INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu 10 lipca 2013 r.) oraz z dnia 4 października 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2013 r. Pan Piotr Sietkiewicz złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu 10 lipca 2013 r.) oraz z dnia 4 października 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 oraz art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 września 2013 r., nr ILPB1/415-810/13-2/TW, ILPP4/443-325/13-2/BA na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 30 września 2013 r., a w dniu 7 października 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej 4 października 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z planowanym założeniem własnej działalności gospodarczej Wnioskodawca chciałby zasięgnąć rady w paru kwestiach związanych ze sprawami podatkowymi. Wnioskodawca będzie świadczył usługi projektowe / nadzorcze w branży morskiej / offshore. Pierwszy kontrakt, który udało się Wnioskodawcy zdobyć, obejmuje pracę w Azerbejdżanie dla norweskiej firmy. Wnioskodawca będzie zatem działał w Azerbejdżanie, natomiast rozliczenie będzie miało miejsce w Norwegii (faktury będzie wystawiał firmie norweskiej). Wnioskodawca chciałby się upewnić jak wyglądają w tym przypadku sprawy podatkowe. Wg poznanych źródeł podatek dochodowy Wnioskodawca będzie odprowadzał w Polsce (tu będzie zarejestrowana firma), natomiast podatkiem VAT obciąży stronę norweską (informację tę otrzymał dzwoniąc na infolinię). W powyższej kwestii Wnioskodawca otrzymał z Ambasady Polskiej w Norwegii następującą odpowiedź: „Nawiązując do poniższej korespondencji uprzejmie informuję, że jeśli nie będzie Pan wykonywał usług na terytorium Norwegii to nie ma potrzeby rejestracji oddziału Pana firmy w tym kraju. Także nie ma potrzeby odprowadzania VAT w Norwegii przez Pana firmę”. Wnioskodawca nie ma pojęcia jak wygląda sprawa podatkowa w Azerbejdżanie (o ile wie, jest umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania). Na dzień dzisiejszy – w optymistycznej wersji – Wnioskodawca będzie rozliczał się wyłącznie w Polsce (podatek dochodowy), natomiast podatkiem VAT obciąży stronę norweską (działalność będzie dotyczyła statku – ruchomości).

Schemat działania Wnioskodawcy jest więc następujący:

Firma w Polsce #8594; Kontrakt z firmą norweską #8594; Praca (do pół roku) w Azerbejdżanie.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, że stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Działalność prowadzona przez Zainteresowanego nie spełnia definicji zakładu prowadzonego na terytorium Norwegii bądź na terytorium Azerbejdżanu. W przypadku Azerbejdżanu – w myśl art. 5 ust. 4 – świadczenie usług na terytorium Azerbejdżanu będzie miało miejsce przez okres obejmujący łącznie nie więcej niż 90 dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

W którym z powyższych krajów Wnioskodawca będzie rozliczał się z podatku dochodowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, z podatku dochodowego będzie się rozliczał w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przy czym, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zauważyć należy, że w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą za granicą, kluczową kwestią dla określenia miejsca opodatkowania dochodów uzyskanych z tej działalności jest fakt, czy działalność za granicą prowadzona jest poprzez położony tam zakład.

Na mocy art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem do tej Konwencji, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899 ze zm.), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Wyjaśnia się również, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Stosownie do treści art. 5 ust. 2 ww. Konwencji, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu;
2. filię;
3. biuro;
4. fabrykę;
5. warsztat;
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 5 ust. 3 ww. Konwencji, określenie „zakład” obejmuje także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

W myśl art. 5 ust. 4 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:

1. za pośrednictwem osoby fizycznej obecnej w tym drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, lub
2. (b) przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług, i więcej niż 50 procent dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne, wówczas działalność prowadzona w tym drugim Państwie polegająca na wykonywaniu tych usług będzie uważana za działalność prowadzoną poprzez zakład posiadany przez to przedsiębiorstwo w tym drugim Państwie, chyba że usługi te są ograniczone do usług, o których mowa w ustępie 5 niniejszego artykułu, które jeżeli są wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodują powstania zakładu w związku z tą stałą placówką zgodnie z postanowieniami tego ustępu.
   
   

Natomiast w myśl art. 5 ust. 5 ww. Konwencji, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostawy;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o jakich mowa w punktach a) do e) niniejszego ustępu, pod warunkiem, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
   
   

Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, jeżeli osoba – z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, o którym mowa w ustępie 7 niniejszego artykułu – działa w imieniu przedsiębiorstwa i posiada, oraz zwyczajowo wykonuje, pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, wówczas uważa się, że to przedsiębiorstwo posiada w tym Państwie zakład w zakresie każdego rodzaju działalności, którą ta osoba podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 5 niniejszego artykułu, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu (art. 5 ust. 6 ww. Konwencji).

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że podejmuje ono w tym Państwie czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności (art. 5 ust. 7 ww. Konwencji).

Z kolei na mocy art. 7 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Azerbejdżańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 26 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 9, poz. 52), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ww. Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu;
2. filię;
3. biuro;
4. fabrykę;
5. warsztat oraz
6. platformę, instalację, statek lub każdy inny obiekt wykorzystywany do poszukiwania zasobów naturalnych;
7. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

W myśl art. 5 ust. 3 ww. Konwencji, określenie „zakład” obejmuje również:

1. plac budowy lub obiekt budowlany, montażowy lub instalacyjny, jeżeli taki plac, obiekt lub łączne prace budowlane trwają dłużej niż dwanaście miesięcy;
2. świadczenie usług, w tym usług konsultingowych przez przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa przy pomocy własnego lub wynajętego w tym celu personelu w drugim Umawiającym się Państwie stanowi zakład tylko wtedy, gdy taka działalność jest wykonywana przez okres lub okresy obejmujące łącznie powyżej 90 dni.
   
   

Natomiast w myśl art. 5 ust. 4 ww. Konwencji, bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, uważa się, iż „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania urządzeń, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności mającej charakter przygotowawczy lub pomocniczy;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu wykonywania jakiegokolwiek połączenia rodzajów działalności, o których mowa w punktach od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, posiada przygotowawczy lub pomocniczy charakter.
   
   

Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu i na rzecz przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym pierwszym Państwie, jeżeli ta osoba posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w tym Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, chyba że działalność takiej osoby ogranicza się do działalności wymienionej w ustępie 4, która gdyby była wykonywana za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałaby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień niniejszego ustępu (art. 5 ust. 5 ww. Konwencji).

Zgodnie z art. 5 ust. 6 ww. Konwencji, nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w jednym z Umawiających się Państw tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego przedstawiciela handlowego albo każdego innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że takie osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności. Jednakże jeżeli działalność takiego przedstawiciela jest wykonywana całkowicie lub prawie całkowicie dla tego przedsiębiorstwa, to w rozumieniu tego artykułu nie może on być uznawany za niezależnego przedstawiciela.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem do tej Konwencji oraz Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Azerbejdżańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Analiza zapisów wskazanych w Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem do tej Konwencji oraz Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Azerbejdżańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w Polsce. W państwie zakładu – w Norwegii bądź Azerbejdżanie – opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

We wniosku wskazano, że stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Działalność prowadzona przez Zainteresowanego nie spełnia definicji zakładu prowadzonego na terytorium Norwegii bądź terytorium Azerbejdżanu. W przypadku Azerbejdżanu – w myśl art. 5 ust. 4 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Azerbejdżańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku – świadczenie usług na terytorium Azerbejdżanu będzie miało miejsce przez okres obejmujący łącznie nie więcej niż 90 dni.

Dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Norwegii bądź na terytorium Azerbejdżanu może być opodatkowany w Norwegii bądź w Azerbejdżanie, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tych państw zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany tym zakładom, może być opodatkowany w Norwegii bądź w Azerbejdżanie. Natomiast, jeżeli działalność na terytorium Norwegii bądź Azerbejdżanu nie jest prowadzona za pomocą położonego w tych państwach zakładu, dochód podatnika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym znajduje się miejsce zamieszkania, czyli w Polsce.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz przytoczone wyżej przepisy, należy stwierdzić, że świadczenie przez Wnioskodawcę usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terytorium Norwegii bądź na terytorium Azerbejdżanu, nieposiadającego w Norwegii bądź Azerbejdżanie zakładu, nie spowoduje powstania podwójnego opodatkowania dochodu. Zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej dochodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Zatem, prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, że dochody uzyskiwane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terytorium Norwegii bądź na terytorium Azerbejdżanu, w związku ze świadczonymi usługami, winny być opodatkowane na terytorium Polski.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną.

Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii uznania czy faktury oznaczone jako „odwrotne obciążenie” są powszechnie stosowane i uznawane przez stronę norweską bez rejestracji firmy jako NUF oraz kwestii dotyczącej wystosowania kroków formalnych w Azerbejdżanie i Norwegii pozwalających Wnioskodawcy na działalność został rozstrzygnięty postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania.

Dodatkowo tut. Organ wyjaśnia, że wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej rozpatrywane są w terminie, o którym mowa w art. 14d ustawy Ordynacja podatkowa, tj. bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosków. Ponadto, wszystkie wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej załatwiane są z zachowaniem kolejności wpływu.

Wskazać również należy, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.