Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-196/14-2/KT
z 29 maja 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2014 r. (data wpływu 3 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i czy jest zobowiązana do zarejestrowania się dla celów podatku VAT z tytułu dostawy linii technologicznej instalowanej na terytorium Polski oraz sposobu rozliczenia i udokumentowania tej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 3 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i czy jest zobowiązana do zarejestrowania się dla celów podatku VAT z tytułu dostawy linii technologicznej instalowanej na terytorium Polski oraz sposobu rozliczenia i udokumentowania tej transakcji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:


Wnioskodawcą jest spółka komandytowa prawa niemieckiego E. z siedzibą w Niemczech (dalej: „Wnioskodawca”). W dniu 11 lipca 2013 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką prawa polskiego (dalej: „Nabywca") umowę, której przedmiotem jest: zaprojektowanie, wyprodukowanie, dostarczenie oraz sprzedaż przez Wnioskodawcę, na rzecz Nabywcy, kompleksowej linii technologicznej (instalacji) do produkcji emulsyjnych materiałów wybuchowych (dalej: „Umowa").

Zgodnie z zapisami Umowy, dostawa poszczególnych sprzętów i urządzeń składających się na ww. linię produkcyjną ma być realizowana przez Wnioskodawcę na warunkach DAP (zgodnie z INCOTERMS 2010), w świetle których to Wnioskodawca jest zobowiązany dostarczyć sprzęty i urządzenia do określonego miejsca przeznaczenia (tj. do siedziby Nabywcy) i ponieść wszelkie koszty z tym związane, z wyjątkiem kosztów cła, podatków i innych oficjalnych opłat oraz kosztów formalności celnych związanych z importem i tranzytem, natomiast Nabywca jest zobowiązany jedynie do poniesienia ww. kosztów oraz do rozładowania dostarczonych sprzętów i urządzeń. Przy czym ryzyko utraty lub uszkodzenia sprzętów i urządzeń, które mają być dostarczone przez Wnioskodawcę, przechodzi z niego na Nabywcę w momencie ich dotarcia do miejsca przeznaczenia, czyli do siedziby Nabywcy. Miejscem dostawy i montażu części składowych linii produkcyjnej (tj. sprzętów i urządzeń), a zarazem miejscem usytuowania gotowej linii produkcyjnej, jest terytorium Polski.

Wszelkie prace związane z montażem i rozruchem ww. linii produkcyjnej mają zostać przeprowadzone przez pracowników Nabywcy, używających specjalistycznego sprzętu i urządzeń posiadanych przez Nabywcę, lecz pod kierunkiem i zgodnie z instruktażem Wnioskodawcy (w tym celu Wnioskodawca wyśle do Nabywcy 10 specjalistów). Wnioskodawca zobowiązał się bowiem do nadzoru (przy udziale wszystkich wymaganych prawem uczestników ze strony Nabywcy, których obecność jest niezbędna dla prawidłowości wykonania montażu) nad wykonaniem końcowego montażu maszyn i potwierdzeniem jego prawidłowości. Powyższy montaż, biorąc pod uwagę poziom zaawansowania technologicznego i stopień trudności, należy zaliczyć do montaży skomplikowanych. W świetle zapisów Umowy, przez pojęcie „nadzoru" należy rozumieć udzielanie, przez osoby działające ze strony Wnioskodawcy, personelowi, kadrze pracowniczej oraz podwykonawcom Nabywcy szczegółowych instrukcji dotyczących poszczególnych kroków, jakie należy podjąć, oraz monitorowanie ww. osób w trakcie wykonywania przez nich czynności końcowego montażu maszyn. Dodatkowo, po zakończeniu ww. prac montażowych, specjaliści Wnioskodawcy przeprowadzą ich weryfikację pod względem mechanicznym oraz elektrycznym, po czym zostanie przeprowadzony przez Nabywcę rozruch linii produkcyjnej, pod nadzorem specjalistów Wnioskodawcy.

Całkowita cena netto za kompleksowe wykonanie przedmiotu Umowy zostanie uiszczona przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy w trzech płatnościach (tj. w formie zaliczki oraz dwóch kolejnych rat). Przy czym każda z ww. płatności ma być dokonana na podstawie prawidłowo wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT, dostarczonej do siedziby Nabywcy. Ostatnia płatność z tytułu ww. ceny ma zostać uiszczona po zakończeniu montażu dostarczonych przez Wnioskodawcę, na terytorium Polski, wszystkich części składowych linii produkcyjnej oraz po podpisaniu przez strony Umowy protokołu końcowego.


Dostarczane na terytorium Polski poszczególne komponenty linii produkcyjnej, jak również gotowa linia produkcyjna, pozostają własnością Wnioskodawcy do czasu uiszczenia przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy wszystkich płatności z tytułu ceny.


Wnioskodawca jest zarejestrowany na terytorium Niemiec jako podatnik podatku od wartości dodanej. Na moment składania niniejszego wniosku, Wnioskodawca nie jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce jako podatnik VAT.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:


  1. Czy w związku z zawarciem i wykonywaniem przez Wnioskodawcę przedmiotowej Umowy (tj. w związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę linii produkcyjnej, której poszczególne komponenty są dostarczane i montowane na terytorium Polski), Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji czy jest zobowiązany do rejestracji w Polsce dla celów podatku VAT?
  2. Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca nie ma obowiązku zarejestrowania się w Polsce jako podatnik VAT, lecz takiej rejestracji dokona, obowiązek opodatkowania przedmiotowej transakcji i rozliczenia podatku VAT będzie spoczywać na Wnioskodawcy, który w tym celu winien wystawiać faktury VAT jako polski podatnik VAT, a rozliczenie podatku należnego nastąpi na podstawie polskich przepisów podatkowych?
  3. Czy po dniu złożenia przez Wnioskodawcę we właściwym urzędzie skarbowym zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku VAT (na formularzu VAT-R), a przed dniem otrzymania przez Wnioskodawcę decyzji naczelnika właściwego urzędu skarbowego o nadaniu numeru NIP, Wnioskodawca będzie uprawniony do wystawiania faktur VAT jako polski podatnik VAT, bez podawania w treści faktur numeru NIP, który to brak Wnioskodawca będzie mógł uzupełnić w drodze noty lub faktury korygującej, po otrzymaniu decyzji o nadaniu numeru NIP?

Stanowisko Wnioskodawcy:


Ad. 1.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: „ustawa o VAT"), w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz, miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane.

Zgodnie z ww. przepisem, za instalację lub montaż nie uznaje się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Powyższe oznacza, że obowiązek podatkowy powstaje w kraju, w którym następuje montaż dostarczonych towarów (miejscem dostawy jest zatem miejsce montażu).

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszym przypadku sprzedaż towarów, które są dostarczane i montowane (instalowane) w innym państwie członkowskim (tu: Polska) niż państwo dostawcy pochodzącego z Unii Europejskiej (tu: Republika Federalna Niemiec) nie stanowi transakcji wewnątrzwspólnotowej. Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jak również za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie uznaje się czynności przemieszczenia towarów, które są w państwie przeznaczenia instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego.

Jak bowiem wynika z art. 10 ust. 1 pkt 3) lit. b) ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie występuje w przypadku, gdy dostawa towarów, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, stanowiłaby dostawę towarów wraz z montażem, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2) ustawy o VAT.


Z tej przyczyny, żadna dostawa towarów, które są instalowane lub montowane w państwie zakończenia ich transportu (tj. w miejscu ich dostawy), nie jest uznawana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. W konsekwencji - opodatkowanie sprzedaży, o której mowa powyżej, następuje w miejscu montażu lub instalacji, które jest jednocześnie miejscem przeznaczenia towarów (miejscem dostawy). W takim przypadku dostawa traktowana jest jak dostawa krajowa, dla której to nabywca towarów jest zobowiązany do opodatkowania transakcji i rozliczenia podatku VAT. Powyższego wniosku nie zmienia okoliczność umownego zastrzeżenia przez dostawcę na jego rzecz prawa własności towarów do momentu uiszczenia przez nabywcę, już po zakończeniu montażu, wszystkich płatności z tytułu ceny.


Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, w tym, między innymi, w następujących interpretacjach: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2007 r. (ITPP1/443-426/07/AW); interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 czerwca 2008 r. (IP-PP2-443-712/08/AS); interpretacja indywidualna Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2008 r.(1401/PV-I/4407/14-138/06/Mcz/PV-III).


W świetle art. 17 ust. 1 pkt 5) ustawy o VAT, w przypadku dokonania wyżej opisanej dostawy wraz z montażem, podmiotem obowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest podatnik (osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna) nabywający towary, jeżeli łącznie spełnione są dwa następujące warunki:


  1. dokonującym dostawy tych towarów na terytorium Polski jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, i jednocześnie niezarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny lub podatnik VAT zwolniony (w niniejszym przypadku - Wnioskodawca);
  2. nabywcą jest podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, a posiadająca siedzibę na terytorium Polski i zarejestrowana jako podatnik VAT UE (w niniejszym przypadku – Nabywca).

Jeżeli ww. warunki zostaną spełnione, podmiot dokonujący dostawy towarów, zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, nie rozlicza podatku należnego. Obowiązek rozliczenia podatku VAT ciąży w takim przypadku wyłącznie na podmiocie nabywającym towary. Oznacza to, że podmiot dokonujący dostawy towarów nie jest w takim przypadku zobowiązany do rejestracji w Polsce dla celów podatku VAT.

W świetle bowiem § 1 pkt 1) lit. k) Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (Dz.U. z 2004 r. nr 58, poz. 558, z późn. zm.), obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego nie mają podatnicy nieposiadający na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonują transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, jeżeli wykonują na terytorium Polski wyłącznie czynności polegające na dostawie towarów, dla której podatnikiem jest nabywca.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest akceptowane zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, np.: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 października 2009 r. (sygn. akt: I SA/Gd 416/09); jak również przez organy podatkowe, np.: interpretacja indywidualna Naczelnika Lubuskiego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze z dnia 22 czerwca 2006 r. (I-2/443/44/06/KW) oraz Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. (IP-PP2-443-902/08-2/BM).


Odnosząc się szczegółowo do pierwszego z ww. warunków (tj. warunku, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5) lit. a) ustawy o VAT), należy stwierdzić, że Wnioskodawca, w związku z wykonywaniem przedmiotowej Umowy, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. O ile bowiem pojęcie "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" nie zostało zdefiniowane na gruncie polskich przepisów podatkowych, o tyle zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz.U.UE. L.2011.77.1), obowiązującego od dnia 1 lipca 2011 r., na użytek stosowania przepisu art. 44 ww. Dyrektywy 2006/112/WE, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.


Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca jest zdania, że w przedmiotowym stanie faktycznym zasoby personalno-techniczne oraz infrastruktura Wnioskodawcy, wykorzystywane w ramach realizacji Umowy na terytorium Polski, nie mają cechy stałości oraz nie umożliwiają Wnioskodawcy świadczenia danych usług na terytorium Polski w sposób niezależny, wskutek czego nie sposób uznać, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie dysponuje w Polsce zapleczem personalno-technicznym, które pozwalałoby mu na stałe i w pełni autonomiczne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca nie ma bowiem zamiaru prowadzenia przedmiotowej działalności w Polsce w sposób permanentny (jest ona związana wyłącznie z wykonaniem określonej Umowy); działalność Wnioskodawcy w Polsce - w związku z realizacją przedmiotowej Umowy - jest ściśle powiązana z główną działalnością prowadzoną przez Niego w kraju jego siedziby; w miejscu montażu (tj. w Polsce) Wnioskodawca nie zgromadził zaplecza personalno-technicznego oraz infrastruktury pozwalających na niezależne prowadzenie działalności danego rodzaju.

Jak bowiem wynika z Umowy, to Nabywca, przy pomocy własnych pracowników, ma wykonać we własnym zakresie prace montażowe, przy użyciu będących w jego posiadaniu sprzętów i urządzeń, lecz pod kierunkiem i zgodnie z instruktażem Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest bowiem zobowiązany wyłącznie do oddelegowania na miejsce montażu (tj. do siedziby Nabywcy) 10 swoich specjalistów w celu sprawowania przez nich nadzoru nad montażem i rozruchem linii produkcyjnej. Pracownicy Wnioskodawcy będą zatem przebywać na terytorium Polski przez bardzo krótki okres czasu, niezbędny do monitorowania ww. prac. Z powyższego wynika, że działalność podejmowana na terytorium Polski przez Wnioskodawcę w ramach realizacji Umowy nie ma wystarczającego stopnia personalno-ekonomicznej, technicznej, infrastrukturalnej oraz organizacyjnej trwałości (stałości), samodzielności, powtarzalności i autonomiczności (niezależności) względem głównej działalności Wnioskodawcy prowadzonej w miejscu jego siedziby, tj. w Niemczech.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie, między innymi, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lutego 2012 r. (IPPP3/443-1465/11-2/LK), jak również w bogatym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, np.:


  1. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, w którym Trybunał uznał, że pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (pkt 18 wyroku);
  2. wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen, Amsterdam, w którym Trybunał orzekł, że ww. minimalna trwałość (stałego przedsiębiorstwa) oznacza wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (pkt 15 i 16 wyroku);
  3. wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sàrl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern (Dz.U. UE.C.2007.199.10), w którym Trybunał stwierdził, że siedzibą danej spółki dla celów działalności gospodarczej jest miejsce, w którym są podejmowane istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu tą spółką oraz w którym wykonywane są jej centralne zadania administracyjne (pkt 63 wyroku).

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca nie posiada - Jego zdaniem - stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz nie jest - na dzień składania niniejszego wniosku - zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT, należy uznać, że Wnioskodawca nie ma obecnie obowiązku dokonania rejestracji w Polsce dla celów podatku VAT, a ma jedynie taką możliwość, z której - w zależności od podjętej decyzji - może skorzystać lub nie.


Ad. 2.


Jeżeli Wnioskodawca skorzysta z ww. możliwości zarejestrowania się w Polsce jako podatnik VAT, tj. złoży zgłoszenie rejestracyjne dla celów podatku VAT w Polsce w trybie art. 96 ust. 1 i 4 ustawy o VAT, to wówczas przestanie być spełniony warunek braku rejestracji Wnioskodawcy w Polsce jako podatnika VAT, tj. warunek, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5) lit. a) ustawy o VAT. Z kolei spełnienie warunku niezarejestrowania Wnioskodawcy w Polsce jako podatnika VAT jest niezbędne do przeniesienia na Nabywcę obowiązku opodatkowania przedmiotowej transakcji i rozliczenia podatku VAT (zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT). Innymi słowy, w omawianym przypadku ewentualne nadanie Wnioskodawcy statusu podatnika VAT w Polsce będzie w istocie skutkować przesunięciem obowiązków w zakresie rozliczenia (odprowadzenia) podatku VAT z Nabywcy na Wnioskodawcę. W konsekwencji, w razie dokonania przez Wnioskodawcę rejestracji w Polsce dla celów podatku VAT, to Wnioskodawca, a nie Nabywca, będzie obowiązany do opodatkowania transakcji i rozliczenia podatku VAT, pomimo, że Wnioskodawca nie posiada - Jego zdaniem - stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W tym celu Wnioskodawca winien wystawiać faktury VAT jako polski podatnik VAT (ze wskazaniem polskiego podatku VAT), a rozliczenie podatku należnego nastąpi na podstawie polskich przepisów podatkowych.


Ad. 3.


W świetle art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne. Zgodnie zaś z art. 96 ust. 4 ustawy o VAT, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako "podatnika VAT czynnego" lub "podatnika VAT zwolnionego".


Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że w razie ewentualnej rejestracji Wnioskodawcy w Polsce, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczania podatku VAT w Polsce, wystawiania faktur VAT jako polski podatnik VAT oraz dokonywania odliczenia podatku naliczonego, od dnia następującego po dniu złożenia przez Wnioskodawcę zgłoszenia rejestracyjnego do naczelnika właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT. Dla wykonywania ww. czynności nie ma znaczenia otrzymanie przez Wnioskodawcę potwierdzenia zarejestrowania go jako podatnika VAT w Polsce w myśl art. 96 ust. 4 ustawy o VAT. W przypadku, gdy zgłoszenie rejestracyjne jest złożone w sposób prawidłowy, naczelnik urzędu skarbowego jedynie rejestruje (tj. umieszcza) podatnika w rejestrze z datą złożenia zgłoszenia rejestracyjnego (deklaratoryjna forma rejestracji) i dokonuje potwierdzenia zarejestrowania podatnika z tą datą jako podatnika VAT. Natomiast potwierdzenie, o którym mowa w art. 96 ust 4 ustawy o VAT, ma charakter prawny zaświadczenia w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm. (tak również: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2011 r., sygn. akt I FSK 498/10). W związku z powyższym, dany podmiot staje się zarejestrowanym podatnikiem VAT w momencie złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, nie zaś w dniu otrzymania przez niego potwierdzenia o zarejestrowaniu go jako podatnika VAT (tak również: decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2006 r., 1401/HTI/4407/14-35/05/EN, oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Katowicach z dnia 24.11.2003 r., sygn. akt I SA/Ka 2192/02).


Oczywiste jest zatem, że w okresie pomiędzy złożeniem zgłoszenia rejestracyjnego, a wydaniem i doręczeniem decyzji o nadaniu numeru NIP, podmiot, wystawiając faktury VAT, nie będzie mógł podać w ich treści numeru NIP. Przy czym, zdaniem Wnioskodawcy, brak numeru NIP na fakturze jest brakiem formalnym, który może być uzupełniony w drodze noty lub faktury korygującej po otrzymaniu decyzji o nadaniu numeru NIP (stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 października 2008 r., ILPP1/443-729/08-2/BD).


W związku z powyższym Wnioskodawca, w odniesieniu do każdego z zadanych przez Niego pytań, zajmuje stanowisko, że w przedstawionym przez Niego stanie faktycznym:


  1. w zakresie pytania numer 1: w związku z zawarciem i wykonywaniem przez Wnioskodawcę przedmiotowej Umowy (tj. w związku ze sprzedażą linii produkcyjnej, której poszczególne komponenty są dostarczane i montowane na terytorium Polski), Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji nie jest On zobowiązany do rejestracji w Polsce dla celów podatku VAT;
  2. w zakresie pytania numer 2: w przypadku, gdy Wnioskodawca nie ma obowiązku zarejestrowania się w Polsce jako podatnik VAT, lecz takiej rejestracji dokona, Wnioskodawca (nie zaś Nabywca) będzie obowiązany do opodatkowania przedmiotowej transakcji i rozliczenia podatku VAT; w tym celu Wnioskodawca winien wystawiać faktury VAT jako polski podatnik VAT, a rozliczenie podatku należnego nastąpi na podstawie polskich przepisów podatkowych;
  3. w zakresie pytania numer 3: po dniu złożenia przez Wnioskodawcę we właściwym urzędzie skarbowym zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku VAT (na formularzu VAT-R), a przed dniem otrzymania przez Wnioskodawcę decyzji naczelnika właściwego urzędu skarbowego o nadaniu numeru NIP, Wnioskodawca będzie uprawniony do wystawiania faktur VAT jako polski podatnik VAT, bez podawania w treści faktur numeru NIP; brak ten jest brakiem formalnym, który Wnioskodawca będzie mógł uzupełnić w drodze noty lub faktury korygującej, po otrzymaniu decyzji o nadaniu numeru NIP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj