Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-869/13/AJ
z 6 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2013 r. (data wpływu 29 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 2 grudnia 2013 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości anulowania wystawionych faktur – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 2 grudnia 2013 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości anulowania wystawionych faktur.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W lutym 2011 r. prowadząc Zakład Usług Ogólnobudowlanych i Transportowych za roboty budowlane wystawił Pan dla spółki z o.o. cztery faktury (nr …/11, …/11, …/11, …/11) na łączną kwotę brutto 296.863,11 zł (netto 241.352,12 zł). Podatek należny rozliczył Pan w deklaracji VAT-7K za pierwszy kwartał 2011 roku. Faktury te nie zostały zaakceptowane i przyjęte przez Spółkę, która nie uwzględniła ich również w swoich księgach rachunkowych i rozliczeniach podatkowych gdyż zostały one Panu odesłane. Wg Spółki przyczyną ich nieprzyjęcia i odesłania był brak podstawy prawnej i faktycznej do ich wystawienia. Spółka twierdziła, że robót tych nigdy nie zlecała, nie wynikały one z zawartych umów, prace nie były także przedmiotem żadnego formalnego odbioru końcowego. W związku z powyższym Spółka odmówiła zapłaty za te faktury. Stanowisko takie Spółka potwierdziła zarówno w piśmie do Urzędu Skarbowego, jak i w procesie o zapłatę należności wynikających z ww. faktur. Proces ten z Pana powództwa toczył się przed Sądem Okręgowym w…. Wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r. Sąd oddalił powództwo uzasadniając m.in. że Pana roszczenie o zapłatę wynagrodzenia jest bezzasadne a pozwany nie został w żaden sposób wzbogacony o wartość wykonanych robót. Nadmienia Pan, że w dniu 31 stycznia 2013 r. zlikwidował Pan działalność gospodarczą i nie jest Pan już czynnym podatnikiem VAT. Faktury nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego – posiada Pan oryginały i kopie tych faktur.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że ww. faktury zostały wystawione z błędnym uznaniem wykonanych prac budowlanych za roboty dodatkowe. Zgodnie z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego, wykonane roboty budowlane nie stanowiły robót dodatkowych a wynikały z umowy podstawowej. Faktury te obejmowały w szczególności następujące prace budowlane: fundamenty pod doki, podłoża pod posadzkę, murowanie ścian wewnętrznych i zewnętrznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, że Spółka odesłała faktury VAT za roboty budowlane o numerach …/11, …/11, …/11 oraz …/11 nigdy ich nie rozliczając w deklaracjach podatkowych i księgach rachunkowych (co pisemnie potwierdziła), oraz, że wyrok Sądu Okręgowego potwierdził, że Pana żądanie jest bezzasadne, może je Pan anulować i dokonać korekty deklaracji VAT-7K za pierwszy kwartał 2011 r. w której je pierwotnie rozliczył?

Pana zdaniem istnieje możliwość anulowania wystawionych faktur i skorygowania deklaracji VAT-7 za pierwszy kwartał 2011 roku, w którym rozliczono VAT należny z tych faktur wynikający.

Faktury za roboty budowlane o numerach …/11, …/11, …/11 oraz …/11 wystawione dla Spółki nie zostały przez nią rozliczone w księgach rachunkowych i deklaracjach podatkowych.

Uznając wystawienie tych faktur za bezzasadne (co potwierdził wyrok Sądu) – Spółka odesłała je do Pana. Faktury te nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego, a wystawienie faktur korygujących jest niemożliwe, gdyż faktury pierwotne nie były księgowane i rozliczone przez Spółkę. Ponadto – na dzień złożenia wniosku – nie jestem Pan czynnym podatnikiem VAT, gdyż działalność gospodarczą zlikwidował Pan z dniem 31 stycznia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Od 1 kwietnia 2013 r., na mocy art. 1 pkt 12 lit. a) ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), przepis art. 15 ust. 2 obowiązuje w brzmieniu:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Obowiązek podatkowy w świetle art. 19 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Stosownie do treści ust. 13 pkt 2 lit. d) powyższego artykułu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Podstawą opodatkowania – w myśl art. 29 ust. 1 ustawy – jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak wynika z art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z zapisem art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług).

Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jedynie sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (np. w sytuacji gdy nie została doręczona adresatowi), nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

W praktyce zdarzają się jednakże sytuacje, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury VAT poprzez wystawienie faktury korygującej.

Na podstawie art. 106 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, Minister właściwy do spraw finansów publicznych wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 ze zm. W rozporządzeniu tym, przepisy dotyczące zasad wystawiania faktur korygujących zostały zawarte w § 13 i § 14.

Zgodnie z § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę.

Stosownie do § 13 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:,/li>
   
   
   
   1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
   
   
   
   
   
3. kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
   
4. kwotę zmniejszenia podatku należnego.

W myśl § 13 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy całości lub części należności, o której mowa w § 10 ust. 1.

Stosownie do § 13 ust. 8 rozporządzenia, faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Faktura korygująca – stosownie do zapisu § 14 ust. 3 rozporządzenia – wystawiana w przypadku stwierdzenia pomyłek, o których mowa w ust. 1, powinna zawierać dane określone w ust. 2 pkt 1 i dane określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6 zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca, a także:

1. prawidłową treść korygowanych pozycji, w tym kwoty w wysokości prawidłowej, lub
2. różnicę między odpowiednimi kwotami wskazanymi pierwotnie w wysokości omyłkowej i w wysokości prawidłowej.

Ze wskazanych przepisów wynika, że w przypadku gdy po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na jej treść lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Podkreślić należy, iż dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi oraz ujęta w jego rozliczeniach.

Natomiast nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy pierwotna faktura została wystawiona ale nie weszła do obrotu prawnego, bowiem nie wywołuje wówczas żadnych skutków prawnych.

A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Jednakże w sytuacji, gdy wystawiona faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego poprzez jej przekazanie kontrahentowi – nie ma podstaw do poprawienia błędów poprzez wystawienie faktury korygującej – wówczas istnieje możliwość anulowania tej faktury.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur. W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie.

Należy jednak w tym miejscu podkreślić, iż anulowanie faktur powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i może dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego.

Podatnik powinien dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych. W przypadku anulowania faktury sprzedawca (wystawca faktury) winien posiadać w swojej dokumentacji zarówno kopię, jak i oryginał dokumentu sprzedaży z dokonaną na nich adnotacją unieważniającą fakturę, która uniemożliwi ich powtórne wydanie i wykorzystanie. Zatem, anulowanie faktury dotyczy tylko tych przypadków, gdy faktura dokumentuje czynność rzeczywiście niedokonaną.

Z wniosku wynika, że wystawił Pan Spółce z o.o. za roboty budowlane cztery faktury (nr …/11, …/11, …/11, …/11) na łączną kwotę brutto 296.863,11 zł (netto 241.352,12 zł). Podatek należny rozliczył Pan w deklaracji VAT-7K za pierwszy kwartał 2011 roku. Faktury nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego – posiada Pan oryginały i kopie tych faktur. Spółka bowiem odesłała je Panu, ponieważ ich nie zaakceptowała, nie przyjęła i nie uwzględniła ich w swoich księgach rachunkowych i rozliczeniach podatkowych. Spółka odmówiła zapłaty za te faktury twierdząc, że robót tych nigdy nie zlecała, nie wynikały one z zawartych umów, prace nie były także przedmiotem żadnego formalnego odbioru końcowego, zatem brak było podstaw prawnych i faktycznych do ich wystawienia. Fakty te zostały potwierdzone przez Spółkę w stosownym oświadczeniu, jak również wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r., w którym Sąd oddalił Pana powództwo o zapłatę. Sąd uzasadniając wyrok wskazał m.in., że Pana roszczenie o zapłatę wynagrodzenia jest bezzasadne a pozwany nie został w żaden sposób wzbogacony o wartość wykonanych robót. W dniu 31 stycznia 2013 r. zlikwidował Pan działalność gospodarczą.

W świetle powyższego, skoro – jak wskazano w złożonym wniosku – wystawione dokumenty nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego bowiem zostały sporządzone na okoliczność transakcji, które w rzeczywistości nie doszły do skutku i jest Pan w posiadaniu zarówno oryginału, jak i kopii tych dokumentów, to w ocenie tutejszego organu, w tym konkretnym przypadku dopuszczalne jest anulowanie wystawionych dokumentów (oryginałów i kopii faktur). Dokumenty ww. operacji księgowych powinny być opatrzone odpowiednią adnotacją i powinny być zachowane w Pana dokumentach.

Powyższe prowadzi do wniosku, że faktura, która nie została wprowadzona do obrotu prawnego nie jest fakturą w rozumieniu art. 106 ustawy o VAT, a zatem nie jest fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy. Co za tym idzie, do faktury takiej nie mogą mieć zastosowania wymogi dotyczące wystawiania faktur korygujących.

Wobec powyższego, tutejszy organ podziela stanowisko Wnioskodawcy co do prawa anulowania wymienionych we wniosku faktur.

Odnośnie dokonania korekty deklaracji podatkowej, w której rozliczył Pan faktury, będące przedmiotem zapytania należy wskazać, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Jak wynika z zapisu art. 99 ust. 2 ww. ustawy, mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale.

Stosownie do treści art. 99 ust. 3 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, inni niż podatnicy rozliczający się metodą kasową, mogą również składać deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 2, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego, najpóźniej do 25. dnia drugiego miesiąca kwartału, za który będzie po raz pierwszy złożona kwartalna deklaracja podatkowa. (…)

Według generalnej zasady zawartej w treści art. 99 ust. 12 ustawy, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego określi je w innej wysokości.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) zawiera ogólne zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie o VAT.

Zgodnie z art. 81 § 1 jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji Podatkowej).

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu. Może ona dotyczyć każdej pozycji deklaracji, np.: określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości kwoty zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu jej formularza, z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej już deklaracji. Skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego deklaracja korygująca zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiające jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

Z wniosku wynika, że wynikający z wystawionych faktur podatek należny rozliczył Pan w deklaracji VAT-7K za pierwszy kwartał 2011 roku. Wymienione przez Pana faktury dokumentowały transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca, a posiada Pan ich oryginały i kopie, tym samym nie weszły one do obrotu prawnego.

Wobec powyższego, z uwagi na fakt, że ma Pan prawo do anulowania wymienionych we wniosku faktur, nie powinny zostać one wykazane w rozliczeniach z tytułu podatku VAT.

Zatem w celu usunięcia błędu powinien Pan dokonać korekty deklaracji VAT za kwartał, w którym przedmiotowe faktury zostały rozliczone, poprzez obniżenie odpowiednio kwoty zadeklarowanej podstawy opodatkowania oraz podatku należnego a także skorygowania rejestru sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – ( t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.