UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych z nabyciem we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko „wierzytelności trudnych”.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 lutego 2012r. (data wpływu 5 marca 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 lutego 2012r. znak: IBPP2/443-1290/11/WN, IBPP2/443-1291/11/WN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierza w przyszłości nabywać dalsze "wierzytelności trudne” od innych podmiotów. Wnioskodawca stanie się w przyszłości właścicielem wierzytelności nabytych od innych podmiotów w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) za cenę niższą od nominalnej wartości wierzytelności. Zakupione wierzytelności stanowić będą tzw. „wierzytelności trudne", czyli wierzytelności, co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone. Różnica między wartością nominalną zakupionych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedlać będzie rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która będzie uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. Wymienione wierzytelności Wnioskodawca nabędzie za środki własne.

Poza zapłatą ceny umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie nakładać na Wnioskodawcę jakiegokolwiek innego obowiązku świadczenia na rzecz zbywców poszczególnych wierzytelności. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie miał możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz poszczególnych zbywców wierzytelności. W wymienionych umowach nie zostaną zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza wyegzekwować ww. "wierzytelności trudne”, które zakupi w przyszłości.

Dodatkowo w piśmie z dnia 28 lutego 2012r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 lutego 2012r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

1. nabycie wierzytelności, o których mowa w niniejszym wniosku następować będzie we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko Wnioskodawcy,
2. strony umów, na podstawie, których Wnioskodawca będzie nabywał wymienione wierzytelności nie będą przewidywać otrzymania wynagrodzenia przez nabywcę od zbywcy wierzytelności,
3. w cenie wierzytelności nie będzie mieścić się ani wynagrodzenie ani prowizja dla Wnioskodawcy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabywanie w drodze umowy sprzedaży (cesji) wierzytelności od osób trzecich i uzyskiwanie zaspokojenia nabytych wierzytelności w tym: w toku prowadzonych na własny rachunek postępowań egzekucyjnych, albo na podstawie ugód zawieranych z dłużnikami na własny rachunek, albo wskutek potrącenia, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług? Jeśli czynności te stanowią odpłatne świadczenie usług, to czy usługi te są zwolnione od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst p - ko GFKL Financial Services AG przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 43 ust. 1 pkt 40 i ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku należy interpretować w ten sposób, że podmiot który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów tej ustawy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Jeśli to stanowisko nie jest trafne Wnioskodawca ocenia, że czynności opisane w zdarzeniu przyszłym są zwolnione od podatku od towarów i usług.

W interpretacji indywidualnej z dnia 19 marca 2012r. znak: IBPP2/443-1291/11/WN uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zgodnie z pouczeniem zawartym w zaskarżonej interpretacji z dnia 19 marca 2012r. znak: IBPP2/443-1291/11/WN.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2012r. przedmiotowej skargi, wyrokiem z dnia 14 listopada 2012r. sygn. akt I SA/Kr 1014/12 uchylił ww. interpretację indywidualną znak: IBPP2/443-1291/11/WN.

W ww. wyroku Sąd zauważył, że zaskarżona interpretacja przede wszystkim narusza przepisy postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu, istota niniejszej sprawy ogniskuje się wokół problemu, czy nabywanie w drodze umowy sprzedaży (cesji) wierzytelności trudnych od osób trzecich i uzyskiwanie zaspokojenia nabytych wierzytelności w tym: w toku prowadzonych na własny rachunek postępowań egzekucyjnych, albo na podstawie ugód zawieranych z dłużnikami na własny rachunek, albo wskutek potrącenia, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Skarżący przedstawiając stan faktyczny sprawy określił, iż przedmiotem cesji są bądź też będą "wierzytelności trudne" czyli wierzytelności, co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone. Nie podał natomiast okoliczności uzasadniających istnienie tych wątpliwości.

Z tego też względu organ interpretacyjny uznał, iż w sprawach nie mamy do czynienia z "wierzytelnościami trudnymi" i odpowiedzi na postawione pytania udzielił pomijając tę kwestię. Nie odniósł się również do podnoszonego w sprawach orzecznictwa zarówno Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jak i krajowych sądów administracyjnych uznając (zresztą słusznie) , iż dotyczą one "wierzytelności trudnych".

W ocenie Sądu kategoryczne stwierdzenie wnioskującej Spółki, że przedmiotem obrotu są wierzytelności trudne, jest w tym przypadku elementem stanu faktycznego. Rolą organu jest jego przyjęcie i dokonanie na jego tle interpretacji przepisów, nie zaś próba weryfikacji stanu faktycznego, albo domniemanie takich czy innych wątpliwości strony skarżącej. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż przedmiotem niniejszych interpretacji są stosowne konsekwencje podatkowe związane z cesją "wierzytelności trudnych", nie są natomiast przedmiotem interpretacji przesłanki jakie musi spełnić wierzytelność aby ją zakwalifikować do kategorii "wierzytelności trudnej". Nie można bowiem uznać poważnych wątpliwości co do faktu zaspokojenia wierzytelności, będących elementem obiektywnego stanu faktycznego, jako subiektywnych wątpliwości Wnioskodawcy, nie popartych żadnymi okolicznościami uzasadniającymi to twierdzenie. To, że Wnioskodawca w opisie zdarzenia nie uzasadnił dlaczego w niniejszych sprawach mamy do czynienia z "wierzytelnościami trudnymi" nie może zmienić stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Deklarując wierzytelności jako "wierzytelności trudne" Wnioskodawca bierze bowiem odpowiedzialność za desygnat tego pojęcia.

Podsumowując Sąd stwierdzić, iż Minister Finansów naruszył art. 14c § 1 O.p., zgodnie z którym interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny, a to w zw. z art. 14b § 2 i 3 O.p., gdyż wykroczył poza przedstawiony przez wnioskującą spółkę stan faktyczny zakładając, że w przedstawionym stanie faktycznym nie ma do czynienia z "wierzytelnościami trudnymi". Tymczasem weryfikacja stanu faktycznego w zakresie charakteru wierzytelności winna mieć miejsce w postępowaniu podatkowym, gdzie możliwe jest postępowanie dowodowe. W razie wykrycia nieprawidłowości, interpretacja nie pełni funkcji ochronnych.

Oceniając zatem interpretację w zaskarżonej części w zakresie jej wywodów prawnych odniesionych do stanu faktycznego nakreślonego przez podatnika, Sąd uznał że ocena prawna wyrażona przez Ministra Finansów nie była prawidłowa.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działania lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną w ww. wyroku WSA z dnia 14 listopada 2012r. sygn. akt I SA/Kr 1014/12 oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i sług (t.j. Dz. U. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże, jak wskazano na wstępie, ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza w przyszłości nabywać dalsze "wierzytelności trudne” od innych podmiotów. Wnioskodawca stanie się w przyszłości właścicielem wierzytelności nabytych od innych podmiotów w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) za cenę niższą od nominalnej wartości wierzytelności. Zakupione wierzytelności stanowić będą tzw. „wierzytelności trudne", czyli wierzytelności, co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone. Różnica między wartością nominalną zakupionych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedlać będzie rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która będzie uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. Wymienione wierzytelności Wnioskodawca nabędzie za środki własne.

Poza zapłatą ceny umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie nakładać na Wnioskodawcę jakiegokolwiek innego obowiązku świadczenia na rzecz zbywców poszczególnych wierzytelności. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie miał możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz poszczególnych zbywców wierzytelności. W wymienionych umowach nie zostaną zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza wyegzekwować ww. "wierzytelności trudne”, które zakupi w przyszłości.

Nabycie wierzytelności, o których mowa w niniejszym wniosku następować będzie we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko Wnioskodawcy.

Strony umów, na podstawie, których Wnioskodawca będzie nabywał wymienione wierzytelności nie będą przewidywać otrzymania wynagrodzenia przez nabywcę od zbywcy wierzytelności.

W cenie wierzytelności nie będzie mieścić się ani wynagrodzenie ani prowizja dla Wnioskodawcy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie dokonywał nabycia „trudnych wierzytelności” we własnym imieniu i na własny rachunek, wchodząc tym samym na miejsce dotychczasowego wierzyciela. Dalsze losy wierzytelności tj. ich egzekucja na własny rachunek i we własnym imieniu, bądź ich odsprzedaż jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego.

W przypadku umów cesji wierzytelności, gdy dochodzi do nabycia wierzytelności przez cesjonariusza od cedenta za umówioną cenę – np. mniejszą lub równą nominalnej wartości wierzytelności – i nie ustalono między stronami żadnego wynagrodzenia z tytułu tak określonej usługi nabycia wierzytelności, czynność ta – w sytuacji, gdy umowa jest zawarta na własne ryzyko cesjonariusza (nabywcy) – nie stanowiąc odpłatnej usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, nie podlega opodatkowaniu.

Stanowisko powyższe potwierdzone zostało w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatne usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołany wyżej wyroku TSUE i wyrok NSA należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazał Wnioskodawca – cena odzwierciedlać będzie rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, a w związku z zawarciem umowy przelewu (cesji) Wnioskodawca nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W opisanym zdarzeniu, Wnioskodawca nie dokona również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu, bowiem treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez niego wierzytelności miały służyć do celów innych niż jego działalność gospodarcza.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W konsekwencji powyższego odpowiedź na pytanie dotyczące zwolnienia danej usługi od podatku od towarów i usług jest bezprzedmiotowa, gdyż kwestia zwolnienia z podatku VAT może być rozpatrywana jedynie w odniesieniu do czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji uchylonej wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 14 listopada 2012r. sygn. akt I SA/Kr 1014/12, tj. na dzień 19 marca 2012r.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania czynności związanych z nabyciem we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko „wierzytelności trudnych”, będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.