Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-917/13/AP
z 23 października 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 23 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej począwszy od 1 stycznia 2013 r. - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej począwszy od 1 stycznia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi własną działalność gospodarczą za pomocą obiektu hotelowo-restauracyjnego, co do którego uzyskał od właściwego urzędu statystycznego kwalifikację według Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych (dalej jako „KRŚT”) do podgrupy „109”. Już od momentu wprowadzenia przedmiotowego środka trwałego do użytkowania (marzec 2007 r.) kontrowersyjną sprawą było ustalenie właściwej stawki amortyzacyjnej dla tego środka. W związku z tym, że sprawa była niejednoznaczna, a istniała rozbieżność stanowisk między organem Wnioskodawcy (jego Zarządem) a księgowością Wnioskodawcy, Wnioskodawca z ostrożności przyjął podstawową stawkę liniową (2,5%) dla ww. obiektu, a jednocześnie podjął działania w celu uzyskania interpretacji indywidualnej w trybie przepisów Ordynacji podatkowej.

Początkowo Wnioskodawca niewłaściwie sformułował zapytanie do organu statystycznego w związku z przeprowadzoną modernizacją ww. obiektu, która była istotna rzeczowo i finansowo, w efekcie którego to zapytania otrzymał informację od organu statystycznego, z której wynikało, że modernizacja w istocie spowodowała powstanie nowego, odrębnego obiektu budowlanego. W oparciu o klasyfikację organu statystycznego Wnioskodawca skierował zapytanie do KIP, a otrzymana interpretacja indywidualna nie była dla niego korzystna, gdyż określała jako stawkę prawidłową dla ww. obiektu 2,5 %. Ze względu na to Wnioskodawca ponownie przeanalizował posiadane dokumenty, zwłaszcza wydane na gruncie Prawa budowlanego i ponownie wystąpił do organu statystycznego o kwalifikację obiektu uściślając w opisie stanu faktycznego okoliczności przeprowadzonej modernizacji. Organ statystyczny wydał opinię, według której po pierwsze przeprowadzona modernizacja nie spowodowała powstania nowego obiektu budowlanego, lecz powiększyła wartość już istniejącego, a po drugie wskazany obiekt mieści się w klasyfikacji KRŚT w podgrupie „109”.

W oparciu o tą opinię Wnioskodawca wystąpił do KIP z ponownym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego obiektu. W następstwie wniosku Wnioskodawca uzyskał interpretację indywidualną, według której dla obiektu jak wyżej uprawniona jest stawka amortyzacyjna indywidualna, przy czym amortyzacja ta nie może dotyczyć okresu krótszego niż 3 lata. Uprawnienie dla tak korzystnej stawki amortyzacyjnej w interpretacji oparto na dwóch równorzędnych podstawach prawnych: ulepszeniu środka trwałego o ponad 30 % jego wartości początkowej bądź użytkowaniu środka trwałego przez ponad 60 miesięcy przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych u podatnika. Ze względu na treść powołanej wyżej interpretacji indywidualnej Wnioskodawca dokonał korekt stawki amortyzacyjnej począwszy od 2009r. z uwagi na wartość modernizacji przekraczającej do końca 2008 r. 30 % wartości początkowej ww. obiektu. W ślad za tym Wnioskodawca złożył korekty zeznań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych (CIT-8) za lata 2009-2011. Spowodowało to kontrolę ze strony właściwego dla Wnioskodawcy organu podatkowego, podczas której już na etapie protokołu kontroli podważono prawo Wnioskodawcy do zmiany stawki amortyzacyjnej w trakcie amortyzowania środka trwałego na zasadzie, że raz wybrana „metoda amortyzacji” nie może ulec zmianie. Wnioskodawca wniósł zarzuty do treści protokołu, powołując przede wszystkim argument, że zmiana stawki nie oznacza zmiany metody, bo ta może być liniowa lub degresywna, ponadto Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej podatnik tak długo jak dane zobowiązanie podatkowe nie ulegnie przedawnieniu ma prawo do korekt, o ile nie następuje to w trakcie kontroli podatkowej ani postępowania podatkowego, a przecież złożone korekty deklaracji CIT-8 za lata 2009-2011 spełniały oba te wymagania (zobowiązania się nie przedawniły, a korekty złożono w czasie, gdy nie było kontroli podatkowej ani postępowania podatkowego).

Sprawa zasadności korekt amortyzacji za lata 2009-2011 jest w toku postępowania podatkowego. Po tym jak Wnioskodawca dowiedział się od organu, który prowadzi postępowanie, że jego zdaniem raz przyjęta (po wprowadzeniu do użytkowania) stawka amortyzacyjna nie podlega jakimkolwiek modyfikacjom, uznał, że skoro spełnia drugą z opcji zastosowania stawki amortyzacyjnej indywidualnej, to jest w momencie wprowadzenia do użytkowania ww. obiektu był on poprzednio użytkowany co najmniej 60 miesięcy, dokonał korekty amortyzacji tego obiektu od początku, czyli „historycznie” od wprowadzenia go do użytkowania, czyli od 2007 r. wprowadzając korektę stawki i dokonując kolejnych korekt CIT-8, tym razem za 2007-2008 r. Na dzień sporządzenia niniejszego wniosku organ właściwy dla Wnioskodawcy nie podjął jeszcze działań (w postaci wszczęcia kontroli lub postępowania podatkowego) odnośnie korekt CIT-8 za lata 2007-2008 związanych z korektą amortyzacji za te lata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym, biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca z ostrożności przyjął dla obiektu hotelowo-restauracyjnego stawkę amortyzacyjną 2,5 % w momencie wprowadzenia go do użytkowania (2007 r.), niezależnie od tego czy ma prawo korygować stawkę amortyzacyjną wstecz (to zostanie rozstrzygnięte w związku ze złożonymi korektami) może na zasadzie zastosowania się do korzystnej dla siebie interpretacji indywidualnej otrzymanej w październiku 2012 r., stosować stawkę indywidualną przy amortyzacji dla tego obiektu od pierwszego roku następnego po otrzymaniu tej interpretacji, czyli od 1 stycznia 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od dalej przedstawionej argumentacji Wnioskodawca zauważa, że w przypadku przedmiotu niniejszego wniosku jest on jak najbardziej dopuszczalny, gdyż dotyczy skutków prawnopodatkowych, mających nastąpić w czasie już po dniu otrzymania interpretacji indywidualnej w sprawie możliwości stosowania stawki amortyzacyjnej indywidualnej. Tymczasem materią kontroli podatkowej, a obecnie postępowania podatkowego prowadzonych przez organ podatkowy właściwy dla Wnioskodawcy są takie skutki dla okresów „wstecz” w odniesieniu do daty otrzymania tej interpretacji.

Przechodząc do istoty sprawy, według Wnioskodawcy ma on prawo w okresach następujących po otrzymaniu interpretacji indywidualnej, czyli począwszy od 2013 r., zastosować stawkę indywidualną na zasadzie zastosowania się do tej interpretacji. Wnioskodawca zauważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają zastrzeżeń odnośnie braku możliwości korekty stawki amortyzacyjnej, nawet jeżeli jest to korekta na korzyść podatnika. Zwracając w tym miejscu uwagę na zapis art. 16h ust. 1 pkt 2 tej ustawy Wnioskodawca uważa, że nie wyklucza on podwyższenia stawki amortyzacyjnej w stosunku do pierwotnie przyjętej, gdyż stanowi nie o kontynuacji stawki, ale o kontynuacji jednej z metod amortyzacji, np. liniowej/degresywnej na zasadach wskazanych w art. 16k ustawy. Jeżeli więc Wnioskodawca przyjął w momencie wprowadzenia do użytkowania ww. obiektu hotelowo-restauracyjnego metodę liniową czyli dokonywania odpisów amortyzacyjnych w równej wysokości, to zmiana stawki zwykłej 2,5% na stawkę indywidualną nie stanowi w ocenie Wnioskodawcy jakiejkolwiek zmiany metody amortyzacji. Należy przy tym zaznaczyć, że nawet przy wyborze metody amortyzacji przepisy nie mówią o konsekwencji do samego końca amortyzacji, gdyż w przypadku metody degresywnej w momencie określonym przepisami następuje „przejście” na metodę liniową.

Wracając do meritum sprawy Wnioskodawca uważa, że nie są w zmianie stawki amortyzacyjnej przeszkodą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile zastosowanie takiej zmienionej stawki jest uzasadnione występowaniem powołanego w przepisach tej ustawy stanu faktycznego, a jak wynika z otrzymanej interpretacji w przedmiotowym przypadku jest to uzasadnione.

Poza ww. ustawą, zdaniem Wnioskodawcy, do zmiany stawki uprawniają go także przepisy Ordynacji podatkowej. Po pierwsze, Wnioskodawca otrzymał odpowiednią interpretację indywidualną, według której przy opisanych elementach stanu faktycznego ma prawo do zastosowania stawki indywidualnej amortyzacji dla obiektu hotelowo-restauracyjnego, w związku z czym stosownie do art. 14k paragraf 1 Ordynacji podatkowej nie ma prawa ponieść ujemnych konsekwencji zastosowania się do tej interpretacji, zwłaszcza z uwagi na zasadę zaufania do organów podatkowych wskazaną w art. 121 Ordynacji podatkowej.

Po drugie, Wnioskodawca pozostaje w przekonaniu, że podatnik ma generalnie prawo do korygowania uprzednio podjętych błędnych działań w sferze podatkowej, przy czym jedynymi ograniczeniami podatkowymi są przypadki bądź to przedawnienia zobowiązania podatkowego, z którym wiąże się prawo korekty, bądź to pozostawania mającego podlegać korekcie zdarzenia w sferze prowadzonej kontroli podatkowej czy kontroli podatkowej (względnie analogicznej kontroli skarbowej). Jeżeli podatnik może korygować skutki np. zaniżenia zobowiązania podatkowego, dlaczego nie miałby prawa do korekty na swoją korzyść, tym bardziej, że w przedmiocie niniejszego wniosku chodzi nawet nie o korektę zobowiązania podatkowego już zadeklarowanego, ale o korektę amortyzacji wpływającą na wymiar zobowiązania podatkowego w przyszłości.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani tym bardziej Ordynacji podatkowej nie stoją na przeszkodzie, by po otrzymaniu interpretacji indywidualnej w październiku 2012 r. umożliwiającej stosowanie stawki amortyzacyjnej indywidualnej dla obiektu opisanego w stanie faktycznym nie mógł on od 2013 r. stosować takiej stawki, pomimo, że pierwotnie (w 2007 r.) przyjął stawkę podstawową 2,5 %.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie niniejszej interpretacji należy zaznaczyć, iż interpretacja indywidualna, na którą powołuje się Wnioskodawca dotyczyła możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obiektu hotelowego, o którym mowa we wniosku. Przedmiotem tej interpretacji nie była natomiast kwestia możliwości zmiany stawki określonej w Wykazie na stawkę indywidualną, w przypadku gdy Wnioskodawca nie ustalił takiej stawki przed rozpoczęciem amortyzacji. W związku z powyższym powołana interpretacja nie wywołuje skutków, o których mowa w art. 14k § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, w zakresie możliwości zmiany stawki amortyzacyjnej na indywidualną.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j – 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (art. 16i ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą. Wyboru tego, dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

  1. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek stanowiącym załącznik do ustawy, w tym również:
    1. przy zastosowaniu podwyższonych stawek (przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy),
    2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (na zasadach określonych w art. 16i ust. 5),
  2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (zgodnie z art. 16j ustawy),
  3. przy zastosowaniu degresywnej metody amortyzacji (na zasadach określonych w art. 16k ustawy),
  4. amortyzacja jednorazowa (przy spełnieniu warunków określonych w art. 16k ust 7-11 ustawy).

Jak już wyżej wspomniano, zmianie nie może podlegać metoda amortyzacji, jednakże przepisy podatkowe dają możliwość zmiany stawki amortyzacyjnej. Podatnicy mogą dokonać obniżenia stawek podanych w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Możliwość zmiany stawek, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Możliwość obniżania lub podwyższania uprzednio obniżonych stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności, taką decyzję podejmuje podatnik. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują także możliwość podwyższenia stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Przesłanki tego podwyższenia zostały wskazane w art. 16i ust. 2 tej ustawy i są one uzależnione m.in. od rodzaju środka trwałego i warunków, w których jest on użytkowany. Częstotliwość dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych (uzależniono od określonych okoliczności) została wskazana w art. 16i ust. 3-4 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zastosowała do przedmiotowego środka trwałego liniową metodę amortyzacji przyjmując stawkę 2,5% z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych. Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej od początku 2013 r. w związku z otrzymaniem interpretacji z dnia 31 października 2012 r. Znak IBPBI/2/423-912/12/AP. W przedmiotowej sytuacji zmiana stawki amortyzacyjnej spowodowałaby w istocie zmianę metody amortyzacji (z liniowej na stawki indywidualne), a tego regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wprost zakazują. Jak bowiem wskazano w art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji i metodę tę stosują aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

W interpretacji z dnia 31 października 2012 r. Znak IBPBI/2/423-912/12/AP wydanej dla Spółki, mając na uwadze przedstawiony we wniosku z dnia 17 lipca 2012 r. opis stanu faktycznego, jednoznacznie stwierdzono, że skoro przedmiotowy budynek był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Spółki i stanowił używany środek trwały (był wykorzystywany przed nabyciem powyżej 60 miesięcy) oraz – co podkreśla Wnioskodawca – został on zaklasyfikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych (co nie było przedmiotem oceny w niniejszej interpretacji), to Spółka mogła, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata. Ponadto w interpretacji tej tut. Organ wyraźnie wskazał, że nie przeprowadza postępowania dowodowego; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku. We wniosku z 17 lipca 2012 r. Spółka nie wskazała na okoliczności, o których już wspomina w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, tj. że dla przedmiotowego środka trwałego przyjęto stawkę 2,5% z wykazu stawek stanowiącego załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i rozpoczęto jego amortyzację.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż wynikająca z art. 120 Ordynacji podatkowej zasada działania organów podatkowych na podstawie przepisów prawa, obliguje organ podatkowy do respektowania określonych prawem warunków i zbadania czy w przedstawionym przez podatnika stanie faktycznym w świetle obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa jego stanowisko jest prawidłowe czy nie. W niniejszej sprawie tut. Organ odniósł się do wskazanego przez Spółkę stanu faktycznego, dokonał oceny prawnej tego stanu z przytoczeniem przepisów mających zastosowanie w sprawie, a tym samym wykazał z jakiego powodu stanowisko Spółki uznał za prawidłowe. Tym samym Organ, działając w ramach przepisów Ordynacji podatkowej obowiązujących przy wydawaniu interpretacji indywidualnych ściśle trzymał się wytyczonych mu zasad postępowania. Zaznaczyć również należy, że interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani tym bardziej Ordynacji podatkowej nie stoją na przeszkodzie, by po otrzymaniu interpretacji indywidualnej w październiku 2012 r. umożliwiającej stosowanie stawki amortyzacyjnej indywidualnej dla obiektu opisanego w stanie faktycznym nie mógł on od 2013 r. stosować takiej stawki, pomimo, że pierwotnie (w 2007 r.) przyjął stawkę podstawową 2,5 % uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj