w tym państwie zakład.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

W myśl art. 7 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać takiemu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Powyższe zapisy potwierdzają powszechnie przyjętą w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zasadę, zgodnie z którą przedsiębiorstwo jednego państwa nie może być opodatkowane w drugim państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim państwie działalność za pośrednictwem położonego tam zakładu. Zgodnie z tą zasadą przyjmuje się, że dopóki przedsiębiorstwo jednego państwa nie założy w drugim państwie zakładu, nie można uważać, iż to przedsiębiorstwo bierze udział w życiu gospodarczym tego drugiego państwa w takim stopniu, aby można było je poddać ustawodawstwu podatkowemu tego państwa.

Istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem ustalenie, czy działalność gospodarcza prowadzona na terytorium Danii wykonywana jest w formie zakładu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Natomiast ust. 3 tego przepisu stanowi, iż plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Mając na uwadze powyższe przepisy i opisany we wniosku stan faktyczny, z którego wynika, iż Wnioskodawca nie prowadzi na terenie Danii działalność gospodarczą przez położony tam zakład, stwierdzić należy, iż stosownie do art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, dochód uzyskany w Danii podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce i w Polsce Zainteresowany powinien płacić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Tut. Organ wskazuje, że własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przy czym, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

  1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
  2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
  3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zauważyć należy, że w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą za granicą, kluczową kwestią dla określenia miejsca opodatkowania dochodów uzyskanych z tej działalności jest fakt, czy działalność za granicą prowadzona jest poprzez położony tam zakład.

Na mocy art. 7 ust. 1 Konwencji z dnia 6 grudnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368, z późn. zm.), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Wyjaśnia się również, że zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ww. Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

  1. siedzibę zarządu,
  2. filię,
  3. biuro,
  4. fabrykę,
  5. warsztat,
  6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Z kolei zgodnie z art. 5 ust. 3 ww. Konwencji, plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

W myśl art. 5 ust. 4 ww. Konwencji, instalacja lub urządzenie wiertnicze lub statek wykorzystywane do wydobywania zasobów naturalnych stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają lub gdy działalność z nimi związana trwa dłużej niż 90 dni. Działalność prowadzona przez przedsiębiorstwo powiązane z innym przedsiębiorstwem będzie traktowana jako działalność przedsiębiorstwa, z którym to przedsiębiorstwo jest powiązane, jeżeli działalność ta:

  1. jest co do swej istoty taka sama jak działalność prowadzona przez ostatnie wymienione przedsiębiorstwo i
  2. dotyczy tego samego projektu lub przedsięwzięcia,

– z zastrzeżeniem i w granicach, w jakich taka działalność jest prowadzona w tym samym czasie. W rozumieniu tego ustępu uważa się, że przedsiębiorstwa są powiązane, jeżeli te same osoby uczestniczą bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu, kontroli lub kapitale tych przedsiębiorstw.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 5 ww. Konwencji, bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu określenie „zakład” nie obejmuje:

  1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa,
  2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania,
  3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
  4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa,
  5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym,
  6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o jakich mowa w punktach a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Konwencji z dnia 6 października 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Analiza zapisów wskazanych w Konwencji z dnia 6 października 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w Polsce. W państwie zakładu – w Danii – opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

We wniosku wskazano, że w latach 2010-2012 Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej były w przeważającej części usługi leśne polegające na sadzeniu drzew oraz ich pielęgnacji. Usługi te wykonywane były na terytorium Danii dla podmiotów gospodarczych z terenu Danii. Podatek VAT rozliczany był według miejsca świadczenia usługi, tj. w Danii, natomiast podatek dochodowy od osób fizycznych Zainteresowany rozliczał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od całości swoich dochodów według miejsca zamieszkania. Wnioskodawca od 4 stycznia 1985 r. jest zameldowany i zamieszkuje w Polsce wraz z żoną i 18-letnim synem. Centrum interesów życiowych Zainteresowanego znajdowało się i znajduje na terytorium Polski. Ponadto z informacji podanych przez Zainteresowanego wynika, że na terytorium Danii nie posiadał zakładu w rozumieniu przepisów art. 5 ust. 1 i 2 Konwencji z dnia 6 grudnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Danii może być opodatkowany w Danii, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi, może być opodatkowany w Danii. Natomiast, jeżeli działalność na terytorium Danii nie jest prowadzona za pomocą położonego w tym państwie zakładu, dochód podatnika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym znajduje się miejsce jego zamieszkania, czyli w Polsce.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz przytoczone wyżej przepisy, należy stwierdzić, że świadczenie przez Wnioskodawcę usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terytorium Danii, nieposiadającego w Danii zakładu, nie spowoduje powstania podwójnego opodatkowania dochodu. Zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej dochodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Zatem, prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, że dochody uzyskiwane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terytorium Danii, w związku ze świadczonymi usługami, winny być opodatkowane na terytorium Polski.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wskazać należy, że do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów w celu oceny przez tut. Organ. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj