Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-18/14-9/KO
z 7 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) oraz pismem z dnia 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania podatkiem liniowym przychodów z tytułu udzielenia licencji na korzystanie z patentów, sprzedaży dokumentacji technicznej, know-how, jak również usług konsultacji oraz nadzoru i szkolenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 marca 2014 r., Nr IPTPB1/415-18/14-2/KO na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 marca 2014 r. (data doręczenia 25 marca 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 31 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 1 kwietnia 2014 r.

Następnie, z uwagi na to, że złożony wniosek, po jego uzupełnieniu nadal nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 15 kwietnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-18/14-5/KO, ponownie wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 15 kwietnia marca 2014 r. (data doręczenia 22 kwietnia 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 25 kwietnia 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 2002 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w dziedzinie chemii przemysłowej, w tym działalność badawczo-rozwojową w zakresie opracowywania innowacyjnych technologii w tej dziedzinie, klasyfikowaną zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności w podklasie 72.19.Z - Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych. Działalność ta wykazana jest w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej jako jeden z rodzajów wykonywanej działalności. Dla tej działalności prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i opodatkowany jest podatkiem dochodowym z tytułu jej prowadzenia na zasadach wynikających z art. 30c ustawy, tj. podatkiem liniowym. W związku z tą działalnością uzyskał szereg patentów chroniących technologię wytwarzania różnych wyrobów chemicznych.

W styczniu 2014 r. Wnioskodawca zamierza podpisać kontrakt z przedsiębiorcą rosyjskim, na mocy którego dokona sprzedaży:

1. licencji na korzystanie z ww. patentów stanowiących Jego własność lub współwłasność,
2. dokumentacji technicznej dotyczącej technologii niezbędnej do modernizacji istniejącej obecnie u nabywcy linii technologicznej,
3. know-how oraz usług konsultacji, prowadzenia nadzoru nad pracami prowadzonymi przez nabywcę oraz szkolenia jego personelu.
   
   

W realizacji kontraktu, w części, Wnioskodawca korzystać będzie z usług podwykonawców (osoby fizyczne i prawne), w tym także świadczonych przez podmioty współuprawnione do ww. patentów.

Dwa z tych patentów zastosowane będą do ochrony praw związanej z realizacją kontraktu. W bazie Urzędu Patentowego RP jako właściciel lub współwłaściciel w obu tych przypadkach Wnioskodawca wskazany jest z podaniem nazwy prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu z dnia 31 marca 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że udzielanie licencji, dokumentacji technicznej, czy know-how, jak również udzielanie konsultacji stanowi przedmiot prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej w ramach wykazanej w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej działalności sklasyfikowanej zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności w podklasie 72.19.Z „Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych”. Czynności te, czyli udzielanie licencji, sprzedaż dokumentacji technicznej, czy know-how, usług konsultacyjnych nie są odrębnie klasyfikowane wg PKD, a jedynie są drogą prowadzącą do uzyskania przychodów związanych z działalnością naukową i pracami rozwojowymi.

Przedmiotem kontraktu będzie udzielenie licencji na korzystanie z patentów w rozumieniu art. 66 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej.

Licencje nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, gdyż to Wnioskodawca będzie ich udzielać, a nie Wnioskodawcy ich udzielono (zatem jako składnik majątkowy w Jego działalności nie występują). Ponieważ ww. licencje nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, nie są od ich wartości dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Uzyskane patenty (nie licencje) oraz know-how stanowią składniki majątku Wnioskodawcy związanego z działalnością gospodarczą, aczkolwiek - zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowy od osób fizycznych i przepisami wykonawczymi - nie są wartościowo wyodrębnione w księgach i ewidencjach. Zgodnie z kontraktem know-how przedmiotem sprzedaży jest doświadczenie, wiedza i tajemnice produkcyjne, niezbędne w stosowaniu technologii i wytwarzaniu produktu.

Przedmiotem kontraktu, zgodnie z informacjami podanymi we wniosku o interpretację będzie:

1. odpłatne udzielenie licencji na korzystanie z patentów stanowiących własność lub współwłasność Wnioskodawcy,
2. sprzedaż dokumentacji technicznej dotyczącej technologii niezbędnej do modernizacji istniejącej obecnie u nabywcy linii technologicznej,
3. sprzedaż know-how oraz usług konsultacji, prowadzenia nadzoru nad pracami prowadzonymi przez nabywcę oraz szkolenia jego personelu.
   
   

Pisząc we wniosku o interpretację o sprzedaży i wnosząc o interpretację dotyczącą jej opodatkowania podatkiem dochodowym, Wnioskodawca miał na myśli przychód z tytułu udzielenia licencji, sprzedaży dokumentacji, sprzedaży know-how, jak również usług konsultacji oraz nadzoru i szkolenia.

W uzupełnieniu z dnia 24 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie posiada na terytorium Rosji zakładu w rozumieniu art. 4 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 22 maja 1992 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zdarzeniu przyszłym opisanym powyżej cała sprzedaż może być opodatkowana na zasadach wynikających z art. 30c w związku z art. 9a ustawy, tj. podatkiem liniowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, cała sprzedaż wynikająca z kontraktu, w tym także z tytułu udzielenia licencji na korzystanie z patentów, może być opodatkowana na zasadach wynikających z art. 30c w związku z art. 9a ustawy, tj. podatkiem liniowym. Przemawiają za tym następujące okoliczności:

1. badania naukowe i prace rozwojowe, których naturalnym efektem jest uzyskiwanie patentów i know-how, które z kolei służą do opracowania niezbędnej dokumentacji oraz świadczenia powiązanych z tym usług (konsultacje, nadzory, szkolenia, doradztwo itd.) stanowią jeden z podstawowych rodzajów działalności ujętych we wpisie działalności do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej,
2. uzyskane patenty są ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i zostały uzyskane dzięki pracom prowadzonym w ramach tej działalności, a w bazie patentów Urzędu Patentowego RP jako uprawniony (współuprawniony) wpisany jest Wnioskodawca jako przedsiębiorca z podaniem nazwy prowadzonej działalności,
3. przemawia także za tym redakcja ustawy, która np. w art. 22 ust. 12 stanowi, że do przychodów z działalności gospodarczej nie mają zastosowania zryczałtowane koszty uzyskania, o których mowa ust. 9 tego samego artykułu. Przy czym ust. 9 określa m.in. górną granicę kosztów uzyskania przychodów w przypadku opłat licencyjnych za przeniesienie prawa stosowania wynalazku w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną, czy z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich. Wynika z tego, że dopuszcza się możliwość prowadzenia w tym zakresie działalności gospodarczej i stosownego opodatkowania, odmawia się jedynie prawa do stosowania w takim przypadku zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów (co jest dopuszczalne przy innych formach uzyskiwania tych przychodów).
   
   

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w doktrynie. Dla przykładu R. Golat („Zakres i zasady opodatkowania przychodów z praw majątkowych osób fizycznych - kontrowersje interpretacyjne”, System Informacji Prawnej ABC - Vademecum Doradcy Podatkowego) stwierdza m.in. „(...) przy ustalaniu zasad opodatkowania przychodów osoby fizycznej z prawa majątkowego w pierwszej kolejności należy ustalić, czy przychód ten oraz samo prawo spełniają przesłanki z art. 10 ust. 1 pkt 8 updof. Po sprawdzeniu zaś tej kwestii (...) sprawdzić należy jeszcze, czy przychód z prawa majątkowego nie jest de facto przychodem z działalności gospodarczej - i to zarówno ze względu na osiąganie tego przychodu w wyniku wykonywania działalności gospodarczej, jak i wchodzenie danego prawa w skład majątku przedsiębiorstwa zarobkowego, prowadzonego przez podatnika - osobę fizyczną (mającą w tym przypadku status przedsiębiorcy)”.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie także w interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów w sprawach związanych z różnego rodzaju przychodami, które w zależności od okoliczności mogą być uznawane za przychody z praw majątkowych lub z działalności gospodarczej. Dla przykładu w interpretacji Nr IPPB1/415-364/11-4/EC z dnia 6 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził m.in.: „W sytuacji, gdy przedmiotem działalności gospodarczej jest udzielanie licencji do znaku towarowego i podatnik dokonuje takiej transakcji w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, uzyskany przychód (dochód) należy traktować jako przychód z wykonywanej działalności gospodarczej. Tak uzyskany przychód (dochód) podlega łącznemu opodatkowaniu z pozostałymi przychodami, w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Ten sam organ identyczne stanowisko zajął w interpretacji Nr IPPB1/415-503/09-2/JB z dnia 14 września 2009 r. Z kolei w interpretacji indywidualnej Nr ITPB1/415-877/12/MR z dnia 23 października 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, że: „(…) w sytuacji, gdy osoba fizyczna prowadząc działalność gospodarczą we wskazanym we wniosku zakresie otrzyma tantiemy wykonawcze powstały przychód należy zaliczyć do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 3 i 7 ww. ustawy wyszczególniono dwa odrębne źródła przychodów:

• pozarolniczą działalność gospodarczą,
  

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).
  
  

Za przychody z praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw (art. 18).

Pozarolnicza działalność gospodarcza została zdefiniowana w przepisie art. 5a pkt 6 ww. ustawy jako działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 1 przytoczonej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, przy czym u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 1c ww. ustawy stanowi z kolei, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Kwestią istotną dla zakwalifikowania ww. przychodów do odpowiedniego źródła przychodów jest ocena, czy pobieranie opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego będzie nosiło znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej. Treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy, daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze - dana działalność musi być działalnością zarobkową po drugie - działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie - w sposób ciągły.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

1. jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotnym jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
2. wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istnym jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter, cechy przeznaczenia użytkowego,
3. prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
   
   

Wobec powyższego w celu zakwalifikowania określonych działań do działalności gospodarczej należy ocenić zamiar, okoliczności i cel tych działań.

Ustalając, czy dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej, należy w pierwszym rzędzie podjąć próbę przypisania go do jednego z pozostałych wymienionych w ustawie źródeł. Jeżeli okaże się to niemożliwe, a przychód powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu, wówczas przychód będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. W pewnym zakresie przesądza o tym zamiar podatnika. Jeżeli podmiot osiągać będzie w sposób stały i zorganizowany przychody, które można będzie zakwalifikować do innego źródła przychodów, niż gdyby były osiągane w sposób incydentalny, to wówczas ta stałość i zorganizowanie mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla uznania, że dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto zauważyć należy, że zgodnie z art. 55l ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Z powyższego wynika, że patenty (jak również prawo ochronne na te patenty) mogą stanowić składnik przedsiębiorstwa podatnika, o ile są przez niego wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, czy patent ten (bądź prawo ochronne na ten patent) stanowi wartość niematerialną i prawną w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też nie.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Przepis ten nie ogranicza się wyłącznie do składników stanowiących środki trwałe, czy też wartości niematerialne i prawne w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Tym samym uznać należy, że przychodami z działalności gospodarczej będą przychody uzyskiwane przez podatnika z udzielania licencji na korzystanie z patentów, o ile są wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy prawo ochronne na te patenty stanowi wartość niematerialną i prawną w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też nie (ponieważ zostało przez podatnika uzyskane we własnym zakresie a nie nabyte od podmiotu trzeciego) i bez względu na to, czy udzielanie licencji jest przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika.

Z kolei wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje znaczenia terminu „know- how”. Wskazuje jednak pośrednio, że „know - how” dotyczy:

• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 29 ust. 1 tej ustawy);
  

• informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 22b ust. 1 pkt 7 tej ustawy).
  
  

Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty, informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że „know-how” nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego.

Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

• cecha poufności - powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,
  

• istotność know-how - oznacza, że są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne,
  

• identyfikowalność know-how - oznacza, że zostało ono opisane lub utrwalone - czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, że możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, że nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji.
  
  

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca od 2002 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w dziedzinie chemii przemysłowej, w tym działalność badawczo-rozwojową w zakresie opracowywania innowacyjnych technologii w tej dziedzinie, klasyfikowaną zgodnie z Polską Klasyfikacja Działalności w podklasie 72.19.Z - Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych. Dla tej działalności prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i opodatkowany jest podatkiem dochodowym z tytułu jej prowadzenia na zasadach wynikających z art. 30c ustawy, tj. podatkiem liniowym. W związku z tą działalnością uzyskał szereg patentów chroniących technologię wytwarzania różnych wyrobów chemicznych.

W styczniu 2014 r. Wnioskodawca zamierza podpisać kontrakt z przedsiębiorcą rosyjskim, na mocy którego przedmiotem będzie:

1. odpłatne udzielenie licencji na korzystanie z patentów w rozumieniu art. 66 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, stanowiących własność lub współwłasność Wnioskodawcy,
2. sprzedaż dokumentacji technicznej dotyczącej technologii niezbędnej do modernizacji istniejącej obecnie u nabywcy linii technologicznej,
3. sprzedaż know-how oraz usług konsultacji, prowadzenia nadzoru nad pracami prowadzonymi przez nabywcę oraz szkolenia jego personelu.
   
   

W realizacji kontraktu, w części, Wnioskodawca korzystać będzie z usług podwykonawców (osoby fizyczne i prawne), w tym także świadczonych przez podmioty współuprawnione do ww. patentów. Dwa z tych patentów zastosowane będą do ochrony praw związanej z realizacją kontraktu. W bazie Urzędu Patentowego RP jako właściciel lub współwłaściciel w obu tych przypadkach Wnioskodawca wskazany jest z podaniem nazwy prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Udzielanie licencji, dokumentacji technicznej czy know-how, jak również udzielanie konsultacji stanowi przedmiot prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej Czynności te, czyli udzielanie licencji, sprzedaż dokumentacji technicznej czy know-how, usług konsultacyjnych nie są odrębnie klasyfikowane wg PKD, a jedynie są drogą prowadzącą do uzyskania przychodów związanych z działalnością naukową i pracami rozwojowymi. Uzyskane patenty (nie licencje) oraz know-how stanowią składniki majątku Wnioskodawcy związanego z działalnością gospodarczą. Zgodnie z kontraktem know-how przedmiotem sprzedaży jest doświadczenie, wiedza i tajemnice produkcyjne, niezbędne w stosowaniu technologii i wytwarzaniu produktu.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przychody Wnioskodawcy z tytułu udzielania licencji na wskazane we wniosku patenty, sprzedaży dokumentacji technicznej dotyczącej technologii niezbędnej do modernizacji istniejącej obecnie u nabywcy linii technologicznej, sprzedaży know-how oraz usług konsultacji, prowadzenia nadzoru nad pracami prowadzonymi przez nabywcę oraz szkolenia jego personelu, będą stanowić przychody z działalności gospodarczej.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca we wniosku wskazał, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie posiada na terytorium Rosji zakładu w rozumieniu art. 4 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 125, poz. 569), zauważyć należy, że stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z kolei, w myśl art. 5 ust. 1 ww. umowy, zyski osiągane w jednym Umawiającym się Państwie przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w pierwszym Państwie tylko wówczas, gdy dane zyski są osiągane przez położony w tym Państwie zakład i tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 5 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1), fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Według art. 4 ust. 1 Umowy polsko-rosyjskiej, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie prowadzi całkowicie lub częściowo działalność handlową lub gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 Umowy polsko-rosyjskiej, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat oraz
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Ponieważ Wnioskodawca wskazał, że nie posiada na terytorium Rosji zakładu w rozumieniu art. 4 Umowy polsko-rosyjskiej, to zyski prowadzonego przez Niego przedsiębiorstwa, co do zasady, podlegają zgodnie z art. 5 ust. 1 Umowy polsko-rosyjskiej opodatkowaniu w Polsce, z zastrzeżeniem art. 7 ust. 7 umowy, który stanowi, że jeżeli w zyskach mieszczą się elementy dochodu, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Umowy, postanowienia tego artykułu nie naruszają postanowień tych innych artykułów.

Przepisem szczególnym w stosunku do powyższych przepisów jest art. 11 Umowy polsko-rosyjskiej.

Należności z tytułu praw autorskich i licencji, powstające w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności z tytułu praw autorskich i licencji mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10% kwoty brutto dochodu z tego tytułu (art. 11 ust. 1 umowy polsko-rosyjskiej).

Według art. 11 ust. 2 ww. Umowy, określenie „należności autorskie i licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub praw do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Postanowienia ustępu 1 nie mają zastosowania, jeżeli właściciel należności autorskich i licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności z tytułu praw autorskich i licencji, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą stałej placówki, a prawa lub wartości majątkowe, z których tytułu wypłacane są należności autorskie i licencyjne, rzeczywiście wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 5 niniejszej umowy (art. 11 ust. 4 Umowy polsko-rosyjskiej).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie otrzymywał należności licencyjne, które będzie wypłacał kontrahent rosyjski.

Jednocześnie, skoro Wnioskodawca nie posiada zakładu za granicą w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 cytowanej umowy, to przychód osiągany z tytułu należności licencyjnych - zgodnie z tą Umową - podlegać będzie opodatkowaniu zarówno za granicą, jak i w państwie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy, czyli w Polsce (art. 11 Umowy polsko-rosyjskiej). W takim przypadku w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować określoną w Umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 21 Umowy polsko-rosyjskiej, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie uzyskuje dochód, które zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to kwota podatku od tego dochodu należna w tym drugim Umawiającym się Państwie będzie potrącona od podatku dochodowego pobieranego od danej osoby w pierwszym Umawiającym się Państwie. Takie potrącenie nie może jednak przekroczyć kwoty podatku pierwszego Umawiającego się Państwa, obliczonego od tego dochodu zgodnie z jego ustawodawstwem podatkowym i praktyką.

Metoda ta znajduje odzwierciedlenie w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Opis zdarzenia przyszłego wskazuje, że Wnioskodawca z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej wybrał jako formę opodatkowania podatek liniowy, tj. opodatkowanie w sposób przewidziany w art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego, podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub ust. 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30, 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Z powyższych przepisów wynika, że możliwość opodatkowania dochodów 19% „podatkiem liniowym” dotyczy tylko i wyłącznie dochodów uzyskanych ze źródła „pozarolnicza działalność gospodarcza”.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przychody Wnioskodawcy z tytułu udzielania licencji na wskazane we wniosku patenty, sprzedaży dokumentacji technicznej dotyczącej technologii niezbędnej do modernizacji istniejącej obecnie u nabywcy linii technologicznej, sprzedaży know-how oraz usług konsultacji, prowadzenia nadzoru nad pracami prowadzonymi przez nabywcę oraz szkolenia jego personelu, będą stanowić przychody z działalności gospodarczej.

Przychody te mogą być wraz z przychodami osiąganymi z działalności gospodarczej ze sprzedaży towarów i usług, opodatkowane według zasad wynikających z art. 30c w związku z art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę zawieranej umowy. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Końcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Również komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach odzwierciedlają indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat, a więc nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo i nie stanowią podstawy wydanej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.