INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z 25 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z 21 stycznia 2014 r. (data wpływu 23 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej. Wniosek został uzupełniony 23 stycznia 2014 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz uiszczenie dodatkowej opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką jawną, której przedmiotem działalności jest działalność deweloperska. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Spółkę tworzy trzech wspólników. Wszyscy wspólnicy są osobami fizycznymi, rozliczającymi się z podatku dochodowego samodzielnie na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Działalność Spółki między innymi polega na budowie budynków mieszkalnych wraz z miejscami postojowymi w garażach wielostanowiskowych i sprzedaży poszczególnych lokali mieszkalnych i użytkowych wraz z miejscami postojowymi w garażach wielostanowiskowych odbiorcom będącym osobami fizycznymi, bądź podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Spółka wybudowane lokale wykazuje jako zapas w postaci wyrobów gotowych, a nie jako majątek trwały. Wartość wyrobów gotowych, jaka figuruje w księgach rachunkowych stanowi koszt wytworzenia ustalony dla poszczególnych lokali. Wnioskodawcy, przy nabyciu materiałów i usług, stanowiących koszt wytworzenia, przysługiwało w całości prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W roku 2013 wspólnicy Spółki podjęli uchwałę, w której postanowiono wypłacić zaliczki na poczet przewidywanego zysku w określonych wysokościach. Jednocześnie podjęto uchwałę, w której postanowiono o przeniesieniu przez wszystkich wspólników na rzecz każdego wspólnika z osobna odrębnej własności lokalu mieszkalnego i niemieszkalnego w postaci miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym (każdy wspólnik otrzymał lokal mieszkalny wraz z miejscem postojowym, w którym posiada 100% prawa własności), w celu zwolnienia się przez Spółkę z zobowiązania do wypłaty zaliczki w kwocie równej wysokości zaliczki do której dany wspólnik miał prawo w myśl wcześniej podjętej uchwały, a której termin wypłaty upłynął.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że wysokość wypłaconej zaliczki, a tym samym dywidendy niepieniężnej została określona w wysokości kosztu wytworzenia lokalu mieszkalnego i niemieszkalnego w postaci miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym, z uwagi na brak ceny nabycia, ponieważ lokale zostały wytworzone przez Spółkę, i jak wcześniej zaznaczono, figurowały w księgach rachunkowych jako wyroby gotowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata dywidendy w przedstawiony w stanie faktycznym sposób podlega w Spółce opodatkowaniu VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata dywidendy w formie rzeczowej poprzez przeniesienie prawa własności do lokalu mieszkalnego i miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym, stanowi czynność podlegającą podatkowi VAT, opodatkowaną jako nieodpłatne przekazanie towaru.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu, zwaną dalej ustawą, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary, na podstawie art. 2 pkt 6 wyżej wymienionej ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właścicieli (...).

Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny;

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Także, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych spółka osobowa to m.in. spółka jawna. Zgodnie z art. 51 Kodeksu Spółek Handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach (...).

Ponadto, na podstawie art. 52 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wspólnik może żądać podziału i wypłaty całości zysku z końcem każdego roku obrotowego. Jednakże, na podstawie art. 37 § 1 Kodeksu Spółek Handlowych, przepisy te mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej.

W związku z powyższym mimo, że przepisy ustawy Kodeks Spółek Handlowych nie stanowią o tym wprost, dopuszcza się wypłacanie wspólnikom spółek jawnych zaliczek na poczet zysku. Stwierdzenie to potwierdzone jest w orzecznictwie sądowym, np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009 r., III CSK 290/08.

Jak z powyższego wynika, źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania przysporzenia przez wspólnika Spółki nie jest umowa cywilnoprawna, ale uchwała wspólników, podjęta w oparciu o odpowiednie zapisy umowy Spółki. Jest to czynność wyraźnie uregulowana w Kodeksie Spółek Handlowych i nie mają do niej zastosowania przepisy Kodeksu Cywilnego dotyczące sprzedaży lub zamiany.

Biorąc powyższe pod uwagę, można stwierdzić, że w przypadku wypłaty dywidendy w formie rzeczowej następuje przeniesienie prawa własności do lokalu mieszkalnego i miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym, która to czynność stanowi przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Zatem spełniona jest podstawowa przesłanka, która pozwala uznać czynność za dostawę towaru. Jednakże z uwagi na fakt, że przekazanie to nie wiąże się z żadnym świadczeniem ekwiwalentnym ze strony wspólnika, to zasadnym jest uznanie tej czynności za czynność podlegającą podatkowi VAT jako nieodpłatne przekazanie towaru (jeżeli w stosunku do przekazywanego towaru Spółce przysługiwało w całości prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego). Takie stanowisko poparte jest w orzecznictwie sądowym, np.: w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 4 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 719/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z przytoczonych przepisów wynika, że opodatkowaniu co do zasady, podlegają czynności wykonane w sposób odpłatny (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Według art. 7 ust. 2 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z przywołanego przepisu wynika zatem, że dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest to, czy podatnikowi przysługiwało w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy - za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu w całości lub w części prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką jawną, której przedmiotem działalności jest działalność deweloperska. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Spółkę tworzy trzech wspólników, którzy są osobami fizycznymi. Działalność Spółki m.in. polega na budowie budynków mieszkalnych wraz z miejscami postojowymi w garażach wielostanowiskowych i sprzedaży poszczególnych lokali mieszkalnych i użytkowych wraz z miejscami postojowymi w garażach wielostanowiskowych odbiorcom będącym osobami fizycznymi, bądź podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Spółka wybudowane lokale wykazuje jako zapas w postaci wyrobów gotowych, a nie jako majątek trwały. Wartość wyrobów gotowych, jaka figuruje w księgach rachunkowych stanowi koszt wytworzenia ustalony dla poszczególnych lokali. Wnioskodawcy, przy nabyciu materiałów i usług, stanowiących koszt wytworzenia, przysługiwało w całości prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W roku 2013 wspólnicy Spółki podjęli uchwałę, w której postanowiono wypłacić zaliczki na poczet przewidywanego zysku w określonych wysokościach. Jednocześnie podjęto uchwałę, w której postanowiono o przeniesieniu przez wszystkich wspólników na rzecz każdego wspólnika z osobna odrębnej własności lokalu mieszkalnego i niemieszkalnego w postaci miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym (każdy wspólnik otrzymał lokal mieszkalny wraz z miejscem postojowym, w którym posiada 100% prawa własności), w celu zwolnienia się przez Spółkę z zobowiązania do wypłaty zaliczki w kwocie równej wysokości zaliczki do której dany wspólnik miał prawo w myśl wcześniej podjętej uchwały, a której termin wypłaty upłynął.

Ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „dywidenda”. Zatem w celu jego zdefiniowania należy odwołać się do słownika języka polskiego. Zgodnie z definicją słownikową, zawartą w internetowym słowniku języka polskiego (http://sjp.pwn.pl), słowo dywidenda oznacza „część rocznego zysku spółki akcyjnej dzielona między akcjonariuszy odpowiednio do posiadanych przez nich akcji”.

Zgodnie z art. 51 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) - każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu.

Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach (art. 52 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 52 § 1 powołanej ustawy - wspólnik może żądać podziału i wypłaty całości zysku z końcem każdego roku obrotowego.

Natomiast w myśl art. 37 § 1 cyt. ustawy - przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dywidenda jest formą partycypowania przez akcjonariuszy w zysku rocznym spółki. Akcjonariusz ma prawo do udziału w zyskach spółki, której akcji jest posiadaczem, pod warunkiem przeznaczenia go uchwałą walnego zgromadzenia do wypłaty. Wypłata dywidendy jest jednostronnym świadczeniem spółki na rzecz akcjonariusza.

Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają formy wypłaty dywidendy. W praktyce obrotu gospodarczego najpopularniejszą formą wypłaty dywidendy jest świadczenie pieniężne. Jednak dozwolona jest także wypłata dywidendy w naturze, np. w formie rzeczy oznaczonych co do gatunku lub w towarze (dywidenda rzeczowa). Ta forma wypłaty dywidendy jest możliwa tylko wówczas, gdy statut spółki wprost ją przewiduje.

W przedmiotowej sprawie Zainteresowany (Spółka jawna) wypłaci swoim wspólnikom dywidendę w formie niepieniężnej, w postaci nieruchomości - tj. własności lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym.

Podkreślenia wymaga fakt, że wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej. Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania przysporzenia przez akcjonariusza nie jest umowa cywilnoprawna, ale uchwała walnego zgromadzenia akcjonariuszy (akt o charakterze właścicielskim) w oparciu o odpowiednie zapisy statutu spółki. Jest to czynność wyraźnie uregulowana w Kodeksie spółek handlowych i nie mają do niej zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące sprzedaży lub zamiany.

Mając na uwadze powyższe przepisy w zakresie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że dostawę towarów stanowią - co do zasady - tylko czynności mające za przedmiot towar, natomiast usługę stanowią te wszystkie czynności podatnika wykonywane w ramach działalności gospodarczej, których nie można zaklasyfikować jako dostawy towarów. Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT wskazać należy, że usługą jest każde świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument (beneficjent), tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Natomiast opodatkowanie dywidendy rzeczowej jest zgodne z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT wyrażającej się tym, że określone transakcje podlegają temu podatkowi niezależnie od formy, w której zostały dokonane, również zbycie nieruchomości w formie wypłaty dywidendy. Jeżeli w ramach wypłaty dywidendy zamiast wypłaty pieniędzy Wnioskodawca przekazuje prawo własności nieruchomości, mamy do czynienia z czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług z tytułu nieodpłatnego przekazania towaru.

W analizowanej sprawie warunki wynikające z art. 7 ust. 2 ustawy są spełnione, bowiem Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług stanowiących koszt wytworzenia nieruchomości, które są przedmiotem dywidendy w formie niepieniężnej. Tym samym, czynność wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej w postaci prawa własności nieruchomości (lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym) stanowi nieodpłatne przekazanie towarów, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem opisana we wniosku czynność wypłaty przez Spółkę dywidendy w formie niepieniężnej - poprzez przeniesienie na rzecz wspólników prawa własności nieruchomości (lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym) - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako nieodpłatna dostawa towarów zrównana z odpłatną dostawą towarów, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, a odnoszące się do innych kwestii związanych z ustawą Kodeks spółek handlowych, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa - rozpatrzone.

Informuje się ponadto, że wniosek w pozostałym zakresie zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.