Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-61/14/MP
z 10 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2014 r. (data wpływu 21 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wynajmowanych lokali - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wynajmowanych lokali.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca 23 stycznia 2013 r. kupił na podstawie aktu notarialnego lokal mieszkalny, oddany do użytku w grudniu 2007 r. (akt notarialny z poprzednim właścicielem sporządzono
21 grudnia 2007 r.). Powyższy lokal został przez Wnioskodawcę nabyty na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 23 stycznia 2013 r. na rynku wtórnym od pierwszego właściciela, który sprzedał przedmiotowy lokal po upływie 5 lat od jego zakupu. Lokal był użytkowany przez minimum 60 miesięcy, a przez Wnioskodawcę został wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. Od 1 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca wynajmuje powyższy lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu opodatkowując dochody z najmu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

W dniu 19 grudnia 2012 r. Wnioskodawca kupił na podstawie aktu notarialnego lokal mieszkalny oddany do użytku w marcu 2004 r. poprzedniej właścicielce jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. W 2006 r. na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 16 lutego 2006 r. przekształcono spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu i ustanowiono odrębną własność tego lokalu. Powyższy lokal został przez Wnioskodawcę nabyty na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 19 grudnia 2012 r. na rynku wtórnym od pierwszego właściciela, który sprzedał przedmiotowy lokal po upływie ponad 8 lat od jego zakupu. Lokal był użytkowany przez minimum 60 miesięcy, a przez Wnioskodawcę został wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. Od 1 lutego 2013 r. Wnioskodawca wynajmuje powyższy lokal mieszkalny opodatkowując dochody z najmu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy według opisanych stanów faktycznych Wnioskodawca może stosować podwyższoną stawkę amortyzacji dla wynajmowanych lokali mieszkalnych?

W świetle obowiązujących przepisów w związku ze spełnieniem warunków określonych w przepisach art. 22 j ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22 j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10% wartości początkowej, w okresie nie krótszym niż 10 lat. W związku z powyższym Wnioskodawca przyjął stawkę amortyzacyjną w wysokości 7% wartości początkowej dla obydwu lokali opisanych we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Po ustaleniu wartości początkowej środka trwałego podatnicy – zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł – dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,

1. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przywołanych przepisów art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W przeciwnym wypadku zgodnie z art. 22i ust. 1 odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z wymienionym wykazem, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (grupa 01, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Wnioskodawca wskazał, że 23 stycznia 2013 r. kupił na podstawie aktu notarialnego lokal mieszkalny, oddany do użytku w grudniu 2007 r. (akt notarialny z poprzednim właścicielem sporządzono 21 grudnia 2007 r.). Powyższy lokal został przez Wnioskodawcę nabyty na rynku wtórnym od pierwszego właściciela, który sprzedał przedmiotowy lokal po upływie 5 lat od jego zakupu. Natomiast w dniu 19 grudnia 2012 r. Wnioskodawca kupił na podstawie aktu notarialnego lokal mieszkalny oddany do użytku w marcu 2004 r. poprzedniej właścicielce jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. W 2006 r. na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 16 lutego 2006 r. przekształcono spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu i ustanowiono odrębną własność tego lokalu. Obydwa lokale były użytkowane przez minimum 60 miesięcy, a przez Wnioskodawcę zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. Od lutego i kwietnia 2013 r. Wnioskodawca wynajmuje powyższe lokale mieszkalne opodatkowując dochody z najmu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Odnosząc przeanalizowane uprzednio przepisy do opisanych we wniosku stanów faktycznych stwierdzić należy, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedmiotowe mieszkania powinny koniecznie spełniać dwa podstawowe warunki tj. być wykorzystywane przed nabyciem przez inne podmioty przez okres co najmniej 60 miesięcy oraz być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych danego podatnika. Z treści wniosku wynika, że obie przesłanki konieczne do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostały spełnione. W związku z powyższym opisane we wniosku lokale mieszkalne jako środki trwałe używane, po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych mogą podlegać amortyzacji na zasadzie określonej w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji. Jednakże okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.