Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-247b/14/PS
z 21 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej „Spółka”) mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z tym na podstawie przepisu art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „updop”) spółka podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium RP (nieograniczony obowiązek podatkowy), jest również zarejestrowana jako podatnik VAT UE czynny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie projektowania, produkcji i sprzedaży odzieży i akcesoriów odzieżowych. Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka dokonuje zakupu towarów od kontrahentów z terytorium Rzeczypospolitej oraz od kontrahentów mających siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej - zarówno w Unii Europejskiej jak i poza Unią, w tym na terytoriach państw azjatyckich (dalej „Dostawcy”). Z uwagi na długą współpracę ale przede wszystkim z uwagi na wielkość zamówień składanych u Dostawców a także rzetelny sposób wywiązywania się przez Spółkę z wcześniejszych zobowiązań, Spółka ma wynegocjowane długie terminy płatności należności za otrzymywane towary. Często terminy te przekraczają 60 dni i mogą wynosić nawet do 150 dni. Sposób zapłaty za dostarczane towary zależy od indywidualnych uzgodnień z danym Dostawcą, stosowane są między innymi akredytywa dokumentowa oraz inkaso.

Jeżeli chodzi o akredytywę dokumentową, to jest ona otwierana przez bank na rzecz poszczególnych Dostawców w oparciu o umowy, które Spółka zawiera z bankiem. W ramach akredytywy bankowej stosowane są różne rodzaje akredytyw, w tym: przenośne, niepotwierdzone, nieodwołalne, negocjacyjne. Wszelkie koszty i prowizje związane z ustanowieniem akredytywy obciążają Spółkę. Dostawca, na rzecz którego otwarto akredytywę, po spełnieniu określonych w niej warunków, w szczególności po okazaniu bankowi dokumentów potwierdzających wysłanie/załadunek towaru na statek, jest uprawniony do otrzymania należnej mu zapłaty od banku, który otworzył akredytywę. Spółka otwiera akredytywy z terminami płatności uzgodnionymi z Dostawcami, często przekraczającymi terminy wskazane w przepisie art. 15b updop, jednakże Dostawca, który przedstawi bankowi odpowiednie dokumenty, po ich akceptacji przez bank lub Spółkę otrzymuje od banku przyrzeczenie zapłaty należnej mu kwoty. Przyrzeczenie to zostaje wydane przez bank przed upływem terminów wskazanych w art. 15b updop. Sama zaś fizyczna zapłata następuje zgodnie z terminem płatności wskazanym na fakturze wystawionej przez Dostawcę, który może być dłuższy niż terminy wskazane w art. 15b updop. Po wydaniu przez bank przyrzeczenia zapłaty, nie istnieje ani po stronie Spółki ani po stronie banku możliwość odwołania bądź wstrzymania fizycznej zapłaty. Z chwilą uzyskania przyrzeczenia zapłaty kontrahent zyskuje pewność otrzymania zapłaty w wynegocjowanym terminie.

Jeżeli chodzi o inkaso, odbywa się ono również za pośrednictwem banków w ten sposób, że bank Dostawcy wystawia i przekazuje do banku Spółki dokument zawierający podpis Dostawcy (bill of exchange, bill for collection, draft), zwany dalej „Dokumentem", zawierający: kwotę należną Dostawcy, uzgodniony pomiędzy stronami termin zapłaty, bank i numer rachunku Dostawcy oraz jego podpis. Dokument wraz z dokumentami dostawy zostaje przedstawiony Spółce do akceptacji przez bank Spółki. Spółka po stwierdzeniu prawidłowości dokumentów akceptuje Dokument (co oznacza przyjęcie do zapłaty wskazanej w treści kwoty, na rzecz wskazanego odbiorcy) poprzez napisanie słowa „akceptuję” i wskazanie daty uregulowania kwoty widniejącej w Dokumencie. Następnie jest on zwracany do banku Spółki, który przekazuje Dokument do banku Dostawcy. Akceptacja ta jest dokonywana przed upływem terminów wskazanych w art. 15b updop. Po faktycznym zrealizowaniu płatności (przelew na rachunek Dostawcy) Dokument jest zwracany Spółce w formie uniemożliwiającej powtórne skorzystanie, przeważnie zostaje przedziurawiony co jest równoznaczne z jego umorzeniem. Akceptacja Dokumentu przez Spółkę jest równoważna czynności wystawienia weksla własnego, gdyż z chwilą akceptu, Spółka zobowiązuje się do bezwarunkowej zapłaty wskazanej w Dokumencie należności, a przekazanie zaakceptowanego Dokumentu do Dostawcy (za pośrednictwem banków stron) jest równoważne wręczeniu weksla Dostawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku gdy na rzecz danego Dostawcy została ustanowiona akredytywa dokumentowa, Spółka może uznać, że w sytuacji gdy Dostawca uzyskał od banku Spółki przyrzeczenie zapłaty przed upływem terminów wskazanych w przepisie art. 15b updop należność wobec tego Dostawcy została uregulowana w rozumieniu tego przepisu, a Spółka nie ma obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów po upływie tych terminów?
2. Czy w przypadku płatności w formie inkaso, Spółka może uznać, że z chwilą akceptacji Dokumentu i przekazania go Dostawcy (za pośrednictwem banków) przed upływem terminów, wskazanych w przepisie art. 15b updop należność wobec tego Dostawcy została uregulowana w rozumieniu tego przepisu, a Spółka nie ma obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów po upływie tych terminów?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania drugiego. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zaakceptowania przez Spółkę - w sposób opisany w stanie faktycznym - przedstawionego jej przez bank Dostawcy (za pośrednictwem banku Spółki) Dokumentu, z chwilą akceptacji i wręczenia Dokumentu uregulowaniu w rozumieniu przepisu art. 15b updop ulega kwota wskazana w tym Dokumencie. Jak opisano w stanie faktycznym z chwilą złożenia podpisu przez Spółkę na Dokumencie i zaakceptowania kwoty oraz terminu płatności w nim wskazanego, Dokument ten nabiera cech weksla bowiem akceptacja Dokumentu stanowi o złożeniu przez Spółkę bezwarunkowego przyrzeczenia zapłaty. Przekazanie Dokumentu dostawcy - za pośrednictwem banków - stanowi czynność równoważną wręczeniu weksla. Reasumując, Spółka może uznać, że z chwilą akceptacji i przekazania Dokumentu Dostawcy w terminach nie przekraczających terminów wskazanych w przepisie art. 15b updop nastąpiło uregulowanie wskazanej w Dokumencie należności i Spółka jest uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodu kwoty wynikającej z dokumentów Dostawcy, co do której Dostawca otrzymał zaakceptowany Dokument.

Stanowisko powyższe znajduje oparcie w przykładowych interpretacjach podatkowych gdzie Minister Finansów zgodził się ze stanowiskiem podatników, że wystawienie weksla własnego stanowi o uregulowaniu należności w rozumieniu przepisu art. 15b updop - interpretacja podatkowa z dnia 26 czerwca 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nr PTPB3/423-101/13-4/MF, interpretacja podatkowa z dnia 5 czerwca 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB3/423-192/13-2/EŻ, interpretacja podatkowa z dnia 19 lipca 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/2/423-493/13/AP, interpretacja podatkowa z dnia 27 grudnia 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/2/423-1278/13/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
  
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d - 4e ww. ustawy).
  

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Nowe regulacje wprowadziły zatem obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym przez ustawodawcę terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana. Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy więc dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”.

Używane przez ustawodawcę w art. l5b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Wskazać należy, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Pamiętać należy jednak, że każdy z ww. typów rozliczeń ma innych charakter, dlatego też aby uznać, że wywiązano się z danego zobowiązania (spełniono świadczenie) należy szczegółowo odnieść się do sposobu regulowania należności z niego wynikającego.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (Red. W. Doroszewski, Słownik języka polskiego. http://doroszewski.pwn.pl/), „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, iż „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka z uwagi na długą współpracę ale przede wszystkim z uwagi na wielkość zamówień składanych u Dostawców a także rzetelny sposób wywiązywania się przez Spółkę z wcześniejszych zobowiązań, ma wynegocjowane długie terminy płatności należności za otrzymywane towary. Często terminy te przekraczają 60 dni i mogą wynosić nawet do 150 dni. Sposób zapłaty za dostarczane towary zależy od indywidualnych uzgodnień z danym Dostawcą, w tym poprzez inkaso.

Inkaso odbywa się za pośrednictwem banków w ten sposób, że bank Dostawcy wystawia i przekazuje do banku Spółki dokument zawierający podpis Dostawcy (bill of exchange, bill for collection, draft), zwany dalej „Dokumentem", zawierający: kwotę należną Dostawcy, uzgodniony pomiędzy stronami termin zapłaty, bank i numer rachunku Dostawcy oraz jego podpis. Dokument wraz z dokumentami dostawy zostaje przedstawiony Spółce do akceptacji przez bank Spółki. Spółka po stwierdzeniu prawidłowości dokumentów akceptuje Dokument (co oznacza przyjęcie do zapłaty wskazanej w treści kwoty, na rzecz wskazanego odbiorcy) poprzez napisanie słowa „akceptuję” i wskazanie daty uregulowania kwoty widniejącej w Dokumencie. Następnie jest on zwracany do banku Spółki, który przekazuje Dokument do banku Dostawcy. Akceptacja ta jest dokonywana przed upływem terminów wskazanych w art. 15b ustawy podatkowej. Po faktycznym zrealizowaniu płatności (przelew na rachunek Dostawcy) Dokument jest zwracany Spółce w formie uniemożliwiającej powtórne skorzystanie, przeważnie zostaje przedziurawiony co jest równoznaczne z jego umorzeniem.

Spółka wskazuje również, że akceptacja Dokumentu przez Spółkę jest równoważna czynności wystawienia weksla własnego, gdyż z chwilą akceptu, Spółka zobowiązuje się do bezwarunkowej zapłaty wskazanej w Dokumencie należności, a przekazanie zaakceptowanego Dokumentu do Dostawcy (za pośrednictwem banków stron) jest równoważne wręczeniu weksla Dostawcy.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia, czy w sytuacji akceptacji Dokumentu i przekazania go Dostawcy za pośrednictwem banków stron przed upływem terminów wskazanych w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że kwota należna Dostawcy została uregulowana w rozumieniu art. 15b.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe, [w:] Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska). Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla.

Co istotne weksel jest papierem wartościowym. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu „uregulowanie”. Zapłata wekslem jest więc efektywnym sposobem wygaśnięcia zobowiązania (weksel pełni funkcję środka płatniczego).

Inkaso natomiast (również inkaso dokumentowe) - to warunkowa forma płatności, polegająca na pobraniu przez bank od kupującego na rzecz sprzedającego określonej należności, w zamian za wydanie powierzonych przez sprzedającego dokumentów, zgodnie z ustalonymi warunkami.

Zatem, podobnie jak przy akredytywie, dopiero w momencie faktycznego zrealizowania płatności przez bank na podstawie inkaso można mówić o uregulowaniu należności.

Co do zasady więc dokonanie płatności na rzecz kontrahentów – z pomocą inkaso – stanowi uregulowanie należności w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jeżeli więc kontrahent otrzyma należą mu kwotę (poprzez inkaso) wypłaconą przez Bank (lub bank pośredniczący) przed upływem terminów określonych w przepisach art. 15b ustawy, dłużnik nie będzie zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15b ust. 1 – 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wypłata poprzez inkaso stanowić będzie w takim wypadku jedną z form wygaśnięcia zobowiązania i uregulowania należności, z tą różnicą, że zobowiązanie spełni nie dłużnik, lecz bank.

Nie można jednak uznać, że sama akceptacja Dokumentu i przekazanie go Dostawcy w ramach inkaso podobnie jak zapłata wekslem, będącym papierem wartościowym, będzie równoznaczne z uregulowaniem należności.

Ponadto, odnośnie stanowiska Spółki, wskazać należy, że stosowanie wykładni per analogiam do zdarzeń mających zupełnie odmienny charakter jest niesłuszne i niedopuszczalne na gruncie prawa podatkowego.

W związku z powyższym stanowisko Spółki, w świetle którego w przypadku zaakceptowania przez Spółkę - w sposób opisany w stanie faktycznym - przedstawionego jej przez bank Dostawcy (za pośrednictwem banku Spółki) Dokumentu, z chwilą akceptacji i wręczenia Dokumentu uregulowaniu w rozumieniu przepisu art. 15b ulega kwota wskazana w tym Dokumencie – jest nieprawidłowe.

Odnośnie powołanych interpretacji indywidualnych, wskazać należy również, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.