Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-925/13/AA
z 15 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2013 r. (data wpływu do Biura – 7 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z 6 grudnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-925/13/AA, IBPB II/1/415-926/13/AA wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 16 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest współpracownikiem Telewizji od kwietnia 2006 r. Do maja 2010 r. współpracował z oddziałem w X., a od listopada 2010 r. do chwili obecnej współpracuje z oddziałem w Y. Współpraca opiera się na umowie o dzieło, przez cały ten czas Wnioskodawca pełni funkcję kierownika produkcji audycji telewizyjnych. Pracę wykonuje w wewnętrznej agencji producenckiej Telewizji. Specjalizuje się głównie w tworzeniu cyklicznych audycji o charakterze publicystycznym, poradnikowym i informacyjnym – głównie o tematyce kulturalnej, krajoznawczej, społecznej i rolniczej. Jako kierownik produkcji telewizyjnej Wnioskodawca jest jednym z kluczowych współtwórców audycji telewizyjnych – posiadającym każdorazowo aktywny wpływ na kształt finalny realizowanego utworu audiowizualnego na każdym etapie jego powstania. Za każdym razem Wnioskodawca wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, prawnych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, które wprost prowadzą do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź odcinkami serii czy cyklu audycji.

Zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. audycja telewizyjna wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ww. ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Obszar działalności telewizyjnej koncentruje się ponadto w domenie sztuki, kultury oraz środków masowego przekazu.

Wykonując zadania kierownika produkcji Wnioskodawca osobiście odpowiada za przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na różnych jego etapach – koncepcyjnych i realizacyjnych. Zgodnie ze standardami branżowymi oraz zakresem obowiązków odpowiada za optymalny dobór różnorakich składników produkcyjnych, które każdorazowo umożliwiać muszą osiągnięcie oczekiwanego efektu antenowego. W zakresie pełnionej funkcji leży m.in. skompletowanie zespołu produkcyjnego dającego rękojmię osiągnięcia zamierzonego rezultatu artystycznego, w tym przede wszystkim zbudowanie komplementarnej grupy kluczowych twórców i autorów – wydawców, scenarzystów, reżyserów, reżyserów obrazu, realizatorów obrazu, dźwięku oraz światła, autorów oprawy muzycznej, autorów scenografii, grafiki komputerowej, montażystów czy wreszcie dziennikarzy oraz innych twórców – stosownie do konkretnych potrzeb produkcyjnych i charakterystyki gatunkowej. Ich dobór każdorazowo musi uwzględniać zbieżność wizji realizowanej koncepcji, tak aby kształt realizowanego zespołowo i wieloetapowo dzieła odzwierciedlał spójną przyjęta koncepcję artystyczną – oczekiwaną przez producenta oraz redakcję zlecającą produkcję. Wnioskodawca odpowiada również za pozyskanie właściwych praw autorskich, dobór i pozyskanie odpowiednich elementów inscenizacyjnych, pozyskanie aktorów, prowadzących lub/i osób występujących w audycji. Jako kierownik produkcji bierze bezpośredni udział w procesie twórczym i kreatywnym audycji, udział Wnioskodawcy jest niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziałuje na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, iż na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – art. 12 ust. 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w Telewizji (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu), każdorazowo przenoszą na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. Konstrukcja systemu wynagradzania stosowana w Telewizji identyfikuje funkcję kierownika produkcji w zakresie zawodów twórczych, gdzie wynagrodzenie jest wprost powiązane z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji telewizyjnych. Podobnie jak w przypadku innych twórców zatrudnionych w Telewizji.

Konstrukcja wynagradzania kierowników produkcji, producentów, reżyserów, realizatorów, wszelkich autorów i innych twórców telewizyjnych stanowi więc element bezspornie różnicujący ich względem grup zawodowych o charakterze organizacyjno-administracyjnym lub innych nie związanych bezpośrednio z obszarem twórczym. Umowa Wnioskodawcy o współpracy z Telewizją tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych nie określa nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o współpracę.

Telewizja korzysta z zapisów art. 12 ust.1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiącym o „nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskich praw majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o współpracę i zgodnego zamiaru stron”. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia kierownika produkcji jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w Telewizji ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

1. Czy w związku z wykonywaniem zadań i zatrudnieniem na stanowisku kierownika produkcji audycji TV przysługiwało Wnioskodawcy prawo stosowania w rozliczeniach podatkowych lat 2006-2013 zryczałtowanej – 50 % stawki kosztu uzyskania przychodu dla przychodów uzyskiwanych z tego tytułu?
   
   

Wnioskodawca, na podstawie argumentów przedstawionych w stanie faktycznym oraz poczuciem jednoznacznego wykonywania czynności twórczych związanych z tworzeniem utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co odzwierciedla m.in. stosowne przenoszenie praw autorskich uważa, iż w związku ze sprawowaniem funkcji wewnętrznego producenta oraz kierownika produkcji audycji telewizyjnych przysługuje mu prawo stosowania zryczałtowanej stawki 50% kosztu uzyskania przychodu. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności są jednoznacznie czynnościami twórczymi, niepowtarzalnymi, cechują się indywidualnym charakterem, a tym samym w pełnej rozciągłości spełniają przesłanki określone w domenie utworu zdefiniowanej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz innych przepisach tej ustawy.

Wnioskodawca nadmienia, że o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach – co w tym przypadku jednoznacznie zachodzi.

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% kosztów uzyskania.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w piśmie Ministerstwa Finansów, Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z 21 lipca 1994 r., Nr PO5/3-804-09390/94, skierowanym do Izb i Urzędów Skarbowych, które stanowi, iż do przychodów uzyskanych z tytułu działalności kierownika produkcji, jako współtwórcy utworu audiowizualnego, stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu. Zgodnie z orzecznictwem zawartym w wyroku Sądu Najwyższego, z 5 kwietnia 2002 r. sygn.: III RN 133/01, należy przyjąć, że „prawa autorskie nie powstają w drodze oświadczeń woli stron umowy, lecz o ich istnieniu lub nie istnieniu przesądzają fakty, a więc w każdym wypadku konieczne jest ustalenie, czy konkretne zachowania danej osoby miały znamiona „działalności twórczej”, której rezultatem było powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, będącego substratem materialnym twórczej działalności określonej osoby”.

Wnioskodawca odnosząc się precyzyjnie do wykładni prawnej uważa, iż dla zaistniałego stanu faktycznego mają zastosowanie poniższe zapisy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52,52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% nie ma w tym przypadku znaczenia forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonane są prace twórcze, tj. czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło lub zlecenie.

Wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, zazwyczaj będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Tak jak wskazał Wnioskodawca wcześniej, stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. oprawie autorskimi prawach pokrewnych.

Zgodnie z zapisem art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych zapisem przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy oprawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego są utwory audiowizualne – co bezpośrednio koresponduje z przedmiotowym wnioskiem. Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nie ukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności. Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych „Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zaistniałym stanie faktycznym dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w pozostałym zakresie wniosku, tj. w zdarzeniu przyszłym zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 8 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

–z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Ponadto, w świetle zapisu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Należy zaznaczyć, że jeżeli z umowy o dzieło wynika, że nastąpi przeniesienie praw autorskich, to przychód z tego tytułu należy kwalifikować nie do przychodów z umowy o dzieło ale do przychodów z praw majątkowych (w tym z praw autorskich).

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych m.in. w art. 13 pkt 8 – określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 9 pkt 3 powołanej ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. – koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2013 r. powyższy przepis stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Przy czym, stosownie do art. 22 ust. 9a ww. ustawy – obowiązującym od dnia 01 stycznia 2013 r. – w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć ½ kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak z powyższego wynika, o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów decyduje fakt osiągnięcia przez podatnika przychodu za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego lub rozporządzenia prawem autorskim.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w jej art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”. Ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności – jak stanowi ust. 2 tego przepisu – przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Jednakże należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Stosownie do tej definicji, cytowana powyżej ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca współpracuje z telewizją na podstawie umowy o dzieło z Telewizją od kwietnia 2006 r. Przez cały ten czas Wnioskodawca pełni funkcję kierownika produkcji audycji telewizyjnych. Zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. audycja telewizyjna wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ww. ustawy. Za każdym razem Wnioskodawca wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, prawnych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, które wprost prowadzą do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź odcinkami serii czy cyklu audycji. Jako kierownik produkcji bierze bezpośredni udział w procesie twórczym i kreatywnym audycji, udział Wnioskodawcy jest niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziałuje na efekt artystyczny realizowanego dzieła.

Na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – art. 12 ust. 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w Telewizji (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu), każdorazowo przenoszą na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. Konstrukcja systemu wynagradzania stosowana w Telewizji identyfikuje funkcję kierownika produkcji w zakresie zawodów twórczych, gdzie wynagrodzenie jest wprost powiązane z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji telewizyjnych. Podobnie jak w przypadku innych twórców zatrudnionych w Telewizji. Konstrukcja wynagradzania kierowników produkcji, producentów, reżyserów, realizatorów, wszelkich autorów i innych twórców telewizyjnych stanowi więc element bezspornie różnicujący ich względem grup zawodowych o charakterze organizacyjno-administracyjnym lub innych nie związanych bezpośrednio z obszarem twórczym. Umowa Wnioskodawcy o współpracy z Telewizją tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych nie określa nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o współpracę. Telewizja korzysta z zapisów art. 12 ust. 1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiącym o „nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskich praw majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o współpracę i zgodnego zamiaru stron”. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia kierownika produkcji jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w Telewizji ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, iż 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy będą mogły zostać zastosowane do przychodów uzyskanych przez Wnioskodawcę w ramach umowy o dzieło tylko wówczas, gdy:

• praca wykonywana przez Wnioskodawcę jest przedmiotem prawa autorskiego w świetle ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oraz
• Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu wynika z korzystania przez Wnioskodawcę jako twórcy z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami (przeniesienie tych praw na zleceniodawcę, tj. Telewizję).
  
  

Jednocześnie wskazać należy, że przychody z tego tytułu należy zaliczyć do przychodów z praw majątkowych. Fakt, że zawarto umowę o dzieło nie jest decydujący dla zaklasyfikowania przychodu do konkretnego źródła. Decydujące znaczenia ma to, że z umowy wynika, iż nastąpi przeniesienie praw autorskich.

Reasumując, jeżeli tak jak wskazał Wnioskodawca, wykonywane czynności na stanowisku kierownika produkcji audycji telewizyjnych są czynnościami twórczymi związanymi z tworzeniem utworów audiowizualnych – w myśl przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz jeżeli z umowy o dzieło jednoznacznie wynika, że następuje przeniesienie praw autorskich na zleceniodawcę, tj. Telewizję, to Wnioskodawca miał prawo zastosować, wynikające z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu za lata 2006-2013.

Jednocześnie wskazać należy, że do przychodów uzyskanych od 01 stycznia 2013 r. zastosowanie ma limit określony w treści art. 22 ust. 9a ww. ustawy, zgodnie z którym w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przy czym podkreślić należy, iż podwyższone koszty będą przysługiwały tylko i wyłącznie za pracę o charakterze twórczym. Co oznacza, że w sytuacji gdy przychody w ww. latach obejmowały wynagrodzenia związane z prawami autorskimi i równocześnie nie związane z tymi prawami, to podwyższone koszty uzyskania przychodu mogą zostać zastosowane do tej części wynagrodzeń, która była wypłacona za pracę o charakterze twórczym. A więc, w postępowaniu podatkowym, to na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek udowodnienia, iż istotnie przychody, do których zastosuje 50% koszty uzyskania przychodu są przychodami z tytułu praw autorskich.

Dodatkowo wyjaśnia się, że zgodnie z art. 70 § 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zatem, zobowiązania podatkowe za rok 2006 i 2007 przedawniły z się z dniem 31 grudnia 2013 r. Oznacza to, że nie ma już prawnej możliwości złożenia ewentualnych korekt zeznań za te lata.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.