Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-884/14/ZK
z 10 października 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 1 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej osób fizycznych. Spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Spółka cywilna ma zamiar zakupić nieruchomość gruntową wraz z budynkiem handlowo-usługowym (niemieszkalnym). Budynek przewidziany do zakupu jest użytkowany ponad 5 lat przez właściciela i zostanie po kupnie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej. Art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności lit. a) - opisuje budynki usługowo-handlowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Przedmiotowy budynek sklasyfikowany jest w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Przywołany art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy, dla budynków handlowo-usługowych używanych daje możliwość zastosowania okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, jednak z zastrzeżeniem, o ile są to budynki inne niż wymienione w art. 22j pkt 4 ustawy (winno być art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy).

Punkt 4 ustala indywidualną stawkę dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka podstawowa wynosi 2,5%. W tabeli stanowiącej Załącznik nr 1 do ustawy, tj. w wykazie stawek amortyzacyjnych - w pozycji 01 znajdują się budynki niemieszkalne ze stawką 2,5% z symbolem podgrupy 10 oraz ze stawką 10% dla rodzaju 103 klasyfikacji - który w załączniku opisany jest jako kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3 - trwale związane z gruntem. Ponieważ jest to opis niezgodny z brzmieniem opisu dla rodzaju 103 klasyfikacji - powstaje wątpliwość interpretacyjna. Rodzaj 103 Klasyfikacji środków trwałych zawiera wyłącznie pojęcie Budynki handlowo-usługowe (bez wskazania na Kioski).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji, dla używanego budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych - spółka cywilna będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 33,33% tak, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji dla używanego budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych - spółka cywilna będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 33,33% tak, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zważywszy, że art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy powołuje się na Klasyfikację Środków Trwałych, która w rodzaju 103 wymienia budynki handlowo-usługowe oraz w związku z przypisaniem dla rodzaju 103 podstawowej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, a więc nie 2,5% (co grupowało by budynek w punkcie 4 ust. 1 art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), Spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości nie wyższej niż 33,33% rocznie, tak by okres amortyzacji nie był krótszy niż 3 lata. Opis w Załączniku nr 1, przy rodzaju 103 Klasyfikacji - jako Kioski towarowe o kubaturze 500 m3 - jest błędem ustawodawcy, gdyż jest niezgodny z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy oraz grupowaniem Klasyfikacji Środków Trwałych i nie może wpływać na zastosowanie prawidłowej indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków handlowo-usługowych, wynikającej z art. 22j pkt 3 w związku z literą a tej ustawy. Dodatkowym potwierdzeniem rodzaju obiektów sklasyfikowanych w rodzaju 103 jest odniesienie w Klasyfikacji Środków Trwałych do klasyfikacji PKOB, gdzie również w PKOB znajdujemy opis dla rodzaju 123 Budynki handlowo-usługowe (a nie kioski, które błędnie wpisano w załączniku nr 1 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

  • tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
  • tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    • dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, zamierza zakupić nieruchomość gruntową wraz z budynkiem handlowo-usługowym (niemieszkalnym). Budynek ten jest użytkowany ponad 5 lat przez właściciela. Przedmiotowy budynek zaliczony jest do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych i zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie ww. budynek został prawidłowo zaliczony do rodzaju 103 KŚT Budynki handlowo-usługowe, to spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, może dla tego środka trwałego, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 36 miesięcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy.

Zaznaczyć przy tym należy, że w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz odniesienia tej Klasyfikacji do klasyfikacji zawartej w PKOB. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj