Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-653/13/AB
z 9 października 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 5 lipca 2013 r.), uzupełnionym 19 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

  • możliwości uznania nakładów poniesionych na budowę budynku, o którym mowa we wniosku, za inwestycję w obcym środku trwałym oraz zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej dla tej inwestycji,
  • możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od obiektu stanowiącego jeden z etapów inwestycji

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania nakładów poniesionych na budowę budynku, o którym mowa we wniosku, za inwestycję w obcym środku trwałym podlegającą amortyzacji według 10% stawki amortyzacyjnej oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od obiektu stanowiącego jeden z etapów inwestycji. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 września 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-653/13/AB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 19 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie :

Od 2001 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu częściami do samochodów ciężarowych oraz świadczy usługi naprawcze. Zdarzenia gospodarcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a dochody uzyskiwane z tej działalności opodatkowuje tzw. podatkiem liniowym.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

Grunt oraz budynek w którym mieści się sklep Wnioskodawca bezpłatnie użycza od synów na podstawie umów użyczenia. Synowie pracują w Jego firmie na podstawie umów o pracę. W maju 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął inwestycję polegającą na modernizacji i rozbudowie lokalu, w którym prowadzi działalność. Faktury związane z inwestycją wystawiane są na firmę Wnioskodawcy. W trakcie inwestycji działalność gospodarcza będzie nadal prowadzona w obecnym lokalu.

Prace inwestycyjne będą wykonywane w dwóch etapach:

  1. Budowa budynku na tyłach istniejącego lokalu, odbiór budowlany i przeniesienie sklepu, magazynu, części sanitarnej i grzewczej (całego handlu) do wybudowanego budynku.
  2. Rozbiórka istniejącego lokalu i rozpoczęcie dobudówki do nowego budynku (z I etapu).

Wnioskodawca, po zakończeniu pierwszego etapu inwestycji, zamierza wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych i rozpocząć jej amortyzację, a po ukończeniu drugiego etapu podwyższyć jej wartość o nakłady poniesione na dobudowę budynku. Na prace budowlane będzie udzielony kredyt bankowy, z którego odsetki będą podwyższały wartość inwestycji, a w momencie zakończenia prac będą kosztem uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 16 września 2013 r., Wnioskodawca wskazał, że:

  • budynek, którego budowa będzie realizowana w dwóch etapach będzie stanowił jeden budynek w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (symbol 1230),
  • pozwolenie na budowę zostało wydane na Wnioskodawcę,
  • przedmiotem pozwolenia jest: przebudowa, rozbudowa i nadbudowa istniejącego lokalu, a więc, jak we wniosku dobudowa budynku do istniejącego lokalu (nieruchomość z I etapu będzie kompletna i zdatna do użytku), rozbiórka starego lokalu i budowa nowego, który po zakończeniu inwestycji będzie stanowił jeden budynek.

W pozwoleniu brak jest wyodrębnionych II etapów prac (przebudowa, rozbudowa i nadbudowa budynku) jest to jednak wyszczególnione w projekcie budowlanym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy poniesione nakłady będą stanowiły „inwestycję w obcym środku trwałym” podlegającą amortyzacji według 10% stawki amortyzacyjnej?
  2. Czy odbiór budowlany pierwszego etapu prac polegającego na dobudowaniu budynku do istniejącego lokalu daje możliwość rozpoczęcia amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Z uwagi na fakt, iż synowie są w pierwszej grupie pokrewieństwa, mają prawo nieodpłatnie użyczyć Wnioskodawcy grunt wraz z budynkiem, których są właścicielami, na potrzeby prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Wnioskodawca będzie posiadał faktury VAT związane z inwestycją, wystawiane na Jego firmę. Po zakończeniu prac zamierza rozpocząć amortyzację według 10% stawki amortyzacyjnej, gdyż poniesione nakłady stanowić będą inwestycję w obcym środku trwałym. W myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacji dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ad. 2.

Po zakończeniu pierwszego etapu prac (na podstawie art. 22a ww. ustawy, amortyzacji podlegają kompletne i zdatne do użytku budynki wybudowane na cudzym gruncie), czyli dobudowaniu nowego budynku do lokalu już istniejącego i po odbiorze budowlano - sanitarnym dopuszczającym go do użytku, sklep z częściami zostanie do niego przeniesiony z obecnego lokalu i będzie amortyzowany. Natomiast w drugim etapie istniejący już lokal będzie rozebrany i na nowo wybudowany (który będzie dobudówką do budynku z I etapu). Po zakończonych pracach Wnioskodawca podwyższy wartość inwestycji w obcym środku trwałym.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • musi zostać poniesiony przez podatnika, co oznacza, iż (poza wyjątkami przewidzianymi w ustawie) w związku z jego poniesieniem musi nastąpić uszczerbek w majątku podatnika (zmniejszenie jego aktywów),
  • musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • musi być właściwie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

  1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
  2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
  3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych za odrębne grupy składników majątku podlegające amortyzacji (odrębne kategorie środków trwałych) uznaje inwestycje w obcym środku trwałym oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330), środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego.

Natomiast budynek wybudowany na cudzym gruncie (wytworzony), mimo iż z ekonomicznego punktu widzenia jest szczególnego rodzaju inwestycją, to na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi odrębną kategorię środka trwałego, który (po spełnieniu ustawowych przesłanek) może być amortyzowany przez podatnika, który wybudował ten budynek, niezależnie od posiadania tytułu własności do gruntu, na którym budynek ten jest posadowiony i przewidywanego okresu jego używania. W świetle przepisów Kodeksu cywilnego, rzeczy połączone trwale z gruntem są z reguły własnością właściciela gruntu. Przy rozstrzyganiu kwestii własności istotna jest obowiązująca w prawie polskim (art. 48 i 191 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.)) zasada superficies solo cedit, zgodnie z którą wszystko co zostaje z gruntem trwale (naturalnie lub sztucznie) połączone, staje się częścią składową nieruchomości gruntowej. Posadowiony na cudzym gruncie budynek nie będzie stanowił odrębnej własności, z wyjątkiem wyraźnie określonych przez ustawodawcę przypadków (np. budynek wybudowany na nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem użytkowania wieczystego). Cyt. przepis art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zatem zastosowanie gdy podatnik niebędący właścicielem gruntu, obejmując go na określony czas we władanie na podstawie np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela na wybudowanie na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. W tym przypadku budynki (budowle) wybudowane i wykorzystywane przez podatnika nie stanowią jego własności, mimo poniesienia przez niego nakładów na ich wybudowanie, lecz stanowią jego środek trwały podlegający amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w budynku użytkowanym bezpłatnie na podstawie zawartych z synami umów użyczenia. Wnioskodawca rozpoczął prace inwestycyjne, które będą realizowane w dwóch etapach:

  • budowa budynku na tyłach istniejącego lokalu, odbiór budowlany i przeniesienie sklepu, magazynu, części sanitarnej i grzewczej (całego handlu) do wybudowanego budynku,
  • rozbiórka istniejącego lokalu i rozpoczęcie dobudówki do nowego budynku (z 1 etapu).

Z wniosku oraz jego uzupełnienia jednoznacznie wynika, że w wyniku poniesionych nakładów inwestycyjnych powstanie nowy budynek, a istniejący budynek w którym jest obecnie prowadzona działalność gospodarcza zostanie wyburzony. Zatem Wnioskodawca będzie ponosił nakłady inwestycyjne w celu wybudowania budynku na gruncie należącym do innych osób (synów Wnioskodawcy), a nie nakłady w celu przystosowania obcego środka trwałego (budynku) do prowadzonej przez Niego działalności.

Reasumując, mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wyniku prowadzonej przez Wnioskodawcę inwestycji budowlanej powstanie nowy środek trwały, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, tj. budynek wybudowany na cudzym gruncie, a nie środek trwały kwalifikowany, jako inwestycja w obcym środku trwałym.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym brak jest także podstaw prawnych do amortyzowania opisanego środka trwałego (budynku wybudowanego na cudzym gruncie) według indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej. Zauważyć bowiem należy, iż zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust. 2 ww. ustawy). Stosownie natomiast do art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jednocześnie w art. 22j ww. ustawy, przewidziana została możliwość ustalania dla poszczególnych środków trwałych indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Przy czym, stawki te można stosować wyłącznie przy spełnieniu przesłanek wynikających z tego przepisu.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto zgodnie z art. 22j ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

  1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
  2. inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 - okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera szczegółowych regulacji dot. stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji odrębnej grupy środków trwałych, jakimi są budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, tak jak czyni to w odniesieniu do inwestycji w obcych środkach trwałych (a które to regulacje nie znajdą zastosowania w przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt, że opisany we wniosku środek trwały nie stanowi inwestycji w obcym środku trwałym, lecz odrębną kategorię środka trwałego – budynek wybudowany na cudzym gruncie). W konsekwencji ww. środek trwały nie może być amortyzowany z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Budynek ten należy amortyzować według stawki wskazanej w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, zawartym w Załączniku Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od obiektu stanowiącego jeden z etapów inwestycji, należy zauważyć, iż jak wynika z uzupełnienia wniosku budynek, którego budowa będzie realizowana w dwóch etapach, po zakończeniu inwestycji będzie stanowił jeden budynek w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.).

W myśl powołanego wcześniej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały (budowla, budynek oraz lokal będący odrębną własnością) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne przewidziane w projekcie, umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby wybudowany przez Wnioskodawcę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegać amortyzacji musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku, tj. musi posiadać wszystkie elementy przewidziane w projekcie do realizacji. Oddanie do eksploatacji części obiektu budowlanego nie zmienia faktu, że obiekt budowlany, stanowiący jeden budynek (który może stanowić jeden środek trwały) nie będzie kompletny i zdatny do użytku w momencie zakończenia pierwszego etapu budowy.

Wobec powyższego obiekt budowlany w budowie, którego część została oddana do użytkowania, nie stanowi środka trwałego, gdyż nie spełnia warunku kompletności. Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych powinno nastąpić dopiero w momencie spełnienia przez niego przesłanek wynikających z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w momencie gdy opisany we wniosku obiekt budowlany, który będzie stanowił jeden budynek (jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku), będzie kompletny i zdatny do użytku w całości, co zostanie potwierdzone ostateczną decyzją właściwego organu administracji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do uzupełnienia wniosku ujętego w piśmie z 16 września 2013 r. dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj