Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-227/11/14-S/JK
z 17 października 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt I FSK 766/13 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 783/12, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu 17 października 2011 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy paliwa żeglugowego - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 17 października 2011 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy paliwa żeglugowego.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Spółka wytwarza paliwo żeglugowe na terenie swojego składu podatkowego, które jest następnie wydawane ze składu podatkowego w celu dostarczenia, za pośrednictwem barki - bunkierki, do jednostek pływających uprawnionych do odbioru paliw żeglugowych korzystających ze zwolnienia od akcyzy, odbierających paliwa na wodzie.

W okresie od marca do maja 2009 r. dokumentowała dostawy paliwa żeglugowego za pomocą: dokumentów dostawy wystawianych na przemieszczane paliwa ze składu podatkowego na barkę Wnioskodawcy, w których w polu „Odbiorca” wpisywano Spółkę, a w polu „Adres miejsca odbioru” - nazwę barki oraz miejsce jej cumowania, tj. nabrzeże Spółki przy M. oraz kwitów bunkrowych dla dostawy paliwa z barki na jednostkę pływającą, które zawierały wszystkie dane wskazane we wzorze dokumentu dostawy określonym w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie dokumentu dostawy wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, ewidencji tych wyrobów oraz wykazu środków skażających alkohol etylowy służącego do stosowania zwolnień od akcyzy (Dz.U. Nr 32, poz. 251 ze zm.).

W czerwcu 2010 r. w Spółce została rozpoczęta przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej kontrola, której zakresem była kontrola rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku akcyzowego za okres od marca do sierpnia 2009 r. W trakcie postępowania kontrolnego, kontrolujący uznali sposób dokumentowania dostaw paliwa żeglugowego za nieprawidłowy i naruszający art. 32 ustawy o podatku akcyzowym oraz przepisy rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, gdyż podmiotami upoważnionymi do odbioru wyrobów zwolnionych od akcyzy były podmioty faktycznie zużywające wyroby zwolnione, tj. jednostki odbierające paliwo żeglugowe, a nie Spółka. Po zakończeniu kontroli UKS, która zakwestionowała prawo do zwolnienia z akcyzy paliwa żeglugowego dostarczanego ze składu podatkowego na jednostki pływające ze względu na niewłaściwe udokumentowanie dostaw, Spółka złożyła korekty deklaracji podatkowych dla podatku akcyzowego na całość ustaleń poczynionych w protokole kontroli i wpłaciła akcyzę od dostaw paliwa żeglugowego dokonanych w okresie od marca do maja 2009 r.

W lutym 2009 r. Spółka złożyła do Ministerstwa Finansów wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów podatkowych dotyczącej art. 32 ustawy o podatku akcyzowym w zakresie skutków podatkowych dostaw paliwa żeglugowego za pośrednictwem barek. Wniosek nie był złożony na urzędowym formularzu ORD-IN, i nie był opłacony, niemniej zawierał przedstawienie stanu faktycznego oraz stanowisko Spółki. Wniosek ten nie został rozpatrzony.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy prawidłowe jest stanowisko, że udokumentowanie przez Spółkę w okresie od marca do maja 2009 r. dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego na uprawnioną jednostkę pływającą dwoma dokumentami przewidzianymi przepisami ustawy o podatku akcyzowym (tj. dokumentem dostawy, a następnie kwitem bunkrowym pełniącym rolę kolejnego dokumentu dostawy), w przypadku dostaw, w których - ze względu na specyfikę dostawy - niezbędny jest przeładunek paliwa, nie można uznać za naruszenie warunków formalnych zwolnienia z akcyzy, przewidzianego w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, skutkujące utratą prawa do tego zwolnienia?


Zdaniem Spółki, prawidłowe jest stanowisko, że udokumentowanie w okresie od marca do maja 2009 r. dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego na uprawnioną jednostkę pływającą dwoma dokumentami przewidzianymi przepisami ustawy o podatku akcyzowym (tj. dokumentem dostawy, a następnie kwitem bunkrowym pełniącym rolę kolejnego dokumentu dostawy), w przypadku dostaw, w których - ze względu na specyfikę dostawy - niezbędny jest przeładunek paliwa, nie można uznać za naruszenie warunków formalnych zwolnienia z akcyzy, przewidzianego w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, skutkujące utratą prawa do tego zwolnienia. W ocenie Spółki, nawet gdyby uznać za nieprawidłowe wskazanie w dokumencie dostawy jako odbiorcy Spółki, to biorąc pod uwagę to, iż drugi dokument (kwit bunkrowy) był potwierdzeniem faktycznej dostawy paliwa do podmiotu uprawnionego, zastosowana konfiguracja formalna nie może skutkować utratą prawa do zwolnienia z akcyzy. Zdaniem Spółki, skoro w rzeczywistości dokonano dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego do podmiotu zużywającego, a wyroby te zostały faktycznie przeznaczone do zużycia na cele podlegające zwolnieniu z akcyzy, to Spółka miała prawo korzystać ze zwolnienia. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w przepisach wspólnotowych i orzecznictwie TSUE. Przepisy dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE. L Nr 283, str. 51 z późn. zm.), w art. 14 wprowadzają m.in. bezwzględny obowiązek zwolnienia z akcyzy produktów energetycznych wykorzystywanych jako paliwo żeglugowe, co przez polskiego ustawodawcę zostało zaimplementowane w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym. Państwa członkowskie mają prawo do wprowadzenia warunków stosowania tych zwolnień, które „ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom”. Warunki stosowania zwolnienia z akcyzy mają zatem za zadanie realizację celu głównego wymienionej dyrektywy, jakim jest zwolnienie z akcyzy paliwa żeglugowego. Warunki formalne nie mogą więc ograniczać prawa do stosowania zwolnienia, a w tym być sprzeczne z celem tego przepisu polskie przepisy podatkowe odnoszące się do warunków stosowania zwolnienia z akcyzy paliwa żeglugowego nie uwzględniały w okresie marzec - maj 2009 r. zmiany środka transportu, choć w tym przypadku zmiana taka jest konieczna, gdyż dostawa paliwa do podmiotu uprawnionego (zużywającego) odbywa się na morzu, a więc musi być poprzedzona przeładunkiem paliwa ze środka transportu lądowego na środek transportu wodnego. Zastosowanie przez Spółkę, zamiast jednego, dwóch dokumentów potwierdzających faktyczną dostawę paliwa żeglugowego do podmiotu zużywającego, z których każdy był przewidziany w przepisach ustawy o podatku akcyzowym i zawierał wszystkie informacje wymagane przepisami podatkowymi, należy więc uznać, z punktu widzenia celu głównego regulacji wskazanej dyrektywy, tj. ochrony przed nadużyciami, za działanie pożądane a nie skutkujące utratą prawa do zwolnienia. Należy zaznaczyć, że TSUE wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że jakiekolwiek naruszenie warunków formalnych nałożonych przez państwa członkowskie nie mogą powodować utraty uprawnień wynikających z systemowych przepisów wspólnotowych, a do takich niewątpliwie należy art. 14 dyrektywy Rady 2003/96/WE. Należy wskazać, iż dokumenty dostawy i kwity bunkrowe w sposób bezsprzeczny potwierdzały, czego nie zakwestionowali też pracownicy UKS kontrujący Spółkę, iż paliwo zostało dostarczone do uprawnionych podmiotów zużywających. Należy zaznaczyć, iż Spółka dołożyła wszelkich niezbędnych starań, aby na gruncie obowiązujących przepisów podatkowych zrealizować systemowe uprawnienie do stosowania zwolnienia. W tej sytuacji utrata prawa do zwolnienia stanowiłaby naruszenie zasady proporcjonalności.

W interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2012 r. znak ITPP3/443-227/11/JK oceniono stanowisko Wnioskodawcy jako nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 783/12 uchylił wydaną interpretację.

Sąd uzasadniając rozstrzygniecie wskazał, że w procesie wykładni przytoczonych przepisów należy uwzględnić cel regulacji, zwłaszcza, jeśli prowadziłoby to do zakwestionowania założenia racjonalności ustawodawcy. Skoro zwalnia on od akcyzy wyroby akcyzowe używane do celów żeglugowych, a zwolnienie to ma zastosowanie w przypadku ich dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego, a Spółka dysponowała oprócz dokumentów dostawy paliwa ze składu podatkowego na barkę bunkrującą, kwitami bunkrowymi odpowiadającymi wymogom stawianym dokumentom dostawy, potwierdzającymi specyficzną dostawę paliwa z barki bunkrującej do podmiotów zużywających, znajdujących się na morzu, to stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji należy uznać za nieprawidłowe.

W ocenie Sądu, gdy Spółka wystawiła dwa dokumenty potwierdzające faktyczną dostawę paliwa żeglugowego do podmiotu zużywającego, z których każdy był przewidziany w przepisach ustawy o podatku akcyzowym i zawierał wszystkie informacje wymagane przepisami podatkowymi, to w takim przypadku, utratę prawa do zwolnienia od podatku akcyzowego, w świetle art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, należy ocenić jako bezzasadną. Powyższej oceny nie można bowiem dokonywać w oderwaniu od specyfiki dostaw dokonywanych przez Spółkę, która prowadząc skład podatkowy oraz dysponując własnymi środkami transportu, dostarcza paliwa żeglugowe do jednostek zużywających. Przy czym, dostawy paliwa do podmiotu zużywającego najczęściej odbywają się na morzu, co wymusza przeładunek paliwa ze środka transportu lądowego na środek transportu wodnego.

Od powyższego wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną, którą Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt I FSK 766/13 oddalił.

W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że należy przyznać całkowitą słuszność Sądowi pierwszej instancji. Prezentowany przez Sąd pogląd (wywiedziony z wykładni celowościowej) opiera się na założeniu, że uchybienia formalne, które nie wskazują na celowe uchylanie się, omijanie lub naruszanie przepisów nie mogą same w sobie stanowić podstawy do kwestionowania prawa do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania wyrobów akcyzowych (paliwa żeglugowego) ze względu na przeznaczenie w sytuacji, gdy nie ma wątpliwości, że nie naruszono warunków materialoprawnych tego zwolnienia, tj. że paliwo to zostało w całości dostarczone do podmiotu zużywającego, a Spółka wystawiła dwa dokumenty potwierdzające faktyczną dostawę paliwa żeglugowego do podmiotu zużywającego, z których każdy był przewidziany w przepisach ustawy o podatku akcyzowym i zawierał wszystkie informacje wymagane przepisami podatkowymi.

W dniu 6 października 2014 r., do tutejszego organu, wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 783/12, uchylający zaskarżoną interpretację.


Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt I FSK 766/13 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 783/12 − stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 2 pkt 22 i pkt 23 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11), dalej zwanej ustawą, podmiot zużywający – to podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia, a w przypadku wyrobów energetycznych zwolnionych od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1 i 2, również podmiot niemający miejsca zamieszkania, siedziby lub miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, posiadający statek powietrzny lub jednostkę pływającą, który nabywa te wyroby energetyczne - jeżeli rozpoczęcie użycia tych wyrobów energetycznych do eksploatacji tego statku powietrznego lub tej jednostki pływającej następuje na terytorium kraju; z kolei podmiot pośredniczący – to podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, inny niż podmiot prowadzący skład podatkowy, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie działalności polegającej na dostarczaniu wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego, a w przypadku wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 32 ust. 1, pochodzących również z importu.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również dostarczenie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, jeżeli odbyło się ono bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia od akcyzy.


Zgodnie z treścią art. 21 ust. 2 ustawy, w przypadku zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, podatnik jest obowiązany, bez wezwania organu podatkowego:


  1. składać właściwemu naczelnikowi urzędu celnego deklaracje podatkowe, według ustalonego wzoru,
  2. obliczać i wpłacać akcyzę na rachunek właściwej izby celnej


  • za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło zakończenie procedury zawieszenia poboru akcyzy skutkujące powstaniem zobowiązania podatkowego.


W myśl art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od akcyzy ze względu na przeznaczenie używane do celów żeglugi, włączając rejsy rybackie, oleje smarowe oznaczone kodem CN 2710 19 81, oleje napędowe lub oleje opałowe - w przypadkach, o których mowa w ust. 3, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w ust. 5-13, oraz jeżeli, w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 1, 3-5, 7 lub 8, podmiot zużywający je posiada jednostkę pływającą.

Powyższego zwolnienia nie stosuje się w przypadku prywatnych rejsów i prywatnych lotów o charakterze rekreacyjnym, za które uważa się użycie statku lub statku powietrznego przez jego właściciela lub inną osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, które korzystają z niego na podstawie umowy najmu lub umowy o podobnym charakterze, w celach innych niż gospodarcze, w szczególności innych niż przewóz pasażerów lub towarów albo świadczenie usług za wynagrodzeniem lub usług na rzecz organów publicznych − art. 32 ust. 2 ustawy.


Ustęp 3 wymienionego artykułu stanowi, iż zwolnienie od akcyzy przedmiotowych wyrobów stosuje się wyłącznie w przypadku ich:


  1. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego lub
  2. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu pośredniczącego, lub
  3. dostarczenia od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego, lub
  4. nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego handlowca w celu zużycia przez niego jako podmiot zużywający, lub
  5. nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego handlowca w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego, lub
  6. importu przez podmiot pośredniczący, lub
  7. importu przez podmiot zużywający, lub
  8. zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający.


Zgodnie z art. 32 ust. 5 pkt 2 ustawy, warunkiem zwolnień od akcyzy wyrobów akcyzowych ze względu na ich przeznaczenie jest również, między innymi, dołączenie do przemieszczanych wyrobów akcyzowych dokumentu dostawy wyrobów objętych zwolnieniem od akcyzy, zwanego dalej „dokumentem dostawy”.

W przypadku zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zakończenia tej procedury, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej − art. 45 ust. 1 ustawy.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt I FSK 766/13 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, odnosząc się do orzeczenia sądu pierwszej instancji, że skoro wskazany przepis zwalnia od akcyzy wyroby akcyzowe używane do celów żeglugowych, a zwolnienie to ma zastosowanie w przypadku ich dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego, a Spółka − jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego − dysponowała oprócz dokumentów dostawy paliwa ze składu podatkowego na barkę bunkrującą, kwitami bunkrowymi odpowiadającymi wymogom stawianym dokumentom dostawy, potwierdzającymi specyficzną dostawę paliwa z barki bunkrującej do podmiotów zużywających, znajdujących się na morzu, to stanowisko wyrażone w interpretacji należy uznać za nieprawidłowe. W sytuacji, gdy w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka wystawiła dwa dokumenty potwierdzające faktyczną dostawę paliwa żeglugowego do podmiotu zużywającego, z których każdy był przewidziany w przepisach ustawy o podatku akcyzowym i zawierał wszystkie informacje wymagane przepisami podatkowymi, to w takim przypadku Wnioskodawca, w świetle art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie utracił prawa do zwolnienia od podatku akcyzowego.

Jak wyżej wskazano ocena Sądu − wywiedziona z wykładni celowościowej − opiera się na założeniu, że uchybienia formalne, które nie wskazują na celowe uchylanie się, omijanie lub naruszanie przepisów nie mogą same w sobie stanowić podstawy do kwestionowania prawa do korzystania ze zwolnienia.

Zdaniem Sądu, wprowadzenia przez polskiego ustawodawcę m.in. takich warunków zwolnienia od akcyzy określonych wyrobów akcyzowych dokonano w ramach implementacji dyrektywy Rady 2003/96/WE. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 pkt c wymienionej dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają od podatku produkty energetyczne dostarczane w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Wspólnoty (włącznie z połowami), z wyłączeniem prywatnej żeglugi niehandlowej, na warunkach, które ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom. Niewątpliwie obowiązki dokumentacyjne – co do zasady − służą realizacji celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom. Warunki stosowania zwolnienia z akcyzy mają zatem za zadanie realizację celu głównego wskazanej dyrektywy, jakim jest zwolnienie z akcyzy paliwa żeglugowego.

W ocenie Sądu, w sytuacji, gdy nie ma wątpliwości, że nie naruszono warunków materialoprawnych tego zwolnienia, tj. że paliwo to zostało w całości dostarczone do podmiotu zużywającego a skarżąca wystawiła dwa dokumenty potwierdzające faktyczną dostawę paliwa żeglugowego do podmiotu zużywającego, z których każdy był przewidziany w przepisach ustawy o podatku akcyzowym i zawierał wszystkie informacje wymagane przepisami podatkowymi, to błąd polegający na wystawieniu dwóch dokumentów zamiast jednego dokumentu dostawy dotyczącego przemieszczenia paliwa żeglugowego ze składu podatkowego na jednostkę pływającą – należy uznać za nadmierny rygoryzm.

Sąd wskazał, że oceny nie można bowiem dokonywać w oderwaniu od specyfiki dostaw dokonywanych przez Spółkę, która prowadząc skład podatkowy oraz dysponując własnymi środkami transportu, dostarcza paliwa żeglugowe do jednostek zużywających. Przy czym dostawy paliwa do podmiotu zużywającego najczęściej odbywają się na morzu, co wymusza przeładunek paliwa ze środka transportu lądowego na środek transportu wodnego.

Sąd wskazał ponadto, że w zaskarżonej interpretacji organ nie odniósł się do regulacji przewidzianej w art. 32 ust. 10 ustawy. Przepis ten określa, że dokument dostawy może być zastąpiony przez inny dokument, w przypadku gdy dokument ten zawiera takie same dane, jakie są wymagane dla dokumentu dostawy i znajduje swoją podstawę w porozumieniach międzynarodowych lub w przepisach prawa Wspólnoty Europejskiej. Do dokumentu zastępującego dokument dostawy, stosuje się odpowiednio przepisy o dokumencie dostawy. Jak wynika z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie dokumentu dostawy wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, ewidencji tych wyrobów oraz wykazu środków skażających alkohol etylowy służącego do stosowania zwolnień od akcyzy (Dz.U. Nr 32, poz. 251), dokument dostawy jest wystawiany przez podmiot prowadzący skład podatkowy − w przypadku dostarczania wyrobów zwolnionych z jego składu podatkowego do podmiotu pośredniczącego lub podmiotu zużywającego.

Reasumując, prawidłowe jest stanowisko, że udokumentowanie przez Spółkę w okresie od marca do maja 2009 r. dostawy paliwa żeglugowego ze składu podatkowego na uprawnioną jednostkę pływającą dwoma dokumentami przewidzianymi przepisami ustawy o podatku akcyzowym (tj. dokumentem dostawy, a następnie kwitem bunkrowym pełniącym rolę kolejnego dokumentu dostawy), w przypadku dostaw, w których - ze względu na specyfikę dostawy - niezbędny jest przeładunek paliwa, nie można uznać za naruszenie warunków formalnych zwolnienia z akcyzy, przewidzianego w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, skutkujące utratą prawa do tego zwolnienia.


Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej – 16 stycznia 2012 r.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację − w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj