Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-138/14-2/JG
z 24 czerwca 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 20 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi między innymi działalność gospodarczą objętą następującymi kodami klasyfikacji statystycznej: PKD 26.6, PKD 32.5, PKD 33.13, PKD 33.14, PKD 33.2, PKD 72.11, PKD 72.19, PKD 85.59B, PKD 85.6, PKD 86.1, PKD 86.21, PKD 86.22, PKD 86.23, PKD 86.9, PKD 87.1, PKD 87.2, PKD 87.3, PKD 87.9.

Celem wzmocnienia swojej pozycji rynkowej podatnik prowadząc działalność gospodarczą rozwija aktywność w postaci badań naukowych oraz prac rozwojowych. Rezultaty takich badań naukowych oraz prac rozwojowych są bezpośrednio powiązane z innymi obszarami aktywności gospodarczej podatnika. Podatnik dąży wprost do wdrażania oraz praktycznego wykorzystania efektów prowadzonych przez siebie badań oraz prac. Innymi słowy dzięki badaniom naukowym oraz pracom rozwojowym podatnik nie tylko działa celem zabezpieczenia źródła przychodów z podstawowej działalności operacyjnej (produkcja urządzeń i sprzętu, działalność edukacyjna, działalność szpitali oraz pomoc społeczna), lecz również dąży do rozwijania tych obszarów działalności gospodarczej.

Prowadzenie badań naukowych oraz prac rozwojowych charakteryzuje się tym, iż po pierwsze nie ma pewności czy i w jakim zakresie rezultaty takiej aktywności przyniosą wymierne rezultaty oraz po drugie – dużą kapitałochłonnością. Stąd potrzeba dofinansowywania takiej aktywności gospodarczej.

W 2011 r. podatnik zwrócił się do przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze o wsparcie przy pozyskaniu dofinansowania ze źródeł zewnętrznych. Dzięki wsparciu doradczemu zawarto umowę o dofinansowanie z Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości. Podatnik został zatem beneficjentem realizującym projekt finansowany z budżetu państwa oraz źródeł zagranicznych. Przedmiotem umowy było udzielenie przez Agencję dofinansowania na realizację projektu: „(…)”.

Dofinansowanie pochodziło ze środków publicznych objętych Programem Operacyjnym Innowacyjna Gospodarka. W ramach umowy z Agencją, przewidziano maksymalną wysokość dofinansowania, która nie pokrywała całkowitej, planowanej wysokości wartości projektu (całkowita wartość szacunkowa projektu była wyższa od zadeklarowanej podatnikowi kwoty dofinansowania).

Wspomniana wyżej dotacja rozliczana była w systemie refundacji wydatków poniesionych wcześniej przez podatnika (wydatki kwalifikowane). Podatnik otrzymał również zaliczkę (wrzesień 2012 r.), którą miał rozliczyć. Łącznie w 2012 r. wykorzystano kwotę dotacji przekraczającą 30 proc. zaliczki wypłaconej w 2012 r. podatnikowi.

Środki otrzymane przez podatnika w ramach dofinansowania projektu zostały potraktowane jako wolne od podatku albo na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (część dotacji finansowana jako tzw. wkład krajowy), albo na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 53 ww. ustawy (część dotacji finansowana z tzw. środków europejskich, o których mowa ustawie o finansach publicznych, środki pochodziły z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).

Poniesione w ramach realizacji programu wydatki zostały rozliczone przy uwzględnieniu art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatek w postaci wynagrodzenia przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze nie był wydatkiem kwalifikowanym, a więc podatnik uznał je za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym z uwagi na to, że poniesione koszty wynagrodzenia nie dotyczyły jednego roku podatkowego, przyjęto – zgodnie z zasadami rachunkowości finansowej – rozłożenie tego wynagrodzenia w dłuższym okresie (ujęto w księgach rachunkowych koszt wynagrodzenia w dłuższym okresie – art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

W trakcie realizacji projektu okazało się, że nie ma możliwości osiągnięcia założonego celu. Rozwiązanie umowy o dofinansowanie zostało z Agencją uzgodnione. Do czasu rozwiązania umowy koszty z tytułu wynagrodzenia doradcy zostały w całości ujęte w księgach rachunkowych (zarachowane w koszty). Niemożliwość osiągnięcia rezultatu miała charakter następczy, a nie pierwotny. Podatnik nie był i nie jest zobowiązany do zwrotu tej części dotacji, która została prawidłowo, tj. zgodnie z założonym w umowie celem wykorzystana. Podatnik rozliczył się z otrzymanej zaliczki. Środki niewykorzystane (część zaliczki) zostały zwrócone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze w zakresie wsparcia podatnika przy pozyskaniu dofinansowania ze środków publicznych (umowa o dofinansowanie z Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości) są w całości dla podatnika kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet gdy po zawarciu umowy o dofinansowanie zaprzestano realizacji projektu z przyczyn obiektywnych, powstałych po dniu zawarcia umowy o dofinansowanie?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wynagrodzenie przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze związane z pozyskaniem środków publicznych nie jest objęte katalogiem wydatków, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Ocena zatem, czy wydatek w postaci wynagrodzenia stanowi koszt uzyskania przychodów podlega zasadzie ogólnej, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W analizowanej sytuacji nie ulega wątpliwości, że projekt dofinansowany ze środków publicznych był związany ze źródłem przychodów podatnika. Wynika to z samej istoty dofinansowania w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, jak również charakteru realizowanego projektu.

Wynagrodzenie z tytułu usługi doradczej jest przy tym tzw. kosztem pośrednim. Nie spełnia bowiem ani przesłanek z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani tym bardziej z art. 15 ust. 4b lub art. 15 ust. 4c tej ustawy.

Wynagrodzenie powinno być zatem rozpatrywane w ramach art. 15 ust. 4d zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Dodać również należy, że w powyższej ustawie zdefiniowano pojęcie daty poniesienia. Należy przez nią rozumieć – zgodnie z art. 15 ust. 4e tej ustawy – dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku).

Podatnik wynagrodzenie z tytułu usługi doradczej uznał za koszt uzyskania przychodu, co jest również zgodne z jednolitą linią interpretacyjną organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 31 marca 2010 r. sygn. akt IPPB5/423-9/10-4/AS przyjął, że: „uznanie wynagrodzenia firmy doradczej, której usługi wspomagają Spółkę w zakresie uzyskania dofinansowania z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka oraz wydatków ponoszonych w związku z ubieganiem się o dofinansowanie z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka (np. koszty notarialnego poświadczania podpisów lub dokumentów przedstawianych PARP, koszty administracyjne itp.) za koszty pośrednie oznacza, iż podlegać będą potrąceniu w dacie poniesienia, a więc w dniu, na który ujęto taki koszt w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego (art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych)”.

W niniejszej sprawie Podatnik postąpił zgodnie z art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wynagrodzenie z tytułu usług doradczych zarachowano w okresie, a nie jednostkowo (zgodnie zasadami rachunkowości finansowej). Całkowity koszt wynagrodzenia został przy tym w całości rozliczony w ramach kosztów uzyskania przychodów przed dniem zaprzestania realizacji projektu.

Spółka składając wniosek dąży do potwierdzenia, że celowe, uzasadnione gospodarczo wynagrodzenie z tytułu usług doradczych jest kosztem uzyskania przychodów w całości niezależnie od tego, czy projekt został zakończony pomyślnie, tj. zgodnie z założonym rezultatem, czy też zaprzestano jego realizacji z uwagi na obiektywne przesłanki powstałe w trakcie realizacji projektu. Za stanowiskiem uznającym wynagrodzenie za koszt uzyskania przychodów w całości, pomimo zaprzestania realizacji projektu, przemawiają nie tylko względy celowościowe z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, lecz również jednolita linia interpretacyjna. Podstawowe znaczenie dla oceny, czy poniesiony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów ma cel jego poniesienia (por. interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 stycznia 2013 r. sygn. akt ITPB3/423-618/12/PS).

Przykładowo za koszt uzyskania przychodów uznano wynagrodzenie doradcy za opracowanie wniosku aplikacyjnego, choć podatnik – po pozytywnym zaopiniowaniu wniosku aplikacyjnego – odstąpił od realizacji projektu i zrezygnował z możliwości uzyskania dofinansowania (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 marca 2009 r. sygn. akt ITPB3/423-701/08/DK). W podobnym kierunku wypowiedział się również Dyrektor Izby Skarbowej Łodzi w interpretacji z 10 stycznia 2014 r. sygn. akt IPTPB3/423-404/13-3/PM. We wspomnianej interpretacji podkreślono przy tym, że o zaliczeniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydujące znaczenie mają okoliczności towarzyszące jego poniesieniu, a nie późniejsze okoliczności związane z realizowanym przedsięwzięciem: „ocena czy dany wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów powinna być dokonywana na moment podjęcia decyzji o jego poniesieniu, czyli tym samym nie powinna być dokonywana na podstawie zdarzeń zaistniałych po jego poniesieniu. Innymi słowy, jeżeli dany wydatek został poniesiony z zamiarem uzyskania korzyści ekonomicznych, jego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nie może być kwestionowane wskutek zaistniałych później okoliczności. Powyższa argumentacja została zaprezentowana m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 1999 r. (sygn. akt III SA 7546/98)”.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wynagrodzenie przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze w zakresie wsparcia podatnika przy pozyskaniu dofinansowania ze środków publicznych (umowa o dofinansowanie z Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości) są w całości dla podatnika kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet gdy po zawarciu umowy o dofinansowanie zaprzestano realizacji projektu z przyczyn obiektywnych, powstałych po dniu zawarcia umowy o dofinansowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty:

  • bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
  • inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został z kolei uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

  1. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c;
  2. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ww. ustawy – koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2011 r. zwrócił się do przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze o wsparcie przy pozyskaniu dofinansowania ze źródeł zewnętrznych. Dzięki wsparciu doradczemu zawarto umowę o dofinansowanie z Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości. Dofinansowanie pochodziło ze środków publicznych objętych Programem Operacyjnym Innowacyjna Gospodarka.

Wydatek w postaci wynagrodzenia przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze nie był wydatkiem kwalifikowanym, a więc podatnik uznał je za koszt uzyskania przychodów rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym z uwagi na to, że poniesione koszty wynagrodzenia nie dotyczyły jednego roku podatkowego, przyjęto – zgodnie z zasadami rachunkowości finansowej – rozłożenie tego wynagrodzenia w dłuższym okresie (ujęcie w dłuższym okresie w księgach rachunkowych).

W trakcie realizacji projektu okazało się, że nie ma możliwości osiągnięcia założonego celu. Rozwiązanie umowy o dofinansowanie zostało uzgodnione z Agencją. Do czasu rozwiązania umowy koszty z tytułu wynagrodzenia doradcy zostały w całości ujęte w księgach rachunkowych (zarachowane w koszty).

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy wynagrodzenie przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze w zakresie wsparcia Spółki przy pozyskaniu dofinansowania ze środków publicznych może stanowić w całości koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet gdy po zawarciu umowy o dofinansowanie zaprzestano realizacji projektu z przyczyn obiektywnych, powstałych po dniu zawarcia umowy o dofinansowanie.

Mając na uwadze powyższe, nie ulega wątpliwości, że wskazany we wniosku wydatek z tytułu nabywania usług doradczych ponoszony jest w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Stanowi więc koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Omawiany wydatek nie jest bezpośrednio związany z określonymi przychodami. Dlatego też należy zaliczyć go do tzw. pośrednich kosztów uzyskania przychodów, potrącalnych – stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e ww. ustawy – w dacie poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dniu, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, wynagrodzenie dla przedsiębiorcy świadczącego usługi doradcze w celu pozyskania przez Spółkę dofinansowania ze środków publicznych stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jako koszt inny niż bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami, powinien zostać zaliczony do kosztów podatkowych w momencie jego faktycznego poniesienia (zaksięgowania) zgodnie z art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ww. ustawy.

Ustosunkowując się natomiast do cytowanego w treści wniosku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego należy wskazać, że nie może ono wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do cytowanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj