Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-943/13/WN
z 9 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 października 2013r. (data wpływu 9 października 2013r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania akredytywy dokonanej przez Bank na rzecz kontrahenta Spółki za uregulowanie należności przez Spółkę, o którym mowa w przepisie art. 89b ustawy o VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2013r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie uznania akredytywy dokonanej przez Bank na rzecz kontrahenta Spółki za uregulowanie należności przez Spółkę, o którym mowa w przepisie art. 89b ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) dla celów prowadzonej działalności dokonuje zakupu towarów oraz usług. Ustalone z kontrahentami terminy płatności faktur mogą wynosić zarówno powyżej jak i poniżej 60 dni, przy czym nie przekraczają one 90 dni.

Spółka zawarła z bankiem (dalej „Bank") Umowę na otwieranie akredytyw dokumentowych (dalej: „Umowa ramowa").

Na podstawie Umowy ramowej Spółka może m.in. zlecać Bankowi otwieranie poszczególnych akredytyw na rzecz określonych kontrahentów.

Akredytywa rozliczana jest w ten sposób, iż kontrahent, na którego otwarto akredytywę, po spełnieniu określonych w niej warunków (w szczególności okazaniu dokumentów związanych z dokonaniem sprzedaży na rzecz Spółki) jest uprawniony do otrzymania należnej mu zapłaty od Banku, który otworzył akredytywę (albo banku pośredniczącego pomiędzy Kontrahentem a Bankiem - tzw. N.Bank).

Niewykluczone są sytuacje, w których Spółka na podstawie Umowy ramowej otworzy akredytywy, których termin płatności przez Spółkę będzie przekraczał terminy wskazane w przepisach art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., nr 74 poz. 397 ze zm., dalej jako: „ustawa o CIT") oraz art. 89b ustawy z dnia 11 czerwca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej jako: „ustawa o VAT"). Przy czym nawet w takim przypadku kontrahent Spółki, po spełnieniu warunków określonych w wystawionej na jego rzecz akredytywie, otrzyma należą mu kwotę poprzez akredytywę wypłaconą przez Bank (lub bank pośredniczący) przed upływem terminów określonych w przepisach art. 15b ustawy o CIT oraz 89b ustawy o VAT – w szczególności w terminie płatności faktury.

Opłaty związane z akredytywą takie jak prowizje bankowe oraz koszty dyskonta za okres od dnia terminu płatności wynikającego z faktury do dnia terminu płatności akredytywy ponosi Spółka.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłatę z tytułu akredytywy dokonaną przez Bank (lub bank pośredniczący – N. Bank) na rzecz kontrahenta Spółki należy uznać za uregulowanie należności przez Spółkę, o którym mowa w przepisie art. 15b ustawy o CIT oraz art. 89b ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata z tytułu akredytywy dokonana przez Bank (lub bank pośredniczący) na rzecz kontrahenta Spółki stanowi uregulowanie należności przez Spółkę, o którym mowa w przepisie art. 15b ustawy o CIT oraz art. 89b ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisem art. 15b ust. 1 ustawy o CIT: „W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) — kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów."

Zgodnie z ust. 2 tego samego artykułu: jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. "

Natomiast na podstawie ust. 3: „Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. "

Art. 15b ust. 8 stanowi, iż „Jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania."

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT: „W przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. "

Ustawodawca wprowadził więc powyższe przepisy w celu usprawnienia przepływów pieniężnych między przedsiębiorcami - narzędziem ku temu są określone w przepisie art. 15b ustawy o CIT i 89b ustawy o VAT negatywne konsekwencje podatkowe dla podmiotu, który nie płaci swojemu kontrahentowi w terminach wskazanych w tych przepisach.

Interpretując powyższe przepisy należy zwrócić uwagę na fakt, iż ustawodawca zarówno w art. 15b ustawy o CIT jak i w art. 89b ustawy o VAT posługuje się pojęciem uregulowania należności.

Jak wskazuje Minister Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych „(...) termin „uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) potrącenie (kompensata)" (Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 26 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423-101/13-4/MF).

W konsekwencji należy stwierdzić, iż każdy efektywny sposób uregulowania należności na rzecz danego kontrahenta nie będzie powodował dla podatnika negatywnych konsekwencji wynikających z przytaczanych przepisów.

W świetle powyższych uwag należy ocenić, czy zapłata przez bank na rzecz kontrahenta Spółki z tytułu akredytywy może być rozumiana jako efektywny sposób uregulowania należności.

Zgodnie z przepisem art. 85 ust. l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 ze zm.): „Bank, działając na zlecenie klienta, ale we własnym imieniu (bank otwierający akredytywę), może zobowiązać się pisemnie wobec osoby trzeciej (beneficjenta), że dokona zapłaty beneficjentowi akredytywy ustalonej kwoty pieniężnej, po spełnieniu przez beneficjenta wszystkich warunków określonych w akredytywie (akredytywa dokumentowa)."

Akredytywa otwierana jest na podstawie danego kontraktu zawartego między Spółką i jej kontrahentem. Bank wypłaca beneficjentowi (kontrahentowi) kwotę z tytułu akredytywy wówczas, gdy dostarczone zostaną do banku odpowiednie dokumenty takie jak np. umowa sprzedaży, faktura etc.

Akredytywy wykorzystywane są w obrocie gospodarczym w celu zwiększenia bezpieczeństwa dokonywanych transakcji handlowych. Bank biorący udział w strukturze akredytywy pełni rolę pośrednika w transakcjach pomiędzy Spółką i jej kontrahentem. Bank każdorazowo ocenia, czy kontrahent Wnioskodawcy spełnia warunki uprawniające go do otrzymania wypłaty z tytułu akredytywy - tj. bada dostarczone przez kontrahenta Spółki dokumenty. W przypadku pozytywnego wyniku takiego badania, po stronie banku powstaje zobowiązanie do wypłaty na rzecz kontrahenta Spółki z tytułu akredytywy.

W konsekwencji, w uproszczeniu należy przyjąć, iż bank będący pośrednikiem przekazuje daną kwotę na rzecz kontrahenta Spółki po spełnieniu przez niego określonych wymagań, podczas gdy Wnioskodawca rozlicza się z bankiem w związku z dokonanymi przez niego zapłatami z tytułu akredytywy.

Biorąc pod uwagę fakt, iż wypłaty przez bank kwot z tytułu poszczególnych akredytyw na rzecz kontrahenta Spółki będą miały miejsce w terminach nieprzekraczających terminów wskazanych odpowiednio w art. 15b ustawy o CIT oraz art. 89b ustawy o VAT należy uznać, iż w takim przypadku następuje efektywne uregulowanie należności wobec kontrahenta Spółki w terminach niepowodujących konieczności dokonania określonych w tych regulacjach korekt kosztów uzyskania przychodu czy też korekty odliczonego podatku. Dyrektor Izby

Fakt, iż akredytywa jest jedną z form uregulowania zobowiązania jest powszechnie potwierdzany w wydawanych przez Ministra Finansów interpretacjach indywidualnych:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 23 lipca 2013 r., nr IBPBI/2/423-517/13/MO: „Wskazać należy, iż termin „uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) akredytywa".
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 23 lipca 2013 r., nr IBPBI/2/423-518/13/MO: „Wskazać należy, iż termin „uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) akredytywa".
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 lipca 2013 r., nr IPPB3/423-287/13-2/MS1: „Wskazać należy, iż termin „uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) akredytywa".
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 5 lipca 2013 r., nr IPTPB3/423-109/13-5/MF: „Wskazać należy, iż termin „uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) akredytywa".
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 26 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423-101/13-4/MF: „Wskazać należy, iż termin „uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) akredytywa".
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Należy wskazać, iż od 1 stycznia 2013r. normy prawne, zawarte w art. 89a i 89b ustawy o podatku od towarów i usług, regulujące powyższe kwestie, obowiązują w brzmieniu nadanym na podstawie art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2012r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012r. poz. 1342).

I tak, zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
2. (uchylony)
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
   
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
4. (uchylony)
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
6. (uchylony).
   
   

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (89a ust. 4 ustawy).

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (89a ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1–5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2–4.

Z kolei z treści art. 89b ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

Z treści wniosku wynika, iż Spółka dla celów prowadzonej działalności dokonuje zakupu towarów oraz usług. Ustalone z kontrahentami terminy płatności faktur mogą wynosić zarówno powyżej jak i poniżej 60 dni, przy czym nie przekraczają one 90 dni.

Spółka zawarła z bankiem Umowę na otwieranie akredytyw dokumentowych.

Na podstawie Umowy ramowej Spółka może m.in. zlecać Bankowi otwieranie poszczególnych akredytyw na rzecz określonych kontrahentów.

Akredytywa rozliczana jest w ten sposób, iż kontrahent, na którego otwarto akredytywę, po spełnieniu określonych w niej warunków (w szczególności okazaniu dokumentów związanych z dokonaniem sprzedaży na rzecz Spółki) jest uprawniony do otrzymania należnej mu zapłaty od Banku, który otworzył akredytywę (albo banku pośredniczącego pomiędzy Kontrahentem a Bankiem - tzw. N. Bank).

Niewykluczone są sytuacje, w których Spółka na podstawie Umowy ramowej otworzy akredytywy, których termin płatności przez Spółkę będzie przekraczał terminy wskazane w art. 89b ustawy o VAT. Przy czym nawet w takim przypadku kontrahent Spółki, po spełnieniu warunków określonych w wystawionej na jego rzecz akredytywie, otrzyma należą mu kwotę poprzez akredytywę wypłaconą przez Bank (lub bank pośredniczący) przed upływem terminu określonego w przepisie art. 89b ustawy o VAT – w szczególności w terminie płatności faktury.

Przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazać jednak należy, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata).

Istotą terminu „uregulowanie należności” użytego w art. 89b ustawy o VAT jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że uregulowanie należności nastąpi z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony.

Zgodnie z art. 85 ust. l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1376 ze zm.), bank, działając na zlecenie klienta, ale we własnym imieniu (bank otwierający akredytywę), może zobowiązać się pisemnie wobec osoby trzeciej (beneficjenta), że dokona zapłaty beneficjentowi akredytywy ustalonej kwoty pieniężnej, po spełnieniu przez beneficjenta wszystkich warunków określonych w akredytywie (akredytywa dokumentowa). Akredytywa dokumentowa musi w szczególności zawierać: nazwę i adres zleceniodawcy i beneficjenta, kwotę i walutę akredytywy, termin ważności akredytywy oraz opis dokumentów, po których przedstawieniu beneficjent jest uprawniony do żądania wypłaty w ramach akredytywy (art. 85 ust. 2 ww. ustawy). W myśl ust. 3 art. 85 omawianej ustawy, zobowiązanie banku otwierającego staje się wymagalne z chwilą przedstawienia przez beneficjenta dokumentów zgodnie z warunkami akredytywy.

Otwarcie akredytywy następuje przez złożenie przez bank otwierający odpowiedniego oświadczenia woli osobie trzeciej. Zawiera ono informacje wskazane w art. 85 ust. 2 ww. ustawy i jest składane, co do zasady, w formie pisemnej (lub elektronicznej) dla celów dowodowych. Oświadczenie o otwarciu akredytywy powinno odpowiadać co do istoty samemu zleceniu. W momencie otwarcia akredytywy pomiędzy bankiem otwierającym a beneficjentem powstaje stosunek zobowiązaniowy, który jest oderwany od stosunku pomiędzy zleceniodawcą a bankiem.

Innymi słowy, akredytywa jest formą rozliczenia, w której bank otwierający, działając na zlecenie i zgodnie z instrukcjami zleceniodawcy, we własnym imieniu zobowiązuje się wobec beneficjenta akredytywy do dokonania zapłaty określonej kwoty w zamian za dokumenty zaprezentowane przez beneficjenta w ramach akredytywy, gdy będą one ściśle zgodne z jej warunkami. Wśród cech charakterystycznych akredytywy wyjawia się przede wszystkim pełne finansowe zobowiązanie banku, który akredytywę otwiera (banku dłużnika), niezależność od istniejącej między stronami umowy, w związku z którą akredytywa została otwarta (banki działają wyłącznie na podstawie zleceń), zapłata następuje po spełnieniu przez beneficjenta określonych w akredytywie warunków, tj. zaprezentowaniu w określonym terminie i w określonym banku zgodnych dokumentów.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że zapłata za pomocą akredytywy jest formą uregulowania należności z tytułu zawartych pomiędzy stronami transakcji gospodarczych, co implikuje, że wypłata z tytułu akredytywy dokonana przez Bank na rzecz kontrahenta spowoduje wygaśnięcie zobowiązań finansowych.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż skoro wypłata z tytułu akredytywy zostanie dokonana przez Bank (lub bank pośredniczący) przed upływem terminu określonego w art. 89b ustawy o VAT, czyli jak wskazano we wniosku najpóźniej w terminie płatności faktury, tj. do 90 dni, należy uznać, że nastąpi uregulowanie należności przez Wnioskodawcę, o którym mowa w art. 89b tej ustawy.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej pytania w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast wniosek dotyczący pytania z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.