Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-658/14/JS
z 5 września 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 czerwca 2014 r. (złożonym osobiście w tym samym dniu w tut. Biurze), uzupełnionym 18 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z:

  • najmem i użytkowaniem urządzeń vendingowych,
  • wykupem ww. urządzeń

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony w tut. Biurze ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem i użytkowaniem urządzeń vendingowych i późniejszym ich wykupem. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 sierpnia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-658/14/JS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 sierpnia 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą zarejestrowaną działalność gospodarczą. Obecnie zawiesił jej wykonywanie, na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. W związku z zamiarem wznowienia tej działalności i chęcią wprowadzenia nowego zakresu wykonywanej działalności gospodarczej, polegającej na dokonywaniu sprzedaży towarów za pośrednictwem urządzeń samosprzedających, tzw. automatów vendingowych, Wnioskodawca zamierza przystąpić do podjęcia czynności w tym zakresie. Wznowioną działalność gospodarczą zamierza opodatkować w zakresie podatku dochodowego na „zasadach ogólnych” i prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, będąc równocześnie podatnikiem VAT.

Planowana nowa działalność będzie polegała na ustawieniu urządzeń vendingowych w miejscach ogólnodostępnych, w których to potencjalni klienci będą mogli samoobsługowo nabyć, poprzez wrzucenie odpowiedniej ilości monet do specjalnego wrzutnika, interesujące ich produkty. Wnioskodawca zamierza korzystać z dwóch rodzajów urządzeń: „napojowców” sporządzających gorące napoje oraz „snackowców” sprzedających umieszczone w nich gotowe produkty.

Pierwszy rodzaj, to urządzenia oferujące możliwość samoobsługowego nabycia gotowego produktu przygotowywanego przez automat. Automat taki, z umieszczonych w nim półproduktów w stanie sypkim, przygotowuje gotowy produkt, np. kawę, herbatę, czekoladę, zupę itp. i dzięki procesom technologicznym (np. poprzez dodanie określonej ilości wody o odpowiedniej temperaturze, mleka, cukru, etc.) sterowanym przez automat, jest sporządzony gotowy produkt (tj. napój do picia).

Drugim rodzajem urządzeń są automaty dokonujące sprzedaży już gotowych wyrobów umieszczonych wewnątrz, z reguły przekąsek (batonów, herbatników, cukierków, gum do żucia, paluszków itp.) lub napojów i soków w butelkach, kartonach i puszkach. Tutaj urządzenie, po umieszczeniu zapłaty w specjalnym wrzutniku, steruje wydaniem określonego produktu umieszczonego na konkretnej półce automatu, poprzez odpowiedni system elektromechaniczny, powodujący przetransportowanie zakupionego towaru do specjalnego otworu dostępnego dla klienta.

Wkrótce po wznowieniu działalności, Wnioskodawca zamierza pozyskiwać przedmiotowe urządzenia w celu wykorzystania ich, jako punktów sprzedaży w uruchamianej działalności. Obecnie koszt nabycia jednego nowego urządzenia waha się w granicach od 10.000 zł do 25.000 zł netto (bez VAT) i jest uzależniony od typu, wyposażenia i rodzaju możliwych funkcji. Przedmiotowe urządzenia Wnioskodawca zamierza pozyskiwać sukcesywnie, w zależności od posiadanych możliwości lokalizacyjnych i finansowych. Ze względu na niewystarczającą ilość środków finansowych, Wnioskodawca rozważa możliwość pozyskania interesujących go urządzeń w formie ich najmu. Po rozeznaniu ofert na tym rynku, ma możliwość wynajmu tych urządzeń, na podstawie umowy najmu, która jest zawierana na czas oznaczony, trwający w tym przypadku ok. 12 - 13 miesięcy. W trakcie trwania umowy właścicielem urządzenia będzie wynajmujący, natomiast Wnioskodawca (jako najemca) nie będzie uprawniony do ustanawiania na urządzeniu jakichkolwiek obciążeń lub praw osób trzecich oraz oddawania go innym osobom. Wynajmujący będzie uprawniony do kontroli stanu urządzenia i prawidłowości eksploatacji w miejscu jego ustawienia. Równocześnie, Wnioskodawca będzie zobowiązany do płacenia czynszu za najem urządzenia oraz innych opłat związanych z użytkowaniem przedmiotu najmu.

Wysokość czynszu za najem jest ustalona w proporcji do wartości urządzenia. Projekt umowy przy najmie przewiduje, że przy przykładowej wartości urządzenia wynoszącej 12.500,00 zł (netto) płatność czynszu najmu będzie odbywała się w następujący sposób: pierwszy czynsz będzie należny w momencie podpisania umowy i będzie wynosił 3.125,00 zł (netto), a następnie od kolejnego miesiąca kalendarzowego ustanawia się 12 comiesięcznych równych czynszów w kwocie 625,00 zł (netto) każdy, które Wnioskodawca będzie cyklicznie regulował. Należności czynszowe będą płatne w określonym terminie płatności, na podstawie wystawionych przez wynajmującego faktur powiększonych o podatek VAT. Równocześnie, zgodnie z zapisami tej umowy, po zakończeniu okresu najmu Wnioskodawca będzie miał prawo do przedłużenia czasu jego trwania i wynajmowania urządzenia za dotychczasowy comiesięczny czynsz, tj. za kwotę 625,00 zł (netto), lub też zakupić przedmiot najmu za kwotę 2.125,00 zł (netto), co może nastąpić po pisemnym powiadomieniu wynajmującego.

Istnieje również możliwość podpisania umowy na okres ok. 2 lat. W tym przypadku, przy tej samej wartości urządzenia, pierwszy czynsz jest taki sam i wynosi 3.125,00 zł (netto), natomiast od następnego miesiąca ustanawia się 22 comiesięczne czynsze w kwocie 437,50 zł (netto) każdy. Istnieje możliwość przedłużenia czasu trwania umowy za tą samą stawkę miesięcznego czynszu tj. 437,50 zł (netto) lub też zakupu tego urządzenia za kwotę 1.250,00 zł (netto).

W przypadku, gdy Wnioskodawca zdecyduje się na urządzenie o innej wartości, kwoty czynszów oraz kwota wykupu zmieniają się proporcjonalnie do wartości urządzenia. W obu przypadkach najmu, łączna suma opłat czynszowych za okres najmu oraz kosztu ewentualnego wykupu zawsze przekracza początkową wartość urządzenia i w przypadku najmu na okres 12-13 miesięcy wynosi 12.750.00 zł (netto), a w drugim przypadku najmu (okres ok. 2 lat) wynosi ona 14.000,00 zł (netto). Możliwość najmu na określony czas i późniejszego przedłużenia tego okresu lub zakup urządzenia po zakończeniu umowy najmu jest dla Wnioskodawcy istotna, bowiem w zależności od wielkości obrotu i zyskowności w danej lokalizacji, będzie mógł zrezygnować z najmu urządzenia lub też w przypadku dalszego zainteresowania, będzie miał możliwość albo dalej wynajmować urządzenie, albo je zakupić na własność.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 18 sierpnia 2014 r., Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z zapisami proponowanej umowy najmu, to najemca jest zobowiązany ponosić inne opłaty w związku z użytkowaniem przedmiotu najmu. W związku z powyższym, m.in. koszty serwisu i napraw są po stronie najemcy urządzenia. Wynajmujący jedynie w imieniu producenta obejmuje gwarancją części automatu, które są wadliwe lub obarczone defektami produkcyjnymi powstałymi z winy producenta, w okresie do 12 miesięcy od daty podpisania umowy najmu. Gwarancja ta polega na bezpłatnej wymianie uszkodzonej części, którą jednak trzeba wymontować i dostarczyć na własny koszt do autoryzowanego serwisu (lub też własnym staraniem dostarczyć całe urządzenie). Stąd też, oprócz możliwości bezpłatnego otrzymania samej sprawnej w zamian wadliwej części automatu, wszelkie pozostałe nakłady związane z serwisem są po stronie najemcy.

Także zgodnie z treścią projektu umowy, wynajmujący z chwilą przekazania urządzenia przenosi na najemcę ryzyko ubytku, utraty albo uszkodzenia przedmiotu najmu, w związku z tym, to najemca powinien dokonać ubezpieczenia automatów od tych ryzyk. Stąd też, jako przyszły najemca, Wnioskodawca będzie zobligowany umową do dokonania ubezpieczenia przedmiotu najmu, który będzie użytkował.

Wydatki związane z „dojazdami” dotyczą niezbędnych nakładów na wszelkie uzasadnione ekonomicznie przejazdy do i z miejsc ustawienia urządzeń, w związku z koniecznością wykonania niezbędnych czynności warunkujących utrzymanie tego urządzenia, jako źródła przychodu. W zależności od potrzeb, przejazdy te mogą być dokonywane samochodem osobowym będącym własnością Wnioskodawcy; koszty te Wnioskodawca zamierza rozliczać zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46, art. 23 ust. 5, art. 23 ust. 7 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zawarto również we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że urządzenia vendingowe mieszczą się w grupie 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wszelkie nakłady związane z najmem urządzeń i późniejszym ewentualnym ich wykupem po okresie najmu będą kosztami uzyskania przychodów?

W szczególności, czy płatności czynszowe na rzecz wynajmującego, jak również kwota ewentualnego zakupu urządzenia po okresie najmu oraz inne pozostałe opłaty związane z użytkowaniem wynajmowanych urządzeń ponoszone na rzecz innego podmiotu niż wynajmujący (np. opłaty za dzierżawione miejsce ustawienia automatu, zużyte media, wnoszone na rzecz właściciela obiektu w którym będzie umiejscowione urządzenie), będą kosztem uzyskania przychodu?

Czy koszty zakupu surowców do sporządzania napojów, a również gotowych towarów będących przedmiotem sprzedaży w tych automatach oraz koszty związane z dostarczeniem tychże produktów w miejsce lokalizacji są kosztem uzyskania przychodu?

Czy pozostałe ogólne nakłady związane z funkcjonowaniem urządzeń, np. serwis, obsługa, ubezpieczenie od aktów wandalizmu itp. będą stanowiły koszty podatkowe w momencie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zagadnienia najmu reguluje art. 659-679 Kodeksu cywilnego. Stosownie do tych postanowień, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania (lecz bez przeniesienia prawa własności do tej rzeczy) przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Natomiast w myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia pomiędzy tym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu związku przyczynowo-skutkowego tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przy kwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy dokonać jego oceny pod względem związku z przychodami. W związku z powyższym, kosztami uzyskania przychodu są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami.

W art. 23 wyżej wskazanej ustawy, enumeratywnie jest wymieniony katalog nakładów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zatem po uwzględnieniu zapisanych tam wyjątków, wszystkie pozostałe racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady związane z wynajmem, eksploatacją i późniejszym ewentualnym zakupem po okresie najmu urządzeń vendingowych, w myśl zasady zapisanej w art. 22 ust. 1 ustawy o pdof, stanowią koszt uzyskania przychodów, bowiem istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi wszystkimi zdarzeniami gospodarczymi, począwszy od ponoszonych kosztów, do generowania przychodów wynikających z dokonywania za pośrednictwem tych urządzeń zakupów przez klientów. Z tej też przyczyny, ponoszone nakłady związane z najmem tych urządzeń, które są zapisane w umowie, na rzecz wynajmującego oraz pozostałe koszty związane z funkcjonowaniem urządzeń, takie jak opłaty za dzierżawę miejsca ich ustawienia, zużycie energii elektrycznej, wody, koszty serwisu, obsługi, dojazdu, ubezpieczenia od aktów wandalizmu, itp. stanowią koszty uzyskania tych przychodów w momencie ich poniesienia.

Równocześnie, koszty zużytych surowców do wyrobu napojów jak również koszty produktów sprzedawanych za pośrednictwem tych urządzeń, będą stanowiły koszty podatkowe w okresie ich ponoszenia.

Również w przypadku, gdy po zakończeniu umowy Wnioskodawca dokona zakupu urządzeń (urządzenia), poprzez przeniesienie prawa własności na postawie faktury sprzedaży sporządzonej przez wynajmującego, kwota określona w tej fakturze zakupu będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu, w momencie faktycznego przekazania do używania tego urządzenia, jako środka trwałego będącego własnością Wnioskodawcy. Zakup urządzenia, w przypadku gdy zapłacona cena nie przekroczy wartości 3.500,00 zł (netto), będzie stanowić koszt podatkowy zgodnie z art. 22f ust. 1 pkt 3 (powinno być: art. 22f ust. 3) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym miesiącu, w którym nastąpi jego oddanie do użytkowania (jako zakupionego na własność środka trwałego).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy wartość zakupionego środka trwałego przekroczyłaby kwotę 3 500,00 zł (netto), po spełnieniu warunków do uznania go za „małego podatnika” (tj. nie osiągania większych obrotów niż 1.200.000 euro w roku podatkowym), w ramach pomocy „de minimis”, będzie miał możliwość (w granicach określonych w art. 22k ust. 7-12 ww. ustawy) dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego, który mieści się w grupie 3 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, w kwocie nie przekraczającej limitu określonego w art. 22k ust. 7 cyt. ustawy, co będzie stanowić koszt podatkowy.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, w każdym wskazanym powyżej przypadku poniesione w ten sposób koszty zakupu środka trwałego (tj. przeniesienia na niego prawa własności), a używanego wcześniej na postawie umowy najmu, będą stanowiły podatkowe koszty uzyskania przychodów.

W opisanej przyszłej sytuacji związanej z planowanym najmem tych maszyn wraz z ewentualnym ich wykupem po okresie najmu, jak również ich użytkowaniem w sposób przynoszący przychody, zachodzi ścisły związek przyczynowo-skutkowy Zatem, istnienie tego związku upoważnia Wnioskodawcę do uznania za podatkowe koszty uzyskania przychodów wszystkich racjonalnie ponoszonych nakładów związanych z najmem, eksploatacją i późniejszym zakupem urządzeń samosprzedających, opisanych we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nazwaną, której istotne elementy uregulowane są w art. 659 - 679 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 – dalej „k.c.”). Zgodnie z art. 659 § 1 i § 2 k.c., najem jest umową, przez którą wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, który może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Stosownie do uregulowań zawartych w przepisie art. 669 § 1 k.c., najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym. Strony w myśl zasady swobody umów mogą kształtować stosunek najmu w sposób dowolny, o ile nie narusza on obowiązujących przepisów oraz zasad współżycia społecznego, poza zastrzeżeniami kodeksowymi.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wznowić zawieszoną działalność gospodarczą. Działalność ta będzie polegała na dokonywaniu sprzedaży towarów za pośrednictwem urządzeń samosprzedających, tzw. automatów vendingowych. W tym celu Wnioskodawca zamierza wynająć takie urządzenia. W związku z tym, będzie ponosił szczegółowo wskazane we wniosku wydatki związane z używaniem i funkcjonowaniem tych urządzeń, w tym związane z zakupem surowców (z których przygotowywany jest produkt będący przedmiotem sprzedaży) i towarów będących przedmiotem sprzedaży.

Ponadto, po zakończeniu umowy najmu Wnioskodawca rozważa wykup (zakup) tych urządzeń na własność.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, nakładów związanych z najmem i użytkowaniem urządzeń vendingowych oraz wydatków związanych z późniejszym wykupem (zakupem) tych urządzeń.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatki w postaci czynszu najmu wynajmowanych urządzeń oraz inne opłaty związane z ich użytkowaniem, ponoszone na rzecz innego podmiotu niż wynajmujący (tj. opłaty za dzierżę miejsca, w którym ustawione będą automaty, zużycie mediów), bez wątpienia ponoszone będą w celu uzyskaniem przychodu. Również inne nakłady związane z funkcjonowaniem wynajmowanych urządzeń, takie jak wydatki z tytułu serwisu, obsługi, ubezpieczenie od aktów wandalizmu, do ponoszenia których będzie zobowiązany najemca, jako mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, będą mogły stanowić koszty podatkowe. Wobec tego – o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane – jako spełniające kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły stanowić koszty podatkowe w dacie ich poniesienia, w rozumieniu art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zakup surowców do sporządzania napojów oraz zakup towarów będących przedmiotem sprzedaży w automatach, jako zakup materiałów (surowców) podstawowych oraz towarów handlowych w rozumieniu § 3 pkt 1 lit. a i b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1037), bezsprzecznie związany będzie z uzyskiwaniem przychodów z ich sprzedaży. O ile zatem ich zakup będzie prawidłowo udokumentowany, będzie stanowił koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednocześnie wskazać należy, że ww. koszty stanowią tzw. „koszty bezpośrednie”, które podlegają ujęciu w księdze w dniu poniesienia, w rozumieniu art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te zostają jednak wyłączone z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu ze sprzedaży tych towarów handlowych (wyrobów gotowych do wytworzenia których zużyto zakupione uprzednio surowce). W konsekwencji niesprzedane na koniec okresu sprawozdawczego towary handlowe (ww. wyroby, surowce), objęte spisem z natury, poprzez różnice remanentowe, zostają wyksięgowane z kosztów podatkowych, a przez to powiększają kwotę dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej za dany rok podatkowy. Wobec powyższego, omawiane wydatki zostaną faktycznie zaliczone do kosztów podatkowych dopiero w momencie sprzedaży towarów handlowych (wyrobów gotowych do wytworzenia których zużyto zakupione uprzednio surowce).

Wśród wydatków, które będzie ponosił Wnioskodawca w związku z używaniem wynajmowanych urządzeń, wymienione zostały również koszty „dojazdu”. Wnioskodawca wyjaśnił, że wydatki te będą dotyczyły niezbędnych nakładów na wszelkie uzasadnione ekonomicznie przejazdy do i z miejsc ustawienia urządzeń, w związku z koniecznością wykonania niezbędnych czynności warunkujących utrzymanie tego urządzenia, jako źródła przychodu. W zależności od potrzeb, przejazdy te mogą być dokonywane samochodem osobowym będącym jego własnością. Koszty te Wnioskodawca zamierza rozliczać zgodnie z 23 ust. 1 pkt 46, art. 23 ust. 5, art. 23 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w odniesieniu do samochodów osobowych nie stanowiących środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, ustawodawca przewidział pewne ograniczenie w możliwości pełnego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z ich używaniem w działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 23 ust. 5 i 7 ww. ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane; nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna być potwierdzona przez podatnika na koniec każdego miesiąca. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Jak więc wynika z przytoczonych wyżej przepisów art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik używa w działalności gospodarczej samochód osobowy niebędący środkiem trwałym w tej dzialalności, to powinien prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, jeżeli chce skorzystać z możliwości podatkowego rozliczenia kosztów związanych z jego używaniem.

Wydatki z tytułu używania samochodu osobowego będą stanowiły koszt uzyskania przychodu jedynie, gdy podatnik:

  1. prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu;
  2. wydatki te nie przekraczają kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu.

Odnosząc się z kolei do kwestii możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wykupem (zakupem) urządzeń vendingowych, będących uprzednio przedmiotem najmu, stwierdzić należy, że warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że wynajmowane przez Wnioskodawcę urządzenia po ich wykupie (zakupie) będą nadal wykorzystywane do celów działalności gospodarczej i będą stanowiły środki trwałe w tej działalności.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środka trwałego – dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych – zawarta została w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

  • stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  • został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  • jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia. W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zatem, w przypadku, gdy po zakończeniu umowy najmu urządzeń vendingowych Wnioskodawca dokona ich zakupu, a cena nabycia nie przekroczy 3.500 zł, w miesiącu oddania ich do używania lub w miesiącu następnym będzie mógł dokonać jednorazowo odpisu amortyzacyjnego, stanowiącego koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W sytuacji, gdy cena nabycia tych urządzeń będzie wyższa niż 3.500 zł, Wnioskodawca zobowiązany będzie do wyboru jednej z metod amortyzacji, o których mowa w art. 22i-22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl bowiem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

  • tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
  • amortyzację tzw. „metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
  • amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Jedną z ww. metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7 13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 9 tej ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Zgodnie z art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro).

Jeżeli zatem Wnioskodawca w istocie spełni kryteria, o których mowa w art. 5a pkt 20 ww. ustawy, a wskazane we wniosku urządzenia vendingowe sklasyfikowane będą w grupie 3-8 KŚT oraz spełniają kryteria wymienione w art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, wówczas będzie uprawniony do dokonania w miesiącu, w którym środki trwałe zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 -13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogącego stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że stanowisko Wnioskodawcy oceniono wyłącznie na gruncie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego z którego wynika, że Wnioskodawca planuje zawarcie umów najmu urządzeń vendingowych. Z tej też przyczyny, wskazanie powyższe przyjęto za element opisu zdarzenia przyszłego, nie badając tym samym, czy umowy te nie będą stanowić leasingu, o którym mowa w rozdziale 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj