Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-186/14/WM
z 20 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2014 r. (data wpływu 21 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Małżeństwo osób fizycznych w czasie trwania związku małżeńskiego nabyło spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Lokal ten nie miał założonej księgi wieczystej i przeznaczony był na działalność handlową, a ewentualny nabywca obowiązany był wykonywać w nim działalność zgodną z przeznaczeniem. 22 lipca 1993 r. jedno z małżonków zawarło umowę ze spółdzielnią mieszkaniową w przedmiocie przekazania w użytkowanie na zasadach własnościowego prawa do lokalu - lokalu użytkowego. W dniu 27 sierpnia 2009 r. małżonkowie ci sprzedali Wnioskodawcy jako właścicielowi firmy oraz jego małżonce, na podstawie aktu notarialnego własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego wraz z wkładem budowlanym za łączną cenę 150.000 zł. Nabycie to nastąpiło na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej. Cena została zapłacona z przyznanego kredytu bankowego. Na podstawie aktu notarialnego założono księgę wieczystą. Dnia 15 stycznia 2010 r. założono dziennik budowy, w którym Wnioskodawca jako inwestor i osoba prowadząca działalność gospodarczą, rozpoczął inwestycję w postaci przebudowy lokalu usługowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym wraz ze zmianą sposobu użytkowania: z zakładu fryzjerskiego na cukiernię. 21 kwietnia 2010 r. zakończono wyżej wymienioną przebudowę. W okresie od dnia zakupu lokalu, do dnia 21 kwietnia 2010 r. poniesiono wydatki odnośnie wyżej wymienionego lokalu w postaci opłat notarialnych, prowizji i odsetek bankowych, odpisów map, opłat za eksploatację lokalu, zużycie energii, zakup materiałów budowlanych, elektrycznych, zakup projektu budowlanego, wywóz nieczystości, modernizację instalacji wod-kan i co., montaż instalacji elektrycznej, usługi budowlane, wykonanie mebli z montażem wg zamówienia, sprawdzenie przewodów kominowych na kwotę 86.186 zł 52 gr.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów cukierniczych i w wyżej wymienionym lokalu znajduje się sklep firmowy jego wyrobów. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, jego małżonka nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje amortyzacja od łącznej kwoty poniesionych wydatków tj. od kwoty 236.186 zł 52 gr, czy oddzielnie powinno się amortyzować własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego wraz z wkładem budowlanym, a oddzielnie nakłady i czy w takim przypadku nakłady podlegają amortyzacji? Jaką stawkę zastosować w podanych w poprzednim pytaniu sposobach amortyzacji? Czy amortyzacja stanowi koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym amortyzacji powinno się dokonywać od łącznej kwoty poniesionych wydatków tj. od kwoty 236.186 zł 52 gr. Stawka amortyzacyjna powinna wynosić 10%, ponieważ lokal znajduje się w budynku mieszkalnym wielorodzinnym dla których stawka wynosi 1,50%. Dla powyższego środka trwałego można ustalić zgodnie z art. 22j indywidualną stawkę amortyzacyjną, wg której okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Problematyka amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają również, zgodnie z ust. 2, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

• zwane także środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie:

• odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  

• wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
  

Za cenę nabycia - w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy - uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast za koszt wytworzenia - stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy - uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że Wnioskodawca nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego, stanowiące wartość niematerialną i prawną.

Zatem przepis art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczący możliwości ustalenia wartości początkowej wytworzonych środków trwałych według kosztów wytworzenia nie ma zastosowania. Wnioskodawca nie może więc w wartości początkowej przedmiotowego lokalu użytkowego uwzględnić poniesionych nakładów na przystosowanie tego lokalu do działalności gospodarczej.

Wartość początkową nabytego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 3 ustawy na podstawie ceny nabycia, tj. mając na uwadze cenę zakupu tego prawa oraz opłaty notarialne związane z nabyciem, a także prowizję i odsetki bankowe od kredytu udzielonego na zakup tego prawa, naliczone do dnia przekazania wartości niematerialnej i prawnej do używania. Przy czym, w przypadku odsetek od kredytu bankowego muszą to być odsetki zapłacone, zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Skoro Wnioskodawca nabył ograniczone prawo rzeczowe, którym jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, to lokal ten jest nadal własnością spółdzielni, gdyż znajduje się on w zasobach środków trwałych spółdzielni. Tym samym nakłady na modernizację, przebudowę i adaptację lokalu, będące przedmiotem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, stanowią odrębny środek trwały, nazwany „inwestycją w obcym środku trwałym”.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika mają majątku mającego cechy środka trwałego.

W myśl art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5.

Wartość początkową „inwestycji w obcych środkach trwałych” należy ustalić w wysokości kosztu wytworzenia, co oznacza, że wartością początkową będzie suma wartości: w cenie nabycia, zużytych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzenia za pracę wraz z pochodnymi i innych kosztów dających się zaliczyć do „inwestycji w obcym środku trwałym”. W przedmiotowej sprawie wartość początkową „inwestycji w obcym środku trwałym” należy ustalić uwzględniając wartość odpisów map, zakupu materiałów budowlanych, elektrycznych, zakupu projektu budowlanego, modernizacji instalacji wod-kan i co., montażu instalacji elektrycznej, usług budowlanych. Natomiast wartość opłat za zużytą energię elektryczną, opłat za wywóz nieczystości i opłat za sprawdzenie przewodów kominowych może być zaliczona do wartości początkowej tego środka trwałego, jeżeli wydatki z tego tytułu przyczyniły się bezpośrednio do wytworzenia tego środka trwałego. Jeżeli wydatki z tego tytułu nie przyczyniły się do wytworzenia „inwestycji w obcym środku trwałym”, stanowią one koszty uzyskania przychodu, o ile spełnione zostaną warunki o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe dotyczy również wydatków związanych z eksploatacją lokalu do czasu oddania go do użytkowania.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:


1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych


1. dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;


2. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Natomiast art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy stanowi, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z zacytowanego powyżej przepisu art. 22j, podatnicy mogą ustalić indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Tym samym przepis art. 22j ww. ustawy, stanowiący o możliwości ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych nie ma zastosowania dla ustalenia stawki amortyzacyjnej dla nabytego przez Wnioskodawcę własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego stanowiącego wartość niematerialną i prawną.

Z treści art. 22m ust. 4 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych od własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej dokonuje się przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%; przy ustalaniu wartości początkowej tych praw podatnicy mogą stosować zasadę określoną w art. 22g ust. 10, z tym że wówczas roczna stawka amortyzacyjna wynosi 1,5%. Art. 22g ust. 10, dotyczy możliwości ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, zatem ten sposób ustalenia wartości początkowej, w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania.

Wnioskodawca nabył własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, może zatem amortyzować to prawo przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacji w wysokości 2,5%.

Natomiast w sprawie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, wskazać należy na przepis art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wnioskodawca będzie mógł zatem dokonywać amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym (stanowiącej odrębny środek trwały), z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, przy czym okres amortyzacji każdej inwestycji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z opisanego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika również, że w celu przystosowania lokalu użytkowego do prowadzenia działalności gospodarczej, poniesiono wydatki związane z wykonaniem i montażem mebli.

Odnosząc się zatem do wydatków z tego tytułu, należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik. Jednakże to na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wskazać należy, że definicja wyposażenia w rozumieniu przepisów podatkowych, zawarta została w § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). W myśl ww. przepisu przez wyposażenie należy rozumieć rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

W myśl natomiast § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą:

1. ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym;
2. ewidencję wyposażenia.

Ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł (§ 4 ust. 2 rozporządzenia).

W odniesieniu do kosztów zakupu mebli do lokalu użytkowego powtórzyć należy również, że składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok (art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednakże zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Na uwadze należy mieć jednak przepisy cytowane wyżej, a dotyczące definicji wyposażenia.

Wobec powyższego, wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na zakup mebli nie można uwzględnić w wartości początkowej nabytego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej lokalu. W zależności od uznania mebli za wyposażenie lub środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo lub poprzez odpisy amortyzacyjne.

Reasumując Wnioskodawca, nie może dokonywać amortyzacji od łącznej wartości poniesionych na lokal użytkowy wydatków przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, bowiem Wnioskodawca:

• nabył własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, stanowiące wartość niematerialną i prawną, które może amortyzować przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacji w wysokości 2,5%;
  

• poniósł wydatki na przystosowanie tego lokalu użytkowego do prowadzonej działalności gospodarczej stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym, którą może amortyzować z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, przy czym okres amortyzacji każdej inwestycji nie może być krótszy niż 10 lat. Powyższe nie dotyczy wydatków na zakup mebli dla tego lokalu, które w zależności od ich wartości początkowej mogą stanowić wyposażenie lub odrębne środki trwałe.
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.