Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-180/14-2/PM
z 5 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2014 r. (data wpływu 23 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych kar umownych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych kar umownych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

• „X” Sp. z o. o. (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność gospodarczą, w zakresie świadczenia usług zarządzania projektami inwestycyjnymi, obrotu biomasą oraz przygotowywania projektów parków wiatrowych.
  

• Wnioskodawca jest Spółką pełniącą w Grupie Kapitałowej XX, funkcję głównego organizatora dostaw biomasy na potrzeby spalania/współspalania w Oddziałach XX S.A., a obrót biomasą jest jedną z głównych działalności prowadzonych przez Spółkę.
  

• Spółka w ramach prowadzonej działalności w umowach z odbiorcą XX S.A. oraz jej oddziałami, a także w umowach z dostawcami zawarła zapisy umożliwiające obciążanie karami za niewłaściwe parametry jakościowe dostarczanej biomasy. Preferowane parametry jakościowe określane są odrębnie w stosunku do każdego odbiorcy.
  

• Wynagrodzeniem przysługującym Spółce z tytułu wykonywanych czynności, tj. koordynacji oraz organizacji dostaw biomasy jest de facto określona kwota marży za każdy GJ energii chemicznej zawartej w dostarczonej biomasie, w postaci różnicy pomiędzy jednostkową ceną sprzedaży biomasy obowiązującej dla XX lub jej Oddziału a jednostkową ceną zakupu biomasy przez Spółkę od dostawcy biomasy.
  

• Zgodnie z postanowieniami umownymi, zasadniczo, w przypadku niedotrzymania parametrów biomasy określonych w umowie kupujący Oddział XX S.A. jest uprawniony do naliczenia kary wobec podmiotu dokonującego jej dostawy, tj. wobec Wnioskodawcy. Jednocześnie, na podstawie umów zawartych z poszczególnymi dostawcami (wytwórcami) biomasy Spółce przysługuje analogiczne uprawnienie wobec jej dostawców (tj. dostawców pierwotnych/wytwórców biomasy). W związku z powyższym, każdorazowo, w przypadku naliczenia kary przez XX S.A. i wystawienia noty obciążeniowej na Spółkę, Wnioskodawca wystawia odpowiednie noty obciążeniowe na poszczególnych dostawców biomasy, przy czym wysokość kar naliczanych wobec dostawców odpowiada co najmniej wysokości kar, którymi Spółka jest obciążana przez XX S.A. Innymi słowy, w odniesieniu do każdej noty obciążeniowej otrzymanej od XX S.A. lub jej Oddziału Spółka jest w stanie przyporządkować noty obciążeniowe wystawione na poszczególnych dostawców biomasy.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wysokość zapłaconych przez Spółkę kar z tytułu niewłaściwych parametrów jakościowych biomasy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy w przypadku uznania, że wysokość kar umownych zapłaconych przez Spółkę nie powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, wysokość przychodu wynikającego z otrzymanych przez Spółkę kar z tytułu niewłaściwych parametrów jakościowych biomasy należy w tej części wyłączyć z przychodów podlegających opodatkowaniu?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych okoliczności dotyczących charakteru ponoszonych kar za niedotrzymanie parametrów jakościowych biomasy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest on uprawniony do zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

1. Ogólne zasady dotyczące możliwości rozpoznania wydatków z tytułu kar umownych w kosztach podatkowych
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z literalnym brzmieniem powołanego przepisu, określony wydatek kwalifikowany jest do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli kumulatywnie spełnia następujące przesłanki pozytywne:

1. wydatek ten – bezpośrednio lub pośrednio – wpływa na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu podatnika;
2. wydatek ten został poniesiony i ma charakter definitywny.
   
   

Wszelkie zatem racjonalne wydatki, mające na celu uzyskanie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, które nie zostały wskazane w negatywnym katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, powinny zostać uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu między innymi „kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług”.

Należy podkreślić, że przepisy art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, wprowadzającego enumeratywny katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należy interpretować w sposób ścisły. Nie każdy zatem wydatek z tytułu kary umownej będzie podlegał wyłączeniu z kosztów podatkowych – jedynie wydatki związane z kwalifikowanym niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania, które spełnią dyspozycję normy prawnej w nim zawartej, tj. stanowią karę z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
  

• wad wykonanych robót i usług,
  

• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  

• zwłoki w usunięciu wad towarów,
  

• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług
  

podlegają w sposób automatyczny wykluczeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, możliwość ujęcia w kosztach podatkowych wszelkich wydatków z tytułu kar umownych, które nie zostały wskazane wprost w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, należy ocenić na gruncie ogólnych zasad uregulowanych art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

2. Możliwość uznania kary umownej z tytułu niedotrzymania parametrów biomasy za koszt uzyskania przychodu
   
   

Zdaniem Spółki, w analizowanym przypadku, kara z tytułu niedotrzymania parametrów biomasy nie może być utożsamiana z karą z tytułu wady dostarczonego towaru, czy wady wykonanej usługi.

Ustawa o CIT nie posługuje się autonomiczną definicją pojęcia „wada”, w konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, zasadnym jest odwołanie się do jego znaczenia funkcjonującego w języku potoczonym. Zgodnie bowiem z regułą wykładni wskazującą na domniemanie języka potocznego, w braku definicji legalnej, interpretowanym zwrotom co do zasady należy przypisywać takie znaczenie, jakie posiadają one w języku potocznym.

Zgodnie z definicją słownikową zawartą w słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sip.pwn.pl) wada oznacza „ brak, uszkodzenie obniżające wartość jakiegoś przedmiotu, systemu”. Za wadę określonego towaru należałoby zatem uznać taką jego właściwość lub brak pewnych przymiotów, które powodują, że towar ten nie nadaje się do używania przez kontrahenta. Wadę towaru można zidentyfikować w sposób obiektywny poprzez wskazanie, że dostarczony towar jest niekompletny lub niepełnowartościowy i w konsekwencji, nabywca wadliwego towaru nie może wykorzystać go w ramach planowanej działalności.

W ocenie Spółki, parametry biomasy odbiegające od tych wskazanych umownie przez strony transakcji nie powodują wadliwości tej biomasy. W szczególności należy podkreślić, że biomasa niespełniająca określonych umownie parametrów w dalszym ciągu stanowi towar pełnowartościowy i nadaje się do wykorzystania przez nabywcę (tu: XX S.A. lub jej Oddział).

3. Pojęcie „biomasy” w polskim porządku prawnym
   
   

Celem określenia cech, które identyfikują pełnowartościowy towar będący przedmiotem analizowanych transakcji, należy odnieść się do definicji legalnych pojęcia „biomasa” funkcjonujących w polskim porządku prawnym.

W szczególności, należy wskazać na przepisy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 95, poz. 558, dalej: Rozporządzenie Ministra Środowiska) zgodnie z którymi, pod pojęciem biomasy rozumie się produkty składające się z substancji roślinnych pochodzących z rolnictwa lub leśnictwa spalane w celu odzyskania zawartej w nich energii oraz następujące odpady:

• roślinne z rolnictwa i leśnictwa,
  

• roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię cieplną,
  

• włókniste roślinne z procesu produkcji pierwotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papieru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu, w którym powstają, a wytwarzana energia cieplna jest odzyskiwana,
  

• korka,
  

• drewna, z wyjątkiem odpadów drewna, które mogą zawierać związki fluorowcoorganiczne lub metale ciężkie, jako wynik obróbki środkami do konserwacji drewna lub powlekania, w skład których wchodzą w szczególności odpady drewna pochodzące z budownictwa i odpady z rozbiórki.
  
  

Analogiczne rozumienie terminu „biomasa” wprowadza rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 18 października 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia, uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu energii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnym źródle energii (Dz. U. poz. 1229, dalej jako: Rozporządzenie Ministra Gospodarki), wskazując, że stanowi ona „stale lub ciekle substancje pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, które ulegają biodegradacji, pochodzące z produktów, odpadów i pozostałości z produkcji rolnej i leśnej oraz przemysłu przetwarzającego ich produkty, a także części pozostałych odpadów, które ulegają biodegradacji, oraz ziarna zbóż niespełniające wymagań jakościowych dla zbóż w zakupie interwencyjnym określonych w art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1272/2009 z dnia 11 grudnia 2009 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zakupu i sprzedaży produktów rolnych w ramach interwencji publicznej (...) i ziarna zbóż, które nie podlegają zakupowi interwencyjnemu”.

Ponadto, również rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 12 września 2008 r. w sprawie sposobu monitorowania wielkości emisji substancji objętych wspólnotowym systemem handlu uprawnieniami do emisji (Dz. U. Nr 183, poz. 1442) w załączniku numer 1 część F (dalej jako: Załącznik do rozporządzenia Ministra Środowiska) określa szczególny rodzaj biomasy, której przydzielony jest wskaźnik emisji CO₂ wynoszący 0 poprzez wskazanie i) poszczególnych grup/kategorii takiej biomasy (kwalifikacja pozytywna) oraz ii) określenie warunku negatywnego, tj. wyłączenie z zakresu pojęcia frakcji torfowych i frakcji skamielin wymienionych tam materiałów.

Odnosząc powyższe regulacje na grunt analizowanego zaistniałego stanu faktycznego, należy podkreślić, że całość biomasy sprzedawanej przez X na rzecz XX S.A. lub jej Oddziałów spełnia wszystkie przesłanki określone w regulacjach powołanych powyżej, tj.:

• nie zawiera odpadów drewna, które mogą zawierać związki fluorowcoorganiczne lub metale ciężkie, jako wynik obróbki środkami do konserwacji drewna lub powlekania, w skład których wchodzą w szczególności odpady drewna pochodzące z budownictwa i odpady z rozbiórki (§ 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Środowiska);
  

• jest zaliczana do czystej biomasy neutralnej pod względem CO2, jako niezanieczyszczona frakcjami torfowymi i uwęglonymi skamieniałościami materiałów pochodzenia biomasowego (zgodnie z wymogami Załącznika do Rozporządzenia Ministra Środowiska);
  

• energia elektryczna lub cieplna wytworzona w wyniku jej spalenia może zostać zaliczona do energii wytworzonej w odnawialnym źródle energii oraz nie jest wytwarzana z drewna pełnowartościowego (definicja § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki).
  
  

W konsekwencji, nawet w przypadku odmiennych parametrów biomasy niż te, które wynikają z ustaleń umownych między stronami transakcji, należy stanowczo podkreślić, że dostarczana biomasa nie jest wadliwa. O wadliwości biomasy jako towaru może być mowa jedynie w przypadku niespełnienia cech fizycznych określonych we wskazanych wyżej regulacjach prawnych, a także w przypadkach, gdy:

• biomasa będzie zawierać frakcje pochodzące z drewna twardego (zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy (Dz. U. poz. 890 z dnia 3 sierpnia 2012 r.),
  

• dostarczony zostanie inny rodzaj biomasy niż uzgodniony,
  

• dostawa zawierać będzie ciała obce (np.: kamienie, metal, ziemię, piasek, folię, tkaniny, tworzywa sztuczne, żywicę, gumę, itp.),
  

• w dostawie biomasy znajdować się będą większe niż znikome ilości zielonych liści lub igieł bądź zielonych części roślin,
  

• w dostawie biomasy danego rodzaju i formy znajdować się będzie inny rodzaj lub forma biomasy,
  

• dostawa biomasy będzie niejednorodna i zbrylona (tzn. tworzyć będzie warstwy o różnej wilgotności w danym środku transportu),
  

• będzie nadmiernie sucha lub nadmiernie zawilgocona, tzn. zawartość wilgoci wykraczać będzie poza wartości określone,
  

• przekroczona zostanie maksymalna (określona) temperatura biomasy,
  

• przekroczona zostanie maksymalna (określona) zawartość frakcji luźnej (tzw.rozkrusz),
  

• przekroczony zostanie dopuszczalny tonaż układu ciągnik siodłowy – naczepa, którym biomasa została dostarczona do Oddziału,
  

• zostanie zrealizowana niesprawnymi technicznie samochodami samowyładowczymi i niezabezpieczonymi przed opadami atmosferycznymi oraz niewyposażonymi w punkt do podpięcia odprowadzania ładunków elektrostatycznych,
  

• niedotrzymana zostanie minimalna wytrzymałość mechaniczna dostarczanego peletu,
  

• dowód dostawy biomasy (WZ) nie zawiera wymaganych (określonych) danych.
  
  

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki dostarczona na rzecz XX S.A. lub jej Oddziału biomasa, spełniająca powyższe definicje legalne oraz niespełniająca przesłanek negatywnych – a zatem biomasa, która została przez kontrahenta przyjęta – stanowi towar w pełni wartościowy. Spełnia ona bowiem, oprócz przesłanek ustawowych, dodatkowe, bardziej rygorystyczne warunki umowne.

4. Cel oraz charakter parametrów jakościowych biomasy ustalanych z kontrahentami
   
   

Należy podkreślić, że określone parametry jakościowe biomasy wpływają jedynie na jej wartość opałową. Niższe parametry jakościowe niż te wynikające z uregulowań umownych nie powodują, że biomasa staje się towarem niepełnowartościowym i w konsekwencji, nie skutkują brakiem jej użyteczności w działalności odbiorcy biomasy. Nie można ich tym samym utożsamiać z wadliwością biomasy, o której szerzej była mowa we wcześniejszej części niniejszego wniosku. Biomasa o parametrach odmiennych niż te wskazane w umowie w dalszym ciągu nadaje się do wykorzystania przez nabywcę, z tym że jej kaloryczność jest odpowiednio niższa.

Ustalenie w umowach parametrów jakościowych wynika głównie z uwarunkowań dotyczących odbiorców biomasy (poszczególnych Oddziałów XX S.A.), tj. i) wymagań technologicznych kotła, ii) wysokich oczekiwań w stosunku do docelowych parametrów nabywanej biomasy w zakresie jej wartości opałowej oraz maksymalnej zawartości popiołu. W konsekwencji określone przez poszczególne Oddziały parametry jakościowe biomasy różnią się w sposób znaczący.

Wnioskodawca w sposób stanowczy podkreśla, że przyjęte parametry jakościowe nie wynikają z konieczności zapewnienia braku wadliwości sprzedawanej biomasy. Mają one jedynie na celu wskazanie docelowych, optymalnych parametrów biomasy w zależności od posiadanych przez określony oddział instalacji do spalania/współspalania biomasy.

W związku z powyższym, w przypadku biomasy, która miała inne parametry niż oczekiwane przez odbiorcę, trudno mówić o towarze niepełnowartościowym, nienadającym się do użytku. Z całą stanowczością trzeba stwierdzić, że dostarczona biomasa o innych parametrach niż te określone w umowie nadal była towarem pełnowartościowym, który bardzo dobrze spełniał kryteria określone przez inne jednostki wytwórcze. Parametry biomasy dostarczanej do Oddziałów XX S.A., która była współspalana z paliwem podstawowym – np.: węglem brunatnym, były zwykle wyższe od parametrów węgla spalanego w tej elektrowni. Dlatego też podkreślenia wymaga fakt, że nawet biomasa, która nie w pełni spełniała oczekiwane parametry określone w umowie była paliwem pełnowartościowym bez wad, w pełni przydatnym do spalania i tym samym do wytworzenia z niego „zielonej energii”.

Ponadto, należy zwrócić uwagę na fakt, że w praktyce Spółki zdarzają się sytuacje, w których Oddziały XX S.A. zmieniają swoje preferencje w zakresie parametrów biomasy przykładowo w zakresie dopuszczalnej zawartości popiołu, zwiększając dopuszczalną maksymalną jego zawartość. W tym kontekście należy wskazać, że hipotetyczne przyjęcie, że biomasa niespełniająca parametrów jakościowych jest obarczona wadą prowadziłoby do wniosku, iż w okresach, w których parametry zostały obniżone kontrahent de facto zgadza się na nabycie wadliwego towaru, co nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości.

Skoro zatem na gruncie przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego analizowanej transakcji:

• sprzedawana biomasa posiada cechy fizyczne określone przepisami prawa;
  

• biomasa, które została przyjęta przez kontrahenta oraz nie została zwrócona, zostaje przez niego wykorzystywana jako pełnowartościowe paliwo współspalane z paliwem podstawowym;
  

• parametry jakościowe biomasy dotyczą docelowych, preferowanych właściwości biomasy, których osiągnięcie stanowi cel zarówno Spółki jak i nabywcy, tj. XX S.A. lub konkretnego Oddziału
  

nie sposób w ocenie Wnioskodawcy, przyjąć, że biomasa ta stanowi towar wadliwy.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, wydatek poniesiony na rzecz Oddziałów XX S.A. z tytułu kar za niedotrzymanie parametrów jakościowych nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o C1T, tj. nie stanowi kary z tytułu wady dostarczonego towaru.

W ocenie Spółki, analizowanej kary nie można także uznać za karę z tytułu wady wykonanej usługi, jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, w analizowanym przypadku Spółka jest jedynie pośrednikiem w zakresie dostawy biomasy na rzecz XX S.A. oraz jej Oddziałów – zasadniczą rolą Spółki jest organizacja i koordynowanie procesu dostaw, Spółka nie wytwarza biomasy we własnym zakresie, w związku z czym nie ma bezpośredniego wpływu na parametry dostarczanej biomasy. Ze swojej strony Spółka zapewnia należytą staranność w doborze dostawców pierwotnych biomasy, którzy, z uwagi na naturalne cechy biomasy także nie mają pełnego wpływu na wartość opałową tej biomasy. Naturalną bowiem cechą biomasy jest zmienność jej parametrów, na które mają wpływ m.in. zwartość wilgoci, ilość naturalnych substancji niepalnych, jak również zastosowanego surowca w produkcji brykietów i peletów, te zaś są pochodną chociażby warunków atmosferycznych, na które żadna ze stron nie ma wpływu.

Nadto, przed dokonaniem dostawy, Spółka nie ma technicznych możliwości sprawdzenia, czy stosowne parametry zostały dochowane. Wnioskodawca nie dysponuje bowiem odpowiednią infrastrukturą w tym zakresie. Obowiązki dotyczące badania i kontroli jakości dostarczanego rodzaju biomasy w zakresie parametrów jakościowych spoczywają, zgodnie z zapisami umownymi, na XX S.A. lub jej Oddziale i są wykonywane w wyspecjalizowanym laboratorium. Wartość opałowa biomasy oznaczana jest w laboratorium ze średnich prób pobranych w zakresie zrealizowanych dostaw.

Mając zatem na uwadze ogół przytoczonych okoliczności, w ocenie Spółki, nie sposób jest przyjąć, że obowiązek zapłaty kary umownej został w jakikolwiek sposób zawiniony przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca podkreśla, że możliwość rozpoznania w kosztach podatkowych wydatków z tytułu kar umownych w podobnych stanach faktycznych znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych, przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2013 r. (sygn. ILPB3/423-152/13-2/JG), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Również w pozostałych przypadkach (tj. niedostarczenia danej partii towarów klientowi lub dostarczenia uszkodzonego lub niekompletnego towaru), w ocenie Spółki, wypłacane odszkodowania mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy. Jak bowiem wspomniano powyżej, uchybienia te zasadniczo nie stanowią wad usług świadczonych przez Spółkę (o nich można by mówić tylko gdyby działanie Spółki było zawinione lub gdyby Spółka nie dochowała należytej staranności)”.
  

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPB3/423-424/11-4/GJ) „drobne nieprawidłowości związane z wykonaniem przez nią usług logistyczno-spedycyjnych nie stanowią wad tych usług, gdyż nawet po ich uwzględnieniu usługi świadczone przez Spółkę noszą znamiona należytej staranności wymaganej od podmiotu prowadzącego profesjonalną działalność logistyczną i spedycyjną. W związku z tym, wypłacane kontrahentom kary umowne i roszczenia reklamacyjne nie mają charakteru kar umownych czy odszkodowań z tytułu wad wykonanych usług. Stanowią raczej dobrowolnie ponoszoną przez Spółkę rekompensatę wypłacaną Klientom w celu polepszenia relacji biznesowych i budowy pozycji Spółki na rynku. Wypłacane z wskazanych w pytaniu Wnioskodawcy kary umowne i roszczenia, mimo że nie są expresses verbis wymagane przez przepisy Kodeksu cywilnego, są na rynku usług logistyczno-spedycyjnych powszechnie przyjęte. Stąd rezygnacja z wypłacania kar umownych i roszczeń reklamacyjnych spowodowanych opóźnieniem w transporcie, zaginięciem towaru lub brakiem towaru w dostawie podczas świadczenia usług logistyczno-spedycyjnych prowadzić będzie do pogorszenia wizerunku rynkowego Spółki, a w konsekwencji do utraty klientów na rzecz konkurentów.”
  
  

W konsekwencji, mając na uwadze ogół przytoczonych okoliczności, w ocenie Spółki kara z tytułu niedotrzymania parametrów jakościowych będąca przedmiotem niniejszego wniosku nie została expresis verbis wskazana w negatywnym katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych zawartym w art. 16 ust. l pkt 22 ustawy o CIT. Przedmiotowa kara nie stanowi bowiem kary z tytułu wad dostarczanego towaru – biomasa odebrana oraz niezwrócona przez Oddział stanowi pełnowartościowe paliwo, które jest wykorzystywane przez odbiorcę. Wypłacona kara umowna stanowi jedynie swoiste dostosowanie ceny do uzyskanego poziomu kaloryczności dostarczonej biomasy. W żadnym natomiast wypadku nie można uznać, że stanowi ona odszkodowanie za dostarczenie towaru wadliwego.

Ponadto, zaistnienie przesłanek do wypłaty kary umownej nie wynika z niedochowania przez Spółkę należytej staranności, czy też jej zawinionego działania. Przyczyna ta wynika zarówno z samego sposobu organizacji tej transakcji (współpraca z wytwórcą biomasy oraz brak jednostki badawczej u Spółki), a przede wszystkim z naturalnych właściwości biomasy oraz warunków atmosferycznych.

W konsekwencji, ocena jego kosztowości powinna podlegać ogólnym zasadom zgodnie z art. 15 ust. l ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, wypłata przedmiotowych kar ma na celu zapewnienie utrzymania realizacji umów zawartych z XX S.A. i jej Oddziałami – obrót biomasą stanowi zasadnicze źródło przychodów Wnioskodawcy. Analizując konieczność wypłaty kar umownych należy mieć na uwadze ogół uwarunkowań gospodarczych, w których działa dany przedsiębiorca, a także specyfikę jego działalności. Ze względu na właściwości biomasy, brak zgody na wypłatę kar umownych zmniejszyłby w sposób znaczący konkurencyjność Spółki na rynku obrotu biomasą – różnice w parametrach jakościowych dostarczanej biomasy są bowiem normalnym zdarzeniem, niezależnym od sposobu zachowania stron umowy. Zapisy dotyczące kar umownych dotyczących niedotrzymania parametrów jakościowych są niejako wpisane w działalność gospodarczą w zakresie obrotu biomasą. Istnieje więc ryzyko, że podjęcie prób rezygnacji z zapisów dotyczących kar umownych mogłoby zmniejszyć zainteresowanie ofertą Wnioskodawcy, a tym samym zmniejszyć wartość generowanego przychodu.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że wydatek w postaci kary za niedotrzymanie parametrów jakościowych wykazuje ścisły związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła uzyskania przychodu, jakim jest obrót biomasą. Wnioskodawca powinien więc być uprawniony do ujęcia wydatków z tytułu wypłaty przedmiotowych kar jako kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie i uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej w odniesieniu do pytania nr 1 za prawidłowe – pytanie oznaczone we wniosku numerem 2, które dotyczyło wysokości przychodu wynikającego z otrzymanych przez Spółkę kar z tytułu niewłaściwych parametrów jakościowych biomasy staje się bezprzedmiotowe. Jak wskazano wyżej zapłacona przez Spółkę kara umowna stanowi bowiem koszty uzyskania przychodów.

Tutejszy Organ informuje jednocześnie, że część opłaty w wysokości 80,00 zł uiszczonej w dniu 22 maja 2014 r. na konto bankowe Izby Skarbowej w Łodzi stanowi nadpłatę i zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany we wniosku, w terminie określonym w art. 14f § 2a ww. ustawy.

Końcowo należy poinformować, że w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw, poz. 851 ogłoszony został jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.