INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26.06.2013 r. (data wpływu 01.07.2013 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 12.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-696/13-2/MT, IPPP1/443-629/13-2/MP z dnia 03.09.2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.07.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca wraz z żoną (wspólność majątkowa) na podstawie aktu notarialnego z dnia 22.12.1997 r. otrzymali od ojca Wnioskodawcy darowiznę w postaci niezabudowanej nieruchomości o powierzchni 28 arów 42m². Na tej darowanej działce znajdował się budynek, który nigdzie nie był wykazany, był wybudowany bez pozwolenia na budowę w 1983 r. W związku z tym Wnioskodawca wraz z żoną wystąpili do Urzędu Miasta o potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia tego budynku do użytkowania. Burmistrz Miasta decyzją z dnia 20.08.1999 r. zezwolił na użytkowanie obiektów: na kontener biurowy o powierzchni użytkowej 40,4 m², na halę magazynową o powierzchni użytkowej 187,60 m², wiata o powierzchni użytkowej 63 m².

Po wyremontowaniu obiektu (Wnioskodawca nie obliczał z tego tytułu podatku VAT, nie wpisał tego obiektu do środków trwałych oraz wydatków na remont nie odliczał w PKPiR) Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej – Produkcja baraków i kontenerów oraz ich wynajem. Wcześniej t.j. od dnia 01.05.1994 r. Wnioskodawca prowadził Usługi transportowe. Obok posesji Wnioskodawcy i jego małżonki znajduje się (graniczy z Nimi) posesja, na której jest usytuowana piekarnia szwajcarska. Aktem notarialnym z dnia 22.03.2005 r. Wnioskodawca wraz z żoną dokonali zamiany działek (jako osoby prywatne) graniczących obok siebie, tj. Wnioskodawca wraz z żoną jako małżonkowie, a małżonkowie X. Następnie Pan X zaczął rozbudowywać piekarnię i wtedy Wnioskodawca wraz z żoną zrozumieli w jakim celu była potrzebna zamiana tych działek. Budowa przybierała ogromnych rozmiarów nawet w ostrej granicy. Zabudowano nieruchomość Wnioskodawcy i jego żony tak, że są mało widoczni, a to spowodowało, że są odcięci od klienta a także spadek obrotów i dochodów. Pomiędzy Wnioskodawca i jego żoną, a sąsiadami narastał konflikt i sprawy w sądzie. Sąd w Warszawie nakazał Wnioskodawcy, Jego żonie oraz sąsiadom dojść do ugody. W związku z czym doszło do podpisania przedwstępnej umowy u notariusza, że małżonkowie X kupią działkę i na niej wybudują obiekty, które znajdują się na działce Wnioskodawcy i jego żony, a następnie po dokonaniu tych obiektów nastąpi zamiana, tj. małżonkowie X wezmą nieruchomość Wnioskodawcy i Jego żony, natomiast Wnioskodawca i Jego żona jako małżonkowie nieruchomość małżonków X (jako osoby prywatne, a nie osoby prowadzące działalność gospodarczą). Na tej nieruchomości żona Wnioskodawcy od 05.10.2002 r. prowadzi odrębną działalność gospodarczą: sklep z częściami samochodowymi i naprawa samochodów. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT oraz opłaca podatek liniowy. Budynek, pod którym Wnioskodawca wraz z żoną prowadzą odrębne działalności gospodarcze nigdy u Wnioskodawcy ani Jego żony nie figurował w ewidencji środków trwałych, Wnioskodawca wraz z żoną nie dokonywali odpisów amortyzacyjnych, nie odliczali podatku VAT oraz nie było żadnych ulepszeń tego budynku. Przez okres jego użytkowania dokonali, tj. każdy u siebie zwykłych napraw, czy remontów np. malowanie pomieszczeń, , czy też remont zamka, pieca, itp. Wówczas jeżeli Wnioskodawca wraz z żoną robili u siebie remont to wpisywało to do PKPiR oraz odliczali podatek VAT. Wnioskodawca wraz z żona nie dokonali żadnych ulepszeń czy też rozbudowy tego obiektu. Wnioskodawca na tej nieruchomości postawił halę przenośną, magazyn przenośny, wiatę i kontener przenośny. To wszystko jest nie związane na stałe z gruntem, natomiast figuruje u Wnioskodawcy od 1995 r. w ewidencji środków trwałych i Wnioskodawca dokonuje w PKPiR odpisów amortyzacyjnych (stawka amortyzacji 2,5%). Wnioskodawca nie dokonywał od tego odliczenia podatku VAT. Po zamianie nieruchomości wszystko, co jest nie związane na stałe z gruntem zostanie zabrane, tj. rozebrane i z powrotem zamontowane na nieruchomości w M przy ul. O (nieruchomość jest własnością Wnioskodawcy i Jego żony jako małżonków i tę nieruchomość Wnioskodawca ma zgłoszoną również do działalności gospodarczej – tam Wnioskodawca składuje gotowe do sprzedaży baraki i kontenery). Najprawdopodobniej zamiana ta dojdzie do skutku pod koniec roku 2013 lub na początku roku 2014.

Wnioskodawca pismem z dnia 12.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie, doprecyzował opis zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie, iż:

• przedmiotem zamiany będzie nieruchomość nr 149 geneza jej powstania jest następująca:
  
  

W 1997 r. Wnioskodawca wraz z żoną dostali od ojca Wnioskodawcy w formie darowizny działkę nr 37. Wnioskodawca wraz z zona podzielili tę działkę na 37/1 oraz 37/2.

W 2005 r. dokonali zamiany w następujący sposób: oddali działkę 37/2 zostawiając sobie działkę 37/1, w zamian za co otrzymali działkę 38/3.

I tak z połączenia działek 37/1 i 38/3 powstała działka, której nadano nr 149, która stanowi współwłasność majątkową Wnioskodawcy i Jego żony.

Przedmiotowa nieruchomość stanowi teren zabudowany w następujący sposób:

• hala produkcyjno-magazynowa ok. 197 m²,

• hala socjalno-biurowa ok. 45 m²,

• wiata montażowa 63 m².
  
  

Nie ma na niej budynków mieszkalnych. Istniejące obiekty zostały przyjęte do użytkowania 20.08.1999 r. Opisywana nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej od 1997 r.

Małżonka Wnioskodawcy w październiku 2002 r. rozpoczęła własną działalność gospodarczą i wykorzystywała do jej prowadzenia ok. 30 % nieruchomości.

Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, ale nie była amortyzowana ani przez Wnioskodawcę ani przez Jego żonę.

W trakcie korzystania z nieruchomości nie były przeprowadzane remonty kapitalne jedynie były prowadzone bieżące naprawy .Jednak w koszty prowadzonej działalności Wnioskodawca wliczał koszty za prąd, wodę, drewno na opał oraz podatki od nieruchomości (płatne do urzędu miasta).

Obecnie wnioskodawca nosi się z zamiarem przekazania całej nieruchomości nr 149 wraz z obiektami w zamian za co ma otrzymać inną nieruchomość zabudowaną adekwatnymi obiektami.

W przedmiotowym uzupełnieniu Wnioskodawca przeformułował również zadane pytania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy z tytułu zamiany nieruchomości wystąpi u Wnioskodawcy prowadzącego działalność gospodarczą na tej nieruchomości podatek dochodowy...
2. Czy z tytułu zamiany nieruchomości wystąpi u Wnioskodawcy prowadzącego działalność gospodarczą na tej nieruchomości podatek VAT...
3. Czy wycena nieruchomości zamienianych t.j. przekazywanej nr 149 i otrzymywanej, powinna być sporządzona przez biegłego rzeczoznawcę...
4. Czy Wnioskodawca powinien wystawić fakturę na przekazywaną nieruchomość...
   
   

Przedmiotem niniejszego postanowienia jest odpowiedź na pytanie Nr 1. W zakresie pytania oznaczonego Nr 2, Nr 3 i Nr 4wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy zamiana ta nie powinna w ogóle dotyczyć działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawca wraz z żona są małżeństwem (posiadają wspólność majątkową), a nieruchomość tą nabyli jako osoby prywatne. Ponadto Wnioskodawca wraz z żoną nie odliczali podatku VAT, ani też amortyzacji od tego obiektu. Obiekt ten jest używany powyżej 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonujące zamiany.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Podkreślić zatem należy, iż użyty w cytowanym powyżej przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin „nabycie” oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Tak więc jednym ze sposobów nabycia nieruchomości jest nabycie własności nieruchomości w drodze zamiany.

Umowa zamiany jest umową konsensualną, odpłatną i wzajemną, w której świadczenia obu stron mają charakter niepieniężny. Zgodnie z art. 603 ustawy Kodeks cywilny przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy, co stanowi również odpłatne zbycie rzeczy. Zamiana jest więc umową o podobnym charakterze co sprzedaż. Świadczy o tym między innymi fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stanowi, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży, tj. art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym umowa zamiany rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę. Zasadnicza różnica między umową sprzedaży a umową zamiany polega na tym, że w umowie zamiany nie występuje świadczenie pieniężne. Różnica pomiędzy tymi umowami sprowadza się jedynie do formy zapłaty, którą w przypadku umowy sprzedaży stanowi wartość pieniężną, a w przypadku zamiany – inna rzecz.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy że planowana przez Wnioskodawcę zamianę działki nr 149 należy rozpatrywać w kategorii sprzedaży tej działki.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika, zatem że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać, co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

• nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

• nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.
  
  

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi, co do zasady, każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych). Zauważyć przy tym należy, iż w świetle treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego nawet nieujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zawsze generuje przychód ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca zamierza zbyć zabudowaną nieruchomość (stanowiąca wspólność majątkową), którą nabył wraz z żoną częściowo w drodze darowizny oraz zamiany. Na przedmiotowej nieruchomości nie znajdują się budynki mieszkalne. Ww. nieruchomość wykorzystywana jest w odrębnych działalnościach gospodarczych zarówno przez Wnioskodawcę jak i Jego żonę. Nieruchomość nie była amortyzowana przez Wnioskodawcę i Jego żonę.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż przychód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości niemieszkalnej, która jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności, należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Z istoty rozwiązań zawartych w cytowanych powyżej przepisach wynika bowiem, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nawet nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości niemieszkalnej wykorzystywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przychód uzyskany z tego zbycia będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach stosowanych do opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od faktu, iż przedmiotowa nieruchomość współwłasność małżonków.

Jednocześnie, wskazać należy, iż w świetle przepisów prawa podatkowego wymieniony we wniosku składnik majątku jest w istocie środkiem trwałym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Fakt ten wynika z samej definicji środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środkami trwałymi są budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Treść art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia wątpliwości, że Wnioskodawca ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne (na obowiązek ten zwraca się również uwagę w piśmiennictwie: por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki: komentarz dp art. 22c updof Komentarz, Lex 2009, pkt 8 i 9), a więc zarówno grunt, jak i znajdujący się na nim budynek.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawca nie może bowiem wywodzić korzystnych dla siebie skutków podatkowych z faktu, iż nie wypełnił ciążącego na nim obowiązku wprowadzenia użytkowanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej składnika majątku do ewidencji środków trwałych. Trzeba bowiem pamiętać, że wprowadzeniu do ewidencji podlegają środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zarówno podlegające amortyzacji, jak i te, których nie można amortyzować (a więc również grunty). Wyjątkowo tylko wprowadzeniu do ewidencji nie podlegają środki trwałe (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł.

W konsekwencji wszystkie składniki majątku spełniające definicję środków trwałych (niezależnie od rodzaju prowadzonych przez Wnioskodawcę ksiąg podatkowych) powinny być wpisane do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.