Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-183/14-2/GG
z 22 sierpnia 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla budynku używanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla budynku używanego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mający siedzibę na terytorium Polski, prowadzi hotel wraz z restauracją w budynku, który został nabyty w listopadzie 2009 r. jako używany. Nieruchomość została wzniesiona pod koniec XIX wieku i funkcjonowała jako młyn. W latach 60-tych XX wieku została rozbudowana i w dalszym ciągu pełniła taką funkcję. W ostatnich 10-ciu latach nie była w niej prowadzona żadna działalność, była własnością gminy.

Na początku 2012 r. Spółka rozpoczęła remont i modernizację nieruchomości, przy czym nakłady na ulepszenie poniesione przed oddaniem do użytkowania przekroczyły znacznie 30% wartości początkowej. Po zakończeniu prowadzonych prac eksploatacja budynku rozpoczęła się w marcu 2014 r.

Budynek wymieniony w przedmiotowym wniosku został wpisany do ewidencji środków trwałych. Zgodnie z objaśnieniami do Klasyfikacji Środków Trwałych budynek ten Spółka zaliczyła do rodzaju 109 (tam bowiem zalicza się m.in. hotele i inne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, restauracje, bary, stołówki). Oprócz robót składających się na ulepszenie samego budynku, Spółka przeprowadziła prace w jego otoczeniu, polegające na wykonaniu chodnika i placu z kostki oraz utwardzeniu powierzchni. Sposób zagospodarowania terenu wokół restauracji nie odbiega od zwyczajowo przyjętych norm dla tego rodzaju i kategorii obiektów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym dopuszczalne jest ustalenie dla przedmiotowego budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego okresu amortyzacji, nie krótszego jednak niż 3 lata?

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalne jest zastosowanie dla budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego okresu amortyzacji, przy czym okres ten nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik ma prawo ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, przy czym w przypadku budynków i budowli okres ten nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem jednak m.in. budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych. Przy tym budynek uznaje się za używany, jeżeli podatnik udowodni, że przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez 60 miesięcy (w tym przypadku jest to okres znacznie dłuższy), natomiast za ulepszony, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez tego podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przedmiotowy budynek spełnia wszystkie te warunki, zarówno dotyczące klasyfikacji, jak również okresu użytkowania i wielkości wydatków na ulepszenie. Nie ma, zdaniem Spółki, wątpliwości, że zastosowanie znajdzie przepis art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a, skoro budynek klasyfikowany jest w rodzaju 109 KŚT. Tym samym zdaniem Wnioskodawcy Spółce przysługuje prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, choćby tylko z tytułu uznania budynku za ulepszony, jednak przy przyjęciu okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, zatem stawka ta nie może być większa niż 33,33 %.

Potwierdzenie takiego stanowiska w podobnej sytuacji znajduje się w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/2/423-450/09/BG z dnia 16 lipca 2009 r., a także interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB5/423-758/10-2/PS z dnia 17 stycznia 2011 r. oraz nr IPPB5/423-774/10-2/IŚ z dnia 11 lutego 2011 r., w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB3/423-122/09-2/HS z dnia 28 kwietnia 2009 r. i wielu innych, identycznych merytorycznie.

Identyczne stanowisko zawarte jest w „Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009”, W. Nykiel, A. Mariański, Gdańsk 2009, s. 716-717, zgodnie z którym brzmienie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 r. „usuwa wątpliwości interpretacyjne jakie miały miejsce w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. Obecnie obiekty, dla których możliwy jest okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata, to: trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji, inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związane z gruntem, kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3, domki kempingowe, budynki zastępcze”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

  • zostały poniesione przez podatnika,
  • ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  • nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a – 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  • stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  • nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo - usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3 - 11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi hotel wraz z restauracją w budynku, który został nabyty w listopadzie 2009 r. jako używany. Nieruchomość została wzniesiona pod koniec XIX wieku i funkcjonowała jako młyn. W latach 60-tych XX wieku została rozbudowana i w dalszym ciągu pełniła taką funkcję. W ostatnich 10-ciu latach nie była w niej prowadzona żadna działalność, była własnością gminy. Na początku 2012 r. Spółka rozpoczęła remont i modernizację nieruchomości, przy czym nakłady na ulepszenie poniesione przed oddaniem do użytkowania przekroczyły znacznie 30% wartości początkowej. Po zakończeniu prowadzonych prac eksploatacja budynku rozpoczęła się w marcu 2014 r. Budynek został wpisany do ewidencji środków trwałych. Zgodnie z objaśnieniami do Klasyfikacji Środków Trwałych budynek ten Wnioskodawca zaliczył do rodzaju 109 (tam bowiem zalicza się m.in. hotele i inne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, restauracje, bary, stołówki). Oprócz robót składających się na ulepszenie samego budynku, Wnioskodawca przeprowadził prace w jego otoczeniu, polegające na wykonaniu chodnika i placu z kostki oraz utwardzeniu powierzchni. Sposób zagospodarowania terenu wokół restauracji nie odbiega od zwyczajowo przyjętych norm dla tego rodzaju i kategorii obiektów.

W świetle powyższego, Spółka jest uprawniona do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla nabytej nieruchomości, dla której okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. W konsekwencji, Spółka będzie mogła zastosować 33% stawkę amortyzacji dla przedmiotowej nieruchomości.

Należy również zastrzec, że ujęcie składników majątku Wnioskodawcy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych wymaga jednak dokonania odpowiedniej klasyfikacji środków trwałych do poszczególnych grup, której dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

Podkreślić trzeba, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii poprawności dokonanego przez Wnioskodawcę zaklasyfikowania do Klasyfikacji Środków Trwałych.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego .

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej (pkt 1). Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania standardów klasyfikacyjnych (pkt 2 Komunikatu). W przypadkach uzasadnionych skomplikowanym charakterem problemu, Prezes Głównego Urzędu Statystycznego – w porozumieniu z właściwymi ministrami lub na ich wniosek – wydaje interpretacje standardów klasyfikacyjnych stosowanych w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej, wymienionych w ust. 2, w formie komunikatów, ogłaszanych w Dzienniku Urzędowym GUS (pkt 4 Komunikatu).

Tym samym niniejsza interpretacja nie może rozstrzygać kwestii poprawności dokonanego przez Wnioskodawcę zaklasyfikowania do składników majątku mieszczących się w art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj