Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-150/14/KB
z 6 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 5 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 7 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków na spłatę kredytu, którego Wnioskodawca będzie poręczycielem – jest nieprawidłowe,
• momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskani przychodu – jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków na spłatę kredytu, którego Wnioskodawca będzie poręczycielem.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek gotówkowych osobom fizycznym oraz udzielaniu poręczeń finansowych osobom fizycznym do kredytów (PKD 64.19.Z). Zamierza poręczyć za Pana X firmie udzielającej mu kredytu. Umowa poręczenia zobowiązuje Wnioskodawcę do spłaty całego zadłużenia za Pana X, w razie gdy ten przestanie spłacać raty kredytowe i nie będzie możliwości wyegzekwowania długu przez komornika. Za usługę poręczenia Wnioskodawca otrzyma 2000 zł, które zaliczy do swoich przychodów podatkowych w momencie otrzymania gotówki. Gdy Pan X po osiemnastu miesiącach zaprzestanie spłacać kredyt, a wyegzekwowanie pozostałej części wierzytelności nie będzie możliwe, Wnioskodawca będzie musiał spłacić za Pana X pozostałą część kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę spłaconego za dłużnika kredytu, czy tylko 2000 zł, tj. do wysokości pobranego poręczenia? W którym momencie należy ująć tą kwotę w kosztach uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki w takiej części, w jakiej odpowiadają one uzyskanym przychodom. Zgodnie z tym, do kosztów uzyskania przychodu może zaliczyć tylko kwotę 2000 zł, czyli do wysokości pobranego poręczenia. Jako koszt bezpośrednio związany z przychodem, należało by ująć go w kosztach uzyskania przychodów w okresie, w którym osiągnięty został przychód z tytułu poręczenia, co wiązałoby się z korektą przychodów i zeznania rocznego za poprzedni rok.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W art. 23 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca wskazał jednak, jakie rodzaje wydatków w ogóle nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Umowa poręczenia uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121, określanej w dalszej części skrótem „k.c.”). Zgodnie z art. 876 § 1 k.c., przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. O zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika. Jednakże czynność prawna dokonana przez dłużnika z wierzycielem po udzieleniu poręczenia nie może zwiększyć zobowiązania poręczyciela (art. 879 § 1 i 2 k.c.). W myśl art. 881 k.c., w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny. Jak natomiast stanowi art. 366 § 1 k.c., kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych (art. 376 § 1 k.c.).

Z powyższych przepisów wynika, że istotą umowy poręczenia jest zobowiązanie się poręczyciela do wykonania na rzecz wierzyciela określonego zobowiązania ciążącego na osobie trzeciej (dłużniku) w przypadku, gdy osoba ta nie wykona tego zobowiązania. W przypadku wykonania zobowiązania przez poręczyciela przysługuje mu wobec dłużnika roszczenie regresowe o zwrot spełnionego przez niego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek gotówkowych oraz poręczeń finansowych (poręczeń kredytów) osobom fizycznych. W ramach tej działalności zamierza poręczyć kredyt osobie fizycznej. Z tytułu udzielenia tego poręczenia otrzyma umówione wynagrodzenie, które zaliczy do swoich przychodów. Wnioskodawca przewiduje, że po pewnym czasie ww. kredytobiorca przestanie spłacać zaciągnięty kredyt. Wobec bezskutecznej egzekucji wobec ww. kredytobiorcy, kredytodawca – na podstawie udzielonego poręczenia – może domagać się od Wnioskodawcy spłaty wierzytelności.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że wydatki poniesione na spłatę ww. wierzytelności, jako wydatki na spłatę zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu udzielonych poręczeń nie będą mogły w ogóle stanowić kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zostały one bowiem wprost wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów – zgodnie z literalnym brzmieniem art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec uznania, że wskazane we wniosku wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, bezprzedmiotowa staje się ocena jego stanowiska w zakresie momentu zaliczenia tych wydatków do ww. kosztów.

Z uwagi na powyższe, stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków na spłatę kredytu, którego Wnioskodawca będzie poręczycielem – jest nieprawidłowe,
• momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskani przychodu – jest bezprzedmiotowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać przy tym należy, że stosownie do treści zadanych pytań oraz własnego stanowiska w sprawie (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wydatków na spłatę poręczonego kredytu. Przedmiotem oceny nie była natomiast kwestia ustalenia momentu uzyskania przez Wnioskodawcę przychodu z tytułu udzielania poręczeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.