Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-586/14/PSZ
z 21 sierpnia 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2014 r. (data wpływu 23 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 23 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


W 1988 r. zawarła Pani związek małżeński. Małżonkowie zamieszkali w domu jednorodzinnym wybudowanym przez rodziców męża, którego współwłaścicielami, po ½ udziału, byli Pani mąż oraz jego matka. Mąż Pani swój udział nabył w drodze dziedziczenia po ojcu, na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 20 czerwca 1990 r. o stwierdzeniu nabyciu spadku.

W roku 1996 rozpoczęła Pani prowadzenie działalności gospodarczej - biura rachunkowego, wykorzystując część powierzchni domu na potrzeby tej działalności.

W dniu 21 stycznia 2002 r. teściowa darowała do majątku wspólnego Pani i jej męża swoją ½ udziału w prawie własności domu. Wartość darowizny strony określiły na kwotę 6.500 zł. Tym samym aktem notarialnym małżonek darował Pani swój udział wynoszący ½, wskazując, że przedmiot darowizny będzie stanowił ich wspólny majątek. Wartość tej darowizny strony określiły na 3.250 zł. Od tego momentu Pani i małżonek stali się, na zasadzie współwłasności łącznej małżeńskiej, wyłącznymi współwłaścicielami przedmiotowego domu. Jednocześnie ustanowiona została nieodpłatnie i dożywotnio służebność mieszkania na rzecz Pani teściowej, która mieszka w tym domu do dnia dzisiejszego.

Dom, w którym Pani zamieszkuje z rodziną pierwotnie posiadał jedną kondygnację o powierzchni 55m2. W dniu 14 grudnia 2001 r. Starosta Powiatu wydał decyzję, na mocy której zatwierdził projekt budowlany i udzielił Pani i mężowi pozwolenia na budowę, zezwalając na nadbudowę piętra. Nadbudowa piętra wykonana została w 2002 r. Pani i mąż nie dokumentowali wydatków ponoszonych na wytworzenie budynku, gdyż miał on być przeznaczony na cele mieszkalne. W dniu 20 stycznia 2003 r. Starosta Powiatu stwierdził, że nadbudowane piętro jest gotowe do używania.

W roku 2006 Pani i mąż pogłębili i wyremontowali piwnicę, uzyskując dzięki temu dodatkową kondygnację. Po zakończeniu prac budowlanych dom uzyskał trzy kondygnacje o łącznej powierzchni 156 m2. Od zakończenia inwestycji budowlanych do dnia dzisiejszego budynek przeznaczony jest na cele mieszkaniowe. Zamieszkuje w nim Pani wraz z mężem, synem i teściową. Jedynie niewielka część domu (co wskazano na wstępie) wykorzystywana jest na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Panią. Powierzchnia ta zajmuje jedynie około 30% ogólnej powierzchni domu. Nigdy nie amortyzowała Pani przedmiotowego budynku i nie wykazywała go w ewidencji środków trwałych. Podstawową funkcją budynku zawsze była funkcja mieszkalna i to właśnie w celu powiększenia powierzchni mieszkalnych, wraz z małżonkiem, dokonała Pani znaczącej rozbudowy domu.

W kwietniu 2014 r. Pani i mąż podjęli decyzję o zakupie nowego domu. Po remoncie zamierzają się tam przeprowadzić. Umowę przedwstępną kupna podpisali 29 kwietnia 2014 r. W związku z tym, że ich własnością pozostanie również dom, którego dotyczy niniejszy wniosek, ma Pani zamiar w całości przeznaczyć go na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Zamiar takiego wykorzystania przedmiotowego budynku pojawił się dopiero po podjęciu decyzji o zakupie nowego domu.


W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania.


Czy będzie mogła Pani ustalić wartość początkową środka trwałego w oparciu o art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w oparciu o wycenę sporządzoną przez biegłego, uwzględniającą ceny rynkowe?


Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 22a ust. 1 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-1 8, uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Stosownie do art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepis art. 22g ust. 9 wymienionej ustawy stanowi z kolei, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 22 g ust. 8 ustawy przy wycenie należy uwzględniać ceny rynkowe środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 2163/11, wskazane zostało, że do ustalenia wartości początkowej nie można stosować jednocześnie kilku metod wskazanych w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy wybrać jedną metodę, która będzie najbardziej adekwatna do stanu faktycznego i umożliwi ustalenie rzeczywistej wartości środka trwałego. Sąd odnosząc się do metod wskazanych w art. 22g podkreślił, że „przedmiotem ustalenia przeprowadzanego w sposób w nich określony może przecież być wyłącznie wartość początkowa środka trwałego, czyli kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do używania składnika majątku”.

Sąd wyraźnie wskazał, że w sytuacji, gdy nie można na zasadach określonych w art. 22g ust. 4 ustalić części (pewnego etapu) kosztów wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, to należy przy ustalaniu wartości początkowej takiego środka zastosować metodę wskazaną w art. 22g ust. 9, czyli uwzględniającą wartość rynkową (w oparciu o wycenę biegłego).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym i interpretacjach podatkowych jednoznacznie wskazuje się, że niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego powinna mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć takich sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego składnika majątku. Za takie sytuacje uznaje się przeznaczenie do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku, którego wytworzenie nastąpiło w zamiarze innym, niż wykorzystanie go jako środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wskazuje Pani, że z taką sytuacją ma do czynienia. Pani i mąż dokonywali inwestycji budowlanych, których celem było zapewnienie rodzinie odpowiednich warunków mieszkaniowych. Do dnia dzisiejszego przedmiotowy dom służy właśnie tym celom. Dopiero nowe okoliczności, które zaistnieją w przyszłości, czyli zakup nowego domu i przeprowadzka rodziny, spowodują zmianę wykorzystania domu, w którym dotychczas mieszkali. Ponieważ dokonując inwestycji na własne cele mieszkaniowe, nie była Pani zobowiązana do dokumentowania poniesionych wydatków, to w okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwie mamy do czynienia z obiektywną niemożnością ustalenia, w oparciu o dokumentację, kosztów wytworzenia budynku, który ma być środkiem trwałym. W tej sytuacji w pełni uzasadnione jest ustalenie tej wartości w oparciu o opinię biegłego, z uwzględnieniem cen rynkowych, zatem w niniejszej sprawie należy zastosować art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego uznaje się za prawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.


Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:


  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.


Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych


  • wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.


Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Przy czym, jak stanowi art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Natomiast, stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Te sposoby ustalenia wartości początkowej – jak już wskazano – stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy (a więc wg kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w roku 1996 rozpoczęła Pani prowadzenie działalności gospodarczej - biura rachunkowego, wykorzystując na potrzeby tej działalności część powierzchni domu, który od 2002 r. jest przedmiotem majątku wspólnego małżeńskiego. Nabycie nastąpiło na podstawie darowizny udziałów od teściowej i męża.

W dniu 14 grudnia 2001 r. Starosta Powiatu wydał decyzję, na mocy której zatwierdził projekt budowlany i udzielił Pani i mężowi pozwolenia na budowę, zezwalając na nadbudowę piętra. Nadbudowa piętra wykonana została w 2002 r. Nie dokumentowali Państwo wydatków ponoszonych na wytworzenie budynku, gdyż miał on być przeznaczony na cele mieszkalne. W roku 2006 pogłębili Państwo i wyremontowali piwnicę, uzyskując dzięki temu dodatkową kondygnację. Po zakończeniu prac budowlanych dom uzyskał trzy kondygnacje o łącznej powierzchni 156 m2. Na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Panią wykorzystywane jest około 30% ogólnej powierzchni domu. Budynek nie był amortyzowany, nie był wykazany w ewidencji środków trwałych. Obecnie zamierza Pani przeznaczyć dom w całości na prowadzenie działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego, przyjąć należy, że rozbudowa budynku nie miała związku z prowadzoną działalnością. W momencie podjęcia decyzji o rozbudowie budynek był wykorzystywany głównie dla potrzeb mieszkaniowych i takim też potrzebom miała służyć rozbudowa. Z powyższego wynika więc, że budynek nie został rozbudowany na potrzeby działalności gospodarczej. Przede wszystkim pełnił on funkcję mieszkalną. O budynku tym można więc powiedzieć, że stanowił majątek prywatny. Zatem nie miała Pani obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z rozbudową budynku mieszkalnego.

Na podstawie przeanalizowanych uprzednio przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić zatem należy, że jeżeli budynek będzie kompletny i zdatny do użytku oraz będzie wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej, to będzie on stanowił środek trwały. Przysługuje Pani prawo ustalenia jego wartości początkowej w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o opinię biegłego powołanego przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych oraz stanu i stopnia zużycia.

Jednakże, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe dopiero po ujawnieniu środka trwałego w ewidencji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj