Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1137/13/AK
z 4 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 12 listopada 2013 r. (data otrzymania 19 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji lokalu mieszkalnego, w stosunku do którego Wnioskodawca posiadał spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przekształcone następnie w odrębną własność – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji lokalu mieszkalnego, w stosunku do którego Wnioskodawca posiadał spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przekształcone następnie w odrębną własność.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 21 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wraz z małżonkiem nabył na rynku wtórnym za kwotę 68.000 zł, na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które było wcześniej wykorzystywane przez inny podmiot od 2003 r. Koszty sporządzenia umowy zostały pokryte przez stronę nabywającą w całości i obejmowały wynagrodzenie notariusza 655,59 zł i opłaty 1.360 zł. W związku z zamiarem uzyskiwania przychodu z tytułu najmu lokalu na zasadach ogólnych – zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – Wnioskodawca wprowadził spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu styczniu 2013 r. i amortyzował przy zastosowaniu rocznej stawki w wysokości 2,5%. W dniu 6 marca 2013 r. została podpisana umowa najmu. W dniu 9 lipca 2013 r. w drodze aktu notarialnego doszło do ustanowienia odrębnej własności tego lokalu i przeniesienia własności lokalu mieszkalnego wraz z przynależną piwnicą.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% do nieumorzonej dotychczas wartości składnika majątku czyli dla ustanowionej odrębnej własności lokalu?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka amortyzacyjna dla budynków i lokali mieszkalnych wynosi 1,5%. Lokal, który Wnioskodawca użytkował w ramach spółdzielczego własnościowego prawa (wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych) został przekształcony w odrębną własność. Zatem według Wnioskodawcy będzie to lokal wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych czyli spełniający warunki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc upoważniający Wnioskodawcę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, nie wyższej niż 10%. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10%

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

Zatem przychody z najmu uzyskiwane przez małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, co do zasady, podlegają opodatkowaniu odrębnie przez każdego ze współmałżonków.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy – amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy – składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia. W myśl art. 22g ust. 3 tej ustawy – za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (…).

Z powyższych przepisów wynika, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz lokal będący odrębną własnością, stanowią dwa różne, odrębne składniki majątku, które mogą podlegać amortyzacji w związku z oddaniem ich do używania na podstawie umowy najmu. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowi wartość niematerialną i prawną, a lokal stanowiący odrębny przedmiot własności – środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że 21 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wspólnie z małżonkiem zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które jako wartość niematerialną i prawną wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywał jego amortyzacji. Lokal ten wcześniej był wykorzystywany przez inny podmiot od 2003 r. W dniu 9 lipca 2013 r. doszło do przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że z chwilą przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo odrębnej własności tego lokalu, doszło do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej. W momencie tym bowiem ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przestało istnieć. W jego miejsce powstał natomiast nowy składnik majątku, lokal mieszkalny będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały. Zatem przy określaniu wartości początkowej tego środka trwałego zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 1 i art. 22g ust. 3 ww. ustawy. W związku z powyższą okolicznością wartość początkową lokalu mieszkalnego będą stanowić wydatki związane z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w lokal będący odrębną własnością oraz wartość spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, która nie została dotychczas zamortyzowana.

Dla celów amortyzacji ww. środka trwałego należy również ustalić nową, właściwą stawkę amortyzacyjną. Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących zał. Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca określił podstawowe roczne stawki amortyzacyjne, które wynoszą dla budynków i lokali mieszkalnych – 1,5%

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych, co przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Powyższe zapisy należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane, albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

W wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały, po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. We wniosku wskazano, że lokal mieszkalny został nabyty na rynku wtórnym – w dniu jego zakupu nie był lokalem nowym – a przed nabyciem w 2013 r. przez Wnioskodawcę ww. lokal był wykorzystywany przez inny podmiot od 2003 r.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, że dla amortyzacji tego lokalu możliwe będzie ustalenie indywidualnej 10% rocznej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (okres amortyzacji 10 lat - roczna stawka amortyzacyjna 10%). Lokal ten będzie bowiem pierwszy raz wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat).

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.